ျပႆနာမရႇိပါဘူး . . .

''ဆရာ လႊတ္ေတာ္မႇာ ျပႆ နာေတြအမ်ားႀကီးပဲ'' ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းညိတ္တယ္။

''ဆရာ ရခိုင္မႇာ ျပႆနာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ'' ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းညိတ္တယ္။

''ဆရာ ကခ်င္မႇာ ျပႆနာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ'' ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းညိတ္တယ္။

ပညာေရး၊ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ၊ ဆင္းရဲျခင္း၊ ရာသီဥတု၊ ေနာက္ ခံု႐ံုးျပႆနာ။ ျပႆနာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းစားသလား၊ ဦးေႏႇာက္ပဲႀကီးထြားလာလား မသိပါ။ အမ်ားႀကီး ေတြးေနမိတယ္။ ဘာမႇ မလုပ္သူေတြအတြက္ေတာ့ ဘာျပႆ နာမႇမရႇိဘူးေပါ့။ အလုပ္လုပ္ရင္ ျပႆနာေတြ ရႇိမႇာေပါ့။

ဒီလို ျပႆနာေတြျဖစ္လာရင္ ဘယ္လိုစဥ္းစားမလဲ။ တစ္ခါတစ္ခါ ျဖစ္တတ္တာေတြကို ဆင္ျခင္တဲ့နည္းေကာင္းတစ္ခုမို႔ မွ်ေ၀ခံစားဖို႔ တင္ျပလိုပါတယ္။ Arnold Benson က Newsweek မဂၢဇင္းမႇာ ေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ပါ။

''ဘာ ျပႆသနာလဲ''

''ကားထဲမႇာ ပ်ားတစ္ေကာင္ ေရာက္ေနတယ္ေလ။ ကားရပ္လိုက္ ေလ''

''မႇန္တံခါးဖြင့္လိုက္ရင္ရတာပဲ''

''မရဘူး''

လြန္ခဲ့တဲ့ခုနစ္ႏႇစ္ေႏြက ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကားတစ္စီးနဲ႔ ခရီးေ၀းသြားခဲ့တယ္။ အေ၀းေျပးလမ္းမႇာ ကားေတြ ႐ႈပ္ယႇက္ခပ္ေနတယ္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ကားထဲမႇာ ကြၽန္ေတာ့္ဇနီးနဲ႔ ကေလးႏႇစ္ေယာက္ (ရႇစ္ႏႇစ္သားနဲ႔ ေျခာက္ႏႇစ္သား)တို႔လည္း ပါလာတယ္။ ဇနီးသည္ပဂၢီက ပ်ားကို စေတြ႔တာျဖစ္တယ္။

''ပ်ားတစ္ေကာင္ ေရာက္ေနတယ္။ ကားရပ္လိုက္ပါ''

သူမေျပာတဲ့အတိုင္း ကြၽန္ေတာ္ကားရပ္လိုက္ရင္ ဒီအေ၀းေျပးလမ္းမမႇာ ကားေတြ တိုက္ကုန္မႇာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ မႇန္တံခါးေတြ ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ပ်ားေတြ ထြက္သြားပါတယ္။ သားေတြက ေနာက္က ေနရယ္ခ်င္စိတ္ကို ထိန္းထားၾကတာ ေနာက္ၾကည့္မႇန္ ထဲက ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔ေနရတယ္။ ေနာက္ေတာ့သူတို႔က ေျပာတယ္။

''ေဖႀကီးကဘာမႇလည္း မျဖစ္ဘူးေနာ္။ ဘာေတြျဖစ္ျဖစ္ မတုန္မလႈပ္ဘူး'' သားေတြေျပာတာကို ကြၽန္ေတာ္က ခ်ီးက်ဴးစကားလိုပဲ ထင္လိုက္ပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ မတုန္မလႈပ္ေန တတ္တာကေတာ့ ဒုတိယကမၻာစစ္ အတြင္းကရတဲ့အေတြ႕အၾကံဳေၾကာင့္ ပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ စစ္ဆိုတာဟာ လူသားေတြရဲ႕ ေကာင္းျမတ္တဲ့စိတ္ဓာတ္ကို ရက္ရက္စက္စက္ ခ်ဳိးႏႇိမ္ပစ္လိုက္တာပါပဲ။ စစ္နဲ႔ ၾကံဳတဲ့အခါ မိမိ အသက္အိုးအိမ္အတြက္ စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်မႈေတြဟာ အထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အသက္ရႇင္ ရပ္တည္ေနႏိုင္ဖို႔အတြက္ မိမိအေနနဲ႔ ေခါင္းမီးေတာက္ေနသလို ခံစားရတယ္။ ဘယ္ေနရာမႇာ ဘာေတြျဖစ္လာမယ္ဆိုတာကို မသိထားတဲ့ အႏၲ ရာယ္ကို မိမိတို႔ဟာ အမႇန္ကန္ဆံုး တုံ႔ျပန္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္လႇဘူး။

ဒုတိယကမၻာစစ္မႇာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဘီတူး (B2) ေလယာဥ္ကိုေမာင္းရတဲ့ ေလယာဥ္မႇဴးျဖစ္တယ္။ ဒီေလယာဥ္ဟာ အင္မတန္ ေမာင္းရခက္တယ္။ တုိက္ပြဲမႇာထက္ ေလ့က်င့္ေရးကြင္းမႇာ ေသတဲ့ေလယာဥ္မႇဴးပိုမ်ားတယ္လို႔ ေျပာစမႇတ္ျပဳရတဲ့ ေလယာဥ္ အမ်ဳိးအစားပါပဲ။

