"ေန႐ူးကိုေတြ႔ရွိျခင္း"ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ေဟာေျပာပို႔ခ်ခ်က္

(၂ဝ၁၂) ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာလ(၁၄) ရက္ေန႔။

ကိုယ့္အေပၚ ေမတၱာေစတနာထားခဲ့သူေတြ ရွိသေလာက္ သူတို႔ ေက်းဇူးေတြကို ျပန္ဆပ္ဖို႔ အခြင့္အေရးက ၾကံဳခဲလွ ပါတယ္။ လြန္ခ့ဲတဲ့ တစ္လ၊ ႏွစ္လအတြင္းမွာေတာ့ ကၽြန္မအေနနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္ေရာ၊ ကၽြန္မရဲ႕ ပုဂၢိဳလ္ ေရးအတြက္ပါ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေထာက္ခံအားေပးခဲ့တဲ့ တိုင္းျပည္အသီးသီးကျပည္သူေတြ၊ အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ အစိုးရ ေတြကို ေက်းဇူးတင္ စကားေတြ ဆိုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကမၻာတဝွမ္းလံုးကေန ကၽြန္မတို႔ ရရွိခဲ့တဲ့ စာနာမႈေတြ၊ နားလည္မႈေတြ ေၾကာင့္ပဲ၊ ကၽြန္မတို႔တေတြဟာ ကၽြန္မတို႔ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ လမ္းေၾကာင္း တေလွ်ာက္လံုး အခက္အခဲႀကီးေတြနဲ႔ ၾကံဳေတြ႔ရတဲ့ အခါေတြမွာ ခြန္သစ္အားသစ္ေတြနဲ႔ ဆက္လက္ခ်ီတက္ႏိုင္ခဲ့ ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ အလိုအပ္ဆံုးအခ်ိန္မွာ လႈိက္လႈက္လွဲလွဲ ေပးခဲ့တဲ့ အားေပးကူညီမႈေတြကို ေက်းဇူးတင္ စကားနဲ႔ ျပန္လည္ ေပးဆပ္႐ံုမွ်နဲ႔ လံုေလာက္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒီေန႔ ကၽြန္မအေနနဲ႔ ပထမအၾကိမ္ အိမ္ခ်ဳပ္ကေန ျပန္လြတ္တဲ့ႏွစ္၊ (၁၉၉၅) ခုႏွစ္တုန္းက ခ်ီးျမႇင့္ခံခဲ့ရတဲ့ ဂ်ဝါဟာလာ
ေန႐ူး အထိမ္းအမွတ္ဆု အတြက္ ေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္း ေျပာၾကားလိုပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ တိုင္းျပည္ႏွစ္ျပည္ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရး လႈပ္ရွားမႈခ်င္း ဆက္စပ္ေနမႈရယ္၊ အိႏၵိယႏိုင္ငံအေပၚ ကၽြန္မရဲ႕ သံေယာဇဥ္ရွိေနမႈေတြေၾကာင့္ ဒီဆုဟာ ကၽြန္မအဖို႔ အထူး အဓိပၸါယ္ ေဆာင္ေနပါတယ္။ အိႏၵိယႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရး လႈပ္ရွားမႈေခါင္းေဆာင္မ်ားရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြနဲ႔ ေဆာင္႐ြက္ ခ်က္မ်ားဟာ ကၽြန္မအဖို႔ အၾကံဉာဏ္ေတြနဲ႔ စိတ္ခြန္အားေတြ ေပးစြမ္းခဲ့ပါတယ္။  ကၽြန္မတို႔ ရဲ႕ျမန္မာႏိုင္ငံ ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားမႈဟာ အင္အားအႀကီးမားဆံုး ရန္သူကို ဆန္႔က်င္ရာမွာေတာင္ အစြမ္းထက္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးအင္အားတစ္ရပ္အျဖစ္ ဂႏၵီႀကီးက်င့္သံုးခဲ့တဲ့ အၾကမ္းမဖက္ေရးမူအေပၚမွာ စြဲျမဲခိုင္မာစြာ အျမစ္တြယ္ ႐ွင္သန္လာခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ႏိုင္ငံ ေရးေတြးေခၚမႈမွာ ဂႏၵီရဲ႕ ၾသဇာလႊမ္းမိုးခဲ့တာကိုေတာ့ အမ်ား အသိပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးမွာ ကၽြန္မအေပၚ ဂ်ဝါလာဟာ ေန႐ူးရဲ႕ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈကိုေတာ့ သိတဲ့ လူနည္းပါတယ္။

"ပန္ဒစ္ဂ်ီး"ဆိုတာ ကၽြန္မ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခါစ အ႐ြယ္သာသာ ကတည္းက ကၽြန္မ ၾကားဖူးခဲ့တဲ့ နာမည္ျဖစ္ပါ တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ မိခင္က သူ႔အေၾကာင္း ေျပာရင္ ၾကည္ညိဳေလးစားအပ္တဲ့ မိတ္ေဆြအျဖစ္နဲ႔ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ မိခင္ အဖို႔ေရာ၊ ဖခင္အဖို႔ပါ သူဟာ ဖခင္တမွ် ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတေယာက္ပါပဲ။ အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ႕ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္
ျဖစ္လာခဲ့ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ တေယာက္ေနန႔ဲ သူဘယ္ေလာက္ အေရးပါခဲ့သလဲဆိုတာကုိေတာ့ ကၽြန္မ မသိခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ လူမမယ္ကေလး အသိထဲမွာေတာ့ သူဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ဖခင္အတြက္ သူ႔ရဲ႕ အေကာင္းဆံုး ဝတ္စံု ႏွစ္စံုကို ေပးခဲ့တဲ့၊ ၾကင္နာ သနားတတ္တဲ့ လူႀကီးတေယာက္ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ (၁၉၄၇) ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီ လတုန္းက ကၽြန္မရဲ႕ ဖခင္ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ပထမအဆင့္ တရားဝင္ေဆြးေႏြးပြဲျဖစ္လာမယ့္
ေအာင္ဆန္း-အက္တလီ ေဆြးေႏြးပြဲအတြက္ လန္ဒန္ၿမိဳ႔ကို အသြား၊ ေဒလီၿမိဳ႔မွာ ႏွစ္ရက္တာ ခရီးတေထာက္ နားခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္အဖြဲ႔ရဲ႕ ပါးပါးလ်ားလ်ား ခ်ည္ထည္ယူနီေဖာင္းဝတ္ၿပီး ထြက္သြားခဲ့တာပါ။ ပန္ဒစ္ဂ်ီးက ဒီ ပါးပါးလ်ားလ်ားယူနီေဖာင္းကို တခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး၊ ဒီယူနီေဖာင္းနဲ႔ေတာ့ ေရခဲေလာက္ေအာင္
ေအးတဲ့ လန္ဒန္နဲ႔ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ (အဲဒီႏွစ္က လန္ဒန္ရဲ႕သမိုင္းမွာ အေအးဆံုးႏွစ္ပါပဲ။)
ေႏြးလည္းေႏြး၊ ပံုက်ပန္းက်လည္းရွိတဲ့ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ ယူနီေဖာင္း (၂) စံုကို အျမန္ခ်ဳပ္ ေပးဖို႔ သူညႊန္ၾကားလိုက္ပါ တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ဖခင္အတြက္ အေပၚဝတ္ ကုတ္အက်ၤီႀကီးတစ္ထည္လည္း လိုတယ္လို႔ သူေျပာၿပီး၊ တိုင္းခ်ဳပ္ဖို႔ ကလည္း အခ်ိန္ မရွိေတာ့၊ ျဗိတိသွ်တပ္က ထုတ္ေပးတဲ့ အေပၚဝတ္ ကုတ္အက်ီၤ႐ွည္ႀကီး တထည္ကို သူ ထုတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အမွတ္(၁ဝ) ေဒါင္းနင္းလမ္း၊ ျခံဝင္းထဲမွာ ကၽြန္မရဲ႕ဖခင္ ဒီကုတ္အက်ၤီ ဝတ္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုကို
လူ အေတာ္မ်ားမ်ား ျမင္ဖူးၾကပါတယ္။

ဂ်ဝါလာဟာေန႐ူးနဲ႔ တျခားအိႏၵိယ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ပထမဦးဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ ကၽြန္မရဲ႕ ဖခင္ ေတြ႔ဖူးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ မွာ သူဟာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝမွာပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းသား သမဂၢေတြဟာ လြတ္လပ္ေရး လႈပ္ရွား မႈမွာ ေ႐ွ႔တန္းေရာက္ေနခဲ့ၾကၿပီး၊ တူညီတဲ့ စိတ္ဆႏၵျပင္းျပမႈေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔တိုင္းျပည္ႏွစ္ျပည္ရဲ႕ ကိုလိုနီ ဆန္႔က်င္ေရး အင္အားစုေတြအခ်င္းခ်င္း သံေယာဇဥ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီး နီးလာေတာ့ ဗမာေတြ ေ႐ြးခ်ယ္တဲ့ လြတ္လပ္ေရး လမ္းေၾကာင္းဟာ ဂႏၵီရဲ႕ အၾကမ္းမဖက္ေရး လမ္းေၾကာင္းနဲ႔ ကြဲလြဲသြားခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ဖခင္ဟာ ‘ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္’ လို႔ ေခၚတဲ့ လူငယ္ အုပ္စုတစ္စုကို ေခါင္း ေဆာင္ၿပီး၊ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကို စစ္သင္တန္း သြားတက္ခဲ့ပါ တယ္။ ဒီ ေ႐႔ွဦးအုပ္စုဟာ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ရဲ႕ အမာခံ
ေက်ာ႐ိုးျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

