ႏွစ္
(၆၀) ျပည့္ စိန္ရတု အထိမ္းအမွတ္ ထုတ္ေဝေသာ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ႏုိဝင္ဘာလ ျမဝတီ
မဂၢဇင္းတြင္ သိန္းစိန္ထြန္း ဆိုေသာ ကေလာင္ အမည္ျဖင့္ ေရးသားထားေသာ
ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္၏ လက္ရာဝတၳဳတို တစ္ပုဒ္ ေဖာ္ျပထားသည္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ The VoiceWeekly စာဖတ္ ပရိသတ္မ်ား ေလ့လာ ဖတ္႐ႈႏိုင္ေစရန္ ျမဝတီ စာတည္း အဖြဲ႕ထံမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ ရယူကာ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။ (အယ္ဒီတာ)
စစ္ေဆး႐ံု ကားဂိတ္သို႔ အမွတ္ (၉) ကား ထိုးရပ္
လိုက္ခ်ိန္တြင္ ညေန ၃ နာရီ၊ ၄၅ မိနစ္သာရွိေသးသည္။ လူနာ ေတြ႔ခ်ိန္သည္ ညေန ၄
နာရီမွ ၆ နာရီ အထိျဖစ္၍ ၁၅ မိနစ္ ေစာင့္ရေပဦးမည္။ အမွတ္ (၂)
ဂိတ္ေပါက္ဝရွိ အုတ္ခံုတန္း ေပၚတြင္ထိုင္ရင္း ေထာက္ၾကန္႔ကား ဂိတ္က
ဝယ္လာခဲ့သည့္ ၃၅ ျပားတန္ ဒူးယား စီးကရက္ တစ္လိပ္ကို အက်ႌအိတ္ ကပ္ အတြင္းမွ
ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ မီး ညႇိရန္အတြက္ ေဘး ဘယ္၊ ညာသို႔လွမ္း
ၾကည့္လိုက္သည္တြင္ အုတ္ခံုအစြန္း၌ ေဆးလိပ္ ထိုင္ေသာက္ေနသည့္ ဦးႀကီး တစ္ဦးကို ေတြ႔၍ အနီးသို႔ တိုးကပ္လိုက္ မိသည္။
"ဦးေလး ... မီးတစ္တို႔ေလာက္ ေနာ္"
ဦးေလးႀကီး ကမ္းေပးသည့္ မီး တရဲရဲႏွင့္ ေဆးလိပ္ကို လွမ္းယူကာ မီးညႇိရင္း ဦးေလးႀကီးကို အကဲခတ္သလို
ကြၽန္ေတာ္ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အသား ညိဳညိဳ၊ ကိုယ္လံုး ကိုယ္ထည္ တုတ္တုတ္ ခိုင္ခိုင္ႏွင့္ ေခါင္းတံုး ဆံေတာက္ကို တိုတို ညႇပ္ထားသည္။ ဦးေလးႀကီး၏ ပံုသဏၭာန္ ကိုျမင္လိုက္ ကတည္းက စစ္သည္
ေဟာင္းႀကီး တစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ အကဲခတ္ မိသည္။ ေသသပ္စြာ ဝတ္ဆင္ ထားသည့္ ပင္နီတိုက္ပံု၏ ညာဘက္အိတ္ ကပ္ထက္တြင္ တပ္ဆင္ထားေသာ အဝါ၊ အနီ၊ အစိမ္း သံုးေရာင္ျခယ္ကတၱီပါ အတံုးကေလးထက္မွ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ေတာက္ ေနသည့္ ေငြၾကယ္ျဖဴကေလးသံုးပြင့္ကို
"ဦးေလးက ေမာ္ကြန္းဝင္ ပထမ ဆင့္ေနာ္"
ဦးေလးႀကီးသည္ ကြၽန္ေတာ္ ကမ္းေပးသည့္ ေဆးလိပ္ကို လွမ္းယူရင္း ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကိုေမာ့ၾကည့္ကာ ေဖာ္ေရြစြာ တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္သည္။
"ဟုတ္တယ္ကြဲ႕ ငါ့တူရဲ႕၊ ငါ့တူ က တပ္ထဲကပဲလား"
"ဟုတ္ကဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ တပ္မ ( -) ဌာနခ်ဳပ္ကပါ။ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ ဗိုလ္ေအာင္ႏိုင္ပါ"
ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ ကြၽန္ေတာ္ မိတ္ဆက္ရင္း ထိုဦးေလးႀကီးအနားမွာ ပင္ ထိုင္လိုက္သည္။
"ေၾသာ္ - ဗိုလ္ႀကီးက တပ္မ(-) ကကိုး၊ ဦးနာမည္က ေအာင္ထြန္းကြဲ႕"
"ဟုတ္ကဲ႔ ဦးေလး၊ သိရတာ ဝမ္းသာ ပါတယ္"
ဘတ္စ္ကားကို တိုးေဝွ႔ စီးရသျဖင့္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ လာခဲ့သေလာက္ အုတ္ခံု ေပၚတြင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထိုင္ၿပီး စီးကရက္ကို အားရပါးရ ဖြာ႐ိႈက္လိုက္ ရသည့္အခါတြင္ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္သည္ ေပါ့ပါး လန္းဆန္း၍ လာသည္။ လြတ္ လပ္ျခင္း၊ က်ယ္ျပန္႔ျခင္း၏ အရသာကို ကြၽန္ေတာ္ ခံစား ေနရသည္။
"ဒါနဲ႔ ဦးေလးက ဘယ္တပ္ကလဲ ဟင္၊ အခုေကာ တပ္ထဲမွာ ပဲလား"
ဦးေလးႀကီးသည္ ေဆးလိပ္ေငြ႕ မ်ားကို မႈတ္ထုတ္လိုက္ရင္း ရီေဝေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ အေဝးသို႔ ေငးစိုက္ ၾကည့္လိုက္သည္။
"တပ္ထဲက ထြက္လိုက္တာ ၾကာ ပါၿပီကြယ္"
"ဟာ ဦးေလးက်န္းမာေရး အေျခ အေနက ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းေသးတာပဲ ဦးေလးရဲ႕၊ ေကာင္းေကာင္း တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ ႏိုင္ေသးတာပဲ ဦးေလးရယ္၊ တပ္ထဲက ထြက္တာ ေစာမေနဘူးလား"
"မေစာပါဘူး ဗိုလ္ႀကီးရယ္၊ ေျခ တစ္ဖက္မွ မရွိေတာ့တာ"
"ဟာ ဦးေလးရယ္"
ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးမ်ားသည္ ဦးေလးႀကီး၏ေျခေထာက္ဆီသို႔ အလို အေလ်ာက္ ေရာက္သြားမိသည္။ ေျခ အတုတပ္ထားေသာ ဦးေလးႀကီး၏ ဘယ္ေျခေထာက္ႏွင့္ အုတ္ခံုေဘးတြင္ လွဲခ်ထားေသာ ခ်ဳိင္းေထာက္ကို ယခုမွ ပင္ ကြၽန္ေတာ္သတိထားလိုက္မိသည္။
"ဦးေလး အခုလူနာလာၾကည့္ တာလား"
"ဟုတ္တယ္ဗိုလ္ႀကီး"
"ဒါျဖင့္ ေဆး႐ံုထဲ ဝင္ၾကရေအာင္၊ ဂိတ္တံခါးဖြင့္ ေနၿပီ၊ ဦးေလးကို ကြၽန္ေတာ္ ျဖည္းျဖည္း တြဲေခၚမယ္"
"ရပါတယ္ဗိုလ္ႀကီးရယ္၊ မလိုပါ ဘူးကြယ္"
ဦးေလးႀကီးသည္ ေျပာေျပာဆိုဆို ႏွင့္ အုတ္ခံုနံေဘးတြင္ လွဲခ်ထားသည့္ ခ်ဳိင္းေထာက္ကို ကုန္းေကာက္ရင္း ခ်ဳိင္းေထာက္ အကူျဖင့္ ထိုင္ရာမွ ထလိုက္ သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ေဆး႐ံုဝင္း အတြင္းသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း ဝင္လာၾကသည္။
"ဦးေလးတို႔ သားအဖ ကံမေကာင္း ၾကဘူးကြယ္"
"ဗ်ာ ဦးေလးတို႔သားအဖ ဟုတ္ လား"
"ဟုတ္တယ္ဗိုလ္ႀကီး၊ အခု ဦးေလး သားႀကီးလည္း ဒဏ္ရာရၿပီး မေန႔ကပဲ ဒီေဆး႐ံုကို ေရာက္လာတယ္ ဆိုလို႔ သူ႔ကို ဦးေလး လာေတြ႔တာ"
"ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ဦးေလးရယ္၊ ဒီလိုျဖစ္ရတာကို ကြၽန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း စစ္သား ဆိုေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္ ဦးေလး။
ကြၽန္ေတာ္လည္း သင္တန္းတက္ဖို႔ အတြက္ မေန႔ကမွ ေရွ႕တန္း ဌာနခ်ဳပ္က ျပန္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဌာနခ်ဳပ္ကို မေရာက္ခင္ ေျခလ်င္တပ္မွာ ေနတုန္းက ကြၽန္ေတာ့္ တပည့္ တစ္ေယာက္လည္း ေရွ႕တန္းမွာ ဒဏ္ရာရၿပီး ဒီေဆး႐ံုကို ေရာက္လာတယ္ ဆိုလို႔ ကြၽန္ေတာ္လာ ေတြ႔တာ၊ စစ္ပြဲ ဆိုေတာ့လည္း ေသနတ္ ေတြ၊ ဗံုးေတြနဲ႔ ပစ္ၾက၊ ခတ္ၾက၊ တိုက္ ၾကရတာ မဟုတ္လား၊ ပန္းနဲ႔ေပါက္ ၾကတာ မဟုတ္ေတာ့လည္း ထိၾက၊ ခိုက္ ၾကတာေပါ့။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိး အတြက္ တရားေသာ စစ္ကို တိုက္ေနၾက တာပဲမဟုတ္လား။ ျပည္သူ တစ္ရပ္လံုး ကလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘက္က ရွိေန ပါတယ္ေလ"
"ဒါေပါ့ ဗိုလ္ႀကီးရယ္၊ ဒီေကာင္ က ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ပိုဆိုးတယ္၊ ကြၽန္ ေတာ္ကမွ တပ္ထဲမွာ ဒုတိယ အရာခံ ဗုိလ္အဆင့္ အထိ တာဝန္ ထမ္းခဲ့ေသး တယ္။ ဒီေကာင္ အခု တပ္ၾကပ္ႀကီးပဲ ရွိေသးတာ၊ အသက္က ဘာရွိဦးမွာလဲ၊ သံုးဆယ့္ တစ္ႏွစ္ပဲ ရွိဦးမယ္"
"ဦးေလးသားက ဘယ္တပ္ကလဲ နာမည္ဘယ္လိုေခၚသလဲ ဦးေလး"
"ေမာင္ေမာင္၊ တပ္ၾကပ္ႀကီး ေမာင္ေမာင္၊ အမွတ္(-) ေျချမန္တပ္ရင္း က"
ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ သံသယ တစ္ခုဝင္လာမိသည္။
"ျမခင္ေယာက်္ား ေမာင္ေမာင္ လား ဦးေလး"
ဦးေလးႀကီးသည္ သူ႔ေျခလွမ္းကို တံု႔ခနဲ ရပ္လိုက္ၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ့္အား စူးစမ္းသလို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။
"ဗိုလ္ႀကီး ဒီေကာင့္ကို သိတယ္ ေနာ္"
"ျမခင္ေယာက်္ား ေမာင္ေမာင္ လား"ဟု ကြၽန္ေတာ္ ထပ္ေမးလိုက္မိသည္။
"ဟုတ္တယ္ကြဲ႕၊ ျမခင္ေယာက်္ား ေမာင္ေမာင္"
..........................
