ေထာင့္ေျပာင္း မႏၲေလးညမ်ား

အရင္က မႏၲေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ ညခ်မ္းေတြမွာ ေစ်းခ်ိဳေတာ္ ညေစ်းတန္းကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကရင္း ေစ်း၀ယ္ၾကတယ္၊ အေအးဆိုင္ ထိုင္ၾက တ ယ္၊လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ ညေစ်းတန္း စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္ေတြမွာ စာအုပ္အေဟာင္းေတြ ၀ယ္ၾက တယ္၊ စာအုပ္အသစ္ မဂၢဇင္းအသ စ္ေတြ ျမည္း စမ္းၾကတယ္။ ၿပီးရင္ ဆိုင္းသံ ဗံုသံၾကားရာ အၿငိမ့္ပြဲ၊ ဇာတ္ပြဲေတြဆီ သြားေရာက္ ၾကည့္႐ႈၾကတယ္။

ေသခ်ာတာ တခုကေတာ့ ဘယ္သူမွ သန္းေခါင္ထက္ ညဥ့္မနက္ၾကပါ။ ညေစ်းတန္း ေလွ်ာက္ၾကတယ္ ဆိုတာကလည္း လူငယ္ေတြက နာရီစင္ေအာက္ အေအးဆိုင္ေတြက အကိုင္း ရီေကာ္ဒါ စက္ႀကီးေတြနဲ႔ ဖြင့္တဲ့ လာ႐ႈိးသိန္းေအာင္တို႔၊ မင္းမင္းလတ္တို႔၊ တကၠသိုလ္ ထြန္းေနာင္တို႔ရဲ႕ စတီရီယို သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ခ်င္ၾကလို႔ပါ။ ညေစ်းတန္း ဆိုတာကလည္း
၉ နာရီဆိုရင္ ပိတ္ပါသည္။ မအိပ္ခ်င္ေသးလ်င္ ကထိန္ပြဲ ဘုရားပြဲေတြ ၁၂ ရာသီျပည့္ေနတဲ့ ဇာတ္ပြဲ အၿငိမ့္ပြဲေတြ သြားၾကည့္႐ံုပါပဲ။

ဇာတ္ပြဲကေတာ့ မိုးအလင္းၾကည့္လုိ႔ ရတယ္။ အၿငိမ့္ပြဲက လြန္ေရာကြၽံေရာ နာရီျပန္ တခ်က္ေပါ့။ အၿငိမ့္သိမ္းရင္ အၿငိမ့္ မင္းသမီးအေၾကာင္း လူရႊင္ေတာ္ေတြရဲ႕ ျပက္လံုးေတြအေၾကာင္း အလင္းဖြင့္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၿပီး စားၿမံဳ႕ ျပန္ၾကတယ္။ ဒါပါပဲ။

ေသာက္တတ္ စားတတ္ရင္ေတာ့ ႐ံုေတာ္ႀကီး (၈၄ လမ္းႏွင့္ ၂၈လမ္း ၂၉ လမ္းၾကား) မွာ ဟိုတယ္ႏွင့္ စားပြဲ႐ံုေတြ ရိွတယ္။ လိုင္စင္နဲ႔ေရာင္းတဲ့ အရက္ျဖဴကေတာ့ ညေနေစာင္းကတည္းက တန္းစီမွရမယ္။ ျပည္တြင္းျဖစ္ ႏိုင္ငံျခားအရက္
ဆိုတာကိုေတာ့ လြယ္လြယ္ႏွင့္ ရႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟိုတယ္ႀကီးေတြ စားေသာက္ဆိုင္ေတြကလည္း ည ၉ နာရီထက္ အခ်ိန္ပိုၿပီး မဖြင့္ဘူး။