ဂ်ပန္ သိမ္းပိုက္ထားတဲ့ (၁၉၄၁ ခုႏွစ္မွ ၁၉၄၅) ခုႏွစ္အတြင္း ကာလမွာ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ အိႏၵိယ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ထိေတြ႔မႈ မရွိခဲ့ေပမယ့္၊ နက္တာဂ်ီ ဆူဘတ္စ္ ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ရယ္၊ အိႏၵိယ အမ်ဳိးသား တပ္မေတာ္ (Indian National Army-INA) ရယ္တို႔နဲ႔ သိကၽြမ္းလာခဲ့ပါတယ္။ ကမၻာစစ္ၿပီးလို႔၊ နက္တာဂ်ီရဲ႕ညီ ဆာရတ္ ခ်န္ဒရာဘို႔စ္က ခံု႐ံုးတင္ခံထားရတဲ့ အိႏၵိယအမ်ဳိးသားတပ္မေတာ္ရဲ႕ တပ္ဖြဲ႔ဝင္ေတြ အတြက္ ေ႐ွ႔ေနအျဖစ္ လိုက္ပါေဆာင္႐ြက္ေပးဖို႔ ျမန္မာ ႏိုင္ငံကို ေရာက္လာတဲ့အခါ ကၽြန္မရဲ႕ ဖခင္က သူ႔ကို ၾကိဳဆိုတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔၊ ၿမိဳ႔ေတာ္ ခန္းမ ဧည့္ခံပြဲမွာ မိန္႔ခြန္းေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဆာရတ္ ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ကို သူက "အိႏၵိယျပည္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္" … "ႀကီးျမတ္တဲ့ အိႏၵိယ အမ်ဳိးသားတစ္ဦးရဲ႕ အစ္ကိုႀကီးတေယာက္" အျဖစ္ ရည္ညႊန္း ေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီလို "… ကၽြန္ေတာ္ ဥကၠ႒ အျဖစ္တာဝန္ယူေဆာင္ ႐ြက္ေနတဲ့ ဖ-ဆ-ပ-လ (ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး ျပည္သူ႔ လြတ္လပ္ေရး အဖြဲ႔ခ်ဳပ္) ရဲ႕သေဘာထား အေနနဲ႔ ေျပာရရင္၊ အိႏၵိယျပည္နဲ႔ ဒီတိုင္းျပည္က အိႏၵိယလူမ်ဳိးေတြအေပၚ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေပၚလစီဟာ သေဘာထားအႀကီးဆံုးနဲ႔ ေစတနာ အေကာင္းဆံုး ေပၚလစီတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ … ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ မလိုမုန္းထားစိတ္ မရွိပါဘူး။ လူမ်ဳိးေရးမုန္းတီးစိတ္နဲ႔၊ မလိုတမာ စိတ္ထားမ်ဳိးမရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ကမၻာေပၚက ဘယ္တိုင္းျပည္နဲ႔မဆို မိတ္ေဆြေတြအေနနဲ႔ ဆက္ဆံဖို႔ သေဘာထား ရပ္တည္ခ်က္မ်ဳိး ရွိပါတယ္။ အဓိကအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ … ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အိမ္နီးခ်င္းတိုင္းျပည္ေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြအျဖစ္ ဆက္ဆံဖို႔ သေဘာထား ရွိပါတယ္။ အိမ္နီးခ်င္းေကာင္းေတြ အျဖစ္နဲ႔သာမက၊ ညီရင္း အစ္ကိုရင္းေတြ အျဖစ္နဲ႔ပါ ဆက္ဆံ လိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ သိပ္မေဝးေတာ့တဲ့ကာလတစ္ခုမွာ အာ႐ွ ျပည္ေထာင္စုႀကီး တစ္ခုလည္း
ေပၚေပါက္ လာေစခ်င္ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အျပန္အလွန္ အက်ဳိးစီးပြားေတြအတြက္၊ အိႏၵိယျပည္ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးအတြက္၊ ဗမာျပည္နဲ႔၊ အမွန္ေျပာရရင္ အာ႐ွတိုက္ႀကီး တစ္တိုက္လံုး လြတ္လပ္ေရး အတြက္ ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္အခ်ိန္အခါမွာမဆို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး၊ အျပန္အလွန္ နားလည္မႈႏဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ ႐ြက္မႈေတြ ကို လိုလားပါတယ္။ ဒါ ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ လိုလား တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အိႏၵိယ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ယံုၾကည္ေလးစားတယ္ … လံုးဝပဲ။ … လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လ၊ ႏွစ္လ ေလာက္က ပန္ဒစ္ေန႐ူး မေလးရွား ကေန အိႏၵိယကို အျပန္ ရန္ကုန္မွာ တစ္ည အိပ္သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို သြား ေတြ႔ၿပီး၊ ဒီကိစၥေတြ အေၾကာင္း ကို ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ႏွစ္နာရီေလာက္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။"လို႔ ဆက္လက္ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မရဲ႕ ဖခင္နဲ႔
ေန႐ူးတို႔ရဲ႕ေနာက္ဆံုးေတြ႔ဆံုျခင္းဟာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ ေဒလီမွာ ရွိစဥ္ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ အတြင္းမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕ ဖခင္က်ဆံုးသြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေန႐ူးက အေဝးကေနၿပီးေတာ့ ဦးေလးတစ္ေယာက္လို ကၽြန္မမိခင္ကို
ေစာင့္ေ႐ွာက္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အိႏၵိယကို သြားတဲ့အခါျဖစ္ျဖစ္၊ ဗမာျပည္ကို သူတရားဝင္ အလည္အပတ္ခရီး အျဖစ္နဲ႔ လာတဲ့ အခါျဖစ္ျဖစ္၊ သူဟာ ကၽြန္မမိခင္ရဲ႕ အေရးနဲ႔၊ သားသမီးေတြရဲ႕အေရးကို သူ အေလးထားေၾကာင္း
ျပသခဲ့ပါ တယ္။ သူ တစ္ခါ တရားဝင္ အလည္အပတ္ခရီးအျဖစ္ ေရာက္လာတုန္းက သူနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ ကၽြန္မမိခင္က ကၽြန္မကို ေခၚ သြားခဲ့ဖူးသလားေတာင္ မသိပါဘူး။ ကၽြန္မ အသက္ (၁၆) ႏွစ္သမီးအ႐ြယ္တုန္းက ေဒလီ မီးရထား ဘူတာ႐ံုမွာ သူ႔ကို ပထမဦးဆံုးေတြ႔ဖူးတာကို သာ မွတ္မိပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕မိခင္က အိႏၵိယႏိုင္ငံဆိုင္ရာ သံအမတ္ႀကီးျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္မမိခင္ရယ္၊ ကၽြန္မရယ္၊ သံ႐ံုးနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီး႒ာနက လူတစ္စုရယ္ ကာလကတၱားၿမိဳ႔ကေန မီးရထားနဲ႔ ေရာက္လာမယ့္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုကို ၾကိဳဖို႔ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ေန႐ူးလည္း ဦးႏုကို ေတြ႔ဖို႔ ေရာက္လာတယ္။ ဘူတာ႐ံုထဲမွာ လူအုပ္ႀကီး ဝင္လို႔မရေအာင္ တားဆီးထားတဲ့ ေနရာထဲကို သူေရာက္လာလာခ်င္းပဲ၊ ၾကည့္ေနတဲ့လူေတြက သူ႔ကို ေတြ႔သြား ပါတယ္။ လူေတြက ၾသဘာေပးလိုက္ၾကၿပီး၊ "ပန္ဒစ္ေန႐ူး ကီဂ်ိဳင္"ဆိုတဲ့ အသံေတြ ဟိန္း ထြက္သြားခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ အမ်ားသိၾကတဲ့ ႂကြပ္ ဆတ္ဆတ္ မ်က္ႏွာထားမွာ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းက စူထြက္ေနၿပီးေတာ့၊ ေန႐ူးဟာ ၾသဘာေပးသံ
ေတြ၊ (ကၽြန္မအပါ အဝင္) လူေတြကို လံုးဝ ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ၊ လူ႐ွင္းေနတဲ့ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္
ေလွ်ာက္ရင္း၊ ကၽြန္မရဲ႕မိခင္နဲ႔ပဲ စကားေျပာေနေတာ့တယ္။ လူထုရဲ႕ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈကို ဂ႐ုမစိုက္တဲ့ သူ႔ရဲ႕ ပေဒသရာဇ္ ဆန္ဆန္ ဟန္ပန္ေၾကာင့္ ကၽြန္မမွာ အံ့ၾသတဲ့စိတ္ေရာ၊ အထင္ႀကီးတဲ့ စိတ္ပါ ျဖစ္မိ ခဲ့ပါတယ္။ ေန႐ူးရဲ႕ လူထုပရိသတ္ က သူ႔ရဲ႕ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အေရးမလုပ္တဲ့ စိတ္ကိုဘဲ သေဘာက်ေနတာလား၊ အျပန္အလွန္ ေလာကြတ္ျပဳစရာ မလိုဘူး လို႔ သူနဲ႔ သူ႔ပရိသတ္အၾကားမွာ သေဘာ တူထားေလသလား လို႔ ကၽြန္မ ေတြးၾကည့္ေနမိခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ဖခင္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သူ႔ရဲ႕ ခပ္တင္းတင္း၊ ႐ႈတည္တည္ မ်က္ႏွာထားနဲ႔၊ လူမႈေရး မေျပျပစ္မႈအေၾကာင္း အမ်ားတကာ ေျပာဆို
ေနၾကတာကို ကၽြန္မ သြား သတိရမိပါတယ္။ ကၽြန္မ တို႔ရဲ႕ျပည္သူေတြက သူ႔ရဲ႕ ဒီ ခ်ိဳ႔ယြင္းခ်က္ေၾကာင့္ဘဲ၊ သူ႔ကို သေဘာက်ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါဟာသူ႔ရဲ႕ ႐ိုးသားမႈနဲ႔ ပြင့္လင္းမႈတို႔ကို ေဖၚျပေနျခင္းျဖစ္တယ္လို႔ ျမင္ၾကပါတယ္။ ဒီမွာ ကၽြန္မ ျဖည့္ေျပာလိုက္ခ်င္တာကေတာ့၊ သူမက်ဆံုးခင္ေလာက္မွာ သူဟာ ငယ္႐ြယ္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား တေယာက္ရဲ႕ ႐ိုးသားေပမယ့္၊ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ အျပဳအမူမ်ဳိးနဲ႔ ဆက္သြားလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး ဆိုတာကို သေဘာေပါက္သြားခဲ့တယ္ ဆိုတာပါပဲ။