"ဗိုလ္ႀကီး"
"ဘာတုံးကြ၊ မင္းဘာလာ႐ႈပ္ဦး မလို႔လဲ"
တိုက္ပြဲတစ္ပြဲ အတြက္ ေျမပံုေပၚ တြင္ လမ္းေၾကာင္း သံုးသပ္ေရြးခ်ယ္ လ်က္ရွိစဥ္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခၚလိုက္သ ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္တိုသြားမိသည္။
ေမာင္ေမာင့္ အက်င့္ကို ကြၽန္ေတာ္သိၿပီး ျဖစ္သည္။ ရန္သူႏွင့္ တိုက္ပြဲဝင္ရန္ ျပင္ဆင္ၿပီဆိုလွ်င္ ေမာင္ေမာင္တစ္ ေယာက္ အူျမဴး ေနတတ္သည္။ ရဲေဘာ္ ေတြကို စçသည္၊ ေနာက္သည္၊ ေျပာင္ သည္။ တပ္စု တပ္ၾကပ္ႀကီးလည္း မေန ရ၊ ကြၽန္ေတာ့္ကိုပင္ ခ်စ္ခင္စြာ ေလးေလးစားစား ေျပာေလ့ ဆိုေလ့ရွိ သည္။ သူ႔အက်င့္ကို သိထားၿပီး ျဖစ္၍ သူ႔ကို လွမ္းေမးလိုက္ရသည္။
"ဒီစစ္ဆင္ေရး ၿပီးရင္ ျမခင္ကို ေတာင္းေပးေနာ္ ဗိုလ္ႀကီး"
ကြၽန္ေတာ္တို႔ တပ္စု ေရအိုးစင္ ရြာကေလး၌ တာဝန္ က်သည္မွာ ႏွစ္လ ခန္႔သာ ရွိေသးသည္။ ရြာလယ္ေဈးဆိုင္ မွ ျမခင္ကို ေမာင္ေမာင္ တစ္ေယာက္ မ်က္စိက် ေနေပၿပီ။ ျမခင္ကလည္း မ်က္စိက်ေလာက္ စရာပင္။ မလွေသာ္ လည္း အသားညိဳစိမ့္စိမ့္၊ ကိုယ္လံုး ကိုယ္ထည္ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း၊ မ်က္လံုးမ်က္ခံုး ေကာင္းေကာင္း၊ ႏွာတံေပၚေပၚႏွင့္ ၾကည့္လို႔ေကာင္း သည္။ ေဈးသည္ပီပီ ႏႈတ္ခ်ဳိသည္၊ ေဖာ္ေရြသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ျမခင္၏ ေဈးဆိုင္၌ ဝယ္သူမစဲ တသဲသဲႏွင့္ အၿမဲလိုပင္ စည္ကားေနေလ့ ရွိသည္။
တပ္စုအတြင္း၌ ေဈးဝယ္သည့္ အဝယ္ ေတာ္ရာထူးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး မၾကာခဏ ျပႆနာျဖစ္ရသည္။ ေဈးဝယ္လႊတ္ ၾကေတာ့မည္ ဆိုလွ်င္ သူသြားမည္၊ ငါသြားမည္ႏွင့္ အလုအယက္။ ထိုအထဲ တြင္ ေမာင္ေမာင္ တစ္ေယာက္ အကဲ ဆံုးျဖစ္သည္။ ျမခင္ဆိုင္မွာသာ ေဈးဝယ္ရမည္ ဆိုလွ်င္ ေမာင္ေမာင္ တစ္ေယာက္ ကျဖင့္ မိုးသဲသဲမဲမဲ ရြာေန လွ်င္လည္း သြားသည္။ ေနခ်စ္ခ်စ္ ေတာက္ ပူေနလွ်င္လည္း သြားသည္။
ျမခင္ေဈးဆိုင္ အနီးတြင္ မည္သို႔ေသာ ျပႆနာ ရွိေနေစကာမူ ေမာင္ေမာင္ တစ္ေယာက္ ဂ႐ုမထား၊ သြားမည္သာ ပင္ျဖစ္သည္။
"မင္းဟာက ဟုတ္ေကာ ဟုတ္ရဲ႕ လား ေမာင္ေမာင္ရယ္၊ ေကာင္မေလးက မင့္ကို ႀကိဳက္လို႔လား"
"ေသခ်ာပါတယ္ ဗိုလ္ႀကီးရဲ႕၊ မေန႔ကေလ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ရြာထိပ္မွာ ေရခပ္ေနရင္းေတြ႔ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာ တစ္ခုလံုး ျပံဳးေနတာပဲ၊ မ်က္လံုးေတြ ကလည္း အေရာင္တဖ်တ္ဖ်တ္ေတာက္ လို႔၊ ျပီးေတာ့ ..."
"ေတာ္စမ္းပါကြာ ေမာင္ေမာင္ ရာ၊ မင္းကိုေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ျပံဳးမျပလို႔ မဲ့ျပရမွာလား၊ သူမ်ား သားသမီးကို ေတာင္းတယ္ဆိုတာက ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ေက်ေက်နပ္နပ္ ရွိမွကြ"
ေမာင္ေမာင္မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ ပ်က္သြားသည္။
"ျမခင္သာ ေခြးကေလး၊ ေၾကာင္ ကေလးဆိုရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ၊ ဗိုလ္ႀကီးကိုေတာင္ သြားမေတာင္းခိုင္း ဘူး။ တိတ္တိတ္ကေလး ေခၚလာၿပီး သြားေလရာ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ထည့္ လြယ္ထားမွာ၊ အခုေတာ့ လူမကေလး ျဖစ္ေနလို႔သာေပါ့။"
"ေဟ့ေကာင္ ... ေသာက္႐ူး၊ ေတာ္စမ္းကြာ"
"ဗိုလ္ႀကီး ... ေတာင္းေပးေနာ္၊ စစ္ဆင္ေရးမွာ ကြၽန္ေတာ္ တာဝန္ေက် ေအာင္ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားမယ္၊ စစ္ဆင္ေရး တာဝန္ ၿပီးရင္ေတာ့ ေတာင္းေပးပါ ဗိုလ္ႀကီးရာ"
ကြၽန္ေတာ္ ဒီေကာင့္ကို စိတ္မ ရွည္ႏိုင္ ေတာ့သျဖင့္ မ်က္ႏွာတည္တည္ ထားၿပီး ေဟာက္ပစ္လိုက္ရသည္။
"ေမာင္ေမာင္ မင္း ... ျမခင္ကို စိတ္ဝင္စား တာလား၊ တာဝန္ကို စိတ္ဝင္စား တာလား ေျပာစမ္း ..."
ေမာင္ေမာင္ ေခါင္းငုံ႔သြားသည္။ အတန္ၾကာမွ ...
"ကြၽန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္ ဗိုလ္ႀကီး၊ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕တာဝန္ဟာ ဘာလဲဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္"
"သိရက္သားနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ အခ်စ္ေရးကို စဥ္းစားေနရတာလဲ"
"ကြၽန္ေတာ္ ျမခင္ကို တကယ္ စိတ္ဝင္စား ေနလို႔ပါ ဗိုလ္ႀကီး"
"လာျပန္ၿပီ ဒီျမခင္၊ သြား ဆရာႀကီး ေက်ာ္ျမကို သြားေျပာ။ ေနာက္ထပ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ ၾကာရင္ တို႔ တပ္စု တစ္စုလံုး ထြက္မယ္လို႔၊ မင္း လည္း အသင့္ျပင္ေတာ့၊ သြားေတာ့ ..."
"ဟုတ္ကဲ႔ ဗိုလ္ႀကီး"
အေလးျပဳကာ လွည့္ထြက္သြား ေသာ ေမာင္ေမာင့္ ေက်ာျပင္ကို ေငးစိုက္ ၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
ဇြတ္တရြတ္ လုပ္တတ္ေသာ ကြၽန္ေတာ့္ တပည့္ေက်ာ္ ေမာင္ေမာင္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ မၾကာခဏ စိတ္ ပူရသည္။ ေၾကာင့္ၾကရသည္။ စိတ္ညစ္ ရသည္မွာ မ်ားေပၿပီ။ ယခုလည္း မၾကာခင္ စစ္ဆင္ေရး တာဝန္ တစ္ရပ္ ဆင္ႏႊဲရေတာ့မည္။ ျမခင္ကို စိတ္ဝင္စား စဥ္ တာဝန္ကို ေမ့ေနတတ္သည့္ ေမာင္ေမာင့္အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္မွာ ပူရသည္။
လေရာင္ ထြက္ျပဴစ ျပဳသည္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စတင္ ခ်ီတက္ ၾကသည္။
မႈန္မႊားမႊား လေရာင္ေအာက္ တြင္ လမ္းႏွင့္ ရြာမ်ားကို ကြင္းေရွာင္ၿပီး ေတာတိုး ခ်ီတက္ ၾကရသျဖင့္ ေခြၽးသီး ေခြၽးေပါက္တို႔ စိုရႊဲ၍ ေနသည္။ ေျမဝပ္ ငွက္တို႔ ႐ုတ္တရက္ ထပ်ံၾကသည္။ မျမင္မစမ္းႏွင့္မို႔ ခလုတ္တိုက္ၿပီး လဲသူ လဲ၊ ေခ်ာက္ထဲ ျပဳတ္က်သူ ျပဳတ္က်၊ ေတာင္က်ေခ်ာင္းကေလး မ်ားကို ျဖတ္ကူး ခ်ိန္တြင္ ေရစီးႏွင့္ ေမ်ာပါသူ ေမ်ာပါႏွင့္ အခက္အခဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး တစ္ညလံုး ခ်ီတက္ ခဲ့ရသျဖင့္ အလြန္ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္ ေနၾကသည္။ ေတာႀကီး မ်က္မည္းထဲ၌ ညအခ်ိန္ ခ်ီတက္ၾက ရသည့္ အခက္အခဲကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ သာလွ်င္ နားလည္သည္။
မိုးမရြာ၍ ေတာ္ေသးသည္။ နံနက္ ေလးနာရီ မထိုးမီ ရန္သူ႔စခန္းသို႔ ေရာက္ ရွိၾကၿပီး ရန္သူ႔စခန္းကို ခဏအတြင္း ဝိုင္းပတ္ ထားလိုက္ၾကသည္။ မႈန္မႊားမႊား လသည္ လံုးဝ ဝင္သြားေပၿပီ။ ေရာင္နီ ေပၚမလာ ေသးသျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုး ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနသည္။
အလင္းေရာင္ လာသည္ အထိ ကြၽန္ေတာ့္ တပ္စုကို အနားေပးၿပီး တစ္ညလံုးခ်ီ တက္ ခဲ့ရသျဖင့္ ကုန္ခန္းသြားေသာ ခြန္ အားတို႔ကို ျပန္ေမြး ရေပဦးမည္။ သစ္ပင္ တစ္ပင္၏ ပင္စည္ကို ေက်ာမွီရင္း မ်က္စိ ႏွစ္လံုးကို အသာမွိတ္ကာ အေမာေျဖ လိုက္သည္။ မႈန္မႊားမႊား လေရာင္ေအာက္ တြင္ ျမင္ထားခဲ့ေသာ ရန္သူ႔စခန္းသည္ ကြၽန္ေတာ့္ အာ႐ံုထဲ၌ အထင္းသားေပၚ လာသည္။
သက္ငယ္တဲ ငါးလံုးထက္ တြင္ ရန္သူတို႔သည္ အိပ္ေမာက်၍ ေကာင္းတုန္းပင္ ရွိေပမည္။ အခ်ဳိ႕သည္ လည္း တမလြန္ ဘဝ အတြက္ အိပ္မက္ မ်ားပင္ ျမင္မက္ေနၿပီလားမသိ။
ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္လံုးမ်ား ျပန္ဖြင့္လိုက္ ခ်ိန္၌ ေသာၾကာၾကယ္သည္ မာက်ဴရီ မီးလံုးႀကီးႏွယ္ မိုးကုပ္စက္ဝိုင္း ႏႈတ္ခမ္း ထက္၌ ေတာက္ပ၍ ေနေပၿပီ။ အေရွ႕ ဘက္အရပ္ဆီမွ ေရာင္နီ ေပၚလာၿပီျဖစ္၍ ရန္သူ႔တဲမ်ားကို ေနာက္ခံ ေရာင္ျခည္ မ်ား ေရွ႕တြင္ မႈန္ဝါးဝါး ျမင္ေနရသည္။