မႏၲေလးမွာ ညေစ်းတန္း လမ္းေလွ်ာက္သလိုပဲ က်ံဳးနံေဘးမွာလည္း လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္။ ၿပီးရင္ ည ၉ နာရီခြဲပြဲ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ႏိုင္တယ္။ ၀င္းလိုက္၊ မစိုးရိမ္၊ ေရႊနဂါး၊ ၿမိဳ႕မ၊ ၿမိဳ႕ဂုဏ္ေရာင္၊ ေတာ္၀င္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕လယ္ ႐ုပ္ရွင္႐ံုႀကီးေတြရိွတယ္။ အဲဒါ ႐ုပ္ရွင္႐ံုႀကီးေတြနဲ႔ အနီးအနားမွာ အလင္းဖြင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြ ရိွတယ္။ ဒီေတာ့ မႏၲေလးရဲ႕ ညဥ့္သံုးယံ စလံုးမွာ ေစ်းခ်ိဳနဲ႔ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာပဲ ကုန္ဆံုးၾကတယ္။

လမ္းေလွ်ာက္မယ္၊ သီခ်င္းနားေထာင္မယ္၊ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္မယ္၊ အၿငိမ့္ၾကည့္မယ္၊ စားေသာက္ၾကမယ္ ဒါပါပဲ။ အဲဒီလို အစဥ္အဆက္ တည္ၿမဲခဲ့တဲ့ ဓေလ့မွာ ၁၉၉၀ ၀န္းက်င္ စီးပြားေရး အသြင္သဏၭာန္ အေျပာင္းအလဲနဲ႔အတူ တဘက္နယ္စပ္ ေရႊလီ၊ ကူမင္း၊ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြက ကာရာအိုေက၊ စင္တင္ ယဥ္ေက်းမႈကလည္း ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ အေျပးအလႊား ေရာက္လာေတာ့တယ္။ နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရးနဲ႔ ေက်ာက္မ်က္ စီးပြားေရး၊ သစ္လုပ္ငန္း စီးပြားေရးေတြ တရွိန္ထိုး ျဖစ္ထြန္းလာတာနဲ႔ အညီ ေရႊလီ၊ ကူးမင္းၿမိဳ႕ႀကီးေတြနဲ႔ အိမ္ဦးၾကမ္းျဖစ္လာတဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြက အခ်က္အခ်ာက်တဲ့ မႏၲေလးမွာ အိမ္သစ္ရာသစ္ေတြ အလံုးအရင္းနဲ႔ ထူေထာင္လာၾကတယ္။ လုပ္ငန္းခြဲေတြလည္း အေျခခ်လာၾကတယ္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ ၿမိဳ႕လယ္ေနရာေတြမွာ အထပ္ျမင့္ဟိုတယ္ႀကီးေတြလည္း တလံုးၿပီး တလံုး ေပၚေပါက္လာတယ္။

ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ စည္ကားလာတယ္။ မႏၲေလးရဲ႕ အထင္ကရ က်ံဳးၿမိဳ႕႐ိုးႀကီးက အေနာက္ေတာင္ က်ံဳးေထာင့္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ျမင္းစီးေၾကး႐ုပ္ႀကီးနဲ႔ အတူ ေရေပၚအပန္းေျဖစခန္း ဆိုတာလည္း အရွင္ေမြး ေန႔ခ်င္းႀကီးဆိုသလို ေပၚေပါက္ လာတယ္။ ေရေပၚအပန္းေျဖ စခန္းမွာ တ႐ုတ္စာ၊ ဗမာစာ၊ ဥေရာပစာ အစံုရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးၿပီးသား ေခါက္ဆြဲေၾကာ္၊ ၾကာဇံေၾကာ္၊ အစိမ္းေၾကာ္၊ ေတာက္ေတာက္ေၾကာ္၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ေၾကာ္ဆိုတဲ့ တ႐ုတ္စာေတြထက္ အသစ္အဆန္း ျဖစ္တဲ့ အကင္စံု ယူနန္စာေတြကို ပိုၿပီး ခံတြင္းေတြ႔လာၾကတယ္။ ေရေပၚအပန္းေျဖစခန္းမွာ အဲဒီလို အစားအေသာက္ အသစ္အဆန္းေတြ အျပင္ စကပ္၀တ္၊ ေဘာင္းဘီတို၀တ္ ျမန္မာ ဆယ္ေက်ာ္သက္မေလးေတြရဲ႕ စင္တင္ကာရာအိုေက သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖမႈ ဆိုတာလည္း ထူးထူးဆန္းဆန္း ေခတ္စားလာတယ္။ အဆိုေတာ္မေလးေတြက ႀကိဳးမဲ့မိုက္ကိုင္ရင္း သီခ်င္းဆိုတယ္။ စားေသာက္တဲ့ စားပြဲေတြဆီ သီခ်င္းဆိုရင္း ေရာက္လာတယ္။ တရင္းတႏွီး ၀င္ထိုင္တယ္။ ေပါင္ေပၚထိ တက္ထိုင္တယ္။ စားေသာက္သူက သူတို႔ေလးေတြကို ပိုက္ဆံတရာတန္ အလိပ္လိုက္ ရင္ပတ္ၾကားထိုးၿပီး
ဆုခ်ႏိုင္တယ္။ ေပြ႔ဖက္ထားႏိုင္တယ္။

လာၿပီး စားေသာက္ၾကသူေတြက အမ်ားစု ျမန္မာစကား မတတ္ဘူး။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခပ္ရမ္းရမ္း ပံုစံေတြ …။ အဲဒီလို လူျမင္ကြင္းမွာ သီဆိုေနထိုင္ စားေသာက္ ျပဳမူၾကတာေတြကို အထူးအဆန္းျဖစ္ၿပီး မႏၲေလးသားေတြ အမ်ားစုက ေရေပၚအပန္းေျဖစခန္းထဲ ၀င္ေၾကး ၃ က်ပ္ေပးကာ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး တအံ့တၾသ လာၾကည့္ၾကတယ္။

မွတ္မိပါေသးတယ္။ မႏၲေလးရဲ႕ အဲဒီ မႀကံဳစဖူး အျဖစ္အပ်က္ကို မႏၲေလးသား စာေရးဆရာ ၀င္းစည္သူက “ကာရာအိုေက ညခ်မ္း” ဆိုၿပီး ၀တၳဳတပုဒ္ ေရးဖူးတယ္။

က်ံဳးေထာင့္ ေရေပၚအပန္းေျဖစခန္းက ကာရာအိုေက ဗိုင္းရပ္စ္က မႏၲေလးတၿမိဳ႕လံုး ကူးစက္သြားတယ္။ ဟိုတယ္ေတြမွာလည္း ကာရာအိုေက၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာလည္း ကာရာအိုေက၊ အထူးသျဖင့္ ၿမိဳ႕သစ္လို ဆင္ေျခဖံုး ေနရာေတြမွာ ကာရာအိုေက စားေသာက္ဆိုင္ေတြ အသစ္အသစ္ အမ်ားႀကီး ေပၚေပါက္လာတယ္။

၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ၀န္းက်င္မွာ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္က်ံဳးေထာင့္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ျမင္းစီးေၾကး႐ုပ္ႀကီးကို ၿမိဳ႕စြန္ မေနာ္ရမံ ဥယ်ာဥ္ထဲ
ေရႊ႕ေျပာင္းလိုက္တယ္။ ေရေပၚ အပန္းေျဖစခန္းကိုလည္း ဖ်က္သိမ္းလိုက္တယ္။ နာမည္ေက်ာ္ ေရေပၚ ကာရာအိုေက ကေတာ့ ဇာတ္သိမ္းသြားတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကာရာအိုေက ေရာဂါကေတာ့ မႏၲေလးတၿမိဳ႕လံုး ၀ါးၿမိဳသြားပါၿပီ။ ကာရာအိုေကနဲ႔ ဖြားဘက္ေတာ္ ဘီယာ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အကင္စံုယဥ္ေက်းမႈ၊ ပန္းကံုးယဥ္ေက်းမႈေတြကေတာ့ မႏၲေလးရဲ႕ အစဥ္အလာႀကီးမားတဲ့ “သုခုမသဘင္မႈ ယဥ္ေက်းမႈ” ကိုလည္း ၀ါးၿမိဳသြားပါၿပီ။

ကာရာအိုေကနဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္ေတြကို ည ၁၁ နာရီအထိသာ ဖြင့္လွစ္ခြင့္ျပဳတယ္ ဆိုေပမယ့္လည္း သန္ေခါင္သန္းလြဲ အထိ
အရိွန္မသတ္ ႏိုင္ၾကေသးပါဘူး။ မႏၲေလးရဲ႕ သန္းေခါင္ေက်ာ္ ညခ်မ္းဟာ မူးယစ္ရီေ၀မႈႏွင့္အတူ ရမၼတ္ေဇာ ျပင္းျပင္းနဲ႔ NC17 ေဟာင္ေကာင္ အက္ရွင္ကားမ်ားပမာ မိန္းမေခ်ာေလးမ်ားနဲ႔အတူ တုတ္တျပက္၊ ဓားတျပက္ ေသြးသံရဲရဲ အနိ႒ာရံု ညခ်မ္းေတြပါပဲ။ အႏုပညာမဆန္တဲ့ ညေတြပဲေပါ့။

အထူးသျဖင့္ စားေသာက္ဆိုင္နဲ႔ ကာရာအိုေကကအျပန္ ဂ်စ္ကားေတြနဲ႔၊ ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ မိန္းကေလး၊ ေယာက္်ားေလး လူငယ္အုပ္စုေတြဟာ က်ံဳးေတာင္ဘက္ျခမ္း၊ က်ံဳးအေရွ႕ဘက္ျခမ္းနဲ႔ မႏၲေလးေတာင္တက္ ေတာင္ဆင္း ကားလမ္းေပၚေတြမွာ မိုးလင္းလုနီးထိ အရိွန္ေကာင္းၾကဆဲပါ။ ထိၾက၊ ၿငိၾက၊ တိုက္ၾက၊ ခိုက္ၾကတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးေပါ့။

မႏၲေလးေတာင္တက္၊ ေတာင္ဆင္း ကားလမ္းဆိုလို႔ စကားစပ္ကာ ေျပာရဦးမယ္။ မႏၲေလးေတာင္ဆိုတာ မႏၲေလးၿမိဳ႕ တည္ျခင္းရဲ႕ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ အထင္ကရ အထြတ္အျမတ္ေနရာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္တိုင္ႂကြေရာက္လာၿပီး ဗ်ာဒိတ္ေပးတယ္လို႔ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ယံုၾကည္ခဲ့တဲ့ေနရာပါ။ မႏၲေလးရဲ႕ က်က္သေရေဆာင္အျဖစ္ အထြတ္အျမတ္ ထားတဲ့ေနရာ မႏၲေလးထီးဦး နန္းဦးမွာ သာသနိက အေဆာက္အအံုမ်ားနဲ႔ အထင္ကရ ရိွခဲ့တဲ့ ေနရာပါ။ လက္ထက္ေတာ္ႀကီး၊ လက္ထက္ေတာ္ေလး ကာလမွာလည္း ရွင္ဘုရင္ကိုယ္တုိင္ အေလးအျမတ္ျပဳခဲ့တဲ့ ေနရာပါ။ ဒီအစဥ္အလာကို ေနာက္ပိုင္း ရေသ့ႀကိီးဦးခႏၲီက အေမြဆက္ခံၿပီး ဘာသာေရးဆိုင္ရာ အစဥ္အလာႀကီးမားတဲ့ အစဥ္အျဖစ္ တည္ထားကိုးကြယ္ခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မႏၲေလးေတာင္ေတာ္ကို ရေသ့ႀကီး ဦးခႏၲီႏွင့္အတူ နာမည္ေက်ာ္ ရဟန္းပ်ဳိအဖြဲ႔ကလည္း တပဲ တေရြးသားမွ် အစဥ္အလာ အပြန္းအပဲ့မခံဘဲ မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္ထားကာ ထိမ္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တာပါ။

၁၉၈၀ ၀န္းက်င္ကာလမ်ားအထိ ရဟန္းပ်ိဳအဖြဲ႔ ဥကၠ႒ ဆရာေတာ္ ဦးကုသလကိုယ္တိုင္ တေန႔ႏွစ္ႀကိမ္ ေစာင္းတန္း တေလွ်ာက္ တက္ဆင္းရင္း ေစာင့္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ေစာင္းတန္းေတြမွာ အမိႈက္တမွ်င္မွ် မရိွရေအာင္ ေစာင့္ေလွ်ာက္တယ္။ ဘာသာ သာသနာနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈကို ထိပါးေစမယ့္ ျပဳမူေနထိုင္မႈမ်ိဳး မရိွရေအာင္ ထိန္းသိမ္းတယ္။ ဘုရားဖူးဧည့္သည္ေတြ စိတ္လက္ခ်မ္းသာေစေရး၊ လံုၿခံဳေရးအတြက္ ၾကည့္႐ႈတယ္။ ေတာင္ေတာ္ေပၚမွာ အစားအေသာက္ကအစ ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ ေရာင္းခ်ေစတယ္။

၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေက်ာ္၀န္းက်င္ မႏၲေလးေတာင္ေပၚကို လြယ္လင့္တကူ တက္ေရာက္ႏိုင္ေရးအတြက္ ေဒသဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္ေတြက ေတာင္တက္ကားလမ္းေတြ ေဖာက္လုပ္ျခင္းနဲ႔အတူ ေတာင္ေတာ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းဆိုင္ရာ အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္တယ္။ ေတာင္ေပၚကို ကိုယ္ပိုင္ကားေတြ ဥဒဟို ေရာက္လာျခင္းနဲ႔အတူ စားေသာက္ဆိုင္ေတြလည္း ႐ုတ္ျခည္း တိုးပြားလာတယ္။

ၿမိဳ႕ထဲမွာ ရႏိုင္တဲ့ အစားအေသာက္ေတြ မွန္သမွ် ေတာင္ေပၚမွာရတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲက စားေသာက္ဆိုင္ေတြ ပံုစံအတုိင္း ကာရာအိုေက ယဥ္ေက်းမႈလည္း ေတာင္ေပၚအထိ တက္လာဖူးတယ္။ မႏၲေလးေတာင္ လာသူမွန္သမွ် ကားနဲ႔ပဲ တက္ၾကေတာ့တယ္။ ေရွးအစဥ္အဆက္ ရိွခဲ့တဲ့ ေစာင္းတန္းေတြမွာ၊ ေစာင္းတန္းတေလွ်ာက္က အာ႐ံုခံ ဇရပ္ေတြ၊ ဘုရားပုထိုးေတြမွာ လူသူ အေရာက္အေပါက္ နည္းကုန္တယ္။ လူသူအေရာက္အေပါက္ နည္းတာႏွင့္အမွ် ႀကီးၾကပ္မႈေတြလည္း နည္းကုန္ေတာ့ မသန္႔မရွင္း အမိႈက္႐ႈပ္ပြမႈေတြ၊ မသင့္တင့္ မေလ်ာက္ပတ္တဲ့ အိမ္ေထာင္မႈပစၥည္း အ၀တ္အစား ထားသိုမႈေတြ၊ အိမ္ေမြးတိရစာၦန္ ေမြးျမဴမႈေတြနဲ႔ အျမင္မတင့္တယ္တာေတြ၊ လံုၿခံမႈဆိုင္ရာ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ဖြယ္ရာေတြ ေပၚထြန္းလာတယ္။

မႏၲေလးၿမိဳ႕တြင္ အခါႀကီးရက္ႀကီးမ်ား၌ က်င္းပေလ့ရွိေသာ ပါတီပြဲတခုျမင္ကြင္း (ဓာတ္ပံု – ေနေရာင္)

ဒီထက္ဆိုးတာက မႏၲေလးေတာင္ေပၚကေန ေန၀င္အလွ ၾကည့္႐ႈခံစားဆိုတဲ့ ေခတ္ေပၚ အျပဳအမူနဲ႔အတူ လူငယ္ေတြရဲ႕ ဆည္းဆာနဲ႔ ညဥ့္ဦးယံ အခ်ိန္ေတြကို မႏၲေလးေတာင္ေပၚ ကုန္ဆံုးေစေတာ့ မလိုလားအပ္တာေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ေတာင္တက္ ေတာင္ဆင္း ကားလမ္းနဲ႔ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ ေနရာဌာနေတြဟာ ညစ္ႏြမ္းၾကရတယ္။ ေနာက္ပိုင္း သက္ဆိုင္ရာက မႏၲေလးေတာင္ေပၚ ေတာင္ေအာက္ ၀န္းက်င္ အရက္ေသစာေရာင္းခ်မႈ တားဆီးပိတ္ပင္ခဲ့တယ္။

ဘာသာသာသနာနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ ေရးရာအတြက္သာမက မလိုလားအပ္တဲ့ ဒုစ႐ိုက္မႈမ်ား ကာကြယ္တားဆီးေရးမွာ
မႏၲေလးေတာင္ကို ေစာင့္ေရွာက္ ထိန္းသိမ္းျခင္းကလည္ အဓိကက်ပါတယ္။ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္၀န္းက်င္မွာ သီးျခား စင္တင္ေဖ်ာ္ေျဖမႈ ပြဲလမ္းေတြ မႏၲေလးမွာ မ်က္စိက်လာတယ္။ ဘီယာဆိုင္တခ်ိဳ႕ ႏိုက္ကလပ္ဆန္တဲ့ သန္းေခါင္ေက်ာ္ စင္တင္ေဖ်ာ္ေျဖပြဲေတြ က်င္းပလာၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ ၿမိဳ႕သစ္လိုေနရာမ်ိဳးေတြမွာ ပိုမိုႀကီးထြားလာတယ္။ ေနာက္ပိုင္း
ေကတီဗီ အခန္းဖြဲ႔ကာရာအိုေက ဆိုင္မ်ားလည္း မိန္းကေလး ၀န္ေဆာင္မႈမ်ားျဖင့္ ေပၚထြန္းလာေသာအခါ သီးျခားလံုၿခံဳမႈရိွရိွျဖင့္ လူငယ္ႀကိဳက္ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ဖြယ္ကိစၥမ်ား ၿပီးျပည့္စံုေစေသာအခါ ထိုေကတီဗီမ်ားကလည္း
ရင္းႏွီးရက်ိဳး နပ္ေလာက္ေအာင္ အဆင္ေျပခဲ့ၾကတယ္။

မႏၲေလးမွာ လူေနမႈအဆင့္အတန္း တိုးတက္လာတာနဲ႔အမွ် ဟိုတယ္၀န္ေဆာင္မႈေတြလည္း ေကာင္းလာတယ္။ အထူးသျဖင့္ စီးပြားေရးအတြက္ လာေရာက္ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ မ်ားျပားလာတာနဲ႔အမွ် စံခ်ိန္မီဟိုတယ္ႀကီးေတြ ဖြင့္လွစ္လာၾကတယ္။
ဒီဟိုတယ္ႀကီးေတြမွာ တည္းခိုၾကတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြအတြက္ ဟိုတယ္ Night Life ေတြ ထားရိွလာရတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဒီဟိုတယ္ႀကီးေတြမွာ ႏိုင္ငံျခားသား အ၀င္အထြက္ နည္းလာေပမယ့္ ဟိုတယ္ Night Life ေတြရဲ႕ အရိွန္အဟုန္က ေလ်ာ့ပါးမသြားပါဘူး။

ဆယ္ေက်ာ္သက္ လူငယ္ေလးေတြ အမ်ားစုက ၀င္ေရာက္ ေနရာယူၾကတယ္။ ၀င္ေၾကးအေနနဲလည္း တေယာက္ကို ေငြက်ပ္ ၅၀၀၀ နဲ႔ ၁၀၀၀၀ ၾကားပဲရိွေတာ့ မတြန္႔တိုႏိုင္ၾကပါဘူး။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္ႏိုင္ပါးႏိုင္တယ္။ ကႏိုင္ ခုန္ႏုိင္တယ္။ ဘီယာ (သို႔မဟုတ္) ေကာ့ေတး တခြက္လည္း ေသာက္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိန္းကေလးမ်ားပါမက်န္ လူငယ္အမ်ားစု ဟိုတယ္ Night Life ဆီေရာက္သြားၾကတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားအတြက္ ဖြင့္တဲ့ ဟိုတယ္ Night Life ေတြက ဧည့္သည္မလာမွာ ပူစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ တျခားခန္းမေတြ၊ ဟိုတယ္ေတြမွာ ေန႔ႀကီး ရက္ႀကီးမ်ားကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး သီးျခား ေဖ်ာ္ေျဖမႈအစီအစဥ္ေတြ က်င္းပလာၾကတယ္။ ညေန ၄ နာရီက ည ၁၁ နာရီေက်ာ္အထိ က်င္းပတဲ့ အဲဒီေဖ်ာ္ေျဖမႈ အစီအစဥ္ေတြမွာ ဒီေဂ်ေတြပါတယ္။

ဒီပြဲေတြက တရား၀င္ က်င္းပတဲ့ ပြဲေတြပါ။ အထူးသျဖင့္ ကဆုန္လျပည့္၊ ၀ါဆိုလျပည့္၊ ေတာ္သလင္းလျပည့္၊ သီတင္းကြၽတ္ လျပည့္၊ တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္စတဲ့ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ အခါႀကီးရက္ႀကီးေတြမွာ က်င္းပၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူငယ္ေတြ အဖို႔ အခါႀကီးရက္ႀကီး ဆိုတာ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ ယဥ္ေက်းမႈဆုိင္ရာ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ဖို႔ ဆုိတဲ့အသိ မရိွၾကေတာ့ဘဲ ဘီယာ ေသာက္မယ္၊ ကမယ္၊ ခုန္မယ္၊ လည္မယ္၊ ပတ္မယ္၊ အေပ်ာ္က်ဴးမယ္၊ ခိုက္ရန္ေဒါသ ျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ တလြဲကိစၥေတြပဲ သိၾကေတာ့တာပါ။

တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာတဲ့ လူမႈ၀န္းက်င္အရ သမ႐ိုးက်မဟုတ္တဲ့ ပြဲလမ္း အခင္းအက်င္းေတြ ေပၚေပါက္တယ္ဆိုတာ နိယာမပါ။ ဒါေပမယ့္ လူငယ္ေတြအတြက္ အညြန္႔ တလူလူတက္ေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔အတူ ကိုယ္ကာယ စြမ္းအားေတြကလည္း အရက္၊ ဘီယာ၊ မူးယစ္ေဆး၀ါး၊ ဖိုမကိစၥေတြနဲ႔သာ အခ်ိန္ကုန္ေနျခင္းအေပၚ မိဘေတြက စိုးရိမ္ပူပန္ၾကတာေပါ့။

မႏၲေလးရဲ႕ Night Life မွာ လတ္တေလာ စည္ကားေနတာက မႏၲေလး က်ဳံးနံေဘး ၀န္းက်င္ပါ။ အထူးသျဖင့္ က်ဳံးအေရွ႕လမ္း (၆၆ လမ္း) နဲ႔ က်ဳံးေတာင္ဘက္ လမ္း (၂၆ ဘီလမ္း) ေတြပါပဲ။ က်ဳံးနေဘး ပလက္ေဖာင္းေတြ ေပၚမွာ ညေန ေန၀င္ကတည္းက ညဥ့္သန္းေခါင္အထိ ပြဲေတာ္ႀကီးတမွ်ပါ။

ညဥ့္ဦးပိုင္းမွာေတာ့ သာမန္သမီးရည္းစား စံုတြဲေတြ အမ်ားစုပါ။ ျမန္မာစကားပံုအတိုင္း “ျမင္သူရွက္” ရတဲ့ အျပဳအမူေတြပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္း ညဥ့္နက္ေလ လိင္တူကိစၥ၊ ေသြးသားေရာင္းကုန္ကိစၥ ေစ်းပြဲေတာ္ႀကီး စည္ကားေလပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ က်ံဳးအတြင္း အေလာင္းေပၚတဲ့ ကိစၥလည္း မၾကာမၾကာဆိုပါေတာ့…။ လိုင္စင္ရ ျပည့္တန္ဆာလမ္းမႀကီးေတြအျဖစ္ လ်စ္လွ်ဴ႐ႈထားၾကပံုရရဲ႕ …။

ဒီလို အၿပိဳင္ေနရာ ေစ်းကြက္တခုလည္း မႏၲေလးအေနာက္ျခမ္း ကန္ေတာ္ႀကီးမွာလည္း ရိွေလရဲ႕ …။ ဒီျမင္ကြင္းေတြ အတိုင္း မႏၲေလးမွာ “အပ်ဳိစစ္” ဆိုတာ ရိွေသးသလားဆိုတာ ယံုမွား သံသယ ရိွလာပါေတာ့တယ္။

အထူးသျဖင့္ ဒီကေန႔အခ်ိန္ဟာ ဟီး႐ိုးအင္းေပၚခါစ ၀ယ္လိုအားေစ်းကြက္ သံုးစြဲမႈေစ်းကြက္ အားေကာင္းခဲ့ေသာ မႏၲေလးရဲ႕ အစဥ္အလာဟာ ျပန္လည္ ဦးေမာ့လာတယ္လို႔ ဆိုရမယ့္ ကာလေတြပါ။ တ႐ုတ္ျပည္ျဖစ္ ဆိုင္ကယ္ေတြ အစီးေရ သိန္းခ်ီၿပီး လိုင္စင္ခ်ေပးျခင္းႏွင့္ အတူ မႏၲေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ လမ္းမႀကီးေတြေပၚက ညဥ့္သံုးယံဟာ အုပ္စုဖြဲ႔ဆိုင္ကယ္ေတြရဲ႕ အိတ္ေဇာသံ
သံေသးသံေၾကာင္ ေအာ္ဟစ္သံ ေဘာင္းဘီတို၊ အကႌ်တို၀တ္ မိန္းကေလးေတြမပါမျဖစ္ ပါေလ့ရိွတဲ့ ေယာက္်ားေလး သံုးေယာက္စီး ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ ရမၼက္ေဇာသံ၊ အထိမခံ ပါးလွပ္လွပ္ ရီေ၀ေ၀စိတ္ေၾကာင့္ အခ်င္းခ်င္း ထိၾက၊ ခိုက္ၾက၊ တိုက္ၾက၊ ခုိက္ၾကမႈမွသည္ အုပ္စုဖြဲ႕ ရန္ညႇိဳးႀကီးႀကီးျဖင့္ ထိုးခုတ္ တိုက္ခိုက္မႈမ်ားထိ အက်ည္းတန္ခဲ့ေသာ မႏၲေလး ညခ်မ္းမ်ားကို အတိတ္မွာပင္ ထားရစ္ခဲ့ခ်င္ၿပီ။

ႏွစ္ၿခိဳက္အနားယူ လံုလံုၿခံဳၿခံဳ အိပ္ေမာက်စြာနဲ႔ အနာဂတ္ရဲ႕ အားသစ္အင္သစ္မ်ားအတြက္ ခ်မ္းေျမ့ၾကည္ႏူးဖြယ္ မႏၲေလး ညဥ့္ခ်မ္းမ်ား ျဖစ္ထြန္း တည္တ့ံေစခ်င္ ေနမိပါေတာ့တယ္။

From -ဧရာ၀တီ