ႏိုင္ငံေရးဇာတ္ခံုေပၚက ဓမၼႏွင့္ အဓမၼ

ထက္ျမတ္

စက္တင္ဘာ ၁၅ ရက္ေန႔ထုတ္ First Weeklt Journal မွ ေဆာင္းပါးရွင္ထက္ျမက္ေဆာင္းပါးမွ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္

ဂရိဒႆနိကပညာရွင္အရစၥတိုတယ္က လူသည္ႏိုင္ငံေရးသတၱ၀ါ ျဖစ္သည္ဟု သူ၏ ႏိုင္ငံေရးဆိုေသာက်မ္း တြင္ ေရးသားခဲ့ဖူးသလုိ ဂ်ာမန္ ႏို္င္ငံေရးသမားလည္းျဖစ္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္လည္းျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ ဘစ္စမတ္ က ၁၈၈၄ ခု မတ္လ ၁၅ ရက္တြင္ “ႏို္င္ငံေရးသည္ သိပၸံပညာတစ္ခု မဟုတ္၊ ႏိုင္ငံေရးသည္ အႏုပညာတစ္ရပ္ျဖစ္သည္ဟု ရစ္ခ်္စတတ္လႊတ္ေတာ္တြင္ မိန္႔ခြန္းေျပာခဲ့ဖူးေလသည္။ လူ႔သမိုင္းျဖစ္ေပၚမႈတြင္ ႏိုင္ငံမ်ား ေပၚေပါက္လာျခင္း လူတို႔၏ အသိေရခိ်န္တို္ိုးတက္လာျခင္း စေသာျဖစ္ထြန္းတိုးတက္မႈမ်ားေအာက္၌ ႏိုင္ငံေရးစတင္ေဆာင္ရြက္လာသည္။ ႏိုင္ငံေရး ဆိုေသာ ေ၀ါဟာရ

လည္း ေပၚေပါက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္၌ လူ၏ျဖစ္ေပၚမႈအရ ပုဂၢလိကပိုင္ဆိုင္မႈႏွင့္ အရင္းေပၚတြင္ မူတည္ကာ လူတန္းစား ခဲြျခားမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚလာသလို လူတန္းစားတိုက္ပဲြမ်ား ျဖစ္ေပၚလာ၏။ ထိုျဖစ္စဥ္မ်ားကို သမိုင္းျဖစ္ေပၚမႈအရ လူသားတို႔ မလဲြမေသြ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရသည္။ ထိုျဖစ္စဥ္မ်ားမွာ ပုဂၢလိက ပိုင္ဆိုင္မႈစကတည္းက ယေန႔အထိ ေန႔စဥ္ နာရီမလပ္ျဖစ္ေပၚေနသည္။ လူ႔သမိုင္းသည္ လူတန္းစားတိုက္ပဲြသမိုင္း ျဖစ္လာသည္။ လူတြင္ ပုဂၢလိကပိုင္ဆိုင္မႈရွိေနေသးသ၍ လူတန္းစားခဲြျခားမႈႏွင့္ လူတန္းစားတိုက္ပဲြ ရွိေနလိမ့္မည္။ ထိုကိစၥမွာေရွာင္လဲႊမရေသာ သမိုင္းျဖစ္ေပၚမႈပင္။

ထို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးဆိုသည္မွာလည္း လူတို႔မေရွာင္မလဲႊသာ ပါ၀င္လႈပ္ရွားရမည့္ သမိုင္းေရးျဖစ္ေပၚမႈတစ္ခုအျဖစ္ နားလည္သေဘာေပါက္ရန္ လိုအပ္ပါသည္။ ႏိုင္ငံေရးကို နားလည္သေဘာေပါက္မႈမရွိလွ်င္ လူသည္ေနာက္က်က်န္ရစ္ေပလိမ့္မည္။ ႏိုင္ငံေရးကို နားလည္ သေဘာေပါက္ဖို႔ လိုအပ္ ပါသည္။ ႏိုင္ငံေရးကို နားလည္သေဘာေပါက္သူသည္ တိုင္းျပည္တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေသာ ႏိုင္ငံေရးသမား ျဖစ္လာေပလိမ့္မည္။ ႏိုင္ငံအတြက္ အားႀကိဳးမာန္တက္လုပ္ႏိုင္ေသာ ႏိုင္ငံေရးသမား ျဖစ္လာေပမည္။ ႏိုင္ငံေရးကိုနားမလည္ဘဲ မိမိတို႔၏ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားအတြက္သာ ႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေသာ လူမ်ားမွာ ႏိုင္ငံေရးကို အျပင္းအထန္ဆန္႔က်င္ ၾကသည္။ ႏိုင္ငံေရးကို နားမလည္သူ သို႔မဟုတ္ ႏိုင္ငံေရးကို ဆန္႔က်င္သူသည္ ႏိုင္ငံေရးသမားလည္း မဟုတ္၊ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္လည္းမဟုတ္၊ ႏိုင္ငံကိုအကိိ်ဳးျပဳသူ လည္းမဟုတ္ဘဲ တစ္ကိုယ္ေကာင္းအက်ိဳးရွာသူ တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ ႏိုင္ငံေရးကို ဆန္႔က်င္သူတြင္ အာဏာရွင္မ်ားမွာ ထိပ္ဆံုးက ပါ၀င္ေလသည္။

ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားမွာ နာမည္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြေအာင္ ႏိုင္င့ံအေ&းအတြက္ လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္မႈမ်ား ျဖစ္၏ နယ္ခ်ဲ႕သမား၏ ကၽြန္ျပဳ ခံေနရလွ်င္ နယ္ခ်ဲ႕သမားလက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ေသာ လႈပ္ရွားမႈမ်ားျဖစ္သည္။ ျပည္သူျပည္သားမ်ားႏွင့္ တိုင္းျပည္ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အားႀကိဳးမာန္တက္ေဆာင္ရြက္ေသာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ငန္းသည္ မြန္ျမတ္ေသာလုပ္ငန္းအျဖစ္ နားလည္ၾကသည္။ ႏိုင္ငံေရးသမား ျဖစ္ရန္ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံဖို႔ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားမငဲ့ဖို႔ တိုင္းျပည္အတြက္ မိမိအသက္ကိုေပးဖို႔ အသင့္ျဖစ္ရမည္။ မည္သည့္တိုင္းျပည္တြင္မဆို တစ္ကယ့္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားမွာ မိမိကိုယ္က်ိဳးစီးပြား စြန္႔လႊတ္ခဲ့သူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးသမိုင္း၌လည္း ထိုသို႔ အသက္စြန္႔ခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားကို အာဇာနည္မ်ား ဟုျပည္သူက သတ္မွတ္ေလသည္။ ဥပမာ-ဂ်ဴလိုင္ ၁၉ ရက္က အသက္ေပးခဲ့ေသာ အာဇာနည္ေခါင္း ေဆာင္ႀကီးမ်ား။

ႏိုင္ငံေရးသည္ ျမင့္ျမတ္ေသာ အလုပ္၊ သန္႔စင္ေသာအလုပ္အျဖစ္သတ္မွတ္ထားေသာ္လည္း လူတို႔၏ေလာဘ၊ ေဒါသႏွင့္ အာဏာမက္ေမာမႈ တို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္တြင္ တရားမဲ့မႈႏွင့္ တရားရွိမႈ၊ ယုတ္ညံ့မႈ ေကာင္းျမတ္မႈ၊ ဓမၼႏွင့္အဓမၼတို႔ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ၾကေလသည္။ အတိုက္အခံမ်ားအေပၚ အာဏာရပါတီႏွင့္ အစိုးရအဖဲြ႕ကဖိႏွိပ္ညွဥ္းပန္းမႈမ်ား ျဖစ္လာခဲ့ၾကသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ မိမိတို႔မလိုလားေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို လုပ္ႀကံ သတ္ျဖတ္မႈမ်ားလည္း ျဖစ္လာသည္။ ထိုသည္မွာ ဓမၼႏွင့္ အဓမၼ ကဲြျပားလာျခင္းျဖစ္သည္။ အၾကမ္းဖက္လုပ္ႀကံ သတ္ျဖတ္မႈမ်ားသည္ အဓမၼလုပ္ရပ္မ်ား ျဖစ္၏။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဂ်ဴလိုင္ ၁၉ ရက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအမွဴးျပဳေသာ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီမ်ားကို အတိုက္အခံ ဂဠဳန္ဦးေစာက သူေမြးျမဴထားေသာ လူသတ္သမားမ်ားေစလႊတ္ကာ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို အၾကမ္းဖက္နည္းျဖင့္ ဖယ္ရွားကာ သူအာဏာရေရး ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေရးကို အႀကံပက္စက္စြာျဖင့္ ဂဠဳန္ဦးေစာ ႀကံစည္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္က ဘုရင္သတ္လွ်င္ ဘုရင္ျဖစ္သည္ဆိုေသာ အျမင္မ်ိဳးျဖင့္ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခဲ့ပံုရပါသည္။ အရင္းရွင္ေခတ္၌ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ပေဒသရာဇ္ အာဏာရယူမႈမ်ိဳး မရွိေတာ့ေပ။ လူထု၏ဆႏၵသည္ အေျခခံ အျဖစ္ စတင္လာခဲ့ပါသည္။ ထိုႏိုင္ငံေတာ္လုပ္ႀကံမႈႀကီးကို လူထုကပင္ေဖာ္ထုတ္ၿပီး တိုင္းျပည္ဖရိုဖရဲ မျဖစ္ေအာင္ က်န္ရွိေနေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက အခ်ိန္မီ ထိန္းသိမ္းႏို္င္ခဲ့သည္။

