ကိုယ္တံုးလံုးပန္းျခံ က ေပးတဲ႔ အေတြး

ေဆာင္းပါးေခါင္းစဥ္ဖတ္ျပီး ျပဴးတူးျပဲတဲေတာ့ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ တကယ္လည္းအဲဒီပန္းျခံထဲ၀င္လိုက္တာနဲ႔၊ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းစိမ္းေတြမ်က္ေစ့တဆံုးေတြ႔ရမယ္။ ျပီးေတာ့၊အျဖဴ၊အနီ၊အ၀ါ၊ပန္းေရာင္အကန္႔အကန္႔နဲ႔ ေရာင္စံုနွင္းဆီ္ပန္းခင္းေတြ၊ေရပန္းေရမႊားေတြ နဲ႔အတူ ျမင္ျမင္သမွ်အမ်ိဳးသမီး၊အမ်ိဳးသား ေတြေရာ၊လူငယ္လူလတ္ပိုင္းနဲ႔အရြယ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ခေလးငယ္ေလးေတြကို တန္းစီျပီး လံုး၀အ၀တ္မကပ္ဘဲေတြ႔ရလိမ္႔မယ္။ ျပီးေတာ့အဲဒီအ၀တ္ဗလာေတြကအေနအထားအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ကိုယ္ဟန္ျပေနလိမ့္မယ္ ဒါတင္ဘယ္ကမလဲ၊ တခ်ိဳ႔အမ်ိဳးသမီးအမ်ိဳးသားေတြကဒီပန္းျခံထဲသူတို႔ဘဲရိွေနသလို၊ တေယာက္မ်က္နွာ တကမၻာထင္ျပီးဘယ္သူမွကိုဂရုမစိုက္ဘဲ၊ ဖက္ယမ္း နမ္းရံႈ႕ေနၾကတာ၊ ဟန္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ကဲေနၾကတာကိုေတြ႔ရမယ္။ သူတို႔ရဲ႔မ်က္လံုးနဲ႔မ်က္နွာေတြ၊ႏႈတ္ခမ္းေတြြမွာ အထင္းသားေတြ႔ေနရမွာက၊ရမၼက္ေတြေဒါသေတြနဲ႔ တခ်ိဳ႔ကခ်စ္ရည္ရႊမ္းလဲ႔၊ တခ်ိဳ႔ကေအးျငိမ္းတဲ့အၾကည္ဓါတ္၊ တခ်ိဳ႔ကမထီသရီအျပံဳးေတြနဲ႔၊ျပီးေတာ့ရက္စက္တဲ့ မ်က္လံုး၊ခက္ထန္တဲ့နႈတ္ခမ္းနဲ႔လူၾကမ္းရုပ္ေတြ၊အျပစ္မဲ့မ်က္နွာေတြနဲ႔ခေလးငယ္ေတြ……. အမူအရာ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အသြင္သ႑န္ အသြယ္သြယ္နဲ႔။ ကိုယ့္ေလာကထဲမွာ ျမင္ဖူး ေတြ႔ဖူးတဲ႔ မ်က္နွာေပး အသြင္၊ အမူအရာ ဟန္တခုခုကို ျမင္ခ်င္ရင္ ရွာၾကည္႔ သူတို႔ အားလံုးရဲ႔ မ်က္နွာမွာ ေပၚလြင္ေနလိမ္႔မယ္။ အမ်ားၾကီး….အမ်ားၾကီးဘဲ..မီတာ၁၀၀ေလာက္ရွည္တဲ့ဥယ်ာဥ္အလည္္လမ္းမတေလွ်ာက္..အ၀တ္ဗလာကိုယ္တံုးလံုးေတြနဲ႔လူေတြလူေတြ၂၀၀ေက်ာ္ေလာက္ရိွတယ္။ .သူတို႔ရဲ႔တကိုယ္လံုးမိေမြးတိုင္း၊ဖေမြးတိုင္း..အဖု၊အထစ္၊အမို႕အေမာက္၊အေျပအျပစ္ေတြက သူ႔ေနရာနဲ႔သူ။ဘုရားသခင္ထုဆစ္ေပးတဲ့လက္ရာအတိုင္းပဲ။ ေခ်ာင္းကူးတံတားထိတ္မွာၾကြက္သားအဖုအထစ္၊ရင္အုပ္ကားကား၊မုတ္ဆိတ္ထူလျပစ္္နဲ႔ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းတေယာက္ကသူ႔လိုဘဲအ၀တ္ဗလာနဲ႔ခတ္ပိန္ပိန္ လူတေယာက္ကိုလည္ပင္းညွစ္ေနတယ္။ သူတို႔နဲ႔မ်က္ေစာင္းထိုးလမ္းတဘက္ျခားမွာေတာ့ဆံပင္ဖားလွ်ားခ်ထားတဲ႔အ၀တ္ဗလာနဲ့ မိခင္တေယာက္ကသူ႔ရဲ႔သားငယ္ေလးကိုေျမွာက္ခ်ီပင့္မက်ီစယ္ေနတယ္၊ မိခင္ရဲ႔လက္ေခ်ာင္းေတြၾကားကခေလးငယ္ေလးကမ်က္လံုးအစံုမွိတ္၊သြားမရိွတဲ့ပါးစပ္ကိုအစြမ္းကုန္ျဖဲျပီးအသဲတယားယားနဲ႔ျမဴးေနတယ္။ တေနရာမွာေတာ့အ၀တ္ဗလာလူ၂ေယာက္နဘမ္းသတ္ေနတယ္။ ေပါင္၊ေျခတလံုးနဲ႔လက္ေမာင္း၊ရင္ဘတ္မွာၾကြက္သားအျပိဳင္းျပိဳင္းနဲ႔။ တေနရာမွာေတာ့ကိုယ္တံုးလံုးနဲ႔ ခေလးငယ္တေယာက္အၾကီးအက်ယ္ေဒါသထြက္ေနတယ္၊လက္သီး၂ဘက္ဆုတ္၊ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ျပီး၊ဟစ္ေအာ္မန္ဖီေနတဲ႔သူ႕ပံုသြင္ကလူၾကီးသာဆိုသိတ္ေၾကာက္စရာေကာင္းလိမ့္မယ္၊အခုေတာ့၂နွစ္အရြယ္ခေလးငယ္မို႕ခ်စ္စရာ႔ေဒါသ၊အျပစ္ကင္းတဲ့ေဒါသလို႔ေျပာရမလားမသိ။ ဥယ်ာဥ္ၾကီးတခုလံုးကိုယ္တံုးလံုးေတြကမ်က္ေစ့တဆံုး..။     -------------------------------------- ဒါေပမဲ့..သူတို႔အားလံုးမလႈတ္မယွက္၊ ေနျမဲအတိုင္းခိုင္ခိုင္မတ္မတ္၊သူတို႔ေဘးနားဘယ္သူကပ္ကပ္လံုး၀မတုန္လႈတ္။ ဘယ္သူၾကည့္ၾကည္႔အိေျႏၵေရမပ်က္၊မယိမ္းမယိုင္၊ပိဘိေက်ာက္ရုပ္၊သက္မဲ့အရုပ္ဘဲ….။ တကယ္လည္း..လူအစစ္ေတြမဟုတ္၊ အရုပ္စစ္စစ္ေတြပါ။ လက္ရာေျမာက္ပန္းပုရုပ္ေတြျဖစ္တယ္။ အသက္မရႈဴ၊မတုန္မလႈတ္ပန္းပုရုပ္ေတြ..၊ ပကတိလူသားေတြရဲ႔၊ဟန္၊အမူအက်င့္စရိုက္ေတြမ်က္လံုး၊နႈတ္ခမ္း၊မ်က္နွာအသြင္မွာျမင္ရမဲ႔ အ၀တ္ဗလာပန္းပုရုပ္ထုေတြ..။ ေစာေစာက လက္သီးဆုတ္ျပီး ေဒါသထြက္ေနတဲ႔ ခေလးငယ္ေလးရဲ႔ ရုပ္ထုက လက္ရာေျမာက္ျပီး လူၾကိဳက္မ်ားလို႔ အခိုးေတာင္ခံရဖူးတယ္။ အဲဒီ တံုးလံုးပံုနဲ႔ ရုပ္ထုေတြ အားလံုးကို တစုတစည္းထဲ ျမင္နိုင္တဲ႔ ေနရာကေတာ့ ေနာ္ေ၀းနိုင္ငံေအာ္စလိုျမိဳ႕ကVigelandsparkenဆိုတဲ့ ကမၻာ့အၾကီးဆံုးပန္းျခံမွာျဖစ္တယ္။ ေနာ္ေ၀းနိုင္ငံရဲ႔ကမၻာလွည့္ခရီးသည္မ်ား ကိုအထူးဆဲြေဆာင္ရာေနရာျဖစ္တယ္။ ကေလးသူငယ္ကအစျပဳလို႔အသက္အရြယ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ အ၀တ္ဗလာလူသားရုပ္ထုေပါင္း၂ရာေက်ာ္(၂၁၂ရုပ္) ကိုပန္းျခံအ၀င္ကေနမီတာ၁၀၀အရွည္လမ္းမ တေလွ်ာက္ျပသထားတယ္။   ရုပ္ထုေတြဟာေၾကး၊သံ၊နွမ္းဖတ္ေက်ာက္အမ်ိဳးအစားနဲ႔ထုလုပ္ထားတာျဖစ္တယ္။ထူးျခားတာက အဲဒီဧက၈၀ေလာက္က်ယ္၀န္းျပီးလွပတင့္တယ္တဲ့သစ္ပင္၊ပန္းပင္၊ ျမက္ခင္းစိမ္းေတြနဲ႔အတူ၊လွ်ိဳ႔၀ွက္တဲ႔အဓိပၸါယ္ေတြနဲ႔ပံုေဖာ္ထားတဲ့ရုပ္ထုေတြနဲ႔ခမ္းနားတဲ့ဥယ်ာဥ္ၾကီးကိုလူပုဂိၢဳလ္တေယာက္ထဲက၁၀နွစ္ၾကာေအာင္ဖန္တီးသြားခဲ႔တာပါ။ ေနာ္ေ၀းနိုင္ငံသားေတြဂုဏ္ယူေလ႔ရိွတဲ့သူတို႔နိုင္ငံသားကမၻာေက်ာ္အနုပညာရွင္၂ေယာက္ရိွတယ္။ တေယာက္ကေခတ္ေပၚပန္းခ်ီဆရာအဲလ္ဘတ္မြန္႔ခ္(AlbartMunch-1863-1944)ျဖစ္တယ္။လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိၾကမွာပါ။ အိပ္စ္ပရက္ရွင္း(Expressionism)လို႔ေခၚတဲ့ လူ႔ရဲ႔အတြင္းစိတ္ခံစားမႈအဇိၥ်တၱကိုအသားေပးေရးဆဲြတဲ့ပန္းခ်ီဆရာၾကီးေပါ့။သူ႕ရဲ႔The Scream (ေအာ္သံ)ဆိုတဲ့ကားကနာမည္ၾကီးလူသိမ်ားပါတယ္။ေနာက္ထပ္အနုပညာရွင္တေယာက္ကအခု ေျပာေနတဲ့ ပန္းပုဆရာၾကီးဘစ္ဂ္ဂယ္လဲန္႔(Gustav Vigeland-၁၈၆၉-၁၉၄၃)ျဖစ္တယ္။ ေအာ္စလိုကိုလာမယ္ဆိုရင္သူတို႔၂ေယာက္ရဲ႔လက္ရာေတြရိွတဲ့ေနရာသြားမၾကည့္ရင္မတန္ဘူး၊လာရက်ိဳးနပ္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ေျပာခ်င္တယ္။  ေအာ္စလိုက အမ်ိဳးသားျပတိုက္ကပန္းခ်ီကားေတြ(မြန္႔ခ္ရဲ႔ကားေတြလည္းရိွတယ္)နဲ႔မြန္႔ခ္ပန္းခ်ီျပခန္းကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္သြားၾကည့္ဘို႔လိုမယ္။ ပန္းပုဆရာၾကီးဘစ္ဂ္ဂယ္လဲန္႔ဟာဒီပန္းျခံၾကီးနဲ႔သူ႕ရဲ႔ပန္းပုရုပ္ေတြကိုကြယ္လြန္ခ်ိန္ထိလုပ္ေဆာင္သြားခဲ့တယ္၊ဒါေပမဲ့သူ႕စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြအားလံုး အဆံုးမသပ္သြားခဲ့ပါဘူး။ဒီပန္းျခံရဲ႔နာမည္ကိုလည္းသူရဲ႔နာမည္ေပးထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္တို႔ေနာ္ေ၀းေရာက္ျမန္မာေတြကေတာ႔အဲဒီရုပ္ထုေတြနဲ႔ဥယ်ာဥ္ၾကီးကို