မဟာေခါင္းေဆာင္

"ေခါင္းေဆာင္တို႔၏ ေခါင္းေဆာင္” အဆင့္သုိ႔ တက္လွမ္းႏိုင္သူ သည္ မဟာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သည္။

ေခါင္းေဆာင္တို႔၏ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ရန္ လိုအပ္ခ်က္ သုံးရပ္ ရွိသည္။
၁။ မိမိအဖြဲ႕အစည္း ေအာင္ျမင္ရန္ ထူးခြၽန္ထက္ျမက္သူမ်ား လိုအပ္ေၾကာင္း သိရမည္။
၂။ မိမိကိုယ္တိုင္ ထူးခြၽန္ ထက္ျမက္သူ ျဖစ္ရ မည္။
၃။ ေနရာတိုင္းတြင္ မိမိ မေတာ္ႏုိင္ေၾကာင္း၊ ေတာ္ဖို႔ မလုိေၾကာင္း သိရမည္။


အဖြဲ႕သားမ်ားသည္ အဖြဲ႕အစည္းပင္ျဖစ္သည္။ အဖြဲ႕အစည္းကို အဖြဲ႕သားမ်ားႏွင့္သာ တည္ေဆာက္ထားသည့္ အတြက္ ယင္းတြင္ ပါဝင္ေနေသာ အဖြဲ႕ဝင္မ်ား၏ အရည္အေသြးသည္ အဖြဲ႕အစည္း၏ အရည္အေသြးပင္ ျဖစ္သည္။ အဖြဲ႕တြင္းရွိသူမ်ား အရည္အခ်င္းနိမ့္ လွ်င္ အဖြဲ႕အစည္း နိမ့္ပါးမည္။ ထိုသေဘာတရားကို သိသည့္ ေခါင္းေဆာင္ သည္ ေတာ္သူ ထက္သူမ်ားကို ျမတ္ႏုိးသည္။ မိမိတြင္ ရွိႏွင့္ၿပီးသား သူမ်ားကိုလည္း အရည္အေသြး အၿမဲ ျမႇင့္တင္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။

သူတို႔တြင္ ရွိၿပီး အရည္အေသြးကို မည္သို႔ မြမ္းမံရမည္၊ မရွိေသးေသာ အရည္အေသြးကို မည္သုိ႔ ျဖည့္ေပးရမည္ကို အၿမဲ ႀကံဆ ေနသည္။ သုိ႔ျဖင့္ အဖြဲ႕အစည္းတြင္းတြင္ အရည္အေသြး ျမႇင့္တင္ေရးသည္ ေန႔စဥ္ႏွင့္ အမွ် ေဆာင္ရြက္ရမည့္ တာဝန္၊ ယဥ္ေက်းမႈ ျဖစ္လာသည္။ လက္ရွိ လုပ္ေနက် အလုပ္ကို ရွိရင္းစြဲထက္ေကာင္းေအာင္၊ အရည္အေသြးခ်င္း တူလွ်င္ ၾကာခ်ိန္ေလ်ာ့ေအာင္၊ မလုပ္ႏုိင္သည့္အလုပ္ လုပ္ႏုိင္လာ ေအာင္ စဥ္းစား ေဆာင္ရြက္သည့္ အေလ့အက်င့္ ထြန္းကားလာမည္။

ထိုသို႔စဥ္းစားေသာ၊ က်င့္ႀကံေသာေခါင္းေဆာင္ ဦးေဆာင္သည့္ အဖြဲ႔အစည္းသည္ ႀကီးသည္ထက္ႀကီးလာသည္၊ က်ယ္ျပန္႔သည္ထက္ က်ယ္ျပန္႔လာသည္။ လူႏွစ္ေယာက္ တစ္ပိုင္းႏွင့္ ဂိုေဒါင္တြင္းတြင္ စခဲ့ရေသာ္လည္း တစ္စတစ္စႏွင့္ တစ္ကမၻာလုံး ေဈးကြက္ကုိ ခ်ဳပ္ကိုင္ ႏုိင္ေသာ၊ ကမၻာတြင္ ၾသဇာတိကၠမ ႀကီးေသာ အဖြဲ႕အစည္းႀကီးျဖစ္လာ လိမ့္မည္။ သူရဲေကာင္းကို ျမတ္ႏုိးသည့္၊ ပညာရွိကုိ ေျမႇာက္စားသည့္ ျမန္မာဘုရင္မ်ား လက္ထက္တြင္ တိုင္းျပည္ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြား သာယာဝ ေျပာသည္မွာ တိုက္ဆိုင္ျခင္း မဟုတ္ပါ။