အခ်င္းခ်င္း လက္တို႔ကာ အခ်က္ ေပးလိုက္ သည္ႏွင့္ ရန္သူ႔ စခန္းကုန္းဆီသို႔ ဝပ္တြား၍ တက္ၾကသည္။ ငိုက္ မ်ဥ္းေနေသာ ရန္သူ႔ ကင္းသမားသည္ ေမာင္ေမာင္၏ လွံစြပ္မ်ားႏွင့္ ထိေတြ႔ၿပီး တစ္သက္လံုး မႏိုးေသာ အိပ္ျခင္းျဖင့္ ၿငိမ္သက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
ေမာင္ေမာင္၏ ဂ်ီသရီး ေျပာင္းဝမွ ေသနတ္သံႏွင့္ အတူ တိုက္ပြဲစေပၿပီ။ လက္နက္ငယ္သံ၊ လက္ပစ္ဗံုးသံႏွင့္ အမ္ ၇၉ ဗံုးပစ္ေသနတ္သံတို႔ျဖင့္ ခဏခ်င္း ပြက္ပြက္ညံသြားေတာ့သည္။ မ်က္စိေရွ႕၌ပင္ ရန္သူ႔ တဲသံုးလံုး မီး ေလာင္၍ ေနေပၿပီ။ တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ ေလာင္ ေနသည့္ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ေသြး႐ူး ေသြးတန္းျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ ညည္း တြားကာ ေျခဦးတည့္ရာ ေျပးလႊားေန ေသာ ရန္သူမ်ားကို လိုက္လံ ပစ္ခတ္ ေခ်မႈန္းေနရင္း ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွ ေမာင္ေမာင္ တစ္ေယာက္ ေခြခနဲ ေျမေပၚသို႔ လဲက် သြားသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ထဲ၌ ထိတ္ သြားမိေတာ့သည္။
ေမာင္ေမာင့္အား ကြၽန္ေတာ္ ေျပး ေပြ႕ေနသည့္ ခဏအတြင္း၌ပင္ တိုက္ပြဲ ၿပီးဆံုးသြားသည္။ ရန္သူ႔စခန္း တစ္ခု လံုးကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ သိမ္းပိုက္ ရရွိလိုက္ သည္။
နံနက္ခင္း၏ ေနျခည္ေအာက္ တြင္ ရန္သူ အေလာင္းေကာင္မ်ား ျမင္ မေကာင္းေအာင္ ပံုပ်က္ ပန္းပ်က္ ဟိုသည္ ျပန္႔က်ဲ၍ ရွိေနသည္။ ထို တိုက္ပြဲတြင္ ေမာင္ေမာင္ တစ္ေယာက္သာ ညာဘက္ေပါင္တြင္ ဒဏ္ရာရၿပီး ရန္သူ အေသ ခုနစ္ေယာက္ႏွင့္ အရွင္ ႏွစ္ေယာက္ ဖမ္းမိကာ လက္နက္မ်ဳိးစံု ၁၀ လက္ရရွိလိုက္သည္။ အရင္းနည္း နည္းႏွင့္ အျမတ္မ်ားမ်ား ရလိုက္ေသာ တိုက္ပြဲ၊ ရန္သူ ဦးက်ဳိးသြားေသာ အလွည့္ အေျပာင္း တိုက္ပြဲပင္ ျဖစ္သည္။
တိုက္ပြဲတြင္ ရြပ္ရြပ္ခြၽံခြၽံ သက္စြန္႔ ဆံဖ်ား တိုက္ပြဲ ဝင္ခဲ့ေသာ ေမာင္ေမာင္ အား ႏိုင္ငံေတာ္က သူရဲေကာင္းမွတ္ တမ္းဝင္ ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့သည္။ တပ္ရင္းမွဴးက ေမာင္ေမာင့္အား ဒုတိယ တပ္ၾကပ္ အဆင့္သို႔ တိုးျမႇင့္ ေပးလိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္လည္း ေမာင္ေမာင္ ဒဏ္ရာေပ်ာက္၍ ေဆး႐ံုမွ ဆင္းလာေသာ အခါတြင္ သူအလြန္ခ်စ္ေသာ ျမခင္ကို မိသားဖသားပီပီ လူႀကီးစံုရာျဖင့္ ေတာင္းရမ္းေပးခဲ့သည္။ ထိုတိုက္ပြဲသည္ ေမာင္ေမာင့္အတြက္ မေမ့ႏိုင္ေသာ မွတ္တမ္းကေလး တစ္ခုပင္ ျဖစ္ေတာ့ သည္။
..........................
လူ႔သမိုင္းသည္ တက္ခ်ည္ ဆင္း ခ်ည္၊ နိမ့္ခ်ည္ ျမင့္ခ်ည္ျဖင့္ ေျပာင္းလဲ ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မွန္မွန္ ေျပာင္းလဲ ေနသကဲ႔သုိ႔ တစ္ခါ တစ္ရံ အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ ျမန္ျမန္ ေျပာင္းလဲသည္လည္း ရွိသည္။ လူ႔ေဘာင္အတြက္ အက်ဳိးစီးပြားကုိ ေဆာင္ၾကဥ္းေသာ ဝါဒ စနစ္ႏွင့္ လူပုဂၢိဳလ္ အဖြဲ႕အစည္း တုိ႔သည္ ၾကာရွည္စြာ တည္တံ့ ခုိင္ၿမဲၿပီး ဆုိးသြမ္း ႐ုိင္းစုိင္း၍ ရက္စက္ ယုတ္မာေသာ ဝါဒစနစ္ႏွင့္ လူပုဂၢိဳလ္ အဖြဲ႕အစည္း တုိ႔မွာ လူသားတုိ႔၏ အက်ဳိးစီးပြားကုိ မ်က္ကြယ္ ျပဳခဲ့သျဖင့္ ခဏခ်င္း က်ဆင္း ပ်က္သုဥ္းကာ ျပည္သူ တုိ႔၏ ဒဏ္ခတ္ျခင္းကုိ ခံၾကရသည္သာ ျဖစ္သည္။
႐ုိးမ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီ အဖြဲ႕သည္ လည္းေကာင္း၊ ဗမာျပည္ကြန္ ျမဴနစ္ ပါတီသည္လည္းေကာင္း ၁၉၇၅ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၁၅ ရက္တြင္ ျပည္သူတုိ႔၏ ဒဏ္ခတ္ျခင္းကုိ မ႐ႈမလွ ခံၾကရၿပီး ဗုန္း ဗုန္းလဲကာ ၿပဳိကဲြ ပ်က္စီး သြားခဲ့ရေပသည္။
အလုပ္သမား၊ ေတာင္သူလယ္ သမားမ်ား အပါအဝင္ ျပည္သူအမ်ား ေကာင္းက်ဳိးအတြက္ တုိက္ပြဲဝင္ျခင္းသည္ တရားေသာစစ္ကုိ ဆင္ႏႊဲျခင္း ျဖစ္ၿပီး ျပည္သူတစ္ရပ္လုံး ပါဝင္သည့္ တရားေသာဘက္ မွ တုိက္ပြဲဝင္ သူတုိ႔သည္သာ ေရရွည္ တြင္ ေအာင္ပြဲဆင္ၾကရ စၿမဲပင္ ျဖစ္သည္။
ႏုိင္ငံေတာ္ အစုိးရသည္ ျပည္သူ အမ်ား၏ အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ ကာယ အား၊ ဉာဏအား စြမ္းပကားတုိ႔ျဖင့္ စြမ္းအား ရွိသမွ် အစြမ္းကုန္ ႀကဳိးစား တည္ေဆာက္ ေနခ်ိန္တြင္ အေရွ႕ေျမာက္ ေဒသ ဗကပ တုိ႔သည္ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္မွ သည္ ယေန႔ အခ်ိန္အထိ နယ္စပ္ေဒသ မ်ားတြင္ အဖ်က္အေမွာင့္ လုပ္ငန္းမ်ား ကုိ အစြမ္းကုန္ ျပဳလုပ္လ်က္ရွိၾကသည္။
အသက္၊ ေသြး၊ ေခြၽးတုိ႔ျဖင့္ စေတးကာ ခက္ခက္ခဲခဲ ရယူခဲ့ေသာ ႏုိင္ငံေတာ္၏ လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ ပုိင္စုိးမႈတုိ႔ကုိ ပ်က္သုဥ္းေအာင္ ဖန္တီး လ်က္ရွိၿပီး တုိင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ဳိးကုိ ကြၽန္ ဇာတ္သြင္းရန္အတြက္ အမ်ဳိးမ်ဳိးႀကဳိးပမ္း လုပ္ေဆာင္လ်က္ ရွိၾကသည္။
တုိင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိးဘက္မွ ထာဝရ ရပ္တည္လ်က္ သမုိင္း အစဥ္အလာ ႀကီးမားခဲ့သည့္ တပ္မေတာ္သည္ ျပည္သူ တုိ႔ႏွင့္ လက္တြဲကာ အေရွ႕ေျမာက္ေဒသ ဗကပတုိ႔အား ေခ်မႈန္း တုိက္ခုိက္ခဲ့ရာ တစ္ပြဲၿပီး တစ္ပြဲ ေအာင္ပြဲ ဆင္ခဲ့သည္။တရားေသာစစ္ ေအာင္ႏုိင္ေရး အတြက္ ပါဝင္ လုပ္အားေပးၾကေသာျပည္သူမ်ားႏ
ေမာင္ေမာင္ တစ္ေယာက္ အမွတ္ (-) ေျချမန္ တပ္ရင္းႏွင့္ အတူ တုိက္ပြဲ အသီးသီးတြင္ ပါဝင္ တုိက္ခုိက္ခဲ့သည္။
ပင္ကုိကပင္ သူရ သတၱိရွိေသာ ေမာင္ ေမာင္သည္ ၄င္း၏ တပ္ရင္းႏွင့္ အတူ တကြပင္ ရန္သူ႔ စခန္းမ်ားကုိ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု သိမ္းပုိက္ ရရွိခဲ့သည္။ ဒုတိယတပ္ ၾကပ္အဆင့္မွ တပ္ၾကပ္အဆင့္၊ တပ္ၾကပ္ အဆင့္မွ တပ္ၾကပ္ႀကီးအဆင့္သုိ႔ စစ္ဆင္ ေရးအတြင္း၌ပင္ စစ္ေျမျပင္ အဆင့္ တုိး ျမႇင့္ျခင္း ခံခဲ့ရသည္။
ဗပကမ်ား အလုံးအရင္းႏွင့္ ခုခံ ေနေသာ ပြိဳင့္ေတာင္ကုန္းသည္ ေမာင္ ေမာင္တုိ႔ တပ္ရင္း၏ ေနာက္ဆုံးရည္ မွန္းခ်က္ ျဖစ္သည္။ ထုိေတာင္ကုန္းထိပ္ ရွိ ရန္သူအား အနီးကပ္ကာ တက္ေရာက္ လွံစြပ္ထုိး တုိက္ပြဲ ဆင္ႏႊဲေနစဥ္ ရန္သူ႔ မုိင္းတစ္လုံး နင္းမိ၍ ေမာင္ေမာင္ တစ္ ေယာက္ ေလွေလွာ္ရင္း တက္က်ဳိးသြားခဲ့ရေပသည္။
ခ်ဳိင္းေထာက္ႀကီး တကားကား ႏွင့္ တေရြ႕ေရြ႕သြားေနေသာ ေမာ္ကြန္း ဝင္ ဦးေလးႀကီးကုိ အသာတြဲရင္း ခြဲစိတ္ ေဆာင္ အတြင္းသုိ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဝင္လာ ခဲ့ၾကသည္။ အစိမ္းေရာင္ႏွင့္ အျဖဴေရာင္ ဝတ္ဆင္ထားေသာ ခြဲစိတ္ေဆာင္ တာဝန္ ခံ ဆရာမေလး ညႊန္ျပသည့္ အတုိင္း ေမာင္ ေမာင့္ အခန္းဆီသုိ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေလွ်ာက္ လွမ္းလာၾကသည္။
တုိင္းျပည္တြင္ မိမိတုိ႔၏ ကုိယ္ ခႏၶာကုိ စြန္႔လႊတ္ရဲၾကေသာ စစ္ေဆး႐ုံ အတြင္းတြင္ ေတြ႔ျမင္ ၾကရသည့္ သူရဲ ေကာင္း စစ္သည္မ်ားအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ စစ္သား တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ ရင္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္း ဝမ္းသာျဖစ္ေနမိသည္။
