 |
| ကုိဆန္း၀င္း (ေက်ာက္ျဖဴၿမိဳ႕ေဒသခံ) |
ေမး- မိသားစု၀င္ ဘယ္ႏွေယာက္နဲ႔ စီး လာတာလဲ။
ေျဖ- မိသားစုု၀င္ ေလးေယာက္နဲ႔ ပါ။ သမီးတစ္ေယာက္ရယ္၊ တူမ ႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ပါ ပါ ေသးတာေပါ့။ အားလုံးေလး ေယာက္။ သမီးက ေလးတန္းတက္မယ္။ တူမတစ္ေယာက္က ကိုးတန္းေျဖထားတယ္။ ေနာက္ တစ္ေယာက္က ငါးတန္းတက္ မယ္။ တူမတစ္ေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့ တယ္။ သမီးအရင္းကေတာ့ ျပန္မ ေတြ႕ေသးဘူး။ တူမတစ္ေယာက္ ကေတာ့ အေလာင္းေတြ႕လုိ႔ အိမ္ မွာထားတယ္။
ေမး- ျဖစ္စဥ္ကုိ ေျပာျပေပးပါလား။
ေျဖ- ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာက္ျဖဴက ထြက္တာက ညေန ၄ နာရီခြဲ ေလာက္ ထြက္တယ္။ ကုန္က ေတာ့ တအားပါတယ္အစ္ကုိေရ။ မတရားတင္ထားတာ။ ထြက္တဲ့အခ်ိန္ကလည္း ၄ နာရီေက်ာ္ေလာက္ဆုိတဲ့အတြက္ အခ်ိန္က မမွန္ေတာ့ဘူးေလ။ ေနာင္ေတာ္ (သေဘၤာနစ္ျမဳပ္ရာေနရာ) ျဖတ္ဖုိ႔အခ်ိန္နဲ႔ ညေမွာင္ေနၿပီ အဲဒီမွာ။
ေမး- ပုံမွန္ထြက္တာ ဘယ္အခ်ိန္သတ္ မွတ္ထားလဲ။
ေျဖ- ပုံမွန္ ၁ နာရီေက်ာ္ေလာက္ေရာက္ရင္ ၁ နာရီေလာက္ ထြက္ တယ္။ ေနာက္ ၄ နာရီေက်ာ္ေရာက္ရင္ ၄ နာရီေလာက္ ထြက္တယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း မထြက္ဘူးဆုိရင္ ေက်ာက္ျဖဴမွာ ညအိပ္တယ္။ အခ်ိန္မမွန္ဘူး။ ေနာင္ေတာ္ကုိ ကူးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေမွာင္ေနၿပီ။ လိႈင္းကထလာတယ္။ ထလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ခရီးသည္တစ္ေယာက္ကေျပာတယ္။ ပစၥည္း ေတြ တအားမ်ားေနတယ္။ ကုန္းပတ္မွာ။ ကုန္းပတ္က ပစၥည္းေတြကို ျမစ္ထဲကို နည္းနည္းလႊင့္ပစ္လုိက္ပါေပါ့။ အဲဒီလုိေျပာတယ္။ အဲဒီလုိေျပာတာကို သေဘၤာသားတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။ လႊင့္ပစ္တဲ့ေကာင္ကို တရားစြဲမယ္လုိ႔ ေျပာတယ္တဲ့။ သေဘၤာက ေမာင္းေနတယ္။ ေမာင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သေဘၤာသားတစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကို လာေျပာတယ္။ ခရီးသည္ငါးေယာက္ ေျခာက္ေယာက္ ေလာက္လာၿပီး ဒီမွာ ေခါင္းပုိင္းမွာ ေရ၀င္ေနတယ္။ ၀င္ေနတဲ့ေရကို ထုတ္ဖုိိ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ကူညီေပးပါလားေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က သြားၿပီး ေရထုတ္တယ္။ ဘူးနဲ႔ခပ္ေပးတယ္။ ေရက တအား၀င္လာ တယ္။ မႏုိင္ဘူး။ မႏုိင္တဲ့အခ်ိန္မွာ သေဘၤာသားအထက္က တစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။ သေဘၤာအေရွ႕ပုိင္းမွာ ထုံးအိတ္ငါးဆယ္ေလာက္ပါလာတယ္။ အဲဒီ ထုံးအိတ္ငါးဆယ္ေလာက္ကို ျမစ္ထဲကို သြန္ခ်လုိက္ဆုိလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လူငါးေယာက္ ေျခာက္ေယာက္ေလာက္က လႊင့္ပစ္တယ္။ လႊင့္ပစ္ၿပီးေတာ့ သေဘၤာရဲ႕ အလယ္ကို သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ သေဘၤာအလယ္မွာ ဆီပုံးေတြရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဆီပုံးေတြကို ပစ္ခ်လုိက္တယ္။ ေရက၀င္ေနၿပီ။ လႈိင္းထလာလုိ႔ရွိရင္ သေဘၤာေဘာင္ကို ေရက ေက်ာ္၀င္ေနၿပီ။