အဖြဲ႕အစည္းႀကီးလာေလေလ ေခါင္းေဆာင္တုိ႔၏ ေခါင္းေဆာင္ စိတ္ထားႏုိင္ရန္ ပိုမိုလိုအပ္သည္။ လူတစ္ကိုယ္ တစ္ရက္ အခ်ိန္ ၂၄ နာရီ ရသည္ခ်င္း အတူတူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနရာတကာ အေသးစိတ္ လိုက္ၾကည့္ႏုိင္မည္ မဟုတ္။ အားလုံးေသာ တာဝန္မ်ားကို လိုက္ၾကည့္ ၾကပ္မတ္ ေဆာင္ရြက္ေနလွ်င္ အေရးအႀကီးဆုံးေသာ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ား လက္လြတ္ သြားမည္။ အခ်ဳိ႕ အလုပ္တာဝန္မ်ားကို မိမိကဲ႔သုိ႔ ၾကပ္မတ္ ဦးေဆာင္ႏုိင္ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ လႊဲထားၿပီး မိမိလုပ္မွ ျဖစ္မည့္ အျခားအလုပ္မ်ားကို အာ႐ုံစိုက္ရမည္။

မိမိကိုယ္တိုင္ ထူးခြၽန္ထက္ျမက္သူ ျဖစ္ပါက ထူးခြၽန္ထက္ျမက္သူကို ျမတ္ႏိုး တတ္သလို မိမိအား ေနာက္လူမ်ား ေက်ာ္တက္သြားမည္ ကုိ မေၾကာက္။ သူတို႔ တက္လာလွ်င္လည္း မိမိကလည္း ႀကိဳးစားေနေသာေၾကာင့္ မိမိကို မီမည္ မဟုတ္ဟု ယုံၾကည္ျခင္းေၾကာင့္လည္း ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ သူ႔အဖြဲ႕အစည္းတြင္းတြင္ ေတာ္သူမ်ားကို ထည့္သြင္းသည္။
မထူးခြၽန္သူ၊ အရည္အခ်င္းနည္းသူ ကမူ မရွိ ရွိသည္ႏွင့္ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ လုပ္ေနရသူ ျဖစ္သည့္အတိုင္း အစြမ္းအစ ျပႏုိင္သူဆိုလွ်င္ ရွိန္သည္။

အေရာင္အဝါေလးထြက္၊ အမ်ားသူငါ အသိအမွတ္ျပဳလာ လွ်င္ ေၾကာက္သည္။ ထိုအခါတြင္ တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းျဖင့္ ေခါက္ထား၊ ေခ်ာင္ထိုးရန္ ႀကိဳးစားလာေတာ့သည္။ ထူးခြၽန္သူကို ေခါင္းေဆာင္က ထိုသို႔ ရန္သူသဖြယ္ သေဘာထား လာလွ်င္ အဖြဲ႕အစည္း တြင္းတြင္ ထူးခြၽန္ရန္ မက္လုံး ေပ်ာက္ဆုံးသြားၿပီ။ ထူးခြၽန္လွ်င္ ဒုကၡေရာက္မည္ဟု သေဘာေပါက္သြားလွ်င္ ထူးခြၽန္ျခင္းသည္ အဖြဲ႕သား တို႔အတြက္ အႏၲရာယ္ျဖစ္သြားသည္။ ထူးခြၽန္ေအာင္ မလုပ္သင့္ေတာ့၊ အစြမ္းထုတ္ မသုံးသင့္ေတာ့၊ ေရလိုက္ငါးလိုက္ ေရာယိမ္းလိုက္ ဘသား ယိမ္းလိုက္ ခပ္လွ်ဳိလွ်ဳိေနျခင္းသာ အေကာင္းဆုံးဟု စိတ္တြင္မွတ္ယူ သြားၾကေတာ့သည္။ မလွ်ဳိႏုိင္လွ်င္ ထြက္ရပ္လမ္းသို႔ ျမန္းရေတာ့မည္။