အိႏၵိယႏိုင္ငံ၌လည္း ထိုကဲ့သို႔လုပ္ရပ္မ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ အိႏၵိယ အမ်ိဳးသားေခါင္ေးဆာင္ႀကီး မဟတၱမဂႏၵီကို ဟိႏၵဴအစြန္းေရာက္၀ါဒီ တစ္ေယာက္က လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခဲ့ေသာ္လည္း အဓမၼမႈမွာ အသာစီးရမသြားဘဲ ဂ်၀ါဟာလာေနရူးက လြတ္လပ္ေရးကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ခဲ့ သည္။ စင္စစ္အားျဖင့္ အဓမၼမႈမွာ ႏိုင္ငံေရးဇာတ္ခံုေပၚတြင္ အသာစီးမရႏိုင္ေပ။ အဓမၼသမားမ်ားက ႏိုင္ငံေရးအာဏာကို ရယူထားသည့္တိုင္ ထိုအာဏာမွာ ေရရွည္ခိုင္ၿမဲမည္မဟုတ္ေပ။ ဘဝႏုိင္ငံေရး ဇတ္ခံုေပၚတြင္လည္း အဓမၼႏုိ္င္ငံေရးအာဏာ ရယူထားသူမ်ားမွာ ေရရွည္ခုိင္ၿမဲမည့္သူမ်ား မဟုတ္ေပ။ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးသမုိင္းတြင္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးကတည္းက ဓမၼႏွင့္ အဓမၼ လြန္ဆြဲပြဲမ်ား အမ်ားအျပားျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ပါတီစံု ဒီမုိကေရစီစနစ္ က်င့္သံုးေသာ ၁၉၄၈ မွ ၁၉၆၂ ကာလအတြင္း မသမာမႈမ်ား အဓမၼျဖစ္ရပ္မ်ား အမ်ားအျပား ေပၚထြက္ခဲ့သည္။ ဖဆပလ အစိုးရသည္ မိမိအာဏာရရွိေရးအတြက္ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ားတြင္ မဲလိမ္၊မဲခိုးမႈမ်ား အမ်ားအျပား ျပဳလုပ္ခဲ့၏။ ေရြးေကာက္ပဲြမ်ားတြင္ အတိုက္အခံ ပမညတ အဖြဲ႕ဝင္မ်ားႏွင့္ အမတ္ေလာင္းမ်ားကို ေနခင္းေၾကာင္ေတာင္ သတ္ျဖတ္မႈမ်ားကို ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ငါန္းဇြန္ေျခာက္ေလာင္းၿပိဳင္၊ မင္းလွေလးေလာင္းၿပိဳင္ စေသာ ႏုိင္ငံေရးလူသတ္မႈမ်ားမွာ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးဇတ္ခံုတြင္ အလြန္အ႐ုပ္ဆိုး အက်ဥ္းတန္လွသည္။ ဖ်ာပံု၊ မိတၱီလာ၊ ပ်ဥ္းမနား၊ ေတာင္သာ စသည့္ ေဒသမ်ားမွာ ဖဆပလလူမိုက္မ်ားႏွင့္ နယ္ခံဗိုလ္က်သူမ်ားက တစ္ဗိုလ္တစ္မင္းအျဖစ္ အုပ္ခ်ဳပ္ကာ အတိုက္အခံမ်ားကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ႐ုိက္ႏွက္ညင္းပန္းျခင္း၊ သူတို႔၏ ခါးပိုက္ေဆာင္ ယႏၱရားမ်ားကိုိ အသံုးခ်ကာ အျပစ္ရွာဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ျခင္း၊ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ သတ္ျဖတ္ျခင္းမ်ားျဖင့္ အဓမၼမႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ဖဆပလလူမိုက္မ်ား၏ ရက္စက္မႈမ်ားတြင္ ၿမိတ္မွ ဆီေတာင္အိုင္ လူသတ္မႈႀကီးဆိုလွ်င္ အလြန္ ထင္ရွားေလသည္။ လူေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ကို စက္ေလွဝန္းထဲ၌ ထည့္ပိတ္ကာ ပင္လယ္ထဲတြင္ ေသနတ္မ်ားျဖင့္ ပစ္သတ္၍ ေရထဲေမွ်ာပစ္ခဲ့၏။ ထိုအမႈမွာ တရားခံရွာမရဘဲ တရားခံမေဖာ္ႏုိင္ဘဲ အမႈပိတ္ရမလိုပင္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္တြင္ အာဏာအတြက္ ထိုကဲ့သို႔ ရက္စက္ေသာ အဓမၼမႈမ်ားကို က်င့္သံုးခဲ့ၾကသည္။ တခ်ိန္တည္းတြင္ ဓမၼကိုအေလးထားေသာ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္မ်ားကလည္း တရားမွ်တစြာ တိုင္းျပည္အတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကသည္။

ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာင္မိႈင္းသည္ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရးႏွင့္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ဦးေဆာင္ခဲ့သည္။ ထုိ႔အျပင္ ကမာၻၿငိမ္းခ်မ္းေရး အတြက္လည္း ပါဝင္ခဲ့၏။ ဆရာႀကီး၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈမွာ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ႏုိင္ငံေရးအာဏာရယူရန္ လႈပ္ရွားျခင္းမဟုတ္။ တုိင္းျပည္တြင္ ျဖစ္ေပၚေနေသာ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲရန္ျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးေကာ္ မတီတြင္ စာေရးဆရာ အမ်ားအျပား ပါဝင္သည္။ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲဝင္ မ်ိဳးခ်စ္ေဟာင္းမ်ားလည္း ပါဝင္၏။ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားလည္း ပါဝင္ေလသည္။ ကိုယ္က်ိဳးမဖက္ေသာ လြတ္လပ္ေသာ အဖြဲ႕အစည္းႀကီးအျဖစ္ ျမန္မာႏုိင္ငံေရးေလာကတြင္ ထင္ရွားခဲ့သည္။ ထိုၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈမွာ ဓမၼျဖစ္ေလသည္။

ကမာၻႏုိင္ငံအသီးသီးရွိ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈတိုင္းတြင္ ဓမၼႏွင့္ အဓမၼမွာ ဒြန္တြဲလ်က္ရွိ၏။ မီဒီယာမ်ား၏ ေဖာ္ထုတ္ဖြင့္ခ်မႈေၾကာင့္ ကမာၻျပည္သူမ်ား သိရွိခဲ့ေသာ ႏုိင္ငံေရးအဓမၼတစ္ခုမွာ ဖိလစ္ပိုင္မွာ ဖာဒီနန္မားကို႔စ္၏ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္မႈတစ္ခုျဖစ္သည္။ မားကို႔စ္သည္ သူ႔အား ျပတ္ျပတ္သားသား ရင္ဆုိင္၍ အတုိက္အခံလုပ္ေနေသာ အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္ ဗီနန္ႏို အာကြီႏို လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္မႈျဖစ္၏။ အာကြီႏိုသည္ ဖိလစ္ပိုင္တြင္ လူထု ေထာက္ခံ မႈရွိေသာ လူထုေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္ရာ မားကို႔စ္က ျပည္ႏွင္ဒဏ္ေပးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အာကြီႏိုက လူထုဘက္ကပင္ရပ္တည္ကာ မားကို႔စ္ကို ဆန္႔က်င္ ခဲ့သည္။ အေမရိကန္တြင္ အတန္ၾကာေနကာ ဖိလစ္ပိုင္သို႔ အျပန္ ေလယဥ္ေပၚမွ အဆင္း၌ မားကို႔စ္ ေစခိုင္းထားေသာ လူသတ္သမားမ်ားက ေလဆိပ္၌ပင္ အာကြီႏုိကို ေသနတ္ျဖင့္ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ပစ္ခတ္ကာ လုပ္ႀကံခဲ့ေလသည္။ ထိုအျဖစ္မွာ ကမာၻေက်ာ္သြားသည့္ ထင္ရွားေသာ ႏုိင္ငံေရးအဓမၼမႈ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔ ႏုိင္ငံေရးအဓမၼမႈမ်ားကို အမ်ားဆံုးျပဳလုပ္သူမ်ားမွာ အာဏာရွင္မ်ားႏွင့္ စစ္အာဏာရွင္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ခ်ီလီႏုိင္ငံမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ပီႏိုေခ်းမွာလည္း လူထုက ေရြးေကာက္ထားေသာ သမၼတ အာရန္ေဒးႏွင့္ အစိုးရအဖြဲ႕ကိုသတ္ျဖတ္ကာ အာဏာသိမ္းယူထားသည္မွာ လည္း ထင္ရွား ပါသည္။ အင္ဒိုနီးရွားမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဆူဟာတို၏ ၁၉၆၅ခုႏွစ္ စစ္တပ္မွ အာဏာသိမ္းပြဲမွာ လည္း လူအမ်ားအျပားကို ေသြးေခ်ာင္းစီးေစခဲ့ျခင္းျဖင့္ လူ႔အခြင့္အေရးလႈပ္ရွားမႈတြင္ ထင္ရွားမွတ္တိုင္တစ္ခု ျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ ႏုိင္ငံေရးအဓမၼမႈမ်ားကို အာရွတုိက္တြင္ အမ်ားအျပားေတြ႕ရပါသည္။ ပါကစၥတန္တြင္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ အလီဘူတိုကို ႀကိဳးေပးကြပ္မ်က္ျခင္းျဖင့္ အဓမၼမႈကို အာဏာသိမ္းစစ္အစိုးရက က်င့္သံုးခဲ့၏။  ထို႔ေနာက္အလီဘူတို၏ သမီး ဘင္နာဇီရာဘူတိုကိုလည္း အစၥလာမ္မစ္အၾကမ္းဖက္သမားမ်ားက လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ကာ အဓမၼမႈကို က်ဴးလြန္ခဲ့ျပန္သည္။ အင္ဒိုနီးရွားတြင္ ကြန္ျမဴနစ္ မ်ားကို စစ္အစိုးရက ေသြးေခ်ာင္းစီးေအာင္ သတ္ျဖတ္ခဲ့ေသာ အဓမၼမႈမ်ားရွိသလို ကေမာၻဒီးယားတြင္လည္း ခမာနီမ်ားက အတိုက္အ ခံမ်ားႏွင့္ ျပည္သူ မ်ားစြာကို သတ္ျဖတ္ခဲ့ေသာ အဓမၼမႈမ်ားရွိေလသည္။ ထိုသို႔ အဓမၼမႈမ်ားမွာ သမုိင္းတြင္ အလြန္အ႐ုပ္ဆိုး အက်ဥ္းတန္လွေလသည္။ ထိုကဲ့သို႔ပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ႏုိင္ငံေရးျဖစ္စဥ္ထဲတြင္လည္း အ႐ုပ္ ဆိုးလွေသာ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဇူလိႈင္ ၇ ရက္ေန႔တြင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားကို ရာႏွင့္ခ်ီ၍ သတ္ျဖတ္ ပစ္ခဲ့ေသာ အာဏာသိမ္းစစ္အစိုးရ၏ အဓမၼမႈမွာလည္း ျမန္မာ့သမုိင္းတြင္ ယေန႔ထက္တိုင္ အမဲစက္ႀကီးအျဖစ္ စြန္းထင္ခဲ့ေလသည္။ တရားမဲ့စြာ ျပဳက်င့္ခဲ့ေသာ ႏုိင္ငံေရးျပစ္မႈမ်ားရွိသလို ႏုိင္ငံေရးဇတ္ခံုေပၚတြင္ တရားမွ်တမႈ ဓမၼကိုလက္ကိုင္ျပဳၿပီး အခုိင္အမာရပ္တည္ခဲ့သည့္ မဟတၱမဂႏၵီလို ပုဂၢိဳလ္မ်ား ရွိခဲ့သည္မွာလည္း ဂုဏ္ယူစရာ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံအပါအဝင္ ကမာၻေပၚရွိႏုိင္ငံအသီးသီးမွ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ေရွ႕အနာဂတ္ တြင္ ဓမၼႏွင့္အဓမၼကို ခြဲျခားက်င့္သံုးရန္လိုအပ္သည္။ အဓမၼလမ္းစဥ္လိုက္သူမ်ားမွာ သမုိင္းတြင္လည္း နာမည္ဆိုးျဖင့္ က်န္ရစ္မည္ျဖစ္သလို လက္ရွိတြင္လည္း လူအမ်ား၏ ေအာ့ႏွလံုးနာ ရြံရွာျခင္းကို ခံရေပမည္။ ဓမၼကိုပဲ ကိုင္စြဲမလား၊ အဓမၼလမ္းေၾကာင္းကိုပဲ လိုက္မလားဆိုသည္ကို တိုင္းျပည္ေခါင္း ေဆာင္မ်ား၊ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား သတိႏွင့္ယဥ္ၿပီး ေရြးခ်ယ္ရမည့္ လမ္းပင္ျဖစ္ပါေတာ့သတည္း။

From -Transparency Myanmar Blog