ကၽြန္မ ေအာက္စဖို႔ တကၠသိုလ္ကို သြားတက္တဲ့ႏွစ္၊ (၁၉၆၄) ခုႏွစ္ဟာ ကၽြန္မရဲ႕ဘဝမွာ အထူးျခားဆံုး အလွည့္ အေျပာင္း တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ပါဘဲ။ အဲဒီႏွစ္ဟာ ေန႐ူးကြယ္လြန္တဲ့ ႏွစ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အိႏၵိယႏိုင္ငံက လူေတြ သာမကဘဲ၊ တကမၻာလံုးက ျပည္သူေတြပါ အကုန္ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲခဲ့ၾကတဲ့ အေၾကာင္းကို ကၽြန္မ မွတ္မိတဲ့အျပင္၊ သူ႔စားပြဲေပၚမွာ ေရာဘတ္ ဖေရာ့စ္ (Robert Frost) ရဲ႕ ကဗ်ာကို ေတြ႔ရတယ္လို႔ သတင္းထဲမွာ ပါတာကိုလည္း ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္းႀကီး မွတ္မိေနပါတယ္။ ေအာက္စဖို႔ တကၠသိုလ္ကို တက္လိုက္လို႔လည္း ကၽြန္မဟာ အိႏၵိယ နဲ႔ ကင္းကြာမသြားခဲ့ပါဘူး။ ဘာ ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီမွာ ကၽြန္မရဲ႕ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနလို႔ ပါပဲ။ ကၽြန္မလက္ထပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကၽြန္မခင္ပြန္းရဲ႕ ဟိမဝႏၲာေဒသ သုေတသနလုပ္ငန္းေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ မိသားစုဟာ အိႏၵိယ ေျမာက္ပိုင္းကို မၾကာခဏ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အိႏၵိယကို ကၽြန္မ ေနာက္ဆံုး ေရာက္ခဲ့တဲ့ အၾကိမ္ကေတာ့၊ (၁၉၈၇) ခုႏွစ္ကေန၊ (၁၉၈၈) ခုႏွစ္အထိ ႐ွမီလာၿမိဳ႔၊ (Indian Institute of Advanced Studies) မွာ သုေတသီအျဖစ္ လုပ္ခဲ့တုန္းက ျဖစ္ပါတယ္။

ေန႐ူးရဲ႕ ရာျပည့္ႏွစ္ျဖစ္တဲ့၊ (၁၉၈၉)ခုႏွစ္ကေတာ့ ကၽြန္မ ပထမအၾကိမ္ အိမ္ခ်ဳပ္က်တဲ့ႏွစ္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ဟာ ကၽြန္မ အဖို႔ ႏိုင္ငံေရးရင့္က်က္စျပဳလာတဲ့ႏွစ္ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ (၁၉၈၈)ခုႏွစ္၊ ဒီမိုကေရစီေရး အေရးေတာ္ပံု
ႀကီးထဲ ကၽြန္မ ဝင္ပါတဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္တိုင္းျပည္လံုး ကၽြမ္းထိုးေမွာက္ခံု ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ အဓိက စိတ္ပူမိတာ ကေတာ့ အာဏာ႐ွင္စနစ္ အုပ္စိုးမႈ ေပါက္ကြဲထြက္ရာကေန ေပၚလာတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္း ဧရာမ အမ်ားႀကီးကို ဒီမို ကေရစီေရးအတြက္ ၾကံ့ခိုင္သိပ္သည္းတဲ့ အင္အားစုတစ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လို ၾကိဳးပမ္း သိမ္းသြင္းရမလဲ ဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တေန႔၊ တေန႔မွာ လုပ္စရာေတြက မကုန္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ ေနပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့၊ ေဆြးေႏြးပြဲ ေတြ၊ ျငင္းခုန္ရမႈေတြ၊ လူထုစည္းေဝးပြဲေတြ၊ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ တည္ေထာင္တာ၊ တိုင္းျပည္ထဲမွာ လွည့္လည္ ၿပီး ကၽြန္မတို႔ ပါတီရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြအေၾကာင္း အမ်ား ျပည္သူ
ေတြကို ႐ွင္းျပရတာေတြပါပဲ။

(ႏိုင္ငံေတာ္ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားမႈ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ေရး ေကာင္စီ) က ေ႐ြးေကာက္ပြဲေတြကို (၁၉၉ဝ) ခုႏွစ္မွာ က်င္းပေပး မယ္လို႔ ေၾကညာၿပီး၊ (၁၉၈၉) ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလမွာ ေ႐ြးေကာက္ပြဲဥပေဒကို ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ ဗဟိုေကာ္မတီမွာ ပါတီအေနနဲ႔ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ ဝင္ေရာက္ ယွဥ္ၿပိဳင္သင့္၊ မၿပိဳင္သင့္ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သေဘာထား ကြဲခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မက ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ဥပေဒထဲမွာ အာဏာလႊဲေျပာင္းေရး ျပ႒ာန္းခ်က္မပါဘူး၊ ယခင္ ျမန္မာ့ ဆို႐ွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ အႏိုင္မရရင္ စစ္အစိုးရက အာဏာလႊဲေျပာင္းေပးလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မ မယံုၾကည္ပါဘူးလို႔ ေထာက္ျပခဲ့ပါတယ္။ ေ႐ြးေကာက္ ပြဲ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မခ်ရေသးခင္မွာပဲ၊ ဇူလိုင္လမွာ ကၽြန္မဟာ အိမ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ထိန္းသိမ္းခံလိုက္ပါေတာ့တယ္။

ဇူလိုင္လ (၂ဝ) ရက္ေန႔၊ မနက္ခင္းမွာ ၿမိဳ႔နယ္ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားမႈ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ေရး ေကာင္စီ ဥကၠ႒ရယ္၊ ဗိုလ္မႉး တစ္ေယာက္ရယ္ ကၽြန္မ အိမ္ျခံဝင္း တံခါးေ႐ွ႔ကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔အတူ ဝရမ္းလက္မွတ္၊ အရာရွိ အုပ္စုတစ္စု၊ စစ္ဘက္နဲ႔ အရပ္ဘက္ ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္ေတြ ပါလာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မကို ေထာင္ထဲ ေခၚသြားလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မ ထင္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ဒီလိုျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ အဖြဲ႔ဝင္ေတြအားလံုးက တြက္ထားခဲ့တာ
ေၾကာင့္၊ ေထာင္ထဲမွာေနရင္ လိုအပ္မယ့္ ပစၥည္းေတြကို ကၽြန္မက အိတ္ကေလး တစ္အိတ္ထဲမွာ အဆင္သင့္ ထည့္ၿပီးသားပါ။ ကၽြန္မရဲ႕ သားေတြက ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ အိမ္မွာရွိေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္မ အဖမ္းခံရမယ္ ဆိုတာကို သူတို႔ သေဘာေပါက္ထားၾကတယ္။ အိမ္ေ႐ွ႔ တံခါးဝကို ၿမိဳ႔နယ္ဥကၠ႒ေရာက္လာေတာ့၊ ကင္ (Kim) က  ကၽြန္မကို A class အက်ဥ္းသားအေနနဲ႔ ထားမွာလား၊ B class အက်ဥ္းသား အေနနဲ႔ ထားမွာလားလို႔ ေမးပါတယ္။ ကိုလိုနီေခတ္တုန္းက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို B အဆင့္ အတန္းေပးၿပီး၊ C class ရာဇဝတ္သားေတြထက္ ပိုလို႔ေကာင္းေကာင္း ဆက္ဆံၿပီး၊ အထူးအခြင့္အေရးေပးခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း သူ႔ကို တေယာက္ေယာက္က
ေျပာျပခဲ့ဖူးလို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ (A class ကေတာ့ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းလို အေတာ့္ ကို အေရးႀကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတြ အတြက္ သတ္မွတ္ထားတာျဖစ္ပါတယ္။) ကင္ (Kim) ရဲ႕ ေမးခြန္းေၾကာင့္ ၿမိဳ႔နယ္ဥကၠ႒က နည္းနည္း
ေၾကာင္တက္တက္ ျဖစ္သြားၿပီး၊ ေထာင္ထဲကို ေခၚသြားမွာ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့ အရင္ တုန္းက ေျပာသံဆိုသံ မၾကားခဲ့ရဖူးတဲ့ ပုဒ္မတစ္ခုနဲ႔ ကၽြန္မကို အိမ္ခ်ဳပ္ခ်ထားမယ္လို႔ ကၽြန္မ နားလည္လိုက္ပါတယ္။

အိမ္ခ်ဳပ္ေၾကာင့္ အျပင္ထြက္လုပ္ရတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ ရပ္သြားပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕တိုက္ပြဲဟာ ခက္ခဲၿပီး၊ တာ႐ွည္သြား လိမ့္မယ္လို႔လည္း ညႊန္ျပေနပါတယ္။ ကၽြန္မဘဝရဲ႕ ၾကိဳတင္မျမင္ရတဲ့ အနာဂတ္အတြက္ လမ္းေၾကာင္း ႐ွာဖို႔ စဥ္းစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ေသာင္ဘယ္ကမ္းကို ဆိုက္မယ္မွန္းမသိျဖစ္ေနတဲ့ ႏွစ္ေတြမွာ ကၽြန္မရဲ႕ ဘဝ လမ္းေၾကာင္းကို႐ွာဖို႔ ကၽြန္မအသံုးျပဳခဲ့တဲ့ ေျမပံုေတြထဲမွာ ေန႐ူးရဲ႕ ကိုယ္တိုင္ေရး အတၳဳပတၱိနဲ႔ အိႏၵိယကို ႐ွာေဖြ
ေတြ႔ရွိျခင္း (Discovery of India) စာအုပ္ေတြ အပါအဝင္ျဖစ္ပါတယ္။

"ေထာင္ထဲေရာက္ေသာ အခါ၌ အခ်ိန္၏ သဘာဝသည္ ေျပာင္းလဲသြားသည္ထင္ရသည္။ ပစၥဳပၸန္ဟူ၍ မရွိေခ်။ အေၾကာင္း မွာ ေသဆံုးေနေသာ အတိတ္ႏွင့္ ခြဲျခားေပးႏိုင္ေသာ စိတ္ခံစားမႈႏွင့္ အာ႐ံုခံစားမႈတို႔ ကင္းမဲ့ေနေသာ
ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေသဆံုးလိုက္ ေပ်ာက္ကြယ္လိုက္ျဖစ္ေနေသာ ပကတိကမၻာ၏ သတင္းမ်ားသည္ပင္ တကယ္ မရွိေသာ အိပ္မက္ဆန္ဆန္ အရာကိစၥမ်ား ျဖစ္ေနေခ်သည္။ အတိတ္၏ အလြန္ မေ႐ြ႔လ်ားမႈ၊ မေျပာင္းလဲမႈ
ျဖစ္ေနေခ်သည္။"

ေန႐ူးရဲ႕ အထက္ပါ ေရးသားခ်က္ကို ဖတ္ၾကည့္ၿပီး၊ ကၽြန္မရဲ႕ အေနအထားနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္မႈေတြ လုပ္ၾကည့္ မိပါတယ္။ ကၽြန္မမွာ ကၽြန္မကို ျပင္ပကမၻာနဲ႔ အျမဲအဆက္အသြယ္ရေနေစတဲ့ လႈိင္းတိုေရဒီယိုတစ္လံုး ရွိေနေတာ့၊ ကၽြန္မက
ျပင္ပကမၻာကို ကၽြန္မ အတြက္ အမွန္တကယ္ အသက္ဝင္ေအာင္ လုပ္ထားခဲ့တာေၾကာင့္ မ်ားလား မသိပါဘူး။ ကၽြန္မအဖို႔ေတာ့ အတိတ္နဲ႔ ပစၥဳပၸန္ကို ခြဲျခားမရဘူးလို႔ မခံစားမိခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ဘဝအေပၚ သေဘာထားပံုခ်င္း မတူၾကတာေၾကာင့္ အထီး က်န္ဘဝ အေပၚ အျမင္ခ်င္း မတူ ၾကတာလား မသိပါဘူး။ (၂ဝဝ၃) ခုႏွစ္က ကၽြန္မ ေထာင္ထဲမွာ ခဏအပို႔ခံခဲ့ရတုန္းက ေတာင္ အတိတ္နဲ႔ ပစၥဳပၸါန္တို႔ဟာ တစ္ေပါင္းတည္း ျဖစ္သြား တယ္လို႔ ကၽြန္မ မခံစားမိခဲ့ဖူးပါဘူး။ ေန႔ရက္ေတြဟာ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု တူညီမႈလည္း ရွိတာအမွန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု တသီးတျခား တည္ရွိၾကၿပီး၊ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု မတူကြဲျပားမႈလည္း ရွိပါတယ္။ လံုးဝ ညီေအာင္ညိႇထားတဲ့ စိန္ေတြ သီးထားရာ စိန္ၾကိဳးတစ္ကံုးရဲ႕ မတူကြဲျပား ျခားနားတဲ့ စိန္အမ်ားအျပား လိုပါပဲ။ ကၽြန္မ စိန္နဲ႔တင္စားၿပီး ေျပာရတာ ကေတာ့၊ မိမိရဲ႕ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ဆက္သြားဖို႔ အေလွ်ာ့မေပးတဲ့ သံႏၷိဌာန္ေတြ အသစ္ အသစ္ တည္ေဆာက္ သြားရာမွာ တစ္ေန႔ တစ္ရက္စီကို အသံုးျပဳခဲ့ရလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္၊ ေန႐ူးရဲ႕ စာအုပ္ေတြထဲမွာပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာအေတာ္မ်ားမ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔မွာ ဘံုတူညီတာေတြ အမ်ား ႀကီး ရွိေနပါလားလို႔လည္း ခံစားမိပါတယ္။ အိႏၵိယကို ႐ွာေဖြေတြ႔ရွိျခင္း (Discovery of India) စာအုပ္ထဲမွာ သူကိုးကား ေဖၚျပထားတဲ့ ကဗ်ာအပိုင္းအစေလးဟာ ကၽြန္မၾကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲက ျဖစ္ေန တာကို ကၽြန္မအံ့ၾသမိပါတယ္။ ဒီကဗ်ာ ဟာ ကၽြန္မဖတ္မိတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ကၽြန္မ ေခါင္းထဲမွာ အျမဲလိုလို စြဲေနခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာ ယိစ္ (Yeats) ရဲ႕ An Irish Airman Foresees His Death (အိုင္းရစ္ ေလယာဥ္မႉးက သူေသမည္ကို ၾကိဳသိျခင္း) ကဗ်ာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာထဲက အၾကိဳက္ စာေၾကာင္းခ်င္း တူေပမယ့္၊ မတူတာတစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ ‘စြန္႔စားမႈေတြ၊ အႏၲရာယ္ ေတြဆီ ေ႐ွ႔႐ႈကာ၊ ေသျခင္း တရားကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး၊ ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္’ ရတဲ့ ‘ ဒီ ခ်စ္စဖြယ္ ပီတိေစတသိက္’ (that lovely impulse of delight) ကို ေနာက္တခါ ထပ္ၿပီး ခံစားခ်င္တယ္လို႔ ေန႐ူး
ေရးခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ မွတ္မိတဲ့ စကားလံုးေတြကေတာ့ ‘အထီး က်န္ ခံစားမိတဲ့ ပီတိ ေစတသိက္’ (that lonely impulse of delight) လို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘယ္ဟာမွန္သလဲဆိုတာကို ကၽြန္မ စစ္ေဆးမၾကည့္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မအဖို႔ေတာ့‘ခ်စ္စဖြယ္’ (lovely) ဆိုတဲ့ စကားလံုး ေၾကာင့္ ကဗ်ာရဲ႕ အဓိပၸါယ္ ေျပာင္းသြားပါတယ္။ ဒီကိစၥကို ေန႐ူးနဲ႔ေဆြးေႏြးရရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ ကၽြန္မ ေတြးမိခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အမ်ားသူငါမွာ လိုလားစရာလံုးဝ မရွိတဲ့၊ အနည္းဆံုးေတာ့ ဘာရယ္လို႔ ႐ွင္းျပလို႔မရတဲ့ အရာကို ပီတိျဖစ္တယ္ ဆိုရင္ (ခ်စ္စရာ ေကာင္းေနဖို႔ မဟုတ္ဘဲ) အထီးက်န္ ျဖစ္ေနဖို႔ မလိုေပဘူးလား။ အိမ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ႏွစ္တခ်ဳိ႔ ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္ ကဗ်ာကို ကၽြန္မၾကိဳးစား႐ွာေဖြၿပီး ဖတ္ၾကည့္ေတာ့  ‘အထီးက်န္’ (lonely)ဆိုတဲ့ စကားလံုးက အမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရ ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ (Discovery of India)စာအုပ္ထဲက ‘ခ်စ္စဖြယ္’ (lovely) ဆိုတဲ့စကားလံုးဟာ ပံုႏွိပ္အမွားပဲလား။ ဒါမွ မဟုတ္ ေန႐ူးပဲ ကဗ်ာကို အဖတ္ မွားခဲ့တာလား။