ေခါင္းေဆာင္သည္ ေတာ္ေသာသူကို မထားဝံ့လွ်င္ အဖြဲ႕အစည္း တြင္းတြင္ မ်က္ႏွာၾကက္ နိမ့္နိမ့္ (Low Ceiling) တစ္ခု တပ္ဆင္ လိုက္သလို ျဖစ္သြားမည္။ မ်က္ႏွာၾကက္သည္ အျမင့္ဆုံးအမွတ္ ျဖစ္ၿပီး မ်က္ႏွာၾကက္ အထက္ မည္သူမွ် တက္မလာႏုိင္ေတာ့။

အဖြဲ႕အစည္းတြင္း တြင္ ေနသူတို႔သည္ ေခါင္းေဆာင္ေအာက္ တစ္ဆင့္နိမ့္ အရည္အခ်င္း ရွိမွ ေနရေတာ့မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်န္သူမ်ားသည္ ေခါင္းေဆာင္ေအာက္ မ်ားစြာ နိမ့္သြားေတာ့မည္။

ထို႔ျပင္ ေခါင္းေဆာင္က စတင္ ကာလိုက္ေသာ မ်က္ႏွာၾကက္ေၾကာင့္ အဖြဲ႕တြင္းတြင္ မ်က္ႏွာၾကက္ ယဥ္ေက်းမႈ ျဖစ္ထြန္းလာၿပီး တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ မ်က္ႏွာၾကက္ကာ ၾကေတာ့မည္။ ေခါင္းေဆာင္ ကိုယ္တိုင္က နိမ့္ေနလွ်င္ တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ နိမ့္ရင္းနိမ့္ရင္းျဖင့္ က်န္အဖြဲ႕သားမ်ားသည္ ေျမႀကီးေပၚ တြင္ ျပားကပ္ေနရန္သာ ရွိေတာ့သည္။
အရာရာတိုင္းတြင္ မိမိ မေတာ္ႏုိင္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္လွ်င္လည္း ”ေခါင္းေဆာင္တို႔၏ ေခါင္းေဆာင္” ျဖစ္လာႏုိင္သည္။

အေမရိကန္သမၼတ ေရဂင္ ဆိုပါစို႔။ သူသည္ ႐ုပ္ရွင္ေလာကတြင္ ရွိစဥ္က ဒုတိယတန္းစား ႐ုပ္ရွင္မ်ားတြင္သာ သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့ရသည့္ သာမန္ အဆင့္ သ႐ုပ္ေဆာင္သာျဖစ္ၿပီး အတန္းပညာလည္း ထူးထူးခြၽန္ခြၽန္ မရွိလွ။

သူ၏ အႀကံေပးမ်ားသည္ သူ႔နယ္ပယ္ႏွင့္သူ ထိတ္ထိတ္ႀကဲ၊ ကမၻာ့ထိပ္တန္းအဆင့္ ရွိသူမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုနယ္ပယ္မ်ားတြင္ ေရဂင္ထက္ သာေၾကာင္း သာမန္လူပင္ သိသည္။ ေရဂင္သည္ သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္မ်ားတြင္ ထိုသူမ်ားထက္ ေတာ္ရန္မလို။ ထိုပညာရွင္တုိ႔ သူ႔ထက္သာသည္ကိုလည္း ေတြးပူ ေၾကာက္ရြံ႕ရန္မလို။ သူ႔အလုပ္က ထိုသူမ်ား အလုပ္လုပ္ႏုိင္ေအာင္ ဆက္စပ္ ညႇိႏိႈင္းေပးရန္၊ သူတို႔ေပး သည့္ အႀကံဉာဏ္ကို တိုက္ဆိုင္စစ္ေဆးၿပီး တိုင္းျပည္အေျခအေနႏွင့္ ကိုက္ညီ မကိုက္ညီ ဆုံးျဖတ္ေပးရန္သာ။ ေရဂင္သည္ သမၼတ သက္တမ္း ႏွစ္ႀကိမ္ဆက္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့သလို အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ အၿပိဳင္ ထိုစဥ္က တည္ရွိခဲ့သည့္ မဟာအင္အားႀကီး ဆုိဗီယက္ျပည္ေထာင္စုကို ၿဖိဳခ်ခဲ့သူဟု နာမည္ႀကီးသည္။