မသန္စြမ္း စစ္သည္ကေလးမ်ား ကုိၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္ နံေဘးရွိ ဦးေလး ႀကီးကုိ သတိရကာ ငဲ့ေစာင္း ၾကည့္လုိက္ မိသည္။ ဦးေလးႀကီး၏ မ်က္လုံးအစုံ သည္ ၾကမ္းျပင္ဆီသုိ႔ စူးစူးရဲရဲ စုိက္ၾကည့္ေနၿပီး ေမးေၾကာႀကီးမ်ား တင္းေန ေအာင္ အံကုိ ႀကိတ္ထားသည္။ ကြၽန္ ေတာ့္ရင္ထဲ၌ မည္သုိ႔ ခံစားရသည္ကုိ ထုိးေဖာက္ ျမင္သည့္ႏွယ္။
"ဦးေတာ့ ဝမ္းမနည္းဘူး၊ စစ္သား တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ အခုလုိ စြန္႔လႊတ္ရဲ တာကုိ ဂုဏ္ယူတယ္။ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးကုိ အဓြန္႔ရွည္ေအာင္ ကာကြယ္ရမွာ ဦးတုိ႔၊ ဗုိလ္ႀကီးတုိ႔ရဲ႕ ေမြးရာပါ တာဝန္ပဲ၊ ေတာက္- ဦးေျခ
ေထာက္သာ ေကာင္းရင္ ဒီရဲေဘာ္ေလး ေတြနဲ႔ တြဲၿပီး ရန္သူကုိ တုိက္လုိက္ခ်င္ ေသးတယ္"
စစ္သားႀကီး၏ သံမဏိ စိတ္ဓာတ္ ကုိ ၾကားသိ လုိက္သျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ တစ္ ကုိယ္လုံး ၾကက္သီးေမြးညင္း မ်ားပင္ ထသြားမိသည္။
"ေတာ္ပါေတာ့ ဦးေလးရယ္၊ တုိင္း ျပည္အတြက္ ဦးေလးအဖုိ႔ တာဝန္ေက်ပြန္ လြန္းလွပါၿပီ။ ဒီတာဝန္ေတြကုိ ကြၽန္ ေတာ္တုိ႔၊ ေမာင္ေမာင္တုိ႔ တစ္ေတြ ပခုံး လႊဲေျပာင္း ထမ္းေဆာင္ေနၾကပါတယ္။"
စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ေလွ်ာက္ လွမ္းလာၾကရာ ေမာင္ေမာင့္ အခန္းဝသုိ႔ ေရာက္သည္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ ေျခလွမ္းမ်ား တုံ႔ခနဲ ရပ္တန္႔ သြားသည္။
ျမခင္...။ ေသခ်ာပါသည္။ ျမခင္မွ ျမခင္အစစ္။ မေတြ႔ရသည္မွာ ေလး၊ ငါး၊ ဆယ္ႏွစ္ ၾကာသည့္တုိင္ အသားညဳိညဳိ၊ ကုိယ္လုံးကုိယ္ထည္ ေတာင့္ေတာင္၊ မ်က္လုံး မ်က္ခုံးေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ျမခင္ကုိ ကြၽန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိသည္။ မွန္ျပတင္းမွ ထုိးေဖာက္ ဝင္ေရာက္ေနသည့္ ဝင္လုဆဲ ေနျခည္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေအာက္တြင္ ျမခင္၏ မ်က္ႏွာ သည္ ျပဳံး၍ ေနသည္။
သုိ႔ေသာ္ ဝင္းလက္ ေတာက္ပေန သည့္ ျမခင္၏ မ်က္လုံး အစုံတြင္ မ်က္ ရည္ၾကည္တုိ႔ ရစ္ဝုိင္း သုိင္းဖြဲ႕လ်က္ရွိေန သည္။ျမခင္တစ္ေယာက္ ျပဳံးေနသည္ လား၊ ငုိေနသည္လား ကြၽန္ေတာ္ ခြဲျခား မရ။ သူ႔အျပဳံးတြင္ မ်က္ရည္စေတြႏွင့္။
"အစ္ကုိ ...အစ္ကုိ ဘာမွ အား မငယ္နဲ႔ေနာ္၊ ျမခင္ အစ္ကုိ႔ ေဘးနားမွာ ရိွေနတယ္ေလ"
ျမခင္ အသံသည္ တုန္ခါလ်က္ ရွိ ၿပီး လႈိက္လွဲ ေၾကကြဲဖြယ္ ေကာင္းေန သည္။ ျမခင္၏ လက္အစုံသည္ ေမာင္ ေမာင္၏ တစ္ဖက္တည္းသာ က်န္ရွိေသာ ညာလက္႐ုံးကုိ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဆုပ္ ကုိင္ထားရင္း တဆတ္ဆတ္တုန္ေန သည္။
"ျမခင္ေလ ပညာမတတ္ေပမယ့္ ေဈးေတာ့ ေရာင္းတတ္ပါတယ္။ ေဈး ေရာင္းၿပီး အစ္ကုိ႔ကုိ ျမခင္ ရွာေကြၽးမယ္၊ အစ္ကုိ ဘာမွ အားမငယ္နဲ႔ေနာ္"
ခ်စ္ခင္ပြန္းကုိ အားေပးစကား ေျပာၾကားရင္း ျမခင္ ရင္တြင္းမွ ႐ႈိက္သံ သဲ့သဲ့တုိ႔သည္ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္တြင္တုိးတုိးညင္းညင္
ျမခင္၏ မ်က္ဝန္း အစုံမွ ပါးျပင္ ထက္သုိ႔ တလိမ့္လိမ့္ က်ဆင္းလာသည့္ မ်က္ရည္ပူမ်ားကုိ ယမ္းခုိး ႐ုိက္ထား သျဖင့္ မ်က္လုံး ႏွစ္ဖက္စလုံး ပတ္တီး စည္းထားေသာ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ မျမင္ရ၍ ေတာ္ေသးသည္။
"ျမခင္ အားမငယ္နဲ႔ကြာ၊ အစ္ကုိ႔ မွာ ေျခတစ္ဖက္နဲ႔ လက္တစ္ဖက္မရွိ ေတာ့ေပမယ့္ ေျခတစ္ဖက္နဲ႔ လက္တစ္ဖက္ က်န္ေနေသးတာပဲ၊ တုိင္းျပည္ တာဝန္ကုိ က်ရာ အခန္းက အစ္ကုိထမ္းေဆာင္ ႏုိင္ပါေသးတယ္ကြာ"
ျမခင္ထံမွ ႐ႈိက္သံတစ္ခ်က္ သိမ့္ ခနဲ ထြက္လာသည္။
"ျမခင္ မင္းငုိေနတာလားဟင္"
ျမခင္တစ္ေယာက္ မ်က္ရည္မ်ား ကုိ ကမန္းကတန္းသုတ္ၿပီး ျပဳံးလုိက္သည္။
"မငိုပါဘူးအစ္ကုိရယ္၊ ျမခင္မငို ပါဘူး၊ ျမခင္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ငုိရမွာလဲ၊ အစ္ကုိ႔အတြက္ ျမခင္ ဂုဏ္ယူလုိ႔ မဆုံး ပါဘူး အစ္ကိုရယ္။ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မိုး ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ၿပီး တုိင္းျပည္ တာဝန္ကို ေက်ေက်ပြန္ပြန္ ထမ္းရြက္ခဲ့တဲ့ အစ္ကို႔ လို စစ္သားေကာင္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ မိန္းမ ျဖစ္ရတာကိုပဲ ဂုဏ္ယူလို႔ မဆံုးပါ ဘူး အစ္ကို"
"ျမခင္ ..."
"ေျပာပါအစ္ကို၊ ျမခင္အနားမွာ ရွိပါတယ္"
"အစ္ကို႔ သားႀကီးေကာ ပါလား ဟင္ ..."
"ပါလာပါတယ္ အစ္ကို၊ အစ္ကို႔ ခုတင္နံေဘးက ခံုေပၚမွာ ထုိင္ေနပါ တယ္"
"အစ္ကို႔သားႀကီးကို ခုတင္ေပၚ တင္ေပးစမ္းပါ"
"ဟုတ္ကဲ႔ အစ္ကို"
တစ္ဖက္တည္းသာ က်န္ရွိေသာ လက္ျဖင့္ သားငယ္ကိုတင္းတင္းက်ပ္ က်ပ္ေပြ႕ဖက္ရင္းမွ ...
"သားႀကီး"
"ဗ်ာ ေပေပ"
"ငါ့သားႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မ လဲဟင္ - သား"
သားငယ္သည္ မိခင္၏မ်က္ႏွာ ကို သမင္လည္ျပန္ ျပန္ၾကည့္ကာအတန္ၾကာ စဥ္းစား၍ ေနသျဖင့္ ျမခင္ ကဝင္ေရာက္ အားေပးလုိက္သည္။
"သားႀကီး - ေျပာလုိက္ေလ၊ ေဖေဖႀကီး ေမးေနတာေျဖလိုက္"
"ေပေပ့လို ၾကစ္တားႀကီးလုပ္ မယ္"
"ဒါမွေဖေဖ့ သားႀကီးကြ။ ဖေအ့ တာဝန္ကို ပခံုးေျပာင္း ယူမယ့္ သားႀကီး ေဟ့"
ဝမ္းသားအယ္လဲ ေအာ္လုိက္ေသာ ေမာင္ေမာင္၏အသံသည္ အခန္းတြင္းမွ တုန္ခါ၍ အခန္းဝတြင္ ရပ္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ့္ထံသို႔ ပ်ံ႕လြင့္ထြက္လာသည္။
ကြၽန္ေတာ့္ ရင္တြင္းသို႔ ႐ိုက္ခတ္ စိမ့္ဝင္ ၍ သြားသည္။
ေမာင္ေမာင္၏ တုိင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္ စိတ္သည္ ကြၽန္ေတာ့္ ရင္တြင္းသို႔ သာမက တရားေသာစစ္ကို ဆင္ႏႊဲ ေနၾကေသာ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုး၏ အသည္းႏွလံုး အတြင္းသို႔တုိင္ ထုိးေဖာက္ ဝင္ေရာက္ သြားေပမည္မွာမုခ်။
"ေအးပါ ... ငါ့သားဟာ စစ္သား ေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္သလို ငါ့ေျမး ဟာလည္း စစ္သားပဲ ျဖစ္ရမယ္၊ အိုကြာ တို႔တစ္မ်ဳိးလံုးဟာ တို႔တုိင္းျပည္ကာ ကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ အတြက္ စစ္သား ေတြပဲ ျဖစ္ရမယ္ေဟ့"
ခ်ဳိင္းေထာက္ႀကီး တကားကားႏွင့္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ႀကံဳးဝါးကာ ေမာင္ ေမာင့္အခန္းတြင္းသို႔ လွမ္းဝင္သြား ေသာ စစ္သားအိုႀကီး၏ က်ယ္ျပန္႔ေသာ ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ရင္ အခန္းဝတြင္ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ရပ္လ်က္ ေငးငိုင္ကာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
ဧရာဝတီသည္ ျမစ္ဖ်ားမွ သည္ ျမစ္ဝဆီသို႔ တသြင္သြင္ အဆက္မျပတ္ စီးဆင္း၍ ေနသည္။ ယခင္ကလည္း စီးဆင္း ေနခဲ့သည္။ ယခုလည္း စီးဆင္း ေနဆဲပင္။ ေနာင္တြင္လည္း ကမၻာ တည္သေရြ႕ စီးဆင္း ေနဦးမည္သာျဖစ္သည္။
တုိင္းျပည္ကို ခ်စ္ေသာ စစ္သား အုိႀကီး ဒုတိယ အရာခံ ဗိုလ္ေအာင္ထြန္း သည္ သူ၏ ေျခတစ္ဖက္ကို စေတး၍ တုိင္းျပည္အတြက္ လြတ္လပ္ေရးကို ရယူေပးခဲ့သည္။
ေမာ္ကြန္းဝင္ စစ္သားအိုႀကီး၏ သား စစ္သားကေလး ေမာင္ေမာင္၊ ဒုတိယ တပ္ၾကပ္မွသည္ တပ္ၾကပ္ႀကီး အထိ စစ္ေျမျပင္တြင္ ရာထူး အဆင့္ဆင့္ ရရွိခဲ့ေသာ သူရဲေကာင္းမွတ္တမ္းဝင္တပ္ၾက
ေၾသာ္ -တုိင္းျပည္ကို ခ်စ္ေသာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လူမ်ဳိး၏ တုိင္းခ်စ္ျပည္ ခ်စ္စိတ္သည္ သားစဥ္ ေျမးဆက္တုိင္ ေအာင္ ကမၻာတည္ သေရြ႕ ဧရာဝတီျမစ္ ႀကီးႏွယ္ပင္ စဥ္ဆက္မျပတ္ တသြင္သြင္ စီးဆင္း ေနေပေတာ့မည္ တကား ။ ။