ေမး- အဲဒီလိုအေျခအေနမွာ သေဘၤာ ၀န္ထမ္းေတြက သတိေပးတာမ်ဳိး ရွိလားဗ်။
ေျဖ- အဲဒီအခ်ိန္ထိ သေဘၤာသား ေတြက အေရးေပၚ ဘာမွအသိမ ေပးဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္မွာလည္း ကေလးက သုံးေယာက္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က အခန္းထဲမွာထားခဲ့ တာ။ ကြၽန္ေတာ္က ေရ၀င္လုိ႔ ေရ ကိုစုပ္တယ္။ ပစၥည္းေတြထုတ္ တယ္ဆုိတာ သေဘၤာတစ္စီးလုံး အတြက္ စုိးရိမ္ၿပီးလုပ္ေနတာ။ အဲ ဒီလုိျဖစ္မယ္လုိ႔မထင္ဘူးေပါ့အစ္ ကုိရာ။ သေဘၤာမွာ အသက္ကယ္ ပစၥည္းကဘာမွမရွိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ အေရးေပၚပစၥည္းသြားရွာတဲ့အခါ ေဘာကြင္းသုံးေလးခု ေတြ႕တယ္။ အဲဒီသုံးေလးခုက လည္း ခရီးသည္ေတြက ယူထားၿပီးၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ မရခဲ့ဘူး။
ကြၽန္ေတာ္က စားအုန္းဆီပံုးကုိ ပင္လယ္ထဲသြန္ခ်ၿပီး ပုဆုိးနဲ႔စည္းတယ္။ အသက္ကယ္ပစၥည္းလုပ္မွာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သေဘၤာသားတစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္ကို အသက္ကယ္အက်ႌႏွစ္ထည္ေပးတယ္။ အဲဒီႏွစ္ထည္ကလည္း သူတုိ႔၀တ္လုိ႔ ပုိတဲ့ဟာထင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေရစုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အသက္ကယ္အက်ႌမရွိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ထင္တာက အေပၚကယူခဲ့တာ။ သူတုိ႔အခန္းကယူခဲ့တာ။ ယူေပးတာဆုိတာလည္း ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ သူနဲ႔က အတူတူ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ သူ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ယူေပးတာ။ ကြၽန္ေတာ္က တစ္ထည္၀တ္လုိက္တယ္။ က်န္တဲ့တစ္ထည္ကိုကိုင္ၿပီး အေပၚထပ္ ကြၽန္ေတာ့္အခန္းကိုသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ သေဘၤာက ေစာင္းသြားၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္တူမေတြ၊ သမီးေတြလည္း မေတြ႕လုိက္ရဘူး။ ေပၚလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ့္တူမတစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္ အေနာက္မွာ ေပၚလာတယ္။ အဲဒီတူမနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ အသက္ရွင္ က်န္ခဲ့တယ္ေလ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္နာရီေလာက္ ေရထဲမွာ အသက္ကယ္ေဘာနဲ႔ ေဖာ့ေနရတာ။ တစ္နာရီေလာက္ ေရထဲမွာခံေနရတယ္။ တစ္နာရီေလာက္အၾကာမွာ ဟြန္ဒါေလးေတြနဲ႔ ပိုက္သည္ေတြက လာကယ္ၾကတာ။
ေမး- သေဘၤာမျမဳပ္ခင္ ဖုန္းနဲ႔ ဆက္ သြယ္ၿပီး အကူအညီမေတာင္းခဲ့ ၾကဘူးလား။