မိမိကြၽမ္းက်င္မႈ မရွိသည့္ေနရာမ်ားတြင္ ေတာ္သူ ထက္သူကို တာဝန္ေပးႏုိင္ရန္ ပိုအေရးႀကီးသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ သက္ဆိုင္ရာနယ္ပယ္ တြင္ ကမၻာေပၚတြင္ အေတာ္ဆုံးသူကို ေခၚယူရဦးမည္။ ထိုသူေရာက္ လာေသာေၾကာင့္ မိမိကုလားထိုင္ေရြ႕မည္၊ လႈပ္မည္မဟုတ္။ မိမိ အဖြဲ႕အစည္းေအာင္ျမင္ေအာင္၊ မိမိကုလားထိုင္ ပိုႀကီးလာေအာင္ပင္ ထိုသူက တည္ေဆာက္ေပးလိမ့္ဦးမည္။

အေမရိကန္သမိုင္းတြင္ အႀကီးျမတ္ဆုံးသမၼတ မ်ားထဲတြင္ ထိပ္ဆုံးမွ ပါဝင္သူ လင္ကြန္းသည္ ”ေခါင္းေဆာင္တို႔၏ ေခါင္းေဆာင္” မ်ိဳးျဖစ္ သည္။ သူ႔ထက္ အရည္အခ်င္းရွိသည္ဟု သတ္မွတ္ျခင္း ခံရသည့္၊ သူ႔ထက္လည္း နာမည္ေက်ာ္သည့္ ပုဂိၢဳလ္ႀကီးမ်ားကို အစိုးရအဖြဲ႕ တြင္းသို႔ သူသမၼတျဖစ္လာခ်ိန္တြင္ ထည့္သြင္းဖြဲ႕စည္းသည္။ လင္ကြန္း တစ္ေယာက္ သူ႔ႀကိဳးကြင္းသူစြပ္ၿပီ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အေရာင္မွိန္ ေအာင္လုပ္ၿပီဟု လူအမ်ားက ထင္မွတ္ၾကေသာ္လည္း သူစုစည္းလိုက္ ေသာ သူ၏ၿပိဳင္ဘက္ လူေတာ္ႀကီးမ်ားအားႏွင့္ လင္ကြန္းသည္ အေမရိကန္ သမိုင္း၏ အခ်ဳိးအေကြ႕၊ အခက္ခဲဆုံး ကာလမ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္ ခဲ့ၿပီး အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုအတြက္ ေအာင္ျမင္မႈ မွတ္တိုင္မ်ား စိုက္ထူ ႏုိင္ခဲ့သည္။ ထိုပုဂိၢဳလ္ႀကီးမ်ားသည္လည္း လင္ကြန္းႏွင့္ အလုပ္တြဲ လုပ္ရင္းလုပ္ရင္း သူ႔အား အလြန္ေလးစား လာခဲ့ၾကၿပီး သစၥာရွိ ေရာင္းရင္းႀကီးမ်ား ျဖစ္လာၾကသည္။

