ဘင္ဂ်ီနာကြၽန္းက အျပန္ . . . (နန္းစုႏွင္းေထြး)

ညဳိမည္းေသာ အသားအေရေပၚတြင္ အျဖဴ ေရာင္ အမာရြတ္တုိ႔က ဟုိတစ္ကြက္၊ ဒီတစ္ကြက္ ရွိေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ တကယ္ေတာ့ ထုိအမာရြတ္မ်ားသည္ ငါးလိပ္ေက်ာက္မီးႏွင့္ ႐ုိက္ႏွက္ခံခဲ့ရၿပီးေနာက္ သူ႔ခႏၶာကုိယ္ေပၚတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ဒဏ္ရာမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ယင္းဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားက သူ႕ဘ၀အတြက္ ဘယ္ေသာအခါမွ ေမ့ေပ်ာက္ႏုိင္လိမ့္မည္ မဟုတ္သည့္ အမာရြတ္တုိ႔အျဖစ္ ကုိယ္ေပၚ ထင္က်န္ရစ္ေနမွာက အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္သည္။

ငယ္စဥ္ကတည္းကပင္ မိဘမ်ား ဆုံးပါးသြားခဲ့ၿပီး မိသားစုဆုိတာလည္း မရွိခဲ့ဘဲ တစ္ေယာက္တည္း ေနထုိင္ရင္း ဘ၀ကုိ ႐ုန္းကန္ခဲ့ရသူကေတာ့ ကုိေအာင္ (အမည္လႊဲ) ပါ။ လြန္ခဲ့သည့္သုံးႏွစ္က ေကာ့ေသာင္းမွာရွိသည့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ေနထုိင္ရင္း အလုပ္သမား စုေဆာင္းသည့္ ပြဲစားအခ်ဳိ႕နဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္မိခဲ့သည္။ ေနာက္ပုိင္းတြင္ေတာ့ ပြဲစားတစ္ဦး၏ ခ်ိတ္ဆက္အကူအညီေပးမႈျဖင့္ ဟုိဘက္ကမ္း(ထုိင္း) သုိ႔ သြားေရာက္အလုပ္လုပ္ကုိင္ရန္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။
ေကာ့ေသာင္းမွာရွိေနစဥ္ ပြဲစားက သူ႔ကုိ ထိုင္းဘက္ကုိ သႀကၤန္တြင္း အလည္လုိက္ခဲ့ဖုိ႔ ေခၚသည္။ “အလုပ္လုိက္ၾကည့္ေပ့ါ။ အဆင္ေျပေတာ့လည္း အလုပ္လုပ္ေပါ့” ဆုိေတာ့လည္း သူမျငင္းမိ။ ဒီမွာက အလုပ္အကုိင္က ရွားသည္။ အလုပ္ေကာင္းတစ္ခု ရဖုိ႔က မလြယ္။ ဟုိဘက္ကမ္းမွာ ဆုိရင္ေတာ့ ဒီထက္ပုိအဆင္ေျပႏုိင္သည္ဟု စဥ္းစားမိကာ သူလုိက္ျဖစ္သြားသည္။
နယ္စပ္ျဖတ္သန္းခြင့္ျဖင့္ ပြဲစားေခၚရာ ဟုိဘက္ကမ္း(ထုိင္း)ကုိ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ သိပ္မၾကာ။ သူ႔ဆီကပုိက္ဆံ အခ်ဳိ႕ပြဲစားကုိေပးၿပီး မၾကာခင္မွာဘဲ သူတုိ႔အားလုံး အခ်ဳပ္ခန္းထဲ အထည့္ခံလုိက္ရသည္။ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ အထည့္ခံလုိက္ရမွသာ လူကုန္ကူးခံရၿပီ ဆုိတာကုိ သူသိခဲ့သည္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နယ္စပ္ျဖတ္သန္းခြင့္ ခုနစ္ရက္လည္း ေက်ာ္လြန္သြားၿပီး ဘာအေထာက္အထား ရွိ၊ မရွိ၍ အိမ္ျပန္လုိ႔ မရေတာ့မယ့္ အတူတူ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ပြဲစားရွာေပးသည့္ အလုပ္ကုိ လုပ္ဖုိ႔ပဲ သူဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်လုိက္သည္။ ဒီလုိနဲ႔ ေတာထဲေတာင္ထဲတြင္လည္း ဆင္းရဲဒုကၡမ်ားစြာျဖင့္ ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိး သူတုိ႔ ေနထုိင္ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။ ပြဲစားက လူစုေဆာင္းကာ သူအပါအ၀င္ အားလုံးကုိ ကားနဲ႔ တစ္ဖုံ၊ ေလွနဲ႔တစ္ဖုံ အသီးသီး ပုိ႔ေဆာင္ခဲ့ၿပီး လမ္းခရီးတြင္ ထြက္ေျပးသူအခ်ဳိ႕လည္း အသတ္ခံခဲ့ရသည္။
