အေရးႀကီးပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ အေရးေပးခံရသူ

From- 7Day News Journal

ေရးသားသူ- ျမင့္မိုရ္ေဆြ

ဖံြ႕ၿဖိဳးဆဲႏုိင္ငံမ်ားတြင္ ႏိုင္ငံ၏ စီးပြားေရး ဖံြ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို လက္နက္မပါဘဲ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း တိုက္ခိုက္ဖ်က္ဆီးေနေသာ ရန္သူမွာ အျခားမဟုတ္၊ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈမ်ား ျဖစ္ေပသည္။ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈသည္ ႏိုင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ၏ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးမ်က္ႏွာစာအားလံုးကို ဆူနာမီထက္ အင္အားႀကီးမားစြာ ဖ်က္ဆီးပစ္ႏိုင္စြမ္းရွိ၏။ ေလာကပါလတရားကို ဖ်က္ဆီးရာတြင္လည္း အဖ်က္အင္အား အႀကီးမားဆံုး ျဖစ္ေပသည္။ မ်က္ေမွာက္ကာလ စာေရးသူတို႔ႏိုင္ငံတြင္ သန္႔ရွင္းေသာ အစိုးရႏွင့္ ေကာင္းျမတ္ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈကတစ္ဖက္ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူကတစ္ဖက္၊ အားၿပိဳင္လ်က္ရွိၿပီး လာဘ္ေပးလာဘ္ယူက အားသာမွာကို ျပည္သူတုိ႔ အလြန္စုိးရိမ္လ်က္ ရွိေပသည္။ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူႏွင့္ ပတ္သက္၍ အလြန္မွတ္သားဖြယ္ေကာင္းေသာ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကို ျပန္ေျပာင္း သတိရမိပါသည္။ ေရွးအခါက တုိင္းျပည္တစ္ျပည္တြင္ ျပည့္ဘ႑ာကို ခိုးယူေသာ နာမည္ႀကီး သူခုိးႀကီးတစ္ဦးအား လက္ရဖမ္းဆီးမိ၏။ ဘုရင္ကိုယ္တုိင္ မွဴးႀကီးမတ္ရာႏွင့္ စစ္သူႀကီးမ်ား ေရွ႕ေမွာက္၌ စစ္ေမးရာ သူခုိးႀကီးက အျပစ္ကို၀န္ခံ၏။ ျပည့္ဘ႑ာကို ခိုးယူသည္မွာ အျပစ္ႀကီးေလးသည့္အေလ်ာက္ သားစဥ္ေျမးအၫြန္႔ မွတ္သားေလာက္ေအာင္ ေသဒဏ္က်ခံေစဟု ဘုရင္ကအမိန္႔ခ်၏။ သူခုိးႀကီး အား ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ေမာင္မင္း ဘာမ်ား ေလွ်ာက္တင္လုိသနည္းဟု ေမးရာ သူခုိးႀကီးက သူမေသမီ ေနာက္ဆံုး အခြင့္အေရးတစ္ရပ္ ေတာင္းဆိုလုိပါေၾကာင္း၊ သူသည္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ ပစၥည္းမ်ား ခုိး၀ွက္ရင္း ပေဒသာပင္ မ်ဳိးေစ့တစ္ေစ့ကို ကံအားေလ်ာ္စြာ ခိုးယူရရွိထားၿပီး ကိုယ္ႏွင့္မကြာ အၿမဲသိမ္းဆည္းထားပါေၾကာင္း၊ မိမိ မကြယ္လြန္မီ တိုင္းျပည္အတြက္ ပေဒသာပင္ စိုက္သည္ကို ေတြ႕ျမင္သြားလုိေၾကာင္း၊ ပေဒသာပင္ သီးပြင့္လာေသာအခါ တိုင္းျပည္ႀကီး ခ်မ္းသာလာ မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အက်င့္သီလမရွိဘဲ ရိွဟန္ေဆာင္ၿပီး စိုက္ပ်ဳိးပါကလည္း အပင္မေပါက္သည့္အျပင္ စိုက္ပ်ဳိးသူပါ ေသြးပြက္ပြက္အန္ၿပီးေသမွာ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ အရွင္မင္းႀကီးကိုယ္တုိင္ မွဴးႀကီးမတ္ရာမ်ားထဲမွ သင့္ေလ်ာ္သူကို ေရြးခ်ယ္စုိက္ပ်ဳိးေစပါမည့္အေၾကာင္း အခြင့္ေတာင္းေလ၏။ ဘုရင္ႀကီးက ဤအခြင့္အေရးမွာ ခဲရာခဲဆစ္မဟုတ္၊ တုိင္းျပည္လည္း ခ်မ္းသာမည္ျဖစ္ၿပီး သူ၏ထံပါး၌ အက်င့္သီလရွိေသာ အမတ္က၀ိန္မ်ား မ်ားစြာရွိ၍ ယခုပင္ စိုက္ပ်ဳိးေစအံ့ဟု လုိက္ေလ်ာသမႈ ျပဳေလ၏။