ယေန႔ေခတ္တြင္ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုမွ အုိဘားမားႏွင့္ ဟီလာရီ ကလင္တန္တို႔သည္ အလြယ္တကူ လက္ညႇိဳးထုိးျပႏုိင္သည့္ ”ေခါင္းေဆာင္တုိ႔၏ ေခါင္းေဆာင္” ဥပမာျဖစ္သည္။ အိုဘားမား ၂၀၀၈ သမၼတ ေရြးေကာက္ပြဲ မဝင္မီ အထိ အေမရိကန္တြင္ပင္ လူသိပ္မသိ။ဟီလာရီကို တစ္ကမၻာလုံးက သိသည္။ ႏွစ္ႀကိမ္ဆက္တိုက္ သမၼတ ကလင္တန္၏ဇနီး (First Lady) အျဖစ္ အိမ္ျဖဴေတာ္ထက္တြင္ ရွစ္ႏွစ္ ၾကာခဲ့ၿပီး ထိပ္ပိုင္းမူဝါဒ ခ်မွတ္ပုံမ်ား၊ အခက္အခဲမ်ားကို အတြင္းက်က် သိရွိခဲ့သလို ေနာက္ပိုင္းတြင္ ထက္ထက္ျမက္ျမက္ လႊတ္ေတာ္ အမတ္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

ဒီမိုကရက္ ပါတီ၏ သမၼတေလာင္းအျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ခံရမည္ဟု အမ်ားက ထင္ေၾကးေပးခံရၿပီးမွ သူတင္ကိုယ္ တင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကရင္း အိုဘားမားကုိ ႐ံႈးနိမ့္သြား သည္။ သို႔ရာတြင္ အိုဘားမား သမၼတျဖစ္လာ အၿပီးတြင္ ႏုိင္ငံျခားေရး ဝန္ႀကီးအျဖစ္ ဟီလာရီကလင္တန္ကို ဖိတ္ေခၚ ခန္႔အပ္သည္။ နဂို ထက္ျမက္သူျဖစ္ၿပီး ခင္ပြန္း ဘီလ္ကလင္တန္ကို အေထာက္အပံ့ ေကာင္းစြာေပးခဲ့သူ၊ ကမၻာ့ႏုိင္ငံ အမ်ားအျပားမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ လူခ်င္း ရင္းႏွီးသူ ဟီလာရီကို မေၾကာက္မရြံ႕ အၿငိဳးအေတးမရွိ ဖိတ္ေခၚခဲ့သည့္ အိုဘားမားလက္ထက္ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံျခားေရး မူဝါဒသည္ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားစြာ ရရွိခဲ့သည္။
ျမန္မာထဲတြင္ အထင္ရွားဆုံးေသာ ”ေခါင္းေဆာင္တို႔၏ ေခါင္းေဆာင္” မွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းျဖစ္သည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သည္ မိမိရည္မွန္းခ်က္ ေရာက္ရန္ ေခါင္းေဆာင္တို႔ကို အၿမဲဖိတ္ေခၚ ေနရာေပးေလ့ရွိသည္။

အဂၤလိပ္အစုိးရ ေခတ္က ျမန္မာအရာရွိႀကီး မ်ားကို အစိုးရ၏ လက္ကိုင္တုတ္ဟု လူငယ္ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားက ရန္သူသဖြယ္ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း လြတ္လပ္ေရး ရလုလု အခ်ိန္ တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေခၚယူေနရာေပးၿပီး လိုအပ္သည့္ေနရာမွ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေစသည္။ သူသည္ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ ထိုက္တန္ေသာ သူတို႔ကို ေခၚယူရမည္၊ ေခါင္းေဆာင္တို႔ကို ေခါင္းေဆာင္ရမည္ကုိ မေၾကာက္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ ေကာင္းစားဖို႔ လူေတာ္မ်ား လိုအပ္ေၾကာင္း သိေသာေၾကာင့္၊ ပင္ကုိကလည္း လူေတာ္ခ်စ္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုသို႔ အရည္အခ်င္း ေပၚတြင္သာ အဓိကထား လူေရြးႏုိင္ျခင္း ျဖစ္သည္။

မိမိကဲ႔သုိ႔ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ေပၚထြန္းလာရန္ အားေပးေသာ၊ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ေခါင္းေဆာင္ရန္ ဝန္မေလးေသာ ေခါင္းေဆာင္ သည္ မဟာေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္သည္။

ေဇယ်သူ