စကားလံုးတစ္လံုးရဲ႕အဓိပၸါယ္ကို အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ စဥ္းစားၾကည့္တာ၊ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို အနက္ဖြင့္ၿပီး အေတြး အေခၚ တစ္ခု ကို တည္ေဆာက္ယူတာဟာ အက်ဥ္းသားေတြ၊ အထူးသျဖင့္ ယုံၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းခ်ခံ ထားရသူေတြရဲ႕ လုပ္ေန က် အလုပ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ အခ်ိန္ေတြကုန္သြားေအာင္ လုပ္႐ံုသက္သက္ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ပိုနားလည္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ လိုအပ္ခ်က္ေၾကာင့္ လုပ္တာျဖစ္ပါတယ္။ တျခား ပံုမွန္လူသားေတြနဲ႔ တသီးတျခားစီ ခြဲထားခံရတဲ့ ဘဝကိုေရာက္ေစတဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြဟာ တရားေၾကာင္း ေဖၚျပဖို႔ လိုအပ္တာေၾကာင့္ လုပ္တာ လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အစကေန ေျပာၾက ရေအာင္ပါ။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ဆိုတာရဲ႕ အဓိပၸါယ္ အတိအက်က ဘာပါလဲ။ ယံုၾကည္ခ်က္ ရွိရင္တရား႐ံုးေ႐ွ႔ေမွာက္မွာ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ရပ္ရဲရမယ္လို႔ ကၽြန္မရဲ႕ဖခင္က တစ္ခါတုန္းက ေျပာခဲ့ ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီတရား႐ံုးမွာ တရားစီရင္ပိုင္ခြင့္ ဘယ္ အတိုင္းအတာအထိ ရွိပါသလဲ။ ကၽြန္မတို႔အေပၚ ခ်မွတ္မယ့္ ျပစ္ဒဏ္ေတြ၊ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အခြင့္အာဏာကို ကန္႔သတ္ထားပါ သလား။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြ၊ မိသားစုေတြအေပၚ ကၽြန္မတို႔ ထားရွိရမယ့္ သံေယာဇဥ္ေတြ၊ ေစာင့္ေ႐ွာက္မႈ
ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သမာသမတ္က်က် စံုစမ္းၾကည့္ပါရဲ႕လား။ ဒီေမးခြန္းဟာ ႏိုင္ငံေရး အတြက္ သို႔မဟုတ္ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ ဒုကၡခံ၊ ေဘးအျဖစ္ခံေနၾကသူ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို  တကယ္တမ္းဒုကၡေပးေနတဲ့ ေမးခြန္း ျဖစ္ပါ တယ္။

ေန႐ူးဟာ သူ႔ဇနီး ကမၼလာရဲ႕ အေၾကာင္းကိုေရးရာမွာ ဒီလို အက်ပ္အတည္းမ်ဳိးကို ေလ့လာတင္ျပထားခဲ့ပါတယ္။ သူ ႏွစ္႐ွည္ေထာင္ဒဏ္တစ္ခုကို က်ခံေနရတုန္း (၁၉၃၄) ခုႏွစ္မွာ "ၾကားခံလူ အမ်ဳိးမ်ဳိးကေနဆင့္" သူ႔ဆီကို ကမ္းလွမ္းလာတယ္။ သူက်ခံဖို႔ က်န္ေနေသးတဲ့ ႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ သူႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ကင္းကင္း႐ွင္း႐ွင္း ေနပါမယ္လို႔ (တရားဝင္ မဟုတ္ ေတာင္) ခံဝန္ခ်က္ေပးမယ္ဆိုရင္ နာမက်န္းျဖစ္ေနတဲ့ ဇနီးျဖစ္သူကို ျပဳစုဖို႔ ေထာင္က လႊတ္ေပးမယ္လုိ႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီစကားေၾကာင့္ မာနႀကီးတဲ့ လြတ္လပ္ေရးေခါင္းေဆာင္ဟာ အႀကီးအက်ယ္ ေဒါသ
ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။

"အဲဒီအခ်ိန္က ႏိုင္ငံေရးကို ကၽြႏ္ုပ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ကုန္သြားခဲ့တယ္။ အျပင္မွာေနရတဲ့ (၁၁) ရက္ကာလအတြင္း က ႏိုင္ငံေရးကို ကၽြႏ္ုပ္ ေအာ့ႏွလံုးနာသြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခံဝန္ေပးရမယ္တဲ့! ကိုယ္ေပးထားတဲ့ကတိ၊ အေရးေတာ္ပံု၊ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြနဲ႔ ကၽြႏ္ုပ္ကို ကၽြႏ္ုပ္ သစၥာေဖါက္ရမယ္၊  ဘာေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဒီလိုလုပ္လို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ ဒီလို လုပ္ရင္ ကၽြႏ္ုပ္ အသက္႐ွင္ျခင္းရဲ႕ ေရေသာက္ျမစ္မွာ၊ ကၽြႏ္ုပ္ အထြဋ္အျမတ္ထားတဲ့ အရာ အားလံုး လိုလိုမွာ ေသ ေလာက္တဲ့ ဒဏ္ရာ ရသြားမွာေပါ့။ ကမၼလာရဲ႕ အေျခအေနက ဆိုးသည္ထက္ ဆိုးလာေနတယ္၊ ကၽြႏ္ုပ္ သူ႔အနားမွာ ရွိေနေရးဟာ ေသေရး၊ ႐ွင္ေရးျဖစ္မလားပဲလို႔ ကၽြႏု္ပ္ကို ေျပာၾကတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ရဲ႕ အတၱမာနက သူ႔ကို ဒီအခြင့္အေရးေပး လိုတဲ့ ဆႏၵထက္ ပိုႀကီးေနခဲ့သလား? အဲဒီ တုန္းက ဒီကိစၥဟာ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ ဧရာမ အက်ပ္အတည္းႀကီးတစ္ခုမ်ား ျဖစ္ခဲ့ ေလသလား? ဒါေမယ့္ ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ၊ ဒီအက်ပ္အတည္း ကို ကၽြႏ္ုပ္ ဒီပံုဒီနည္းမ်ဳိးနဲ႔ ရင္မဆိုင္ခဲ့ရဘူး။

ကမၼလာကိုယ္တိုင္က ကၽြႏ္ုပ္ တခုခု အေလွ်ာ့ေပး လိုက္မွာကို လံုးဝ လိုလားမွာ မဟုတ္မွန္း ကၽြႏ္ုပ္သိတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ သာ တခုခု အေလွ်ာ့ေပးလုိက္ရင္ ကမၼလာလည္း အႀကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္ၿပီး၊ ဒုကၡေရာက္သြားမွာပဲ။ေအာက္တိုဘာ လဆန္း မွာ ကၽြႏ္ုပ္ကို ေခၚထုတ္သြားၿပီး၊ ကမၼလာနဲ႔ ေနာက္ထပ္ေတြ႔ခြင့္ေပးတယ္။ ကမၼလာက ကိုယ္ပူရွိန္တက္
ေနလို႔ ေယာင္ ခ်ာခ်ာ ျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ေရာက္အလာကို သူတမ္းတေနခဲ့တာ။ အက်ဥ္းေထာင္ကို ကၽြႏ္ုပ္
ျပန္ေတာ့မယ့္ဆဲဆဲမွာ သူ တခ်က္ ျပဳံးျပၿပီး၊ သူ႔အနားေရာက္ေအာင္ ကိုယ္ကို ကိုင္းေပးဖို႔ လက္နဲ႔ လုပ္ျပတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ ကိုင္းေပးလိုက္ေတာ့ ‘အစိုးရ ကို ခံဝန္ေပးဘို႔ ကိစၥက ဘယ္လိုလဲ?။ မေပးပါနဲ႔’ လို႔ ကၽြႏ္ုပ္ကို ယဲ့ယဲ့ေလး
ေျပာလိုက္တယ္။"