ဘုရင္ႀကီးက ေရွးဦးစြာ စိုက္ပ်ဳိးေရးအမတ္ႀကီးအား တာ၀န္ေပးရာ အမတ္ႀကီးက သူ႔ထက္ပို၍ သီလျပည့္စံုသူ ျပည္ထဲေရးအမတ္ႀကီးကို တာ၀န္ေပးသင့္ပါေၾကာင္း ေလွ်ာက္တင္၏။ ျပည္ထဲေရး အမတ္ႀကီးကလည္း တုိင္းျပည္တြင္ လက္႐ုံးရည္၊ ႏွလံုးရည္ အျပည့္အ၀ဆံုးျဖစ္သည့္ စစ္သူႀကီးႏွင့္ ပိုမိုသင့္ေလ်ာ္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားျပန္၏။ စစ္သူႀကီးကလည္း တုိင္းျပည္ရန္ကို လက္႐ုံးရည္ျဖင့္ ႏွိမ္နင္း ရာ၌ သီလက်ဳိးေပါက္မႈမ်ား ရွိႏုိင္ပါ၍ လႊတ္္ေတာ္အမတ္ႀကီးႏွင့္သာ သင့္ေလ်ာ္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထား၏။ လႊတ္ေတာ္အမတ္ႀကီးကလည္း သာသနာေရးအမတ္ႀကီးႏွင့္ ပိုမုိသင့္ေလ်ာ္ေၾကာင္း
ေလွ်ာက္ျပန္၏။ သာသနာေရးအမတ္ႀကီးကလည္း မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴးႏွင့္ စိုက္ပ်ဳိးေရးအလုပ္ျဖစ္၍ စိုက္ပ်ဳိးေရးအမတ္ကိုသာ တာ၀န္ေပးသင့္ပါေၾကာင္း အလ်င္အျမန္ ေလွ်ာက္ထားျပန္၏။ ထိုအခါ ဘုရင္ႀကီးက အမတ္ႀကီးမ်ား ေဘာ္လီေဘာပုတ္ေနသည့္ အေျခအေနကို ရိပ္စားမိကာ အမ်က္ေဒါသထြက္၍ မိမိထံပါးမွာ အက်င့္သီလရွိသည့္အမတ္ လံုး၀မရွိမွန္းကိုလည္းေကာင္း၊ မိမိသည္ သီလသမာဓိရွိဟန္ လိမ္ညာၿပီး ခစားေနသည့္ အမတ္ကလိမ္မ်ား၏ အလိမ္အညာခံ ဘုရင္ျဖစ္ေနသည္ကုိလည္းေကာင္း ယခုမွသိရွိရေၾကာင္း မိန္႔ၾကားေလ၏။