သိန္းစိန္ထြန္း
(မင္းရန္ေအာင္ စစ္ဆင္ေရးမွ တုိက္ပြဲဝင္ စစ္သည္မ်ားကို ဂုဏ္ျပဳ လ်က္)
မွတ္ခ်က္ ။ ။ ျမဝတီ မဂၢဇင္းကို ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္႐ံုး (ၾကည္း)၊ ျပည္သူ႔ ဆက္ဆံေရးႏွင့္ စိတ္ဓာတ္ စစ္ဆင္ေရး ညႊန္ၾကားေရးမွဴး႐ံုး လက္ ေအာက္ရွိ ျမဝတီ စာေပတုိက္မွ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္ ႏုိဝင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔က စတင္ ထုတ္ေဝျခင္းျဖစ္ၿပီး ယခုဝတၳဳမွာ ၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလထုတ္ ျမဝတီ မဂၢဇင္းတြင္ေဖာ္ျပခဲ့ျခင္း ျဖစ္ၿပီး ယခု ျပန္လည္ ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္သည္။
__________________________
Reference and Credit to -The Voice Weekly
Posted By Admin Team[NOM]
(email:newsofburma.myanmar
via-https://www.facebook.com/
ၾကည့္လိုက္သည္တြင္ အုတ္ခံုအစြန္း၌ ေဆးလိပ္ ထိုင္ေသာက္ေနသည့္ ဦးႀကီး တစ္ဦးကို ေတြ႔၍ အနီးသို႔ တိုးကပ္လိုက္ မိသည္။
"ဦးေလး ... မီးတစ္တို႔ေလာက္ ေနာ္"
ဦးေလးႀကီး ကမ္းေပးသည့္ မီး တရဲရဲႏွင့္ ေဆးလိပ္ကို လွမ္းယူကာ မီးညႇိရင္း ဦးေလးႀကီးကို အကဲခတ္သလို
ကြၽန္ေတာ္ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အသား ညိဳညိဳ၊ ကိုယ္လံုး ကိုယ္ထည္ တုတ္တုတ္ ခိုင္ခိုင္ႏွင့္ ေခါင္းတံုး ဆံေတာက္ကို တိုတို ညႇပ္ထားသည္။ ဦးေလးႀကီး၏ ပံုသဏၭာန္ ကိုျမင္လိုက္ ကတည္းက စစ္သည္
ေဟာင္းႀကီး တစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ အကဲခတ္ မိသည္။ ေသသပ္စြာ ဝတ္ဆင္ ထားသည့္ ပင္နီတိုက္ပံု၏ ညာဘက္အိတ္ ကပ္ထက္တြင္ တပ္ဆင္ထားေသာ အဝါ၊ အနီ၊ အစိမ္း သံုးေရာင္ျခယ္ကတၱီပါ အတံုးကေလးထက္မွ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ေတာက္ ေနသည့္ ေငြၾကယ္ျဖဴကေလးသံုးပြင့္ကို
"ဦးေလးက ေမာ္ကြန္းဝင္ ပထမ ဆင့္ေနာ္"
ဦးေလးႀကီးသည္ ကြၽန္ေတာ္ ကမ္းေပးသည့္ ေဆးလိပ္ကို လွမ္းယူရင္း ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကိုေမာ့ၾကည့္ကာ ေဖာ္ေရြစြာ တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္သည္။
"ဟုတ္တယ္ကြဲ႕ ငါ့တူရဲ႕၊ ငါ့တူ က တပ္ထဲကပဲလား"
"ဟုတ္ကဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ တပ္မ ( -) ဌာနခ်ဳပ္ကပါ။ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ ဗိုလ္ေအာင္ႏိုင္ပါ"
ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ ကြၽန္ေတာ္ မိတ္ဆက္ရင္း ထိုဦးေလးႀကီးအနားမွာ ပင္ ထိုင္လိုက္သည္။
"ေၾသာ္ - ဗိုလ္ႀကီးက တပ္မ(-) ကကိုး၊ ဦးနာမည္က ေအာင္ထြန္းကြဲ႕"
"ဟုတ္ကဲ႔ ဦးေလး၊ သိရတာ ဝမ္းသာ ပါတယ္"
ဘတ္စ္ကားကို တိုးေဝွ႔ စီးရသျဖင့္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ လာခဲ့သေလာက္ အုတ္ခံု ေပၚတြင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထိုင္ၿပီး စီးကရက္ကို အားရပါးရ ဖြာ႐ိႈက္လိုက္ ရသည့္အခါတြင္ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္သည္ ေပါ့ပါး လန္းဆန္း၍ လာသည္။ လြတ္ လပ္ျခင္း၊ က်ယ္ျပန္႔ျခင္း၏ အရသာကို ကြၽန္ေတာ္ ခံစား ေနရသည္။
"ဒါနဲ႔ ဦးေလးက ဘယ္တပ္ကလဲ ဟင္၊ အခုေကာ တပ္ထဲမွာ ပဲလား"
ဦးေလးႀကီးသည္ ေဆးလိပ္ေငြ႕ မ်ားကို မႈတ္ထုတ္လိုက္ရင္း ရီေဝေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ အေဝးသို႔ ေငးစိုက္ ၾကည့္လိုက္သည္။
"တပ္ထဲက ထြက္လိုက္တာ ၾကာ ပါၿပီကြယ္"
"ဟာ ဦးေလးက်န္းမာေရး အေျခ အေနက ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းေသးတာပဲ ဦးေလးရဲ႕၊ ေကာင္းေကာင္း တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ ႏိုင္ေသးတာပဲ ဦးေလးရယ္၊ တပ္ထဲက ထြက္တာ ေစာမေနဘူးလား"
"မေစာပါဘူး ဗိုလ္ႀကီးရယ္၊ ေျခ တစ္ဖက္မွ မရွိေတာ့တာ"
"ဟာ ဦးေလးရယ္"
ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးမ်ားသည္ ဦးေလးႀကီး၏ေျခေထာက္ဆီသို႔ အလို အေလ်ာက္ ေရာက္သြားမိသည္။ ေျခ အတုတပ္ထားေသာ ဦးေလးႀကီး၏ ဘယ္ေျခေထာက္ႏွင့္ အုတ္ခံုေဘးတြင္ လွဲခ်ထားေသာ ခ်ဳိင္းေထာက္ကို ယခုမွ ပင္ ကြၽန္ေတာ္သတိထားလိုက္မိသည္။
"ဦးေလး အခုလူနာလာၾကည့္ တာလား"
"ဟုတ္တယ္ဗိုလ္ႀကီး"
"ဒါျဖင့္ ေဆး႐ံုထဲ ဝင္ၾကရေအာင္၊ ဂိတ္တံခါးဖြင့္ ေနၿပီ၊ ဦးေလးကို ကြၽန္ေတာ္ ျဖည္းျဖည္း တြဲေခၚမယ္"
"ရပါတယ္ဗိုလ္ႀကီးရယ္၊ မလိုပါ ဘူးကြယ္"
ဦးေလးႀကီးသည္ ေျပာေျပာဆိုဆို ႏွင့္ အုတ္ခံုနံေဘးတြင္ လွဲခ်ထားသည့္ ခ်ဳိင္းေထာက္ကို ကုန္းေကာက္ရင္း ခ်ဳိင္းေထာက္ အကူျဖင့္ ထိုင္ရာမွ ထလိုက္ သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ေဆး႐ံုဝင္း အတြင္းသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း ဝင္လာၾကသည္။
"ဦးေလးတို႔ သားအဖ ကံမေကာင္း ၾကဘူးကြယ္"
"ဗ်ာ ဦးေလးတို႔သားအဖ ဟုတ္ လား"
"ဟုတ္တယ္ဗိုလ္ႀကီး၊ အခု ဦးေလး သားႀကီးလည္း ဒဏ္ရာရၿပီး မေန႔ကပဲ ဒီေဆး႐ံုကို ေရာက္လာတယ္ ဆိုလို႔ သူ႔ကို ဦးေလး လာေတြ႔တာ"
"ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ဦးေလးရယ္၊ ဒီလိုျဖစ္ရတာကို ကြၽန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း စစ္သား ဆိုေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္ ဦးေလး။
ကြၽန္ေတာ္လည္း သင္တန္းတက္ဖို႔ အတြက္ မေန႔ကမွ ေရွ႕တန္း ဌာနခ်ဳပ္က ျပန္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဌာနခ်ဳပ္ကို မေရာက္ခင္ ေျခလ်င္တပ္မွာ ေနတုန္းက ကြၽန္ေတာ့္ တပည့္ တစ္ေယာက္လည္း ေရွ႕တန္းမွာ ဒဏ္ရာရၿပီး ဒီေဆး႐ံုကို ေရာက္လာတယ္ ဆိုလို႔ ကြၽန္ေတာ္လာ ေတြ႔တာ၊ စစ္ပြဲ ဆိုေတာ့လည္း ေသနတ္ ေတြ၊ ဗံုးေတြနဲ႔ ပစ္ၾက၊ ခတ္ၾက၊ တိုက္ ၾကရတာ မဟုတ္လား၊ ပန္းနဲ႔ေပါက္ ၾကတာ မဟုတ္ေတာ့လည္း ထိၾက၊ ခိုက္ ၾကတာေပါ့။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိး အတြက္ တရားေသာ စစ္ကို တိုက္ေနၾက တာပဲမဟုတ္လား။ ျပည္သူ တစ္ရပ္လံုး ကလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘက္က ရွိေန ပါတယ္ေလ"
"ဒါေပါ့ ဗိုလ္ႀကီးရယ္၊ ဒီေကာင္ က ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ပိုဆိုးတယ္၊ ကြၽန္ ေတာ္ကမွ တပ္ထဲမွာ ဒုတိယ အရာခံ ဗုိလ္အဆင့္ အထိ တာဝန္ ထမ္းခဲ့ေသး တယ္။ ဒီေကာင္ အခု တပ္ၾကပ္ႀကီးပဲ ရွိေသးတာ၊ အသက္က ဘာရွိဦးမွာလဲ၊ သံုးဆယ့္ တစ္ႏွစ္ပဲ ရွိဦးမယ္"
"ဦးေလးသားက ဘယ္တပ္ကလဲ နာမည္ဘယ္လိုေခၚသလဲ ဦးေလး"
"ေမာင္ေမာင္၊ တပ္ၾကပ္ႀကီး ေမာင္ေမာင္၊ အမွတ္(-) ေျချမန္တပ္ရင္း က"
ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ သံသယ တစ္ခုဝင္လာမိသည္။
"ျမခင္ေယာက်္ား ေမာင္ေမာင္ လား ဦးေလး"
ဦးေလးႀကီးသည္ သူ႔ေျခလွမ္းကို တံု႔ခနဲ ရပ္လိုက္ၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ့္အား စူးစမ္းသလို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။
"ဗိုလ္ႀကီး ဒီေကာင့္ကို သိတယ္ ေနာ္"
"ျမခင္ေယာက်္ား ေမာင္ေမာင္ လား"ဟု ကြၽန္ေတာ္ ထပ္ေမးလိုက္မိသည္။
"ဟုတ္တယ္ကြဲ႕၊ ျမခင္ေယာက်္ား ေမာင္ေမာင္"
..........................
"ဗိုလ္ႀကီး"
"ဘာတုံးကြ၊ မင္းဘာလာ႐ႈပ္ဦး မလို႔လဲ"
တိုက္ပြဲတစ္ပြဲ အတြက္ ေျမပံုေပၚ တြင္ လမ္းေၾကာင္း သံုးသပ္ေရြးခ်ယ္ လ်က္ရွိစဥ္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခၚလိုက္သ ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္တိုသြားမိသည္။
ေမာင္ေမာင့္ အက်င့္ကို ကြၽန္ေတာ္သိၿပီး ျဖစ္သည္။ ရန္သူႏွင့္ တိုက္ပြဲဝင္ရန္ ျပင္ဆင္ၿပီဆိုလွ်င္ ေမာင္ေမာင္တစ္ ေယာက္ အူျမဴး ေနတတ္သည္။ ရဲေဘာ္ ေတြကို စçသည္၊ ေနာက္သည္၊ ေျပာင္ သည္။ တပ္စု တပ္ၾကပ္ႀကီးလည္း မေန ရ၊ ကြၽန္ေတာ့္ကိုပင္ ခ်စ္ခင္စြာ ေလးေလးစားစား ေျပာေလ့ ဆိုေလ့ရွိ သည္။ သူ႔အက်င့္ကို သိထားၿပီး ျဖစ္၍ သူ႔ကို လွမ္းေမးလိုက္ရသည္။
"ဒီစစ္ဆင္ေရး ၿပီးရင္ ျမခင္ကို ေတာင္းေပးေနာ္ ဗိုလ္ႀကီး"
ကြၽန္ေတာ္တို႔ တပ္စု ေရအိုးစင္ ရြာကေလး၌ တာဝန္ က်သည္မွာ ႏွစ္လ ခန္႔သာ ရွိေသးသည္။ ရြာလယ္ေဈးဆိုင္ မွ ျမခင္ကို ေမာင္ေမာင္ တစ္ေယာက္ မ်က္စိက် ေနေပၿပီ။ ျမခင္ကလည္း မ်က္စိက်ေလာက္ စရာပင္။ မလွေသာ္ လည္း အသားညိဳစိမ့္စိမ့္၊ ကိုယ္လံုး ကိုယ္ထည္ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း၊ မ်က္လံုးမ်က္ခံုး ေကာင္းေကာင္း၊ ႏွာတံေပၚေပၚႏွင့္ ၾကည့္လို႔ေကာင္း သည္။ ေဈးသည္ပီပီ ႏႈတ္ခ်ဳိသည္၊ ေဖာ္ေရြသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ျမခင္၏ ေဈးဆိုင္၌ ဝယ္သူမစဲ တသဲသဲႏွင့္ အၿမဲလိုပင္ စည္ကားေနေလ့ ရွိသည္။
တပ္စုအတြင္း၌ ေဈးဝယ္သည့္ အဝယ္ ေတာ္ရာထူးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး မၾကာခဏ ျပႆနာျဖစ္ရသည္။ ေဈးဝယ္လႊတ္ ၾကေတာ့မည္ ဆိုလွ်င္ သူသြားမည္၊ ငါသြားမည္ႏွင့္ အလုအယက္။ ထိုအထဲ တြင္ ေမာင္ေမာင္ တစ္ေယာက္ အကဲ ဆံုးျဖစ္သည္။ ျမခင္ဆိုင္မွာသာ ေဈးဝယ္ရမည္ ဆိုလွ်င္ ေမာင္ေမာင္ တစ္ေယာက္ ကျဖင့္ မိုးသဲသဲမဲမဲ ရြာေန လွ်င္လည္း သြားသည္။ ေနခ်စ္ခ်စ္ ေတာက္ ပူေနလွ်င္လည္း သြားသည္။
ျမခင္ေဈးဆိုင္ အနီးတြင္ မည္သို႔ေသာ ျပႆနာ ရွိေနေစကာမူ ေမာင္ေမာင္ တစ္ေယာက္ ဂ႐ုမထား၊ သြားမည္သာ ပင္ျဖစ္သည္။
"မင္းဟာက ဟုတ္ေကာ ဟုတ္ရဲ႕ လား ေမာင္ေမာင္ရယ္၊ ေကာင္မေလးက မင့္ကို ႀကိဳက္လို႔လား"
"ေသခ်ာပါတယ္ ဗိုလ္ႀကီးရဲ႕၊ မေန႔ကေလ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ရြာထိပ္မွာ ေရခပ္ေနရင္းေတြ႔ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာ တစ္ခုလံုး ျပံဳးေနတာပဲ၊ မ်က္လံုးေတြ ကလည္း အေရာင္တဖ်တ္ဖ်တ္ေတာက္ လို႔၊ ျပီးေတာ့ ..."
"ေတာ္စမ္းပါကြာ ေမာင္ေမာင္ ရာ၊ မင္းကိုေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ျပံဳးမျပလို႔ မဲ့ျပရမွာလား၊ သူမ်ား သားသမီးကို ေတာင္းတယ္ဆိုတာက ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ေက်ေက်နပ္နပ္ ရွိမွကြ"
ေမာင္ေမာင္မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ ပ်က္သြားသည္။
"ျမခင္သာ ေခြးကေလး၊ ေၾကာင္ ကေလးဆိုရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ၊ ဗိုလ္ႀကီးကိုေတာင္ သြားမေတာင္းခိုင္း ဘူး။ တိတ္တိတ္ကေလး ေခၚလာၿပီး သြားေလရာ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ထည့္ လြယ္ထားမွာ၊ အခုေတာ့ လူမကေလး ျဖစ္ေနလို႔သာေပါ့။"
"ေဟ့ေကာင္ ... ေသာက္႐ူး၊ ေတာ္စမ္းကြာ"
"ဗိုလ္ႀကီး ... ေတာင္းေပးေနာ္၊ စစ္ဆင္ေရးမွာ ကြၽန္ေတာ္ တာဝန္ေက် ေအာင္ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားမယ္၊ စစ္ဆင္ေရး တာဝန္ ၿပီးရင္ေတာ့ ေတာင္းေပးပါ ဗိုလ္ႀကီးရာ"
ကြၽန္ေတာ္ ဒီေကာင့္ကို စိတ္မ ရွည္ႏိုင္ ေတာ့သျဖင့္ မ်က္ႏွာတည္တည္ ထားၿပီး ေဟာက္ပစ္လိုက္ရသည္။
"ေမာင္ေမာင္ မင္း ... ျမခင္ကို စိတ္ဝင္စား တာလား၊ တာဝန္ကို စိတ္ဝင္စား တာလား ေျပာစမ္း ..."
ေမာင္ေမာင္ ေခါင္းငုံ႔သြားသည္။ အတန္ၾကာမွ ...
"ကြၽန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္ ဗိုလ္ႀကီး၊ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕တာဝန္ဟာ ဘာလဲဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္"
"သိရက္သားနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ အခ်စ္ေရးကို စဥ္းစားေနရတာလဲ"
"ကြၽန္ေတာ္ ျမခင္ကို တကယ္ စိတ္ဝင္စား ေနလို႔ပါ ဗိုလ္ႀကီး"
"လာျပန္ၿပီ ဒီျမခင္၊ သြား ဆရာႀကီး ေက်ာ္ျမကို သြားေျပာ။ ေနာက္ထပ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ ၾကာရင္ တို႔ တပ္စု တစ္စုလံုး ထြက္မယ္လို႔၊ မင္း လည္း အသင့္ျပင္ေတာ့၊ သြားေတာ့ ..."
"ဟုတ္ကဲ႔ ဗိုလ္ႀကီး"
အေလးျပဳကာ လွည့္ထြက္သြား ေသာ ေမာင္ေမာင့္ ေက်ာျပင္ကို ေငးစိုက္ ၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
ဇြတ္တရြတ္ လုပ္တတ္ေသာ ကြၽန္ေတာ့္ တပည့္ေက်ာ္ ေမာင္ေမာင္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ မၾကာခဏ စိတ္ ပူရသည္။ ေၾကာင့္ၾကရသည္။ စိတ္ညစ္ ရသည္မွာ မ်ားေပၿပီ။ ယခုလည္း မၾကာခင္ စစ္ဆင္ေရး တာဝန္ တစ္ရပ္ ဆင္ႏႊဲရေတာ့မည္။ ျမခင္ကို စိတ္ဝင္စား စဥ္ တာဝန္ကို ေမ့ေနတတ္သည့္ ေမာင္ေမာင့္အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္မွာ ပူရသည္။
လေရာင္ ထြက္ျပဴစ ျပဳသည္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စတင္ ခ်ီတက္ ၾကသည္။
မႈန္မႊားမႊား လေရာင္ေအာက္ တြင္ လမ္းႏွင့္ ရြာမ်ားကို ကြင္းေရွာင္ၿပီး ေတာတိုး ခ်ီတက္ ၾကရသျဖင့္ ေခြၽးသီး ေခြၽးေပါက္တို႔ စိုရႊဲ၍ ေနသည္။ ေျမဝပ္ ငွက္တို႔ ႐ုတ္တရက္ ထပ်ံၾကသည္။ မျမင္မစမ္းႏွင့္မို႔ ခလုတ္တိုက္ၿပီး လဲသူ လဲ၊ ေခ်ာက္ထဲ ျပဳတ္က်သူ ျပဳတ္က်၊ ေတာင္က်ေခ်ာင္းကေလး မ်ားကို ျဖတ္ကူး ခ်ိန္တြင္ ေရစီးႏွင့္ ေမ်ာပါသူ ေမ်ာပါႏွင့္ အခက္အခဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး တစ္ညလံုး ခ်ီတက္ ခဲ့ရသျဖင့္ အလြန္ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္ ေနၾကသည္။ ေတာႀကီး မ်က္မည္းထဲ၌ ညအခ်ိန္ ခ်ီတက္ၾက ရသည့္ အခက္အခဲကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ သာလွ်င္ နားလည္သည္။
မိုးမရြာ၍ ေတာ္ေသးသည္။ နံနက္ ေလးနာရီ မထိုးမီ ရန္သူ႔စခန္းသို႔ ေရာက္ ရွိၾကၿပီး ရန္သူ႔စခန္းကို ခဏအတြင္း ဝိုင္းပတ္ ထားလိုက္ၾကသည္။ မႈန္မႊားမႊား လသည္ လံုးဝ ဝင္သြားေပၿပီ။ ေရာင္နီ ေပၚမလာ ေသးသျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုး ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနသည္။
အလင္းေရာင္ လာသည္ အထိ ကြၽန္ေတာ့္ တပ္စုကို အနားေပးၿပီး တစ္ညလံုးခ်ီ တက္ ခဲ့ရသျဖင့္ ကုန္ခန္းသြားေသာ ခြန္ အားတို႔ကို ျပန္ေမြး ရေပဦးမည္။ သစ္ပင္ တစ္ပင္၏ ပင္စည္ကို ေက်ာမွီရင္း မ်က္စိ ႏွစ္လံုးကို အသာမွိတ္ကာ အေမာေျဖ လိုက္သည္။ မႈန္မႊားမႊား လေရာင္ေအာက္ တြင္ ျမင္ထားခဲ့ေသာ ရန္သူ႔စခန္းသည္ ကြၽန္ေတာ့္ အာ႐ံုထဲ၌ အထင္းသားေပၚ လာသည္။
သက္ငယ္တဲ ငါးလံုးထက္ တြင္ ရန္သူတို႔သည္ အိပ္ေမာက်၍ ေကာင္းတုန္းပင္ ရွိေပမည္။ အခ်ဳိ႕သည္ လည္း တမလြန္ ဘဝ အတြက္ အိပ္မက္ မ်ားပင္ ျမင္မက္ေနၿပီလားမသိ။
ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္လံုးမ်ား ျပန္ဖြင့္လိုက္ ခ်ိန္၌ ေသာၾကာၾကယ္သည္ မာက်ဴရီ မီးလံုးႀကီးႏွယ္ မိုးကုပ္စက္ဝိုင္း ႏႈတ္ခမ္း ထက္၌ ေတာက္ပ၍ ေနေပၿပီ။ အေရွ႕ ဘက္အရပ္ဆီမွ ေရာင္နီ ေပၚလာၿပီျဖစ္၍ ရန္သူ႔တဲမ်ားကို ေနာက္ခံ ေရာင္ျခည္ မ်ား ေရွ႕တြင္ မႈန္ဝါးဝါး ျမင္ေနရသည္။
အခ်င္းခ်င္း လက္တို႔ကာ အခ်က္ ေပးလိုက္ သည္ႏွင့္ ရန္သူ႔ စခန္းကုန္းဆီသို႔ ဝပ္တြား၍ တက္ၾကသည္။ ငိုက္ မ်ဥ္းေနေသာ ရန္သူ႔ ကင္းသမားသည္ ေမာင္ေမာင္၏ လွံစြပ္မ်ားႏွင့္ ထိေတြ႔ၿပီး တစ္သက္လံုး မႏိုးေသာ အိပ္ျခင္းျဖင့္ ၿငိမ္သက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
ေမာင္ေမာင္၏ ဂ်ီသရီး ေျပာင္းဝမွ ေသနတ္သံႏွင့္ အတူ တိုက္ပြဲစေပၿပီ။ လက္နက္ငယ္သံ၊ လက္ပစ္ဗံုးသံႏွင့္ အမ္ ၇၉ ဗံုးပစ္ေသနတ္သံတို႔ျဖင့္ ခဏခ်င္း ပြက္ပြက္ညံသြားေတာ့သည္။ မ်က္စိေရွ႕၌ပင္ ရန္သူ႔ တဲသံုးလံုး မီး ေလာင္၍ ေနေပၿပီ။ တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ ေလာင္ ေနသည့္ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ေသြး႐ူး ေသြးတန္းျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ ညည္း တြားကာ ေျခဦးတည့္ရာ ေျပးလႊားေန ေသာ ရန္သူမ်ားကို လိုက္လံ ပစ္ခတ္ ေခ်မႈန္းေနရင္း ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွ ေမာင္ေမာင္ တစ္ေယာက္ ေခြခနဲ ေျမေပၚသို႔ လဲက် သြားသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ထဲ၌ ထိတ္ သြားမိေတာ့သည္။
ေမာင္ေမာင့္အား ကြၽန္ေတာ္ ေျပး ေပြ႕ေနသည့္ ခဏအတြင္း၌ပင္ တိုက္ပြဲ ၿပီးဆံုးသြားသည္။ ရန္သူ႔စခန္း တစ္ခု လံုးကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ သိမ္းပိုက္ ရရွိလိုက္ သည္။
နံနက္ခင္း၏ ေနျခည္ေအာက္ တြင္ ရန္သူ အေလာင္းေကာင္မ်ား ျမင္ မေကာင္းေအာင္ ပံုပ်က္ ပန္းပ်က္ ဟိုသည္ ျပန္႔က်ဲ၍ ရွိေနသည္။ ထို တိုက္ပြဲတြင္ ေမာင္ေမာင္ တစ္ေယာက္သာ ညာဘက္ေပါင္တြင္ ဒဏ္ရာရၿပီး ရန္သူ အေသ ခုနစ္ေယာက္ႏွင့္ အရွင္ ႏွစ္ေယာက္ ဖမ္းမိကာ လက္နက္မ်ဳိးစံု ၁၀ လက္ရရွိလိုက္သည္။ အရင္းနည္း နည္းႏွင့္ အျမတ္မ်ားမ်ား ရလိုက္ေသာ တိုက္ပြဲ၊ ရန္သူ ဦးက်ဳိးသြားေသာ အလွည့္ အေျပာင္း တိုက္ပြဲပင္ ျဖစ္သည္။
တိုက္ပြဲတြင္ ရြပ္ရြပ္ခြၽံခြၽံ သက္စြန္႔ ဆံဖ်ား တိုက္ပြဲ ဝင္ခဲ့ေသာ ေမာင္ေမာင္ အား ႏိုင္ငံေတာ္က သူရဲေကာင္းမွတ္ တမ္းဝင္ ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့သည္။ တပ္ရင္းမွဴးက ေမာင္ေမာင့္အား ဒုတိယ တပ္ၾကပ္ အဆင့္သို႔ တိုးျမႇင့္ ေပးလိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္လည္း ေမာင္ေမာင္ ဒဏ္ရာေပ်ာက္၍ ေဆး႐ံုမွ ဆင္းလာေသာ အခါတြင္ သူအလြန္ခ်စ္ေသာ ျမခင္ကို မိသားဖသားပီပီ လူႀကီးစံုရာျဖင့္ ေတာင္းရမ္းေပးခဲ့သည္။ ထိုတိုက္ပြဲသည္ ေမာင္ေမာင့္အတြက္ မေမ့ႏိုင္ေသာ မွတ္တမ္းကေလး တစ္ခုပင္ ျဖစ္ေတာ့ သည္။
..........................
လူ႔သမိုင္းသည္ တက္ခ်ည္ ဆင္း ခ်ည္၊ နိမ့္ခ်ည္ ျမင့္ခ်ည္ျဖင့္ ေျပာင္းလဲ ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မွန္မွန္ ေျပာင္းလဲ ေနသကဲ႔သုိ႔ တစ္ခါ တစ္ရံ အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ ျမန္ျမန္ ေျပာင္းလဲသည္လည္း ရွိသည္။ လူ႔ေဘာင္အတြက္ အက်ဳိးစီးပြားကုိ ေဆာင္ၾကဥ္းေသာ ဝါဒ စနစ္ႏွင့္ လူပုဂၢိဳလ္ အဖြဲ႕အစည္း တုိ႔သည္ ၾကာရွည္စြာ တည္တံ့ ခုိင္ၿမဲၿပီး ဆုိးသြမ္း ႐ုိင္းစုိင္း၍ ရက္စက္ ယုတ္မာေသာ ဝါဒစနစ္ႏွင့္ လူပုဂၢိဳလ္ အဖြဲ႕အစည္း တုိ႔မွာ လူသားတုိ႔၏ အက်ဳိးစီးပြားကုိ မ်က္ကြယ္ ျပဳခဲ့သျဖင့္ ခဏခ်င္း က်ဆင္း ပ်က္သုဥ္းကာ ျပည္သူ တုိ႔၏ ဒဏ္ခတ္ျခင္းကုိ ခံၾကရသည္သာ ျဖစ္သည္။
႐ုိးမ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီ အဖြဲ႕သည္ လည္းေကာင္း၊ ဗမာျပည္ကြန္ ျမဴနစ္ ပါတီသည္လည္းေကာင္း ၁၉၇၅ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၁၅ ရက္တြင္ ျပည္သူတုိ႔၏ ဒဏ္ခတ္ျခင္းကုိ မ႐ႈမလွ ခံၾကရၿပီး ဗုန္း ဗုန္းလဲကာ ၿပဳိကဲြ ပ်က္စီး သြားခဲ့ရေပသည္။
အလုပ္သမား၊ ေတာင္သူလယ္ သမားမ်ား အပါအဝင္ ျပည္သူအမ်ား ေကာင္းက်ဳိးအတြက္ တုိက္ပြဲဝင္ျခင္းသည္ တရားေသာစစ္ကုိ ဆင္ႏႊဲျခင္း ျဖစ္ၿပီး ျပည္သူတစ္ရပ္လုံး ပါဝင္သည့္ တရားေသာဘက္ မွ တုိက္ပြဲဝင္ သူတုိ႔သည္သာ ေရရွည္ တြင္ ေအာင္ပြဲဆင္ၾကရ စၿမဲပင္ ျဖစ္သည္။
ႏုိင္ငံေတာ္ အစုိးရသည္ ျပည္သူ အမ်ား၏ အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ ကာယ အား၊ ဉာဏအား စြမ္းပကားတုိ႔ျဖင့္ စြမ္းအား ရွိသမွ် အစြမ္းကုန္ ႀကဳိးစား တည္ေဆာက္ ေနခ်ိန္တြင္ အေရွ႕ေျမာက္ ေဒသ ဗကပ တုိ႔သည္ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္မွ သည္ ယေန႔ အခ်ိန္အထိ နယ္စပ္ေဒသ မ်ားတြင္ အဖ်က္အေမွာင့္ လုပ္ငန္းမ်ား ကုိ အစြမ္းကုန္ ျပဳလုပ္လ်က္ရွိၾကသည္။
အသက္၊ ေသြး၊ ေခြၽးတုိ႔ျဖင့္ စေတးကာ ခက္ခက္ခဲခဲ ရယူခဲ့ေသာ ႏုိင္ငံေတာ္၏ လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ ပုိင္စုိးမႈတုိ႔ကုိ ပ်က္သုဥ္းေအာင္ ဖန္တီး လ်က္ရွိၿပီး တုိင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ဳိးကုိ ကြၽန္ ဇာတ္သြင္းရန္အတြက္ အမ်ဳိးမ်ဳိးႀကဳိးပမ္း လုပ္ေဆာင္လ်က္ ရွိၾကသည္။
တုိင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိးဘက္မွ ထာဝရ ရပ္တည္လ်က္ သမုိင္း အစဥ္အလာ ႀကီးမားခဲ့သည့္ တပ္မေတာ္သည္ ျပည္သူ တုိ႔ႏွင့္ လက္တြဲကာ အေရွ႕ေျမာက္ေဒသ ဗကပတုိ႔အား ေခ်မႈန္း တုိက္ခုိက္ခဲ့ရာ တစ္ပြဲၿပီး တစ္ပြဲ ေအာင္ပြဲ ဆင္ခဲ့သည္။တရားေသာစစ္ ေအာင္ႏုိင္ေရး အတြက္ ပါဝင္ လုပ္အားေပးၾကေသာျပည္သူမ်ားႏ
ေမာင္ေမာင္ တစ္ေယာက္ အမွတ္ (-) ေျချမန္ တပ္ရင္းႏွင့္ အတူ တုိက္ပြဲ အသီးသီးတြင္ ပါဝင္ တုိက္ခုိက္ခဲ့သည္။
ပင္ကုိကပင္ သူရ သတၱိရွိေသာ ေမာင္ ေမာင္သည္ ၄င္း၏ တပ္ရင္းႏွင့္ အတူ တကြပင္ ရန္သူ႔ စခန္းမ်ားကုိ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု သိမ္းပုိက္ ရရွိခဲ့သည္။ ဒုတိယတပ္ ၾကပ္အဆင့္မွ တပ္ၾကပ္အဆင့္၊ တပ္ၾကပ္ အဆင့္မွ တပ္ၾကပ္ႀကီးအဆင့္သုိ႔ စစ္ဆင္ ေရးအတြင္း၌ပင္ စစ္ေျမျပင္ အဆင့္ တုိး ျမႇင့္ျခင္း ခံခဲ့ရသည္။
ဗပကမ်ား အလုံးအရင္းႏွင့္ ခုခံ ေနေသာ ပြိဳင့္ေတာင္ကုန္းသည္ ေမာင္ ေမာင္တုိ႔ တပ္ရင္း၏ ေနာက္ဆုံးရည္ မွန္းခ်က္ ျဖစ္သည္။ ထုိေတာင္ကုန္းထိပ္ ရွိ ရန္သူအား အနီးကပ္ကာ တက္ေရာက္ လွံစြပ္ထုိး တုိက္ပြဲ ဆင္ႏႊဲေနစဥ္ ရန္သူ႔ မုိင္းတစ္လုံး နင္းမိ၍ ေမာင္ေမာင္ တစ္ ေယာက္ ေလွေလွာ္ရင္း တက္က်ဳိးသြားခဲ့ရေပသည္။
ခ်ဳိင္းေထာက္ႀကီး တကားကား ႏွင့္ တေရြ႕ေရြ႕သြားေနေသာ ေမာ္ကြန္း ဝင္ ဦးေလးႀကီးကုိ အသာတြဲရင္း ခြဲစိတ္ ေဆာင္ အတြင္းသုိ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဝင္လာ ခဲ့ၾကသည္။ အစိမ္းေရာင္ႏွင့္ အျဖဴေရာင္ ဝတ္ဆင္ထားေသာ ခြဲစိတ္ေဆာင္ တာဝန္ ခံ ဆရာမေလး ညႊန္ျပသည့္ အတုိင္း ေမာင္ ေမာင့္ အခန္းဆီသုိ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေလွ်ာက္ လွမ္းလာၾကသည္။
တုိင္းျပည္တြင္ မိမိတုိ႔၏ ကုိယ္ ခႏၶာကုိ စြန္႔လႊတ္ရဲၾကေသာ စစ္ေဆး႐ုံ အတြင္းတြင္ ေတြ႔ျမင္ ၾကရသည့္ သူရဲ ေကာင္း စစ္သည္မ်ားအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ စစ္သား တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ ရင္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္း ဝမ္းသာျဖစ္ေနမိသည္။
မသန္စြမ္း စစ္သည္ကေလးမ်ား ကုိၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္ နံေဘးရွိ ဦးေလး ႀကီးကုိ သတိရကာ ငဲ့ေစာင္း ၾကည့္လုိက္ မိသည္။ ဦးေလးႀကီး၏ မ်က္လုံးအစုံ သည္ ၾကမ္းျပင္ဆီသုိ႔ စူးစူးရဲရဲ စုိက္ၾကည့္ေနၿပီး ေမးေၾကာႀကီးမ်ား တင္းေန ေအာင္ အံကုိ ႀကိတ္ထားသည္။ ကြၽန္ ေတာ့္ရင္ထဲ၌ မည္သုိ႔ ခံစားရသည္ကုိ ထုိးေဖာက္ ျမင္သည့္ႏွယ္။
"ဦးေတာ့ ဝမ္းမနည္းဘူး၊ စစ္သား တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ အခုလုိ စြန္႔လႊတ္ရဲ တာကုိ ဂုဏ္ယူတယ္။ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးကုိ အဓြန္႔ရွည္ေအာင္ ကာကြယ္ရမွာ ဦးတုိ႔၊ ဗုိလ္ႀကီးတုိ႔ရဲ႕ ေမြးရာပါ တာဝန္ပဲ၊ ေတာက္- ဦးေျခ
ေထာက္သာ ေကာင္းရင္ ဒီရဲေဘာ္ေလး ေတြနဲ႔ တြဲၿပီး ရန္သူကုိ တုိက္လုိက္ခ်င္ ေသးတယ္"
စစ္သားႀကီး၏ သံမဏိ စိတ္ဓာတ္ ကုိ ၾကားသိ လုိက္သျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ တစ္ ကုိယ္လုံး ၾကက္သီးေမြးညင္း မ်ားပင္ ထသြားမိသည္။
"ေတာ္ပါေတာ့ ဦးေလးရယ္၊ တုိင္း ျပည္အတြက္ ဦးေလးအဖုိ႔ တာဝန္ေက်ပြန္ လြန္းလွပါၿပီ။ ဒီတာဝန္ေတြကုိ ကြၽန္ ေတာ္တုိ႔၊ ေမာင္ေမာင္တုိ႔ တစ္ေတြ ပခုံး လႊဲေျပာင္း ထမ္းေဆာင္ေနၾကပါတယ္။"
စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ေလွ်ာက္ လွမ္းလာၾကရာ ေမာင္ေမာင့္ အခန္းဝသုိ႔ ေရာက္သည္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ ေျခလွမ္းမ်ား တုံ႔ခနဲ ရပ္တန္႔ သြားသည္။
ျမခင္...။ ေသခ်ာပါသည္။ ျမခင္မွ ျမခင္အစစ္။ မေတြ႔ရသည္မွာ ေလး၊ ငါး၊ ဆယ္ႏွစ္ ၾကာသည့္တုိင္ အသားညဳိညဳိ၊ ကုိယ္လုံးကုိယ္ထည္ ေတာင့္ေတာင္၊ မ်က္လုံး မ်က္ခုံးေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ျမခင္ကုိ ကြၽန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိသည္။ မွန္ျပတင္းမွ ထုိးေဖာက္ ဝင္ေရာက္ေနသည့္ ဝင္လုဆဲ ေနျခည္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေအာက္တြင္ ျမခင္၏ မ်က္ႏွာ သည္ ျပဳံး၍ ေနသည္။
သုိ႔ေသာ္ ဝင္းလက္ ေတာက္ပေန သည့္ ျမခင္၏ မ်က္လုံး အစုံတြင္ မ်က္ ရည္ၾကည္တုိ႔ ရစ္ဝုိင္း သုိင္းဖြဲ႕လ်က္ရွိေန သည္။ျမခင္တစ္ေယာက္ ျပဳံးေနသည္ လား၊ ငုိေနသည္လား ကြၽန္ေတာ္ ခြဲျခား မရ။ သူ႔အျပဳံးတြင္ မ်က္ရည္စေတြႏွင့္။
"အစ္ကုိ ...အစ္ကုိ ဘာမွ အား မငယ္နဲ႔ေနာ္၊ ျမခင္ အစ္ကုိ႔ ေဘးနားမွာ ရိွေနတယ္ေလ"
ျမခင္ အသံသည္ တုန္ခါလ်က္ ရွိ ၿပီး လႈိက္လွဲ ေၾကကြဲဖြယ္ ေကာင္းေန သည္။ ျမခင္၏ လက္အစုံသည္ ေမာင္ ေမာင္၏ တစ္ဖက္တည္းသာ က်န္ရွိေသာ ညာလက္႐ုံးကုိ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဆုပ္ ကုိင္ထားရင္း တဆတ္ဆတ္တုန္ေန သည္။
"ျမခင္ေလ ပညာမတတ္ေပမယ့္ ေဈးေတာ့ ေရာင္းတတ္ပါတယ္။ ေဈး ေရာင္းၿပီး အစ္ကုိ႔ကုိ ျမခင္ ရွာေကြၽးမယ္၊ အစ္ကုိ ဘာမွ အားမငယ္နဲ႔ေနာ္"
ခ်စ္ခင္ပြန္းကုိ အားေပးစကား ေျပာၾကားရင္း ျမခင္ ရင္တြင္းမွ ႐ႈိက္သံ သဲ့သဲ့တုိ႔သည္ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္တြင္တုိးတုိးညင္းညင္
ျမခင္၏ မ်က္ဝန္း အစုံမွ ပါးျပင္ ထက္သုိ႔ တလိမ့္လိမ့္ က်ဆင္းလာသည့္ မ်က္ရည္ပူမ်ားကုိ ယမ္းခုိး ႐ုိက္ထား သျဖင့္ မ်က္လုံး ႏွစ္ဖက္စလုံး ပတ္တီး စည္းထားေသာ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ မျမင္ရ၍ ေတာ္ေသးသည္။
"ျမခင္ အားမငယ္နဲ႔ကြာ၊ အစ္ကုိ႔ မွာ ေျခတစ္ဖက္နဲ႔ လက္တစ္ဖက္မရွိ ေတာ့ေပမယ့္ ေျခတစ္ဖက္နဲ႔ လက္တစ္ဖက္ က်န္ေနေသးတာပဲ၊ တုိင္းျပည္ တာဝန္ကုိ က်ရာ အခန္းက အစ္ကုိထမ္းေဆာင္ ႏုိင္ပါေသးတယ္ကြာ"
ျမခင္ထံမွ ႐ႈိက္သံတစ္ခ်က္ သိမ့္ ခနဲ ထြက္လာသည္။
"ျမခင္ မင္းငုိေနတာလားဟင္"
ျမခင္တစ္ေယာက္ မ်က္ရည္မ်ား ကုိ ကမန္းကတန္းသုတ္ၿပီး ျပဳံးလုိက္သည္။
"မငိုပါဘူးအစ္ကုိရယ္၊ ျမခင္မငို ပါဘူး၊ ျမခင္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ငုိရမွာလဲ၊ အစ္ကုိ႔အတြက္ ျမခင္ ဂုဏ္ယူလုိ႔ မဆုံး ပါဘူး အစ္ကိုရယ္။ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မိုး ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ၿပီး တုိင္းျပည္ တာဝန္ကို ေက်ေက်ပြန္ပြန္ ထမ္းရြက္ခဲ့တဲ့ အစ္ကို႔ လို စစ္သားေကာင္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ မိန္းမ ျဖစ္ရတာကိုပဲ ဂုဏ္ယူလို႔ မဆံုးပါ ဘူး အစ္ကို"
"ျမခင္ ..."
"ေျပာပါအစ္ကို၊ ျမခင္အနားမွာ ရွိပါတယ္"
"အစ္ကို႔ သားႀကီးေကာ ပါလား ဟင္ ..."
"ပါလာပါတယ္ အစ္ကို၊ အစ္ကို႔ ခုတင္နံေဘးက ခံုေပၚမွာ ထုိင္ေနပါ တယ္"
"အစ္ကို႔သားႀကီးကို ခုတင္ေပၚ တင္ေပးစမ္းပါ"
"ဟုတ္ကဲ႔ အစ္ကို"
တစ္ဖက္တည္းသာ က်န္ရွိေသာ လက္ျဖင့္ သားငယ္ကိုတင္းတင္းက်ပ္ က်ပ္ေပြ႕ဖက္ရင္းမွ ...
"သားႀကီး"
"ဗ်ာ ေပေပ"
"ငါ့သားႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မ လဲဟင္ - သား"
သားငယ္သည္ မိခင္၏မ်က္ႏွာ ကို သမင္လည္ျပန္ ျပန္ၾကည့္ကာအတန္ၾကာ စဥ္းစား၍ ေနသျဖင့္ ျမခင္ ကဝင္ေရာက္ အားေပးလုိက္သည္။
"သားႀကီး - ေျပာလုိက္ေလ၊ ေဖေဖႀကီး ေမးေနတာေျဖလိုက္"
"ေပေပ့လို ၾကစ္တားႀကီးလုပ္ မယ္"
"ဒါမွေဖေဖ့ သားႀကီးကြ။ ဖေအ့ တာဝန္ကို ပခံုးေျပာင္း ယူမယ့္ သားႀကီး ေဟ့"
ဝမ္းသားအယ္လဲ ေအာ္လုိက္ေသာ ေမာင္ေမာင္၏အသံသည္ အခန္းတြင္းမွ တုန္ခါ၍ အခန္းဝတြင္ ရပ္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ့္ထံသို႔ ပ်ံ႕လြင့္ထြက္လာသည္။
ကြၽန္ေတာ့္ ရင္တြင္းသို႔ ႐ိုက္ခတ္ စိမ့္ဝင္ ၍ သြားသည္။
ေမာင္ေမာင္၏ တုိင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္ စိတ္သည္ ကြၽန္ေတာ့္ ရင္တြင္းသို႔ သာမက တရားေသာစစ္ကို ဆင္ႏႊဲ ေနၾကေသာ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုး၏ အသည္းႏွလံုး အတြင္းသို႔တုိင္ ထုိးေဖာက္ ဝင္ေရာက္ သြားေပမည္မွာမုခ်။
"ေအးပါ ... ငါ့သားဟာ စစ္သား ေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္သလို ငါ့ေျမး ဟာလည္း စစ္သားပဲ ျဖစ္ရမယ္၊ အိုကြာ တို႔တစ္မ်ဳိးလံုးဟာ တို႔တုိင္းျပည္ကာ ကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ အတြက္ စစ္သား ေတြပဲ ျဖစ္ရမယ္ေဟ့"
ခ်ဳိင္းေထာက္ႀကီး တကားကားႏွင့္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ႀကံဳးဝါးကာ ေမာင္ ေမာင့္အခန္းတြင္းသို႔ လွမ္းဝင္သြား ေသာ စစ္သားအိုႀကီး၏ က်ယ္ျပန္႔ေသာ ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ရင္ အခန္းဝတြင္ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ရပ္လ်က္ ေငးငိုင္ကာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
ဧရာဝတီသည္ ျမစ္ဖ်ားမွ သည္ ျမစ္ဝဆီသို႔ တသြင္သြင္ အဆက္မျပတ္ စီးဆင္း၍ ေနသည္။ ယခင္ကလည္း စီးဆင္း ေနခဲ့သည္။ ယခုလည္း စီးဆင္း ေနဆဲပင္။ ေနာင္တြင္လည္း ကမၻာ တည္သေရြ႕ စီးဆင္း ေနဦးမည္သာျဖစ္သည္။
တုိင္းျပည္ကို ခ်စ္ေသာ စစ္သား အုိႀကီး ဒုတိယ အရာခံ ဗိုလ္ေအာင္ထြန္း သည္ သူ၏ ေျခတစ္ဖက္ကို စေတး၍ တုိင္းျပည္အတြက္ လြတ္လပ္ေရးကို ရယူေပးခဲ့သည္။
ေမာ္ကြန္းဝင္ စစ္သားအိုႀကီး၏ သား စစ္သားကေလး ေမာင္ေမာင္၊ ဒုတိယ တပ္ၾကပ္မွသည္ တပ္ၾကပ္ႀကီး အထိ စစ္ေျမျပင္တြင္ ရာထူး အဆင့္ဆင့္ ရရွိခဲ့ေသာ သူရဲေကာင္းမွတ္တမ္းဝင္တပ္ၾက
ေၾသာ္ -တုိင္းျပည္ကို ခ်စ္ေသာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လူမ်ဳိး၏ တုိင္းခ်စ္ျပည္ ခ်စ္စိတ္သည္ သားစဥ္ ေျမးဆက္တုိင္ ေအာင္ ကမၻာတည္ သေရြ႕ ဧရာဝတီျမစ္ ႀကီးႏွယ္ပင္ စဥ္ဆက္မျပတ္ တသြင္သြင္ စီးဆင္း ေနေပေတာ့မည္ တကား ။ ။
သိန္းစိန္ထြန္း
(မင္းရန္ေအာင္ စစ္ဆင္ေရးမွ တုိက္ပြဲဝင္ စစ္သည္မ်ားကို ဂုဏ္ျပဳ လ်က္)
မွတ္ခ်က္ ။ ။ ျမဝတီ မဂၢဇင္းကို ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္႐ံုး (ၾကည္း)၊ ျပည္သူ႔ ဆက္ဆံေရးႏွင့္ စိတ္ဓာတ္ စစ္ဆင္ေရး ညႊန္ၾကားေရးမွဴး႐ံုး လက္ ေအာက္ရွိ ျမဝတီ စာေပတုိက္မွ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္ ႏုိဝင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔က စတင္ ထုတ္ေဝျခင္းျဖစ္ၿပီး ယခုဝတၳဳမွာ ၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလထုတ္ ျမဝတီ မဂၢဇင္းတြင္ေဖာ္ျပခဲ့ျခင္း ျဖစ္ၿပီး ယခု ျပန္လည္ ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္သည္။
__________________________
Reference and Credit to -The Voice Weekly
Posted By Admin Team[NOM]
(email:newsofburma.myanmar
via-https://www.facebook.com/
No comments:
Post a Comment