ဗမာပီပီ အလြယ္တကူပဲနာမည္ေပးထားတယ္။“ကိုယ္တံုးလံုးပန္းျခံ”တဲ့။ ဟုတ္လည္းဟုတ္တယ္ေလ။ပန္းပုဆရာၾကီးက၊ဘယ္ရုပ္ထုကိုမွအ၀တ္မ၀တ္ေပးထားဘူး။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈမ်က္ေစ့နဲ႔ၾကည့္ရင္ေတာ့ရိုင္းတယ္ထင္မွာဘဲ၊ေမာင္နွမမိသားစု၊သားနဲ႔အမိ အတူသြားလည္ၾကည့္ဘို႔ခက္မယ္ထင္တယ္၊(ေရွးရိုးက်တဲ့မိသားစုဆိုရင္ေပါ့ေလ) ဒါေပမဲ့တကယ္လို႔မ်ားမိတ္ေဆြတို႕ေအာ္စလိုျမိဳ႔ကိုေရာက္ခဲ့ရင္အဲဒီပန္းျခံေတာ့မေရာက္ေရာက္ ေအာင္သြားပါလို႔က်ေနာ္ကေတာ့ညႊန္းခ်င္တယ္။ ေနာ္ေ၀းနိုင္ငံေရာက္ရင္ ပန္းခ်ီျပခန္းေတြျဖစ္ျဖစ္၊ လမ္းဆံုလမ္းခြနဲ႔ ပန္းျခံေတြမွာ ပန္းပုရုပ္ေတြ ထုထားတတ္တယ္။ ေက်ာက္ရုပ္ ပန္းပု၊ ေၾကးရုပ္ပန္းပု။ လူရုပ္ တိရိစၦာန္ရုပ္နဲ႔ တျခား အင္စေတာ္ေလးရွင္း အနုလက္ရာေတြပါ ရိွတတ္တယ္။ ေဆာင္းအခါနွင္းေတြဖံုးလို႔ ရုပ္ထုေတြရဲ႔ အနုလက္ရာကို အျပည္႔အ၀ခံစားမရေပမဲ႔ ေႏြဆိုရင္ အဲဒီပန္းပုလက္ရာေတြက သိတ္ကိုဆဲြေဆာင္တယ္။ သိတ္ခန္႔ျငားတယ္။ လူပံုပန္းပုရုပ္ အမ်ားစုက အ၀တ္ဗလာ။ ဗမာေတြဆို ရွက္စရာလို႔မ်ား ျမင္ေနမလားမသိ။ ရုပ္ထုအမ်ားစုက ခႏၵာကိုယ္ ၾကြက္သား အရိုးအဆစ္ အဖုအထစ္ အမို႕အခ်ိဳင္႔ အေဖာင္း အၾကြ အေၾကာျပိဳင္းျပိဳင္း နဲ႔ တကယ္႔ကိုအနုစိပ္။ အသက္၀င္တဲ႔ သက္မဲ႔ရုပ္။ ဥေရာပ ပန္းခ်ီ နဲ႔ ရုပ္ထု ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အ၀တ္မပါဖူး။ က်ေနာ္ ေရာက္စ ျမင္စ က အမ်ိဳးသမီးေတြ အနီးအနားမွာ ရိွေနရင္ မၾကည္႔ရဲဖူး။ တခ်က္ပဲေ၀႔၀ဲၾကည္႔ျပီး ရုပ္ထုနဲ႔ ပန္းခ်ီကားေတြရဲ႔ ကိုယ္လံုးတီးကို အသာ ေက်ာ္သြားလိုက္တယ္။ အခုေတာ့ ရိုးသြားျပီ။ ကိုယ္လံုးတီး အရုပ္ေတြကို အနုပညာ မ်က္လံုး အနုပညာ နွလံုးသားနဲ႔ ၾကည္႔တတ္စျပဳလာျပီ။ ေရးဆဲႊ ထုလုပ္သူေတြ ဘာအဓိပၸါယ္နဲ႔ ထုထု ကိုယ္႔ဖာသာ ဆဲြယူခံစား အေတြးပြားျပီး အနုပညာရဲ႔ ရသကို ၾကည္နူးတတ္စျပဳေနျပီ။ တကယ္ေတာ့ အ၀တ္အစားဆိုတာ ေခတ္ကာလ အလိုက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲေနတတ္တာပါ။ အရုပ္တခုကို အ၀တ္၀တ္ေပးလိုက္ရင္ အဲဒီအရုပ္က သူရပ္တည္ေနတဲ႔ ေခတ္ကာလတခုပိုပဲ ပံုေဖာ္ေနလိမ္႔မယ္။ အဲဒီေခတ္ထဲမွာဘဲ မလႈပ္မရွား ရပ္ေနလိမ္႔မယ္။ ၾကည္႔ရႈခံစားသူကို ရသတခုသာ ေပးေနလိမ္႔မယ္။ အ၀တ္မ၀တ္ေပးထားဖူးဆိုရင္ အဲဒီအရုပ္မွာ အတိတ္ ပစၥပၸန္ အနာဂတ္ဆိုတဲ႔ အခ်ိန္ကာလေတြရဲ႔ စက္ကြင္းေတြကေန လြတ္ေျမာက္ေနလိမ္႔မယ္။ ပိုျပီး ရသေျမာက္လာမယ္၊ အဲဒီအရုပ္ရဲ႔ အဓိပၸါယ္က ပိုျပီး က်ယ္၀န္းလာမယ္၊ နက္ရိႈင္းေနမယ္။ အနုပညာပစၥည္းရဲ႔ လြတ္လပ္တဲ႔ စိတ္နဲ႔ အနုပညာသမားရဲ႔ နွလံုးသားကို ဒိုးယိုေပါက္ၾကီး ျမင္ရလိမ္႔မယ္။ အ၀တ္ အစားေတြနဲ႔ ဖံုးကြယ္မထားဖူး။ မဖ်က္ဆီးေတာ့ဖူး။ ဟန္ေဆာင္မထားဖူး။ ေနာက္တခုက အ၀တ္ဗလာနဲ႔ဆိုေတာ့ ဖံုးကြယ္ထားတဲ႔ အ၀တ္ရဲ႔ ေပ်ာ႔ေျပာင္းမႈ အစား ခႏၵာရဲ႔ ပကတိ သေဘာ၊ စစ္မွန္တဲ႔ အေကြးအညႊတ္ အေပ်ာ့ အေျပာင္း အမို႕ အရိႈက္ စတဲ႔ ခႏၵာကိုယ္ရဲ႔ ျဖစ္တည္မႈ ပကတိ အစစ္အမွန္ကို ပိုခံစားရမယ္။ ၾကည္႔တတ္သူပဲ ျမင္နိုင္တဲ႔၊ ၾကည္႔တတ္သူနဲ႔သာ တိုက္ရိုက္ သက္ဆိုင္တဲ႔ ခံစားမႈမ်ိဳးပါ။ အဲဒီမွာ ဘာမွ ဟန္ေဆာင္မႈမပါဖူး။ ေအာ္စလိုျမိဳ႕ကVigelandsparken ပန္းျခံမွာေတြ႔ရတဲ႔ ရုပ္ထုေတြအားလံုးမွာနက္နဲတဲ့ဘ၀အေတြးအျမင္ ဒႆနေတြရိွေနတယ္လို႔ခံစားရတယ္။     ဥပမာ၊လူသားအရြယ္ေပါင္းစံုကိုယ္လံုးတီးပံုေတြကိုဟန္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ရစ္ပတ္ပံု ေဖာ္ထုလုပ္ထားတဲ့လူ႕ဘ၀ ပန္းပုတိုင္လံုးၾကီးဆိုအံ႔မခန္းလက္ရာကိုျမင္ရမယ္ျပီးေတာ့ လူ႔ဘ၀ရဲ႔သံသရာစက္၀ိုင္းအေၾကာင္းထုထြင္းထားတဲ့စက္၀ိုင္းပံု၊ ခေလးဘ၀ကေနေသလြန္တဲ့အထိဘ၀ရဲ႔အခ်စ္၊ အမုန္း၊ အငို၊ အျပံဳး၊ အလြမ္း၊ အေသာ၊ ေသာကဗ်ာပါဒေတြနဲ႔ ေမတၱာ၊ ဂရုဏာ၊ နာက်ည္းခ်က္၊ ရံြရွာမႈ၊ ၀န္သိုမႈ၊ ျငိမ္းခ်မ္းမႈ… စတဲ့..စတဲ့…ဘ၀ရဲ႔ခံစားမႈရသေတြ၊ တရားသံေ၀ဂေတြအားလံုးကို အဲဒီရုပ္ထုေတြထဲ ေဒါင့္ေစ့ေအာင္ပံုေဖာ္ထားတာကိုခံစားျမင္ေတြ႕ရမယ္။ ေနာ္ေ၀းနဲ႔ဥေရာပပံု၀တဳၱေတြနဲ႔ဒ႑ာရီေတြ၊သမိုင္းေတြကအေၾကာင္းေတြအျပင္ ဒီကေန႔လူ႔ဘ၀ရဲ႔နမိတ္ပံုရိပ္ေတြကို ကိုယ္တံုးလံုးပန္းပုရုပ္ေလးေတြက ညႊန္းေနလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ေအာ္စလိုေရာက္ရင္၀င္ေၾကးပိုက္ဆံတျပားမွမကုန္ဘဲအရင္ဆံုးသြားၾကည့္သင့္တဲ့ေနရာကကိုယ္တံုးလံုးပန္းျခံ(Vigelandsparken)ဘဲဆိုတာေျပာခ်င္တယ္။      ဗမာျပည္မွာေတာ့ အခုထိ ၀တ္လစ္စလစ္ ယဥ္ေက်းမႈဟာ ျငင္းပယ္ခံေနရတံုး။ က်ေနာ္ကေတာ့  ဟန္ေဆာင္မႈ၊ ဖံုးကြယ္မႈ၊ ျငင္းပယ္မႈေတြ နဲ႔ ကင္းကြာျပီး လြတ္လပ္တဲ႔ အနုပညာနဲ႔ လြတ္လပ္တဲ႔ ခံစားေတြးျမင္ ရတာကို သေဘာက်တတ္ေနျပီ။ ဥေရာပသားေတြရဲ႔ စိတ္လြတ္လပ္မႈ၊ အေတြးအေခၚ လြတ္လပ္မႈနဲ႔ ခံစားမႈေတြကို တေျဖးေျဖးရိပ္မိလာျပီ။ သူတို႕ရဲ႔ အနုပညာကို ၾကည္႔တတ္စျပဳေနျပီ၊ ခံစားနားလည္ ေပးတတ္လာျပီ။ ကိုယ္က လက္ခံတာ လက္မခံတာထက္ သူ႔ရဲ႔အနုပညာခံစားမႈ အျမင္သေဘာထား အေတြးအေခၚနဲ႔ သူတို႕ခံယူတဲ႔ ေလာကအျမင္ ေလာက သေဘာထားေတြကို နည္းနည္းသေဘာေပါက္သလို ရိွလာျပီ။ ဒါကပဲ စနစ္မက်နမႈေတြနဲ႔ ေခါက္ရိုးက်ိဳးေနတဲ႔ က်ေနာ့ရဲ႔ဘ၀က ဒီမိုရက္တစ္ တေယာက္ျဖစ္ဖို႔ နီးစပ္လာတာလားမသိ။   ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဟန္ေဆာင္ရတာ ပင္ပမ္းျပီး ေလးလံလြန္းတယ္။ ဟန္ေဆာင္မႈဆိုတဲ႔ အေပၚယံအေရခံြေတြခါြခ်လိုက္မွ ကိုယ္ဟာေပါ့ပါးျပီး ကိုယ္႔ရဲ႔ ပကတိစိတ္သေဘာေတြကို ကိုယ္က ျပန္ေတြ႔လာတယ္။ အေပၚယံေတြကို ေက်နပ္ေနတဲ႔ က်ေနာ့ကိုယ္ က်ေနာ္ရံြသြားတယ္။ သေဘာေပါက္သြားတယ္။  ျပီးေတာ့ ဟန္ေဆာင္ေနသူေတြကိုလည္း သေဘာေပါက္သြားတယ္။ သနားစရာေကာင္းလိုက္တာ။ ေလာကၾကီးကိုေရာ ေလာကထဲက လူသားေတြကိုေရာ စိတ္တံခါးကို ရဲရဲဖြင္႔ျပီး ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္းပဲၾကည္႔လိုက္တယ္။ ခေလးတေယာက္ရဲ႔ ရိုးစင္းတဲ႔ စိတ္ နဲ႔ က်ယ္ေျပာတဲ႔ မိုးေကာင္းကင္ၾကီးရဲ႔ လြတ္လပ္မႈ၊ အလွတရား နဲ႔ ဘ၀ရဲ႔ နက္ရိႈင္းတဲ႔ မတည္ျမဲမႈ နဲ႔ တည္ျမဲမႈ သေဘာတရားေတြ၊ လိႈ႔၀ွက္ခ်က္ေတြကို အဓိပၸါယ္ရွာ ၾကည္႔ရတာ လူျဖစ္ရက်ိဳး နပ္သလိုလိုပဲ။  ကိုညိဳ(ေအာ္စလို) ေကာင္းကင္ မဂၢဇင္း