ထိုအခါ အမတ္မ်ားအားလံုးညိႇၿပီး မင္းက်င့္တရား (၁၀)ပါး၊ အပရိဟာနိယတရား (၇)ပါး၊ နာယကဂုဏ္ (၆)ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ အရွင္မင္းႀကီးသာလွ်င္ ပေဒသာပင္စိုက္ပ်ဳိးရန္ အသင့္ေတာ္ဆံုးပါ ဘုရားဟု ခၽြန္တြန္းလုပ္၍ ေလွ်ာက္ထားျပန္ေလ၏။ ဘုရင္ႀကီးကလည္း အပင္မေပါက္ဘဲ ေသြးအန္မည့္ အေရး ေၾကာက္ေတြးေတြးရင္း “တစ္တုိင္းျပည္လံုးမွာ အက်င့္သီလ ျပည့္စံုသူမရွိလု႔ိ ငါဘုရင္ကိုယ္တိုင္ ေျမပေဒသာပင္ စိုက္ရသည့္ဆိုျခင္းမွာ အတိုင္းတိုင္းျပည္ျပည္ ၾကားလုိ႔မေလ်ာ္၊ သင္တို႔အမတ္ေတြကို လုံး၀အားမကိုး၊ သင့္ေလ်ာ္သူကို ျပည္သူေတြထဲမွာ ငါကိုယ္တိုင္ရွာေတာ္မူမည္၊ ယခုေလာေလာဆယ္ ဆိုင္းငံံ့ထားေစ”ဟု လိမ္မာပါးနပ္စြာ မိန္႔ေတာ္မူေလသတည္း။ ဤပံုျပင္၏ ဆိုလုိရင္းသေဘာမွာ ပုထုဇဥ္လူသားမွန္သမွ် ႏုိင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ ရာထူးအဆင့္မေရြး ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းမြန္ေရးကို အထူးသတိျပဳၾကရန္ လုိအပ္ေၾကာင္း မီးေမာင္းထိုးျပျခင္းပင္ ျဖစ္၏။

စာေရးသူတို႔ ႏုိင္ငံတြင္ ဒီမိုကေရစီမ်ဳိးေစ့သည္ အၫြန္႔အေညႇာက္ထြက္၍ ရွင္သန္ေနၿပီျဖစ္၏။ အခုိင္အမာ အျမစ္တြယ္ေစရန္ႏွင့္ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ေလာင္းရိပ္မမိေစရန္ ၀ိုင္း၀န္းကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ၾက ရမည္ ျဖစ္ေပသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ဒီမုိကေရစီစနစ္ႏွင့္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္သည္ ဖြားဖက္ေတာ္မ်ား မဟုတ္ၾကေပ။ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္က ဒီမုိကေရစီထက္ အသက္အားျဖင့္ ႏွစ္(၂၀)ေက်ာ္ ႀကီး၏။ ဆိုလုိသည္မွာ ဒီမုိကေရစီစနစ္၏ ထိန္းကြပ္မႈျဖင့္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္က ႀကီးထြားလာျခင္း မဟုတ္ေပ။ ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီတည္းဟူေသာ သမားေတာ္ႀကီးႏွင့္ ဆံုေတြ႕ေသာအခါ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ မရွိသည့္ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ကို အႏွစ္ (၂၀)ေက်ာ္ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာ နမ္းခဲ့ၾကရသည့္ ၀န္ထမ္း မ်ားအတြင္း လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ေရာဂါက အႀကီးအက်ယ္ ပ်ံ႕ႏွ႔ံေနၿပီျဖစ္သည္။

စီမံကိန္းမ်ား အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရာတြင္လည္းေကာင္း၊ စြမ္းအင္သတၱဳ၊ သစ္ေတာ စသည့္ သယံဇာတမ်ား တူးေဖာ္ထုတ္လုပ္ခြင့္ ျပဳရာတြင္လည္းေကာင္း၊ အျခားစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ပိုင္ခြင့္မ်ား ေပးအပ္ရာတြင္လည္းေကာင္း၊ ႏုိင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ အပါအ၀င္ ပုဂၢလိကလုပ္ငန္းရွင္ မ်ားအား လက္၀ါး႐ိုက္ တာ၀န္ေပး ခုိင္းေစမႈမ်ားသည္ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ေရာဂါျဖစ္ပြားမႈ၏ ပင္မအေၾကာင္းအရင္းျဖစ္၏။ ၀န္ထမ္းမ်ား၏ လုပ္ခလစာ အလြန္အမင္း
ေလ်ာ့နည္းမႈဟူေသာ ကိုယ္ခံအားက်ဆင္းမႈကလည္း ေရာဂါကူးစက္မႈကို ပိုမုိလြယ္ကူ လ်င္ျမန္ခဲ့၏။

(ေရာဂါလကၡဏာ (Symptoms)မ်ားမွာ အလြန္မ်ားလွစြာ၏။ ျပည္သူတို႔အတြက္ မိမိက တာ၀န္ယူ ေဆာင္ရြက္ေပးရမည့္ အလုပ္ကို (ပုဒ္မ-၄)အရဟု ဆိုေလ့ရွိေသာ (ေပးမွလုပ္)ျခင္း၊ (အပိုင္း-၄)ဟုဆိုေသာ (အေပးလုိင္း)ကို အဆင့္ဆင့္ဖန္တီးျခင္းမွာ အေျခခံ ေရာဂါလကၡဏာျဖစ္၏။ ပို၍ေရာဂါရင့္သူ (သို႔မဟုတ္) ရာထူးႀကီးသူမ်ားမွ “မာန္ယူ” အက်င့္ရွိၾက၏။ “ခင္ဗ်ားတို႔လုပ္တာ က်ဳပ္လံုး၀အားမရဘူး။ တုိင္းျပည္အေပၚ ေစတနာမထားသလုိ မလုပ္နဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔ေတြ႕မယ္” စသည္ျဖင့္ ႀကိမ္းေမာင္းမာန္မဲၿပီးမွ လာဘ္ကိုယူေလ့ရွိ၍ “မာန္ယူ”ဟု ဆိုျခင္းျဖစ္၏။ အခ်ဳိ႕က “ေဟာက္စား”ဟုလည္း ေခၚ၏။)

အခ်ဳိ႕ကမူ လက္အုပ္ခ်ီကန္ေတာ့ၿပီး မုန္႔ပုံးထဲ လာဘ္ေငြထည့္၍ လည္းေကာင္း၊ ျခင္းေတာင္း ထဲ ေရာထည့္၍လည္းေကာင္း၊ စာအိတ္ျဖင့္လည္းေကာင္း အနေႏၲာအနႏၲငါးပါးကဲ့သို႔ ပူေဇာ္ဟန္ျပဳရာ “ပူေဇမိ\ယူေလ၏” ဆိုသကဲ့သို႔ ဆုေပးကာ ယူၾကေလေတာ့၏။ အခ်ဳိ႕မွာ ေဆးလိပ္တို ကဗ်ာထဲကအတိုင္း “မယူလုိက္က မုိက္လုိ႔ထင္၊ ယူလုိက္ျပန္က ႀကိဳက္လုိ႔ထင္၊ ေသာက္ေစခ်င္ ခုတင္တြင္ ေထာင္ခဲ့ကဲြ႕ ညိဳႏြဲ႕ရဲ႕ေလး ...” ဆိုသည့္အတုိင္း ကိုယ္တုိင္ကိုယ္က် လက္ႏွင့္မယူ စားပဲြေထာင့္၊ အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ျမင္သာေအာင္ ထားခဲ့လွ်င္ ေခါင္းညိတ္ျပ႐ုံျဖင့္ လက္ခံမႈ ၿပီးျပတ္ေစ၏။

အခ်ဳိ႕က ရာထူးႀကီး၍ လူကိုယ္တုိင္ေတြ႕ဆံုၿပီး လက္ေရာက္ေပးရန္ ခက္ခဲျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ တန္ဖုိးႀကီး ေပးလုိျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္၊ သားသမီးမ်ား မဂၤလာေဆာင္လက္ဖြဲ႕ စသည္ျဖင့္ ေပးအပ္ၿပီး “လက္ဖဲြ႕လက္ေဆာင္၊ ၀ိနည္းေရွာင္”ဟု အျပန္အလွန္ နားလည္မႈ တည္ေဆာက္ၾက၏။ အခ်ဳိ႕ကလည္း မိမိကေတာင္းသည္မဟုတ္ ၊သူ႔သေဘာအေလ်ာက္ ေစတနာႏွင့္ေပး သည့္ “ပို႔ဆြမ္း”ကို စားလွ်င္ အႏၲရာယ္ကင္းသည္ဟု ဆင္ေျခေပးၾကျပန္၏။ အမွန္အားျဖင့္ ပို႔ဆြမ္းဟူသည္ ေစတနာရွိဟန္ျပသည့္ လာဘ္ေပးမႈ နည္းပရိယာယ္တစ္ရပ္သာျဖစ္ေၾကာင္း သိလ်က္ႏွင့္ ၀ိပါက္ၾကမၼာငင္ျခင္း ျဖစ္၏။

တစ္ဖန္တံု ႀကံဳရျပန္ေသး၏။ “ျပည္သူ႔ဆီက လာဘ္မစား၊ ဂုိေဒါင္ထဲက ခဲြတမ္းစား၊ အဲဒါအျပစ္လား”ဟု ဆိုသူမ်ားလည္းရွိ၏။ ျပည္သူ႔ဘ႑ာ၊ ျပည္သူ႔ပစၥည္းကို စာရင္းလိမ္၍ အိတ္ထဲထည့္လွ်င္ ရာဇ၀တ္ျပစ္မႈေျမာက္ၿပီး ပိုမုိအျပစ္ႀကီးေလးေၾကာင္း သတိမူသင့္ပါေပသည္။

ေရာဂါလကၡဏာမ်ားကို ဋီကာမခ်ဲ႕ေတာ့ဘဲ ေရာဂါကုသေရးအတြက္ ပထမဆုံးႏွင့္ အေရးႀကီးဆံုး နည္းလမ္းကို ဆန္းစစ္ရွာေဖြၾကည့္မိပါသည္။ စာေရးသူ ဉာဏ္မွီသမွ် ေဖာ္ျပရလွ်င္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ၀န္ထမ္းမ်ား၏ စိတ္ဓာတ္ (Mind set)ကို ေခတ္ႏွင့္အညီ ျပဳျပင္တည္ေဆာက္ေရးပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ယေန႔အခ်ိန္အခါသည္ ၀န္ထမ္းမ်ားအားလံုး လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ရႊံ႕ႏြံေတာမွ ႐ုန္းထြက္၍ ႏုိင္ငံႏွင့္ လူမ်ဳိး ေကာင္းစားေရး အခမ္းအနားကို စတင္ဖြင့္လွစ္ရမည့္ မဂၤလာအခ်ိန္ အခါ ျဖစ္ေလ သည္။ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားက ျမန္မာကို အလြန္ေဖာ္ေရြေသာ၊ ကူညီ႐ုိင္းပင္းတတ္ေသာ၊ ႐ိုးသားပြင့္လင္းေသာ လူမ်ဳိးအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳၾက၏။

ျမန္မာ၀န္ထမ္းကမူ ျမန္မာျပည္သူအတြက္ အဘယ္ေၾကာင့္ ေဖာ္ေရြမႈကင္းေသာ၊ ကူညီမႈဆိတ္သုဥ္းေသာ၊ ႐ိုးသားပြင့္လင္းမႈ မရွိေသာ ၀န္ထမ္းျဖစ္ရပါမည္နည္း။ လာဘ္လာဘ ေမွ်ာ္ကိုးစိတ္က ျမန္မာ၀န္ထမ္း ၏ ေကာင္းျမတ္ေသာ စိတ္ထားႏွင့္ စ႐ိုက္မ်ားကို ခ်ဳိးႏွိမ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ယေန႔ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံသစ္ တည္ေဆာက္ရာ၌ ပါ၀င္ခြင့္ရေသာ ၀န္ထမ္းဘ၀ဟူသည္ အလြန္ပင္ခက္ခဲလွ၏။ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံသစ္၏ ၀န္ထမ္းဘ၀ ဒုလႅဘကို အခ်ည္းႏွီး အလဟႆ မျဖစ္ၾကေစခ်င္ေပ။ ၀န္ထမ္းမ်ားသည္ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံေတာ္သစ္ တည္ေဆာက္ရာ၌ အေရးႀကီးေသာ လူ႔စြမ္းအားအရင္းအျမစ္(Human Resource) အမွန္ပင္ျဖစ္၍ အေရးႀကီးေသာပုဂၢိဳလ္ (V.I.P)မ်ားဟု ဆိုအပ္ေပသည္။ ဒီမုိကေရစီ ရွင္သန္ေအာင္ သမၼာအာဇီ၀ ေမတၱာေရ ေလာင္းေပးၾကရမည့္ ပုဂိၢဳလ္မ်ားလည္းျဖစ္၏။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသည္ အႏုျမဴျပာပံုထဲမွ ထိုးထြက္လာေသာ ပန္းအလွခ်ယ္ရီျဖစ္၏။ ကိုရီးယားျပည္သူ႔သမၼတႏိုင္ငံ သည္ ေက်ာက္ေတာင္ကိုတူး၍ ႏွင္းဆီပြင့္ေအာင္ လုပ္ခဲ့၏။ စင္ကာပူသည္ Pillow and Mat Diplomacy ေခၚ ေခါင္းအံုးႏွင့္ ဖ်ာပိုက္၍ စြန္႔၀င္လာသူမ်ားက ႀကီးပြားေအာင္ တည္ေထာင္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္၏။ မိမိတို႔သည္ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ တည္းဟူေသာ မစင္ပံုထဲက ေလာက္ဘ၀ျဖင့္ ဇာတ္သိမ္းမခံႏုိင္ၾကေပ။

မုိင္းဆက္ကို မည္သူအရင္ ျပဳျပင္ရမည္နည္းဟု ဆိုလွ်င္ “မင္းႀကီးတာကထြက္”ဆုိသကဲ့သို႔ မျဖစ္ေစေရးအတြက္ အထက္အဆင့္ (ျပန္တမ္း၀င္အရာရွိမွစ၍) တာ၀န္ရွိသူမ်ားက ပထမဆံုးစံနမူနာျပ စတင္ေျပာင္းလဲၾကရမည္ ျဖစ္၏။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအရ “တပည့္မေကာင္း ဆရာေခါင္း” ျဖစ္၍ ေအာက္က တပည့္မ်ားကို လက္ညႇဳိးထိုး၍ မရေပ။ ကိုယ္တုိင္ သန္႔ရွင္းေသာလက္ျဖင့္ လက္ေအာက္ငယ္သားတို႔အား သန္႔စင္ေစပါေလာ့ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ အေရးႀကီးေသာ ပုဂိၢဳလ္သာျဖစ္၍ “အေရးေပးခံရသူ” မျဖစ္ပါေစႏွင့္ဟုလည္း တိုက္တြန္းလုိပါ၏။ အေရးေပးခံရသူ ဆိုသည္မွာ မွတ္ခ်က္ေရးတုိင္း ေငြေပး ခံရသူ ျဖစ္၏။ သူ၏ မွတ္ခ်က္အေရးကို လာဘ္ေပး၍ ေတာင္းဆိုျခင္းခံရသူျဖစ္၏။

ေအာက္ေျခ ၀န္ထမ္းမ်ားအေနျဖင့္ လစာနည္း၍ သီလမေစာင့္ႏိုင္ဟူေသာ အခက္အခဲကို ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႕လာပါက ဒီမိုကေရစီ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ားႏွင့္အညီ ေတာင္းဆိုႏုိင္ခြင့္ ရွိလာၿပီျဖစ္၏။ အမိန္႔ေပးစနစ္ျဖင့္လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္းခံရမည့္ ကမ္းနားသစ္ပင္မ်ား မဟုတ္ေတာ့ေပ။ ၀န္ထမ္းမ်ား အပါအ၀င္ ျပည္သူ႔အသံကို နားစြင့္ေနသည့္ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္မ်ားလည္း ရွိေနၿပီျဖစ္၏။ တစ္ခုေတာ့ရွိပါ၏။ လစာႏွင့္ အခြင့္အေရးမ်ား တိုးပင္တိုးျငားေသာ္လည္း ဦးပုည၏ ေရသည္ျပ ဇာတ္ထဲမွ ေရသည္ႀကီးသည္ အိမ္ေရွ႕မင္းရာထူးကို ရေစကာမူ သူ၏ေခၽြးနည္းစာ ပဲ၀က္အသျပာကို မစြန္႔ႏုိင္သကဲ့သို႔ လာဘ္လာဘကို ေခၽြးနည္းစာအလား ထင္မွတ္မွားၿပီး မစြန္႔ႏုိင္သည့္ဘ၀လည္း မျဖစ္ေစခ်င္၊ ၀န္ထမ္းမ်ားသည္ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံသစ္တြင္ သက္တမ္းတစ္ႏွစ္ေက်ာ္မွ်သာ ရွိေသးေသာ မိမိတို႔၏ ၀န္ထမ္းဘ၀သစ္ (မိုင္းဆက္)ကို တစ္ဆင့္ထက္တစ္ဆင့္ ျမင့္သည္ ထက္ျမင့္ေအာင္ ျပဳျပင္တည္ေဆာက္ၾကၿပီး ေရးတိုင္းေပးျခင္းခံရ၍ ေပးတိုင္းေရးေသာ “အေရးေပးခံရသူ” ဘ၀ကိုလည္း ဆန္႔က်င္ေက်ာခိုင္းႏုိင္ၾကပါေစဟု ဆႏၵျပဳလုိက္ရပါသတည္း။ ။