ေလွနဲ႔ ၁၀ ရက္ေက်ာ္ ခရီးသြားၿပီးသည့္ ေနာက္မွာေတာ့ သူတုိ႔အားလုံး အင္ဒိုနီးရွားကြၽန္းကုိ ေရာက္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ တစ္ရက္လွ်င္ အင္ဒုိေငြ တစ္ေသာင္းေပးမည္ဟုဆုိကာ ကမ္းပင္မျမင္ႏုိင္ေသာ ပင္လယ္ထဲတြင္ သူစတင္၍ အလုပ္လုပ္ကုိင္ခဲ့ရသည္။ မည္သူနဲ႔မွလည္း အဆက္အသြယ္ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့။ အရာအားလုံးနဲ႔ သူတုိ႔ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေတာက္ေနခဲ့သည္။
ငါးဖမ္းေလွက တစ္ခါထြက္လွ်င္ ပင္လယ္ထဲတြင္ အခ်ိန္ေလးလ ငါးလနီးပါး ၾကာတတ္သည္။ သူကေတာ့ ပင္လယ္ထဲမွ ဖမ္းမိလာသည့္ ငါးမ်ားကုိ အမ်ဳိးအစားခြဲရသည့္ အလုပ္ကုိ လုပ္ကုိင္ရသည္။ ငါးေတြကုိ အမ်ဳိးအစားခြဲရသည့္ အလုပ္ကလည္း မလြယ္ကူသလုိ အလုပ္ခ်ိန္ကလည္း ပုံမွန္မရွိ။ ဒီကေန႔ မနက္ ၈ နာရီကစၿပီး အလုပ္လုပ္ရင္ေတာင္မွ ေနာက္ေန႔ မနက္ ၈ နာရီထုိးရင္ ၿပီးခ်င္မွ ၿပီးတတ္သည့္ အလုပ္မ်ဳိး။
ကမ္းပင္မျမင္ရေသာ ပင္လယ္ျပင္တြင္ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ သူခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံး ဓာတ္လုိက္သလုိ ျဖစ္ေနပါေစ ... အလုပ္လုပ္ကုိင္ေနရတုန္း။ မလုပ္ခ်င္ဟူ၍ ျငင္းပယ္ခြင့္ မရွိ။ အလုပ္ပိတ္ရက္ ဆုိတာလည္း မရွိ။ တစ္ေန႔ အလုပ္ခ်ိန္ နာရီ ၂၀ ေက်ာ္နီးပါး၊ တစ္ခါတေလ တစ္ရက္လုံးလုံး အလုပ္လုပ္ကိုင္ရသည့္ ေန႔ေတြလည္း ရွိသည္။ သူ႔အေနနဲ႔ “ႏိုင္ငံတကာက အလုပ္သမားတစ္ဦးရဲ႕ တေန႔အလုပ္ခ်ိန္ ရွစ္နာရီပဲ သတ္မွတ္ထားသည္” လုိ႔လည္း ေစာဒကတက္ခြင့္ မရွိ။
က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ ဆုိတာကလည္း မရွိ။ သူတုိ႔အတြက္ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ ဆုိသည္က ဘ၀တူအခ်င္းခ်င္း ျပန္လည္ေစာင့္ေရွာက္ရျခင္းပင္။ ဘာဆုိဘာမွမရွိေသာ ေနရာတြင္ သူတုိ႔ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ ေနထုိင္ေနရသည္။ အေန၊ အစားကလည္း ဆင္းရဲသည္။ တစ္ခါတေလ အိမ္သာထဲတြင္ အိပ္ရသည့္ ရက္မ်ားလည္း ရွိသည္။ ထုိင္းကပၸတိန္မ်ား၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ ေနထုိင္ရၿပီး သူတုိ႔မွာ လက္ပါးေစေတြကလည္း အမ်ားအျပား ရွိေနေသးသည္။
“၎တုိ႔သည္ စစ္တပ္ထက္ပင္ဆုိးသည္။ တစ္ခါတေလ ထမင္းစားေနလွ်င္ပင္ ပန္းကန္ကုိဆြဲယူၿပီး လႊင့္ပစ္ခ်င္ပစ္တတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ ငါးလိပ္ေက်ာက္ၿမီးေတြနဲ႔ အ႐ုိက္ခံခဲ့ရသည္။ သူတုိ႔ကုိ အလုပ္သမားေတြက ရွင္ဘုရင္ေတြထက္ပင္ ေၾကာက္ရေသးသည္” ဟု ကုိေအာင္ (အမည္လြဲ)က ဆုိသည္။