ေျဖ- ဖုန္းလိုင္းမမိဘူး အဲဒီမွာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဆက္အသြယ္ရ တာလည္း ငပသုန္က လူေတြက သေဘၤာေမွာက္တယ္ၾကားလို႔ သူ တို႔ လိုက္လာၾကတယ္။ လိုက္တဲ့ အခါမွာ သူတို႔ ဖုန္းပါလာလို႔ ကြၽန္ေတာ့္မိသားစုနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ရတာပါ။ သေဘၤာသားေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အသိေပးရမယ္ေလ။ သေဘၤာက ဒီလိုုဒီလိုရွိေနၿပီ။ ခရီးသည္ေတြ သတိထားၾကပါ။ အဲဒီလို သတိေပးရမယ္။ ဥၾသဆြဲရမယ္။ ေနာက္ၿပီး ဥၾသဆြဲရင္ အဲဒီ အနီးအနားက ေလွေတြလာ ရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဲဒီေလာက္ မဆိုးဘူး။ အခုက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ႀကိဳတင္အေၾကာင္းၾကားျခင္း ဘာ မွမရွိဘူး။
ေမး- စျဖစ္တဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ကယ္ဆယ္ေရး ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ ကြာလဲ။ အစိုးရပိုင္းက လာကူတာ ဘယ္အခ်ိန္လဲ။
ေျဖ- တစ္နာရီေလာက္ ကြာပါ တယ္။ ရြာသားေတြ လာကယ္တာ ပါ။ ကယ္ဆယ္ေရးအပိုင္းက ေတာ့ အစ္ကိုေရ မိုးလင္းမွ သူတို႔အေလာင္းလာေကာက္တာ။ ည ပိုင္းမွာ ဘယ္ေရာက္မလဲ။ ဟြန္ဒါ သမားေတြ ေက်းဇူးတင္ရမယ္။ ဟြန္ဒါသမားေတြ ကယ္လိုက္လို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူေပါင္းတစ္ရာ ေက်ာ္ အသက္ရွင္တာ။
ေမး- အခု ျဖစ္တာက ည ၈ နာရီခြဲမွာ စေမွာက္တယ္။ ၉ နာရီခြဲေလာက္ မွာ ဟြန္ဒါသမားေတြေရာက္လာ တယ္ေပါ့။ အဲဒီ တစ္ညလံုးမွာ ပင္လယ္ထဲက လူကို ဘယ္လိုျပန္ ဆယ္ၾကလဲ။
ေျဖ- တစ္ညလံုးေတာ့ ပင္လယ္ ထဲမွာ ဆယ္ၾကတာ အခ်ိန္ သံုးနာရီ၊ ေလးနာရီၾကာတယ္။ အဲဒီမွာ ဟြန္ ဒါေလးငါးစီးေလာက္နဲ႔ ရွာတာ။ ပတ္ရွာတာ အဲဒီမွာရွိတဲ့လူေတြ အကုန္လံုးကေတာ့ ဟြန္ဒါသမား ေတြတင္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔စာရင္းေကာက္တာ ၁၆၈ ေယာက္ လို႔ ေျပာတယ္။ အစိုးရပိုင္းက ေတာ့ မိုးလင္းလို႔ အေလာင္းလာ ေကာက္တာကေတာ့ ၈နာရီ၊ ၉နာရီမွ ေရာက္လာတယ္။
ေမး- အစိုးရက ထုတ္ျပန္တာမွာ သေဘၤာေပၚမွာ လူ ၂၁၄ ေယာက္ ပါတယ္ ေျပာတယ္။ အစ္ကိုတို႔ မ်က္ျမင္အပိုင္းေကာဗ်။ သေဘၤာေပၚမွာ ဘယ္ႏွေယာက္ေလာက္ ပါႏုိင္လဲ။
ေျဖ- ကြၽန္ေတာ္တို႔ မွန္းတာက ေတာ့ လူေပါင္း သံုးရာေလာက္ပါ တယ္။ အစ္ကိုစဥ္းစားၾကည့္ေလ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အသက္ရွင္တာက လူေပါင္း ၁၇၀။ အေလာင္း ေတြ႕တာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဒီေက်ာက္ျဖဴမွာေတာင္ သံုးဆယ္ေက်ာ္၊ အဲဒီမွာတင္ ၂၀၀ ေလာက္ရွိေနၿပီေလ။
ေမး- သေဘၤာမေမွာက္ခင္ အစ္ကိုတို႔ ေတြ ထံုးအိတ္ေတြ၊ ဆီပံုးေတြ ေရ ထဲပစ္ခ်တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ သေဘၤာေပၚမွာပါတဲ့ ကေလးေတြ၊ လူႀကီး ေတြနဲ႔ ဘယ္လိုျဖစ္ေနလဲ။
ေျဖ- ကေလးေတြကေတာ့ မ်က္လံုး ကလယ္ကလယ္နဲ႔ စိုးရိမ္ေနၾကတာေပါ့ အစ္ကိုရာ။ သူတို႔ကလည္း အသက္ဆံုးမွာ ေၾကာက္ေနၾကတာ။ သေဘၤာေပၚမွာက ေရေတြ အကုန္လံုးျပည့္ေနၾကၿပီ။
ေမး- အစ္ကိုကိုယ္တိုင္ ေရထဲမွာ တစ္ နာရီေလာက္ ၾကာခဲ့တယ္ဆိုေတာ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္ ေဘးပတ္၀န္းက်င္မွာ တျခားခရီးသည္ေတြကို ဘယ္လို ပံုစံနဲ႔ ျမင္ခဲ့ရလဲ။