အထက္ပါ စာပိုဒ္က ကၽြန္မကို ဖမ္းစားခဲ့ပါတယ္။ ‘ကၽြႏ္ုပ္ရဲ႕ကတိေတြ’၊ ‘ကၽြႏ္ုပ္ရဲ႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ’၊ ‘ကၽြႏ္ုပ္ ကို ကၽြႏ္ုပ္’၊ ‘ကၽြႏ္ုပ္အသက္႐ွင္ျခင္းရဲ႕ ေရေသာက္ျမစ္ေတြ’။ ဒါေတြဟာ ေက်ာက္စာတိုင္ႀကီးလို မယိမ္းမယိုင္တဲ့ အတၱပါပဲ။ မိမိရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္မူေတြအရဆိုရင္၊ ေအာ့ႏွလံုးနာစရာ လုပ္ရပ္ကို လုပ္ျခင္းအားျဖင့္ ကမၼလာအဖို႔
ေကာင္းက်ဳိးထက္ ဆိုးက်ဳိးသာ ျဖစ္ေစလိမ့္မယ္လို႔ မဆံုးျဖတ္ခင္၊ သမာသမတ္က်တဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္တရာ႐ံုး
ေ႐ွ႔ေမွာက္မွာ အခ်ိန္အတိုဆံုး အစစ္ခံရျခင္း ပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကမၼလာရဲ႕ စကားက သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အတည္ျပဳ တံဆိပ္တံုး ခတ္ႏွိပ္ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ေန႐ူးရဲ႕ အတၱနဲ႔ သူ႔့ကိုယ္သူ လွည့္စားတယ္လို႔ ထင္ရစရာရွိတဲ့ အခ်က္တခ်ဳိ႔ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး သတိျပဳမိေပ မယ့္၊ ဒီကိစၥမွာ သူ႔ရဲ႕ရပ္တည္ခ်က္ကို ကၽြန္မ အျပည့္အဝ ေထာက္ခံမိတယ္လို႔ ဝန္ခံရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ပထမ အိမ္ခ်ဳပ္ကေန လြတ္အၿပီး၊ သီတင္းပတ္ကုန္ ေန႔ေတြမွာ ကၽြန္မရဲ႕ အိမ္ျခံဝင္းအျပင္က လမ္းေပၚမွာ လာေရာက္စုေဝး ၾကတဲ့ ေထာက္ခံအား ေပးသူေတြကို ကၽြန္မ မိန္႔ခြန္းေျပာခဲ့ပါတယ္။ တခါ ေဟာေျပာတုန္းက အထက္ပါ ျဖစ္ရပ္ကို
ေျပာျပၿပီး၊ ဒီမိုကေရစီ အေရး လႈပ္ရွားသူမ်ားရဲ႕ မိသားစုေတြအဖို႔ ကမၼလာရဲ႕ ဇြဲသတၱိမ်ဳိး ေမြးဖို႔ ကၽြန္မ တိုက္တြန္းခဲ့ပါ တယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္မ်ဳိးေတြဟာ အႏၲရာယ္မ်ားလွတဲ့ လူထုလႈပ္ရွားမႈမွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ ျဖစ္ရပ္မ်ိး ေတြပါဘဲ။ ကၽြန္မ အမွန္တကယ္ရလိုက္တဲ့ သင္ခန္း စာ ကေတာ့ ယံုၾကည္ခ်က္ အတိုင္း ခ်ီတက္ရာမွာ မိမိဟာ စြန္႔ လႊတ္အနစ္နာခံ
ေနတာဘဲဆိုၿပီး၊ မိမိကိုယ္ မိမိ ျဖစ္ေစ၊ တပါး သူေတြကို ျဖစ္ေစ မလွည့္စားမိဖို႔ဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ဟာ ကိုယ့္ေ႐ြးခ်ယ္မႈနဲ႔ကိုယ္ လုပ္ေနၾကတာသာျဖစ္ၿပီး၊ ဒီလို ေ႐ြးခ်ယ္ရာမွာ ကိုယ္က်ဳိးၾကည့္တဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈမ်ဳိးလည္း ရွိႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ သူတပါးရဲ႕ အတြင္းေရးကိစၥေတြကို ဝင္မစြက္ပဲ သူ႔ၾကမၼာနဲ႔ သူရွိပါေစလို႔ သေဘာထားသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရးဟာ လူေတြနဲ႔ ပတ္သက္ပါတယ္။ လူေတြဟာ တစ္ဦးခ်င္းကိစၥမွာျဖစ္ျဖစ္၊ အမ်ားျပည္သူ ကိစၥမွာျဖစ္ျဖစ္ ဆက္ဆံ ေရးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ပါတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးလို႔ ကၽြန္မထင္တဲ့ အိႏၵိယ ေခါင္းေဆာင္ (၂) ဦးကေတာ့ ဂႏၵီနဲ႔ ေန႐ူးတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လြတ္လပ္ေရးလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ခ်ီတက္ရာမွာ သူတို႔ ၾကံဳေတြ႔ရတဲ့ စိန္ေခၚမႈ ေတြ ဟာ လာမယ့္ႏွစ္မွာ ႏွစ္အစိပ္ ျပည့္မယ့္၊ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ တိုက္ပြဲလမ္းေၾကာင္းမွာ ကၽြန္မတို႔ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ စိန္ေခၚမႈမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ေနလို႔ပါဘဲ။ မတူကြဲျပားမႈေတြ အမ်ားအျပားရွိေနေပမယ့္၊ သူတို႔ရဲ႕ ဆက္ဆံေရး
ေတြ (တစ္ဦးခ်င္း ဆက္ဆံေရးျဖစ္ေစ၊ အမ်ာျပည္သူနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ဆက္ဆံေရးေတြ ျဖစ္ေစ) ဆက္လက္႐ွင္သန္ေနျခင္း ဟာ အိႏၵိယႏိုင္ငံေရးရဲ႕ ေအာင္ျမင္ခ်က္တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဂႏၵီက အာဏာဖီဆန္ေရး လႈပ္ရွားမႈ (civil disobientent movement) ကို ႐ုပ္သိမ္းမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ ေတာ့၊ ေန႐ူးဟာ အႀကီးအက်ယ္ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ၿပီး၊ "စိတ္ဝါဒ နာမ္ဝါဒ အေၾကာင္းရင္းေတြေၾကာင့္လားေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေတြကို ကၽြႏ္ုပ္ စိတ္မဝင္စားပါဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔တစ္ေတြက ဘာေၾကာင့္ ဝါးအစည္းေျပသလို အေျပခံရမွာလဲ? ဒါဆိုရင္ ဘယ္ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈကို စဥ္းစားလို႔ရအံုးမွာလဲ?" လို႔ ေဒါသတႀကီးေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဂႏၵီက်င့္သံုးတဲ့ နည္းလမ္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သူ႔မွာ ျဖစ္မိတဲ့ သံသယစိတ္ေၾကာင့္
ေန႐ူးမွာ တစစ္စစ္ နာနာက်င္က်င္ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ အလီပို (Alipo) အက်ဥ္းေထာင္ထဲက သူ႔အခန္းက်ဥ္းေလး ထဲမွာ ေနရတာ သူ႔အဖို႔ "စိတ္ညဴးစရာ ကိစၥတစ္ခု" ၊"ေဆာက္တည္ရာမဲ့တဲ့  ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္ ဘဝတစ္ခု"
ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မ ဘဝမွာ ရရွိခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာေတြထဲမွာ ကၽြန္မ ခု ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ သင္ခန္းစာဟာ အခက္ခဲဆံုးနဲ႔ အနာက်င္ဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။ ေသေရး႐ွင္ေရး အေရးႀကီးတဲ့ ဘယ္ကိစၥမွာမဆို သူတပါးကို အားကိုးလို႔ မရဘူးဆိုတဲ့ သင္ခန္းစာပါဘဲ။ ဘဝလမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းရာမွာ တစ္ကိုယ္တည္း ေလွ်ာက္လွမ္း သြားရမွာ ျဖစ္ပါ တယ္။ သူတပါးကို အားကိုးတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စိတ္ႏွလံုး ေၾကကြဲေအာင္ ဖိတ္ေခၚျခင္းပဲ ျဖစ္ ပါတယ္။

ေန႐ူးရခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာကေတာ့ လံု႔လ ဝိရိယ၊ ဇြဲတို႔နဲ႔သာလွ်င္ ေရာက္ရွိႏိုင္တဲ့ ပန္းတိုင္ဆီ ႐ွည္လ်ား၊ ခက္ခဲတဲ့ ခရီးကို ႏွင္ရာမွာ ေလ့လာရမယ္၊ ေနာက္ထပ္ျပန္ေလ့လာရမယ္၊ ေလ့လာၿပီးရင္း ေလ့လာရမယ္ဆိုတဲ့ သင္ခန္းစာပဲ
ျဖစ္ပါတယ္။ ထို႔အတူပါဘဲ ကၽြန္မတို႔ဟာ မိမိရဲ႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြအေပၚ သစၥာ မေစာင့္သိႏိုင္ဘူးဆိုရင္၊ မိမိနဲ႔ တန္ဖိုးထားမႈခ်င္း၊ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ခ်င္းတူတဲ့ သူေတြအေပၚ သစၥာမေစာင့္သိႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္၊ သို႔မဟုတ္ သူတို႔ရဲ႕ သစၥာေစာင့္သိမႈကို သံသယ ျဖစ္လာမိျပီဆိုရင္ လမ္းဘယ္မျမင္တဲ့ အျဖစ္ဆီကို လြင့္စင္ထြက္သြားျပီလို႔ ဆိုႏိုင္ပါ တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ဧကစာ ကာလတစ္ခု အတြင္းမွာ ကၽြန္မ စာ႐ြက္တစ္႐ြက္ေပၚမွာ ခ်ေရးမိတယ္။ ကၽြန္မမွာ ဒီပုထုဇဥ္
ေလာကရဲ႕ ေလာကဓံေတြထဲမွာ ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မ တို႔ယံုၾကည္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈႀကီးကို သစၥာေစာင့္သိမယ့္၊ လံုးဝ ယံုၾကည္ရတဲ့၊ လံုးဝ အားထားရမယ့္၊ လံုးဝနားလည္မႈရွိတဲ့၊ လံုးဝ မိတ္ေဆြပီသတဲ့၊ လံုးဝ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ပီသတဲ့သူ တစ္ေယာက္သာ၊ တစ္ေယာက္ဆိုမွ တစ္ေယာက္တည္းသာ ေသခ်ာ ေပါက္ရွိမွန္းသိရင္ ကၽြန္မအေနနဲ႔ မိုးနဲ႔ေျမကို
ေတာင္ စိန္ေခၚရဲပါတယ္လို႔ ခ်ေရးမိပါတယ္။ ဧကစာေနရတဲ့ ဘဝမွာ ေတြးမိ ေတြးရာ ေလ်ာက္ေတြးတတ္တာပါပဲ။

တစ္ေန႔မွာ ေရဒီယိုနားေထာင္ေတာ့ ႐ုတ္တရက္၊ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သတင္းတစ္ခုၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မ အထိန္းသိမ္းခံ ေနရတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေလာက္နဲ႔ပဲ၊ ဗဟို အလုပ္အမႈေဆာင္ေကာ္မတီက ကၽြန္မကို ပါတီက ထုတ္ပယ္ပစ္ လိုက္တယ္ဆိုတဲ့ သတင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သတင္းၾကားလိုက္ရေတာ့ ကၽြန္မမွာ ကၽြန္မ လူ႔ေလာကမွာ ရွိေနတာမွ ဟုတ္ရဲ႕ လားလို႔၊ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္မွတပါး အရာအားလံုးနဲ႔ ကင္းကြာသြားျပီလားလို႔ စိတ္ထဲမွာ ခံစားမိခဲ့ ပါတယ္။ ပါတီအေပၚ ဖိအား ေပးလို႔ ဒီလုိျဖစ္ရတယ္၊ ပါတီဟာ အလြန္ခက္ခဲတဲ့ ကာလ တစ္ခုကို ျဖတ္သန္းေနရတာ ျဖစ္မယ္လို႔ ကၽြန္မ နားလည္လိုက္ပါ တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္မမွာ တရားဝင္ ရာထူး ရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ ျဖစ္ေစ၊ ပါတီက ကၽြန္မတို႔ရဲ႕အရးေတာ္ပံုႀကီး ကို သစၥာေစာင့္သိေနသေ႐ြ႔ေတာ့ ကၽြန္မအေနနဲ႔ ပါတီအေပၚ သစၥာ ေစာင့္သိသြားမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ (ႏွစ္ေယာက္ အၾကားမွာ အႀကီးအက်ယ္ ကြဲလြဲမႈေတြ ရွိေပမယ့္) ဂႏၵီအေပၚ ေန႐ူးရဲ႕ သစၥာေစာင့္သိႏိုင္စြမ္းရွိပံုကို ကၽြန္မစဥ္းစားမိေတာ့၊ ကၽြန္မအဖို႔ မေက်နပ္မႈေတြ၊ ကြဲလြဲမႈေတြ ရွိေနတဲ့ၾကားထဲမွာပဲ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ၊ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြအေပၚ သစၥာရွိရ မယ္ဆိုတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ခံယူခ်က္ဟာ ပိုခိုင္မာလာခဲ့ပါတယ္။

ေန႐ူးရဲ႕ ႏွစ္တစ္ရာျပည့္ေမြးေန႔ျဖစ္တဲ့ (၁၉၈၉) ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာလ (၁၄) ရက္ေန႔ နီးလာေတာ့၊ သူ႔ ကိုယ္တိုင္ေရး အတၳဳပၸတၱိ ထဲက ေအာက္ပါ စာပိုဒ္တစ္ပိုဒ္ကို စကၠဴခ်ပ္ႀကီး တစ္ခ်ပ္ေပၚမွာ ကၽြန္မ ကူးေရးခဲ့ပါတယ္။

"ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားမႈ" (law and order)သည္ အိႏၵိယရွိ ၿဗိတိသွ်အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၏ ဂုဏ္ယူေလာက္ေသာ ေအာင္ျမင္မႈမ်ား အနက္ တစ္ခု ျဖစ္သည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္တို႔အား သူတို႔ဆိုခဲ့သည္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ စိတ္ရင္းက ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားမႈကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ
ႏွစ္ၿခိဳက္ပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဘဝမွာ စည္းကမ္းကလနားကို ကၽြႏ္ုပ္ႏွစ္ၿခိဳက္သည္။ ထိန္းမႏိုင္ သိမ္းမရ၊ ဝ႐ုန္းသုန္းကား
ျဖစ္ျခင္းကို မၾကိဳက္ေခ်။ သို႔ရာတြင္ ခါးသီးေသာ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားအရ၊ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ႏိုင္ငံေတာ္ ႏွင့္ အစိုးရမ်ားက အမ်ားျပည္သူတို႔ အေပၚခ်မွတ္ ေသာ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားမႈ၏ တန္ဖိုးကို အယံုအၾကည္မရွိခဲ့ေခ်။ ျငိမ္ဝပ္ပိျပားမႈအတြက္ မတန္တဆတန္ဖိုး ေပးရျခင္းမ်ားရွိ တတ္သည္။ ဥပေဒသည္ ႀကီးစိုးေနေသာ အုပ္စု၏ ဆႏၵအရသာ ျဖစ္ၿပီး၊ စည္းကမ္းေသဝပ္မႈ (order)သည္ ေနရာအႏွံ႔ ေၾကာက္စိတ္ ျပည့္ႏွက္ေနျခင္း၏ အရိပ္လကၡဏာျဖစ္သည္။ ထိုၿငိမ္ဝပ္ပိျပားမႈဆိုေသာအရာကို ဥပေဒႏွင့္ စည္းကမ္း ေသဝပ္မႈ ကင္းမဲ့ေသာအရာဟု ဆိုက ပိုမွန္လိမ့္မည္ ထင္သည္။

ေၾကာက္စိတ္ လႊမ္းမိုးေနေအာင္လုပ္ထားျခင္းအားျဖင့္ ရရွိေသာ အက်ိဳးသည္ လိုလားအပ္ေသာ အက်ဳိး မဟုတ္ေခ်။
ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ၏ အက်ပ္ကိုင္ေရး ယႏၲရားျဖင့္ ဖန္တီးထားေသာ ‘စည္းကမ္းေသဝပ္မႈ’သည္လည္း အစိုးရမရွိလွ်င္ မရွိႏိုင္ေခ်။ အရပ္သားအစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္မတူဘဲ စစ္တပ္ သိမ္းပိုက္ အုပ္စိုးထားျခင္းႏွင့္ တူသည္။ ကဗ်ာဆရာ ခါလ္ ဟာန (Kalhana)၏ ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ႏွင့္ခ်ီ တည္တံ့ခဲ့ေသာ သမိုင္းဝင္ သူရဲေကာင္းဘြဲ႔ ရာဂ်တရန္ ဂီရိ (Rajatarangiri) ကဗ်ာ႐ွည္ႀကီးထဲမွာ အစိုးရက ၿငိမ္ဝပ္ပိျပား မႈကို ထိန္းသိမ္းရန္ တာဝန္ရွိေၾကာင္းႏွင့္ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားမႈ ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ သည္ ဓမၼႏွင့္ အဘယာ (တရားမွ်တျခင္းႏွင့္ ေၾကာက္စရာ ကင္းမဲ့ျခင္း) ျဖစ္ေၾကာင္း အဖန္ တလဲလဲ ေရးဖြဲ႔ထားသည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ဖတ္႐ႈရသည္။ ထိုကဗ်ာထဲ၌ ဥပဒကို ဥပေဒသက္သက္မွ်ထက္ပို၍ က်င့္သံုးရ သည့္အခါမ်ား ရွိတတ္ေၾကာင္း၊ စည္းကမ္း ေသဝပ္မႈ ဆိုသည္မွာ အမ်ားျပည္သူတို႔မွာ ေၾကာက္စရာကင္းမဲ့ျခင္း
ျဖစ္ေၾကာင္း ေရးဖြဲ႔ထားသည္။ အမ်ား ျပည္သူတို႔ ေၾကာက္ေနေအာင္လုပ္ထားၿပီး၊ ‘စည္းကမ္းေသဝပ္’ ေစျခင္းထက္၊
ေၾကာက္စရာမရွိေအာင္ လုပ္ျခင္းက အဘယ္မွ် အပံုႀကီး ပို၍ ႏွစ္ျခိဳက္စရာေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။"

ေန႐ူးရဲ႕ စကားဟာ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ဓါတ္ကို ထင္ဟပ္ေဖၚျပေပး႐ံုမွ်သာမကပါဘူး၊ ႏိုင္ငံေတာ္ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားမႈ ျပန္လည္ တည္ ေဆာက္ေရးေကာင္စီက ဗမာျပည္မွာ ေၾကာက္ေနေအာင္လုပ္ထားၿပီး၊ အုပ္စိုးေနတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔လည္း အံကိုက္
ျဖစ္ေနပါ တယ္။ ကၽြန္မက အဲဒီစကၠဴခ်ပ္ႀကီးကို (ကၽြန္မအိမ္ရဲ႕ တစ္မ်ဳိးတစ္စားတည္းေသာ ဧည့္သည္ျဖစ္တဲ့) လံုျခံဳေရးအရာရွိေတြ (အမ်ားအားျဖင့္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ) ဝင္လာရာ အိမ္ေ႐ွ႔ တံခါးဝေဘးမွာ ကပ္ထားခဲ့ပါ တယ္။ ေအာက္ေျခမွာ ဂ်ဝါ လာဟာေန႐ူး (Jawaharlal Nehru) လို႔ စာလံုးႀကီးႀကီးေတြကို မင္နီနဲ႔ေရးထား လိုက္ပါ တယ္။ စာေရးသူဘယ္သူဘယ္ဝါ ဆိုတာကို အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ သေဘာသက္သက္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားမႈ ဆိုတာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ တမ်ဳိးတမည္ျမင္တဲ့့ အတိုက္အခံတေယာက္ရဲ႕ အမည္ကို ကပ္ထားတဲ့ သေဘာလည္း ပါ ပါတယ္။

အိမ္ခ်ဳပ္နဲ႔ေနခဲ့ရတဲ့ႏွစ္ေတြမွာ ကၽြန္မဟာ ကၽြန္မနဲ႔ လူခ်င္းသိကၽြမ္းခဲ့တဲ့သူေတြ မဟုတ္ဘဲ၊ တစိမ္းသက္သက္လူေတြ သို႔ မဟုတ္ အတိတ္ေခတ္က ပုဂၢိဳလ္ေတြျဖစ္ရင္ေတာင္ ႏိုင္ငံေရးအရျဖစ္ေစ၊ ဉာဏ္ပညာအရျဖစ္ေစ၊ စိတ္ဓာတ္ အရ ျဖစ္ေစ  ကၽြန္မနဲ႔ တထပ္တည္းက်တယ္လို႔ သူတို႔ရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြကေနတဆင့္ ယူဆလို႔ ရတဲ့သူေတြနဲ႔ ပိုၿပီး ရင္းႏွီးသြား တယ္လို႔ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ဒါဟာ အက်ဥ္းက်ခံေနရၿပီး၊ အေဖၚျပဳစရာရယ္လို႔ ကို္ယ့္ယံုၾကည္ခ်က္ မွတပါး အျခားမရွိတဲ့ သူေတြမွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ စိတ္ပဲလို႔ ကၽြန္မေတြးမိပါတယ္။ အဲဒီစိတ္မ်ဳိးဟာ ဘဝသစ္ပင္က
ေန႔စဥ္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ ဆိုတဲ့ ေျမႀကီးနဲ႔ထိေတြ႔ၿပီး ခိုင္ခိုင္ျမဲျမဲ အျမစ္တြယ္သလို ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြဆီ ေရာက္တဲ့ အထိ အျမစ္တြယ္ႏိုင္မယ္လို႔ေတာ့ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္မထားပါဘူး။

မိုတီလာေန႐ူး (Motilal Nehru)ရဲ႕ အသိသာဆံုးထူးျခားခ်က္ဟာ သူ႔သားအေပၚ ထားရွိတဲ့ ေမတၱာပဲလို႔ ဂႏၵီက တစ္ခါတုန္းက ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ "အိႏၵိယျပည္အေပၚ မိုတီလာရဲ႕ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့စိတ္ဟာ ဂ်ဝါဟာလာေန႐ူးအေပၚ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ စိတ္ကေန လာတာျဖစ္တယ္။" လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီစကားေၾကာင့္ ကၽြန္မ ဗမာျပည္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ စိတ္ဟာ ကၽြန္မေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ဖခင္အေပၚ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့စိတ္ကေန လာတာလားလို႔ ကၽြန္မ စဥ္း စားၾကည့္ခဲ့မိပါတယ္။ ကၽြန္မအဖို႔ သူ႔ရဲ႕ ႐ုပ္သ႑ာန္ကို ကၽြန္မတို႔တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးလႈပ္ရွားမႈမွာ သူပါဝင္ခဲ့တဲ့ အခန္းက႑နဲ႔ ခြဲျခားၾကည္လို႔ မရဘဲ၊ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ဒီ႐ုပ္သဏၭာန္ဟာ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ မၿပီးဆံုးေသးတဲ့ လက္ရွိ ဒီမိုကေရစီေရးတိုက္ပြဲနဲ႔ လာေပါင္းစပ္ေနတယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ သူနဲ႔ သူ႔ဖခင္တို႔အၾကားမွာ ေမတၱာတရား ခ်င္း၊ စီတ္ဓါတ္ခ်င္း၊ ေသြးခ်င္း စြဲစြဲျမဲျမဲဆက္သြယ္ေနေပမယ့္၊ သို႔ မဟုတ္ ဒီလိုစြဲစြဲျမဲျမဲ ဆက္သြယ္ေနတာေၾကာင့္ မ်ား ျဖစ္မလားမသိ၊ ေန႐ူးဟာ အိႏၵိယျပည္သူေတြရဲ႕ အလင္းေရာင္အျဖစ္ သူ သေဘာထားႏိုင္ခဲတဲ့့ ဂႏၵီကို သူ႔ရဲ႕ဖခင္ အျဖစ္၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စိတ္ဓါတ္ေရးဖခင္အျဖစ္လည္း သေဘာထားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို ႏိုင္ငံေရး စိတ္ဓာတ္ေရးအရ
ေသြးသား ေတာ္စပ္မႈေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္မတို႔တေတြဟာ (စကားနဲ႔ ေဖၚျပဖို႔ခက္တဲ့) ကလနားတစ္ခု နဲ႔ ေပါင္းစည္းေပး ခံၾကရပါတယ္ (ကၽြန္မတို႔ မစည္းလံုးမညီညြတ္ရင္ က်ဆံုးမယ္)။ ကၽြန္မတို႔အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္မႈဟာ ပုဂၢိဳလ္ေရး ခ်စ္ခင္မႈထက္ ပိုေႏြးေထြးပါတယ္ (ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ အမာခံအင္အားစု ထိခိုက္မခံရေအာင္ တစ္ေယာက္တစ္လက္ ဝိုင္း ကူဖို႔ လိုပါတယ္)။

မၾကာေသးခင္ကပဲ ဗက္ဆလက္ ဟာဗဲအတြက္ ဂုဏ္ျပဳစာလႊာထဲမွာ ကၽြန္မ လူခ်င္းမေတြ႔ဖူးခဲ့တဲ့ ဗက္ဆလက္ ဟာဗဲ၊ အျခား မိတ္ေဆြေတြ၊ ဆရာသမားေတြဟာ (ကၽြန္မရဲ႕ ပုဂၢိဳလ္ေရးဘဝနဲ႔ ခြဲျခားလို႔မရတဲ့) ကၽြန္မရဲ႕ လူထုအေရး ၾကိဳးပမ္း အားထုတ္မႈေတြအတြက္ ဘာေၾကာင့္ အဓိကတြန္းအားျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း ေအာက္စဖို႔မွာ ေက်ာင္းေနစဥ္က သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ခဲ့သူ အန္း (Ann) လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္အေတာ္ၾကာေလာက္က ကၽြန္မအေၾကာင္းေရးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးကို ရည္ညႊန္းၿပီး ၾကိဳးစား ႐ွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ အန္းက အိုင္းရစ္ေတာ္လွန္ေရးသမား ေမာ့ဒ္ ဂိုနဲ (Maud Gonne) အတြက္ ရည္႐ြယ္ေရးခဲ့တဲ့ ယိစ္ (Yeats) ရဲ႕ ကဗ်ာထဲက စာေၾကာင္းအခ်ဳိ႔ကို ကိုးကားခဲ့ပါတယ္။

သင့္ရဲ႕ က်က္သေရ မဂၤလာရွိတဲ့ တဒဂၤေတြကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကတဲ့လူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား လိုက္ၾကပါသလဲ ၿပီးေတာ့၊ အတုပဲ ျဖစ္ေစ၊ အစစ္အမွန္ပဲျဖစ္ေစ သင့္အလွကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကသေပါ့လူတစ္ေယာက္ကေတာ့ သင့္ကိုယ္ထဲက သူေတာ္ေကာင္း ဝိဉာဥ္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတာ ယိုယြင္းလာေနတဲ့ သင့္မ်က္ႏွာေပၚက ဝမ္းနည္းေၾကကြဲ မႈေတြကိုလည္း ခ်စ္တာပါပဲေလ။

အန္းက ေနာက္ဆံုးစာေၾကာင္းကို ျဖဳတ္ထားခဲ့ပါတယ္။ နိမိတ္မေကာင္းဘူးထင္လို႔ျဖဳတ္ထားခဲ့တာ ျဖစ္ေကာင္း
ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ မိတ္ေဆြ စစ္မွန္ေၾကာင္း အေကာင္းဆံုး သက္ေသျပတဲ့အေနနဲ႔ ေဖၚက်ဴးထားတာျဖစ္လို႔ ကၽြန္မ ကေတာ့ ဒီစာ ေၾကာင္းကို ခုေဖၚျပလိုက္ပါတယ္။ ဉာဏ္ပညာ လိုလားေတာင့္တစိတ္ေၾကာင့္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခံရျခင္းဟာ
ေကာင္းႏိုင္သမွ် အေကာင္းဆံုးနည္းနဲ႔ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခံရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္၊ ႐ွည္ၾကာတဲ့ တိုက္ပြဲရဲ႕ အခက္အခဲ
ေတြၾကားထဲမွာ နားလည္ မႈနဲ႔ ေထာက္ခံအားေပးမႈမႈ ရရွိတယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွ အထီးက်န္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒီေန႔ ကၽြန္မကို ေန႐ူးအထိမ္းအမွတ္ဆု ခ်ီးျမႇင့္တဲ့အတြက္ သင္တို႔အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္စကားဆိုရင္း၊ ကၽြန္မရဲ႕ အဖိုး ထိုက္ အဖိုးတန္ဆံုးေသာ မိတ္ေဆြေတြျဖစ္လာခဲ့ၾကတဲ့ အိႏၵိယ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို အေလးအနက္ တန္ဖိုးထားေၾကာင္း ေျပာလိုပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ ဘဝေတြက လမ္းမရွိတဲ့
ေတာႀကီး မ်က္မည္းထဲမွာ ကၽြန္မ လမ္း႐ွာေတြ႔ေအာင္ အေထာက္အကူျပဳေပးခဲ့လို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေန႐ူးကို ႐ွာေဖြေတြ႔ရွိ ျခင္းဟာ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ႐ွာေဖြ ေတြ႔ရွိျခင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္

From -မဇၥ်ိမသတင္းဌာန | တနဂၤေႏြေန႔၊ ႏုိဝင္ဘာလ ၁၈ ရက္ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ၁၈ နာရီ ၄၆ မိနစ္