အခ်ဳိ႕အလုပ္သမားေတြေတာ့ ေလွာင္အိမ္ထဲတြင္ ပိတ္ထားခံရသည္။ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္ျခင္းေၾကာင့္ဟု ဆုိသည္။ သူသိသေလာက္ေတာ့ ျမန္မာေတြက အျပစ္မလုပ္ၾက။ သူတုိ႔ေတြ ပုလိပ္ဆီသုိ႔ သြားေရာက္အဖမ္းခံေသာ္လည္း ပုလိပ္ေတြက မဖမ္းေပ။ အင္ဒုိနီးရွား ပုလိပ္ေတြအတြက္ သူတုိ႔လုိ အလုပ္သမားေတြက ဘာတန္ဖုိးမွ မရွိ။ အလုပ္ပုိ႐ုံသာ အဖတ္တင္သည္။ သူကေတာ့ ေလွာင္အိမ္ထဲတြင္ အပိတ္မခံရေပ။ ဘင္ဂ်ီနာကြၽန္းေပၚမွာပင္ ေနထုိင္ရသည္။ ကြၽန္းကလည္း ကမ္းႏွင့္အရမ္းကို ေ၀းသည္။ ထြက္ေျပး၍လည္း မရေပ။
ေနာက္ဆုံးတြင္ လြတ္ေျမာက္ရာ လမ္းစတစ္ခုကုိ သူရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့သည္။ ငါးဖမ္းစက္ေလွနဲ႔ မလုိက္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ ကြၽန္းေပၚမွာပင္ ေနခဲ့ရန္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္။ ကြၽန္းေပၚတြင္ ေနခဲ့ပါက မည္သူကမွ် သူတုိ႔ကုိ ထမင္းမေကြၽး။ မိမိဘာသာျဖစ္သလုိ ရွာစားရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ငွက္ေပ်ာအူေတြကုိပါ ျပဳတ္စားရသည့္ အေျခအေနကလည္း ၾကံဳရေသးသည္။ ကြၽန္းေပၚတြင္ ေသဆုံးသြားေသာ အလုပ္သမားေတြကုိ ျမႇဳပ္ႏွံႏုိင္ရန္ သခ်ဳိင္းတစ္ခုလည္း လုပ္ေပးထားသည္။
တစ္ရက္တြင္ေတာ့ သူတုိ႔ေနထုိင္ရာ ကြၽန္းေပၚကုိ အင္ဒုိနီးရွားအေျခစုိက္ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားဆုိင္ရာ ႏုိင္ငံတကာ အဖြဲ႕အစည္း (IOM) ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားဆုိင္ရာ ႏုိင္ငံတကာ အဖြဲ႕အစည္း (IOM)နဲ႔ေတြ႕ကာ သူတုိ႔လြတ္ေျမာက္ခဲ့ရသည္။ အစုိးရ ျပန္လာမေခၚေသး၍ ကြၽန္းေပၚတြင္ သူေျခာက္လနီးပါး ေစာင့္ဆုိင္းခဲ့ရေသးသည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ သူျမန္မာျပည္ကုိ မၾကာခင္ ျပန္ေရာက္ေတာ့မည္။
သူက “ငါးဖမ္းစက္ေလွနဲ႔ မလုိက္ေတာ့ဘဲ ကြၽန္းေပၚမွာ က်န္ေနခဲ့တာဟာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အိမ္ျပန္ႏုိင္မယ့္ လမ္းစပါပဲ” ဟု ဆုိသည္။
ေမ ၉ ရက္တြင္ေတာ့ IOM က သူတုိ႔ကုိ ျမန္မာျပည္သုိ႔ ပထမဦးဆုံး ျပန္လည္ပုိ႔ေဆာင္ေပးခဲ့သည္။ သုံးႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ငါးဖမ္းစက္ေလွေပၚတြင္ လုပ္အားခမရဘဲ သူအလုပ္လုပ္ကုိင္ခဲ့ရတာေတာ့ အဓိပၸာယ္မရွိ။ အလုပ္ရွင္က လုပ္သက္ခုနစ္ႏွစ္ျပည့္မွသာ လုပ္အားခရွင္းေပးမည္ဆုိေတာ့ သူလုပ္အားခ တစ္ျပားမွ မရခဲ့။ အလုပ္ရွင္ထံမွ သိန္းတစ္ရာေက်ာ္ လုပ္အားခရရွိရန္ က်န္ရွိေနခဲ့သည္။
သူသည္ လက္ရွိအေျခအေနထက္ ပုိမုိေကာင္းမြန္သည့္ အေျခအေနတစ္ခုသုိ႔ ေရႊ႕ေျပာင္းရင္း ပြဲစားမ်ားကုိ အလြယ္တကူ ယုံၾကည္ခဲ့မိျခင္းေၾကာင့္ လူကုန္ကူးသူမ်ား၏ သားေကာင္ဘ၀သုိ႔ သက္ဆင္းခဲ့ရၿပီး ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္ခဲ့သူတစ္ဦးပင္ ျဖစ္သည္။
eleven.com