ေျဖ- သူတို႔က ရရာပစၥည္းကို ကိုင္ထားၾကတယ္။ ကယ္ပါကယ္ပါနဲ႔ ေအာ္ေနၾကတာေပါ့။ ၾကည့္ေန ရင္းျမဳပ္သြားတဲ့သူေတြလည္း ရွိ တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ေအာက္မွာ ေျခေထာက္နဲ႔ စမ္းမိတာတင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။
ေမး- အခုလို ျဖစ္သြားတဲ့အေပၚ အစ္ကို႔အမ်ဳိးသမီးေကာ ဘာေျပာလဲ။
ေျဖ- ကြၽန္ေတာ့္ အမ်ဳိးသမီးက ေတာ့ အ႐ူးတစ္ပိုင္းျဖစ္ေနၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘယ္လိုေျပာရ မလဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ မိန္းမက အမႈ ထမ္းဆိုေတာ့ ေျမပံုမွာက်ေန တယ္။ စာေမးပြဲၿပီးလို႔ ေက်ာင္း ပိတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေျမာက္ဦးကို ဘုရားဖူးဖို႔ လာခဲ့ပါဆိုလို႔ ညီအစ္ မသံုးေယာက္ကို ကြၽန္ေတာ္ေခၚ သြားတာ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဒီလုိျဖစ္ ရတာ သေဘၤာက ၀န္အဆမတန္ တင္လုိ႔ျဖစ္ရတာ။အဓိကကေတာ့ ျမန္မာ့ေရေၾကာင္းမွာ တာ၀န္ရွိတာ။
ေမး- အခုျဖစ္စဥ္ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာ့ေရ ေၾကာင္းတာ၀န္ရွိသူေတြနဲ႔ ေတြ႕ ၿပီးၿပီလား။ စကားေျပာျဖစ္တာမ်ဳိး ရွိလား။
ေျဖ- သူတို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ လည္း မၾကည့္ခ်င္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို သတ္လိုက္တာ အဲဒီသေဘၤာသားေတြ။ ေရစိမ့္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သေဘၤာသားတစ္ ေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာ တယ္။ အစ္ကိုတို႔မွာတဲ့ လမ္းသိ တဲ့သူ။ တက္မကိုင္တဲ့သူ မရွိဘူး လားေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ေျပာတယ္။ အစ္ကိုတို႔ ဒီေလာက္ ညတိုင္းညတိုင္း သြားေနတဲ့ဟာ ကို အစ္ကိုတို႔ လမ္းမသိလို႔ ျဖစ္ပါ့ မလားလို႔။ တက္မကိုင္လို႔ မတတ္ လို႔ ျဖစ္ပါ့မလားလို႔။ ကြၽန္ေတာ္ ထင္တာကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခရီးသည္ကို ကိုင္ခိုင္းမယ္။ တစ္ခု ခုျဖစ္ရင္ ခရီးသည္ေတြကို ထိုးခ် မယ္ထင္တယ္။ သေဘၤာသားေတြ အကုန္လံုးက အရမ္းမူးေနတယ္ ေျပာတယ္ အစ္ကို။ သေဘၤာအထဲမွာ ပါသြားတဲ့လူကလည္း အရမ္း မူးလို႔ ႏိႈးလို႔မရလို႔ က်န္ခဲ့တာလို႔ အဲဒီလို ေျပာသံၾကားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဆိုလိုခ်င္တာက ကြၽန္ေတာ္ တို႔ကို သတ္လိုက္တာ သေဘၤာ သားေတြက အကုန္လံုးကုိ သတ္လိုက္တာလို႔။ ေက်ာက္ျဖဴက သေဘၤာမန္ေနဂ်ာေတြကလည္း ဒီပံုစံနဲ႔ ဒီလမ္းကို ဒီအခ်ိန္မသြားရဘူးလို႔ သူတို႔ဆံုးျဖတ္ရမယ္ေလ။ ေက်ာက္ျဖဴမွာ တစ္ညအိပ္လို႔ ဘာမွလည္း အေၾကာင္းမထူးဘူး။ မနက္ေစာေစာထြက္သြားရင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ဒီေက်ာက္ျဖဴက သေဘၤာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့လူမွာ လည္း တာ၀န္ရွိတယ္။
အခုလိုေျဖၾကားေပးတာ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment