ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လိုုအပ္ေနတဲ့အရာ

ၿပီးခဲ့သည့္ ၾသဂုတ္လ အတြင္းက ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ လာေရာက္ၿပီး ေဟာေျပာပြဲ ျပဳလုပ္ေနသည့္ ေဒါက္တာ ဖရန္စစ္ ဖူကူယားမား (ဓာတ္ပံု – ဧရာဝတီ)

ဒီတေခါက္ က်ေနာ့္ခရီးစဥ္ရဲ႕ ဒုတိယပိုင္းကေတာ့ မြန္ဂိုလီးယားကေန ျမန္မာႏိုင္ငံကိုသြားရတဲ့ ခရီးစဥ္ ျဖစ္ပါတယ္။ (အူလန္ဘာေတာၿမိဳ႕ [Ulaan Baator] ကေန ေနျပည္ေတာ္အထိ အေရာက္သြားရတဲ့ခရီးကို ခပ္ေပါ့ေပါ့ေလးေတာ့ မတြက္လိုက္ပါနဲ႔။ က်ေနာ္ေျပာတာ

ယံု)။ ေနျပည္ေတာ္ခရီးကေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ SAIS (School of Advanced International Studies, Johns Hopkins University) မိတ္ေဆြေဟာင္း ေရာ္ဂ်ာလိဒ္ (Roger Leeds) နဲ႔အတူ ပုဂၢလိကက႑ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရက္တိုသင္တန္းတခု ေပးဖုိ႔ပါ။

“ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအတြက္ ဦးေဆာင္မႈ အကယ္ဒမီ” ဆိုတဲ့ ခမ္းခမ္းနားနား ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ဒီသင္တန္းအတြက္ ေရာ္ဂ်ာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ပူးတြဲေရးဆြဲထားတဲ့ သင္႐ိုးညႊန္းတမ္းက HBS ပံုစံကို အေျခခံထားတာပါ။ HBS ပံုစံဆိုတာက အစိုးရကိုယ္တိုင္က လမ္းဖြင့္ေပးလို႔ျဖစ္ေစ သို႔တည္းမဟုတ္ အစိုုးရကို္ယ္တိုင္က စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို တက္တက္ႂကြႂကြ ၾကား၀င္ ကူညီေပးခ်င္တာေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ပုဂၢလိက႑ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ ျဖစ္စဥ္မွတဆင့္ ပုဂၢလိကက႑ ျမင့္တက္လာေစေရး အားထုတ္ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြကို ရည္ညႊန္းတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲ တိုင္းျပည္ေတြမွာရိွတဲ့ အသက္လည္း သိပ္မႀကီးေသး၊ လံုးလံုးလ်ားလ်ားႀကီး အက်င့္ပ်က္သူလည္း မဟုတ္ေသးတဲ့အျပင္ သူတို႔ဟာ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျပဳျပဳေျပာင္းလဲေရး သမားေတြအျဖစ္ ကိုယ့္လက္ကိုယ့္ေျခ လုပ္ႏိုင္မည့္ ေနရာေတြမွာ ေရာက္လာႏိုုင္သူေတြ ျဖစ္ႏိုုင္တဲ့ အလယ္လတ္အဆင့္ အသက္ငယ္ငယ္ အစိုုးရ၀န္ထမ္းေတြအတြက္ ရည္ရြယ္တာျဖစ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာေတာ့ လူထုုအေျချပဳ လႈပ္ရွားတက္ႂကြသူေတြ၊ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြကို အတိုခ်ံဳးၿပီး သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္မွာေတာ့ ဗ်ဴ႐ိုကရက္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ သင္ၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။

ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္ ျမန္မာႏိုုင္ငံအတြင္း အံ့အားသင့္ဖြယ္ ျဖစ္ထြန္းမႈေတြကို အစဥ္တစိုက္ ေလ့လာသူတိုုင္းလိုလို ေမးေလ့ရိွတဲ့ ပထမဆံုးေမးခြန္းက “ဒီမိုုကေရစီ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး အခြင့္အလမ္းေတြက တကယ္အစစ္အမွန္ေရာ ဟုုတ္ရဲ႕လား” ဆိုတာပါပဲ။ ဘယ္အရာကိုမွေတာ့ တိတိက်က် အာမခံလို႔ မရပါ။ ျမန္မာစစ္တပ္က အာဏာရွင္စနစ္ပံုစံ ျပန္သြားႏိုုင္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီးရိွပါတယ္။ တိုင္းျပည္အတြင္းမွာရိွတဲ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အေျပာအရေတာ့ လမ္းဖြင့္ေပးမႈေတြဟာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာကတည္းက ျဖစ္ေပၚေနေၾကာင္း၊ စစ္ေခါင္းေဆာင္အတြင္း က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ဘံုသေဘာတူညီခ်က္တခု ရိွေနတာကို ထင္ဟပ္ေစေၾကာင္း ေျပာဆိုၾကပါတယ္။

တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရး ဦးစီခ်ဳပ္ေဟာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္း အာဏာလက္၀ယ္ မရိွေတာ့အခ်ိန္ ခံလိုုက္ရသလိုုမ်ိဳး သူမခံခ်င္ဘူး။ ဒါက တကယ္ပဲ။ အဲဒီလို မျဖစ္ရေလေအာင္ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊက ေရွး႐ိုးစြဲ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြကို ပါလီမန္ထဲပို႔လိုက္တယ္၊ ပိုေတာ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကိုေတာ့ ၀န္ႀကီးေတြ လုပ္ခုိင္းလိုက္ၿပီး သူ႔အေပၚ ေက်းဇူးခံ ေက်းဇူးစားရိွတဲ့၊ တပ္ထဲမွာ အစဥ္အလာအရ အေတာ္ငယ္ေသးတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြလက္ထဲ စစ္တပ္ကို အပ္လိုက္တယ္။ စစ္တပ္မွာ တတိယၾသဇာ အရိွဆံုးလည္းျဖစ္ ေနာင္မွာ သမၼတျဖစ္လာမည့္ သူရဦးေရႊမန္းကိုေတာ့ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ တာ၀န္ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီလိုု အေျပာင္းအလဲေတြ လုုပ္ေပးလိုုက္ျခင္းအားျဖင့္ ယခင္ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္း လက္ရိွသမၼတ ဦးသိန္းစိန္အတြက္ စန္းတက္ဖုိ႔ လမ္းစဖြင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ကေန လႊတ္ေပးခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရးအတိုုက္အခံမ်ားစြာကို ေထာင္ကလႊတ္ေပးခဲ့တယ္။ အမ်ိဳးသားဒီမိုုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (NLD) ပါတီ၀င္ ၄၀ ကို ပါလီမန္ထဲေရာက္လာေစခဲ့တဲ့ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲကို စီစဥ္ေပးခဲ့တာေတြ လုုပ္ခဲ့ပါတယ္။

တကယ္တမ္းၾကည့္မယ္ဆိုုရင္ လုုပ္ပိုုင္ခြင့္အာဏာကို စစ္တပ္နဲ႔ သမၼတထံကေန လႊတ္ေတာ္ထဲ လႊဲေပးလိုက္တာေၾကာင့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးအတြက္ ျပႆနာ ျဖစ္သြားေစပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုုေတာ့ လက္ရိွလႊတ္ေတာ္ထဲကို ၾကည့္မယ္ဆိုုရင္ စစ္တပ္အရာရိွေတြ (ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအရ တပ္မေတာ္သား ကိုယ္စားလွယ္ျဖစ္လာသူေတြ) နဲ႔ စစ္တပ္ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ျပည္ေထာင္စုႀက့ံခိုုင္ေရးႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးပါတီ (USDP) က အရပ္သားအမည္ခံေတြပဲ ရိွပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဒီလူေတြဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္တခုလံုး စစ္အစိုးရနဲ႔ ေပါင္းစားၿပီး ခ်မ္းသာေနၾကတဲ့ အရင္းရွင္လူတစုနဲ႔လည္း အလြမ္းသင့္ေနၾကသူေတြ ျဖစ္တဲ့အျပင္၊ ဒဏ္ခတ္ပိတ္ဆို႔မႈေတြ ႐ုုပ္သိမ္းလိုုက္တာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ ျမန္မာ့စီးပြားေရး တိုုးတက္မႈေတြ အစေဖာ္ႏိုုင္ဖုိ႔ အသည္းအသန္လိုုေနတဲ့ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈ ဥပေဒသစ္တခုုကိုလည္း လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ သူတို႔ ေဆြးေႏြးေနၾကပါတယ္။ လက္ရိွ လက္တဆုပ္စာ စီးပြားေရးသမားအမ်ားစုက ႏိုုင္ငံျခားစီးပြားေရး ၿပိဳင္ဆိုုင္မႈကို ေၾကာက္ၾကတယ္။ အမ်ိဳးသားစီးပြားေရးကို အေၾကာင္းျပၿပီး အနာဂတ္ ႏိုုင္ငံျခားသားပိုုင္ဆိုု္င္မႈကို ကန္႔သတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနၾကတယ္။

၂၀၀၅ ခုုႏွစ္ကတည္းက တည္ထားတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္သစ္ ေနျပည္ေတာ္မွာ အရင္လူတစု ေကာင္းစားေရး လက္ေ၀ခံ အရင္းရွင္စနစ္ပံုုစံေဟာင္းရဲ႕ ေျခရာလက္ရာ အမ်ားႀကီးရိွခဲ့တယ္။ ေနျပည္ေတာ္ဟာ ေတာ္ေတာ္ ထူးဆန္းေထြလီတဲ့ ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ပဲ။ အစိုုးရဆန္႔က်င္ေရး စီတန္းလွည့္လည္ပြဲေတြကုုိ ေရွာင္ရွားဖုိ႔ ေဆာက္ထားပံုရပါတယ္။ ၀န္ႀကီးဌာနေတြတခုုနဲ႔ တခုအၾကား ကီလိုုမီတာ အေ၀းႀကီးျခားၿပီး ေဆာက္ထားကာ လမ္းသြားလမ္းလာမရိွ၊ လူသူကင္းမဲ့တဲ့ လမ္းမက်ယ္ႀကီးေတြနဲ႔ ဆက္ထားပါတယ္။

သမၼတ အိမ္ေတာ္ေရွ႕က လမ္းမႀကီးကို ေရၾကည့္ေတာ့ ကားသြားလမ္းအခု ၂၀ ရိွပါတယ္။ သမၼတအိမ္ေတာ္က အေမရိကန္အိမ္ျဖဴေတာ္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ႀကီးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔တည္းတဲ့ ဟိုတယ္က ေခတ္မီၿပီး ဆြဲေဆာင္မႈရိွလွတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဧည့္သည္ မရိွသေလာက္နီးပါး ေျခာက္ေသြ႔လွပါတယ္။ အဲဒီလမ္းထဲမွာပဲ အနည္းဆံုုး ေနာက္ထပ္ ဒါဇင္၀က္ေလာက္ရိွမယ့္ ဇိမ္ခံဟိုတယ္ေတြ ေဆာက္လုပ္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္မွာက်င္းပမယ့္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ အားကစားပြဲေတာ္နဲ႔ ပြဲေတာ္အၿပီး ေနာက္တႏွစ္မွာ ဆက္တိုုက္က်င္းပရမယ့္ အာဆီယံ ထိပ္သီး အစည္းအေ၀းအတြက္လည္း ျပင္ဆင္ေဆာက္လုပ္ေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီပြဲႏွစ္ခုုကလြဲလို႔ လက္ရိွေဆာက္ထားတဲ့၊ ေဆာက္လုုပ္ေနဆဲ ဟိုုတယ္ေတြဟာ စီးပြားေရးဘယ္လိုုမွ အလုုပ္ျဖစ္မယ့္ပံုု မရိွပါဘူး။ ဒီဟိုုတယ္ေတြ ေဆာက္ေနတာက အစိုုးရက သူ႔စီးပြားေရး မဟာမိတ္ေတြကို ေပးထားတဲ့ စီးပြားေရးမက္လံုုးေတြရဲ႕ အက်ိဳးရလဒ္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္တယ္။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႏိုုင္ငံေရးဖိႏွိပ္မႈေတြ ရိွေပမယ့္လည္း ျမန္မာႏိုုင္ငံအတြင္း လူထုုအေျချပဳ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ တင္းခံႏိုုင္မႈကေတာ့ အံ့အားသင့္စရာပါ။ က်ေနာ့္ကို မိတ္ဆက္ေပးတဲ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေထာင္ထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀ ႏွစ္၊ ၁၂ ႏွစ္၊ ၁၈ ႏွစ္ အထိ ထိန္းသိမ္းခံခဲ့ရသူေတြပါ။ မိတ္ဆက္ေပးတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္းေတြထဲမွာ က်ေနာ့္စာအုုပ္ေတြကို ျမန္မာလိုု ျပန္ဆိုုေပးတဲ့၊ တျခားသူေတြကို အေတြးအေခၚေတြ ဖြင့္ေပးတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ ရဲေဘာ္ေဟာင္းႀကီး တေယာက္လည္း ပါတာကို ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ရန္ကုန္အေျခစိုုက္ NLD ရဲ႕ ဌာနခ်ဳပ္႐ံုုးခန္းကေတာ့ လႈပ္ရွားမႈမ်ိဳးစံုုနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္ကိုေတာ့ အေၾကာင္းမလွစြာ က်ေနာ္ ေတြ႔ခြင့္မႀကံဳခဲ့ပါဘူး။ ကမာၻေပၚမွာ ဖိႏွိပ္မႈ အဆိုး၀ါးဆံုး တိုင္းျပည္ေတြအနက္ တႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႏိုုင္ငံသားမ်ားရဲ႕ ပူးေပါင္းပါ၀င္မႈအဆင့္ အလြန္ျမင့္မားတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္က မထင္မွတ္ရေအာင္ အံ့အားသင့္ဖြယ္ ျဖစ္ပါတယ္။

အခုုတေလာ စီးပြားေရးပညာရွင္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ့္မွာ အဆိုုးျမင္ ရိွေနေပမယ့္ အခုုအခ်ိန္မွာ ျမန္မာႏိုုင္ငံက တကယ္တမ္းလိုုေနတာက ဒီမုုိကေရစီအေရး လႈပ္ရွားတက္ႂကြသူေတြ မဟုုတ္ဘူး။ အင္ဒိုုနီးရွားအစိုုးရကို အႀကံေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ဘာကေလ မာဖီးယား (Berkeley mafia) လုုိမ်ိဳး အရည္အခ်င္းျပည့္မီတဲ့ စီးပြားေရးပညာရွင္တခ်ိဳ႕ပဲ ျဖစ္တယ္ (ဘာကေလ မာဖီးယားဆိုတာ အေမရိကန္မွာ ပညာသင္ခဲ့တဲ့ အင္ဒိုနီးရွား စီးပြားေရးပညာရွင္အုပ္စုကို ရည္ညႊန္းေခၚဆိုတာပါ)။ တိုုင္းျပည္ရဲ႕ လိုုအပ္ခ်က္ေတြက ေနရာတိုင္းလိုလိုမွာ ရိွေနတယ္။ စေျပာရမယ္ဆိုုရင္ ဘဏ္စနစ္ မရိွတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေငြအလႊဲအေျပာင္းေတြ အားလံုုးကို ေငြသားနဲ႕ပဲေဆာင္ရြက္ေနရၿပီး ႏိုင္ငံျခားသားေတြကိုလည္း သက္ဆိုုင္ရာ ေငြေၾကးကိစၥေတြ ေဆာင္ရြက္ႏုုိင္ဖုိ႔ ေငြမာ အေမရိန္ကန္ေဒၚလာကို ေငြသားအလိုုက္ ယူလာဖုိ႔ အႀကံျပဳထားတယ္။

ေနျပည္ေတာ္ ျပင္ပကို ၾကည့္မယ္ဆိုုရင္ တိုုင္းျပည္ရဲ႕ အေျခခံအေဆာက္အအံုုက မရိွသေလာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ နယ္စပ္တေလွ်ာက္ လူသံုုးကုုန္ပစၥည္းေတြ သယ္ယူပိုု႔ေဆာင္ဖုိ႔ အလြန္ခက္ခဲသလိုု မိုုးရာသီကုုန္တာနဲ႕ လွ်ပ္စစ္မီးက လံုုး၀ မမွန္ေတာ့ပါဘူး။ ျပင္ပနဲ႔ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ၿပီး အထီးက်န္ေနလာခဲ့တဲ့အတြက္ တိုုင္းျပည္ လူသားအရင္းအျမစ္ မလံုုေလာက္မႈက ေတာ္ေတာ္ႀကီးပါတယ္။ တျခားျပႆနာေတြအျပင္ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ကစၿပီး ျမန္မာႏိုုင္ငံမွာ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ မသင္ေတာ့တဲ့အျပင္ ေက်ာင္းသားဆႏၵျပမႈေတြ ၿပီးကတည္းက ရန္ကုန္တကၠသိုုလ္ကို ၃ ႏွစ္ ပိတ္ထားခဲ့တယ္။ ျပင္ပကမာၻအေၾကာင္း ေလ့လာခ်င္စိတ္ အရမ္းျပင္းျပေနၾကတာကို က်ေနာ္တိုု႔ မ်က္စိနဲ႔ တပ္အပ္ျမင္ခဲ့ရတယ္။ မ်ိဳးဆက္ တဆက္ထက္မက အခ်ိန္ယူျဖည့္ဆည္းေပးရမွာ ျဖစ္တယ္။

မြန္ဂိုလီးယားနဲ႔ ျမန္မာႏိုုင္ငံ ႏွစ္ႏိုုင္ငံကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အာရွတိုင္းျပည္ေတြ ျဖစ္ေနျခင္း၊ အဂၤလိပ္အကၡရာ M ႏွင့္ စေပါင္းရျခင္း အဲဒီႏွစ္ခ်က္ တူတာအျပင္ ႏွစ္ႏိုုင္ငံစလံုုးဟာ တရုုတ္ႏိုု္င္ငံရဲ႕ အိမ္နီးခ်င္းတိုုင္းျပည္ ျဖစ္ေနတာ၊ တ႐ုုတ္ႏိုုင္ငံကို ေၾကာက္ရြံ႕ရတာ၊ မုုန္းတည္းတာေတြက တိုုင္းျပည္ အေျပာင္းအလဲအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ တြန္းအားေတြ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္လို႔ က်ေနာ္ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။

လူသံုုးကုုန္ပစၥည္း လိုုအပ္ေနတဲ့ ေလာဘသား တ႐ုတ္ႏုုိင္ငံက မြန္ဂိုုလီးယားမွာ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ သတၱဳတူးေဖာ္ေရး လုုပ္ငန္းကို ေမာင္းႏွင္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အင္အားႀကီး တ႐ုုတ္၊ ႐ုုရွ ႏွစ္ႏိုုင္ငံရဲဲ႕ ေအာက္က လြတ္ေအာင္ဆိုုၿပီး အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ ဥေရာပ တိုုင္းျပည္ေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေရးတိုုးခ်ဲ႕ ေဆာင္ရြက္တဲ့ “တတိယ အိမ္နီးနားခ်င္း” မူ၀ါဒ (Third Neighbor policy) ကို မြန္ဂိုုလီးယားအစိုုးရက တြန္းတြန္းတိုုက္တိုုက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ လုုပ္ေဆာင္လာေနတာ ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာႏိုုင္ငံမွာလည္း အလားတူပါပဲ။ အေမရိကန္ ပိတ္ဆိုု႔အေရးယူမႈေတြ စလိုုက္ကတည္းက စြမ္းအင္က႑ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအတြက္ တ႐ုုတ္ကုုမၸဏီေတြက အဓိက အေရးပါလာတယ္။ ဧရာ၀တီျမစ္ဆံုု ေရကာတာႀကီး တည္ေဆာက္ျခင္းက ရရိွမယ့္ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အား ၉၉ ရာခိုုင္ႏႈန္းကို တ႐ုတ္ကို တင္ပိုု႔ေရာင္းခ် ေပးရမယ္ဆိုုတဲ့အခ်က္က စစ္အစိုုးရကို အေနာက္ကမာၻနဲ႔ ထိစပ္ဖုိ႔ (သူ႔ျပည္သူေတြနဲ႔ပါ ထိစပ္ဖုုိ႔) တြန္းအားျဖစ္ေစတဲ့ အခ်က္ေတြအနက္က တခ်က္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္က ေရကာတာ တည္ေဆာက္တာကို မရပ္တန္႔ခိုုင္းခင္က သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္အျပင္ အမ်ိဳးသားယဥ္ေက်းမႈအရပါ ေရကာတာ တည္ေဆာက္ျခင္းကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကတယ္။

ျမန္မာႏုုိင္ငံမွာ ဒီမုုိကေရစီက်တဲ့ လမ္းဖြင့္ေပးမႈေတြက ေရွ႕ဆက္သြားဖုိ႔ အလြန္ႀကီးမားတဲ့ ေျခလွမ္းတလွမ္းျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီေျခလွမ္းက အေနာက္ကို အသာေလး ျပန္လွည့္သြားႏိုုင္ပါတယ္။ မူ၀ါဒအသစ္ ေရးဆြဲဖန္တီးသူေတြက အခုုအေျပာင္းအလဲ ေလေျပအရိွန္အဟုုန္ကို ဆက္ထိန္းထားလိုုတယ္ဆိုုရင္ အေနာက္ကမၻာကလာတဲ့ ပါတနာ အသစ္ေတြထံက ရရိွတဲ့ အျမတ္အစြန္း ထုုတ္ႏိုုင္ရပါမယ္။ ဒီအဆင့္မွာ ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ေရး လုုပ္ငန္းက ဧရာမတာ၀န္ ျဖစ္တယ္။ လတ္တေလာ ျမင္ေနရတဲ့ ဒီမုိကေရစီ အကူးအေျပာင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဒီမိုုကေရစီ လိုုလားတဲ့ အင္အားစုုေတြက လူထုုအေျချပဳ လႈပ္ရွားတက္ႂကြသူေတြ အျဖစ္ကေန ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္ၿပိဳင္တဲ့ ႏုုိင္ငံေရးပါတီ စည္း႐ံုးေရးမႉးေတြအျဖစ္ မေျပာင္းလဲႏုုိင္ၾကဘူး။ ဒါ့အျပင္ လူထုုအက်ိဳးျပဳ မူ၀ါဒကို ခ်မွတ္၊ အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့ အစိုုးရနဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္သူေတြ အျဖစ္လည္း မေျပာင္းလဲႏိုုင္ခဲ့တာကို ေတြ႔ေနရတယ္။ အဲဒီက႑ေတြ အားလံုးအတြက္ ျမန္မာႏိုုင္ငံမွာ အကူအညီေတြ အမ်ားႀကီးလိုုပါလိမ့္မယ္။

ၿပီးခဲ့သည့္ ၾသဂုတ္လအတြင္းက ျမန္မာျပည္သို႔ လာေရာက္ခဲ့ေသာ Francis Fukuyama က The American Interest တြင္ ေရးသားခဲ့သည့္၏ What Myanmar Needs ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဆို ေဖာ္ျပပါသည္။

From -ဧရာ၀တီ