အဲဒီတုန္းက ညအေတာ္မ်ားမ်ားမႇာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အိပ္မက္ဆိုးေတြနဲ႔ ႏိုးလာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ေလယာဥ္ေပၚပါလာတဲ့ စစ္သည္ငါးဦး အသက္ကို လံုျခံဳေအာင္မလုပ္ႏိုင္ရင္ဆိုတဲ့အေတြးေတြ ကြၽန္ေတာ့္မႇာ ေပၚေပါက္ေနတာျဖစ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ လက္ေထာက္ ေလယာဥ္မႇဴးေလယာဥ္မႇာ လမ္းျပတစ္ေယာက္၊ ဗံုးခ်သူတစ္ေယာက္၊ စက္ေသနတ္သမားသံုးေယာက္တို႔ ပါ၀င္ပါတယ္။ အားလံုးဟာ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ငယ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ၂၁ ႏႇစ္ ရႇိၿပီျဖစ္တယ္။

မိမိေပတံတစ္ခုတည္းနဲ႔ တုိင္းရင္ေတာ့ မႇန္တာေတြရႇိသလို မႇားတာေတြလည္း ရႇိမႇာပါပဲ။ မႇန္တာေတြဟာ မိမိရဲ႕ အျမင္ေတြျဖစ္သလို မႇားတာေတြဟာလည္း မိမိရဲ႕ အျမင္ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အျပစ္တင္မယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္ေပးစဥ္းစားပါ။ မိမိကိုယ္ကို အျပစ္တင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ေအးေအးထား၊ ျဖစ္စဥ္ေတြကို လက္ခံ၊ အျငင္းမပြားပါနဲ႔ . . .

မႇတ္မိေနေသးတယ္။ ဂ်ာမနီကို ကြၽန္ေတာ့္ေလယာဥ္နဲ႔ ပထမဦးဆံုး ဗံုးခ်ၿပီးတဲ့အခါ တုန္တုန္ရီရီ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ေလယာဥ္ကို လက္ေထာက္ေလယာဥ္ေမာင္း လက္ကိုအပ္ၿပီး စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ေနဖို႔ အေတာ္ေလးႀကိဳးစားရတယ္။ ဒီေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေလယာဥ္ကို ျပန္ေမာင္းလာခဲ့တယ္။ အဲဒီမႇာ သင္ခန္းစာတစ္ခုရတယ္။ ဒါကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္လႈပ္ရႇားပါေစ ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႔ လုပ္သင့္တာကိုၿပီးစီးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရမယ္။ ဒီအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ တတ္ႏုိင္ေၾကာင္းလည္း သိလာတယ္။

အဲဒီကစၿပီး ကြၽန္ေတာ္ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ယံုၾကည္မႈရႇိလာတယ္။ ဘယ္လို အေရးကိစၥမ်ဳိးမဆို ကြၽန္ေတာ္ကိုင္တြယ္ေျဖရႇင္းႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲ။

ေလထဲမႇာျဖစ္ျဖစ္၊ ေရထဲမႇာျဖစ္ျဖစ္၊ ကုန္းေပၚမႇာျဖစ္ျဖစ္ ျပႆနာအတြက္ စိတ္ေအးေအးထားၿပီးလုပ္ရင္ အေျဖေတြ႔တာပါပဲ။ အသက္႐ႈၾကပ္ကာ ရပ္မေနဖို႔ အဓိကပါပဲ။ အဲဒီကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ပဲ။ ဒုတိယကမၻာစစ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ ခဲ့တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေနတတ္ထိုင္တတ္ဖို႔ သင္ေပးလိုက္တာပါပဲ။

တစ္ႀကိမ္မႇာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကားပ်က္သြားတယ္။ လူသူမနီးတဲ့အရပ္မႇာ။ အနီးဆံုး ၿမိဳ႕ရြာနဲ႔ဆိုရင္ ၂၇ မိုင္ ကြာေ၀းတယ္။

''စိတ္ပ်က္စရာပဲ'' အားလံုးဟာ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ဆင္းရဲေနၾကတယ္။

 ''ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ''လို႔ ကြၽန္ေတာ္ကေမးေတာ့ ''ရႇင္လည္းသိသားနဲ႔။ လူသူမနီးတဲ့ ဒီမႇာကားပ်က္ေနတာ''

''ေအးေလ သိတာေပါ့ အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ'' ကြၽန္ေတာ္ေျပာေတာ့ဇနီးက သားေတြကို အကူအညီေတာင္းတယ္။

''ဒီမႇာ သားတို႔ေရ မင္းအေဖက ငါ့ကိုလာရန္စေနတယ္''သားတို႔က ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ ေမးၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ရႇင္းျပတယ္။

''ကဲ မင္းတို႔ ၾကည့္စမ္း ကားပ်က္တာက ေပႏႇစ္ေသာင္းေက်ာ္ ေလထဲမႇာ ပ်က္တာမဟုတ္ဘူး''

''ဒီမႇာေလေတာ္လမ္းေပၚမႇာ ပ်က္တာ''

''ေအး ေျမေပၚမႇာေရာက္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဒါဟာ ရန္သူနယ္ေျမမဟုတ္ဘူး။ တို႔ျပည္တြင္းမႇာ''

သူတို႔က ဒီစကားကို နားလည္ၾကပါ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြ ေလယာဥ္ပ်က္ရင္ ရန္သူ႔နယ္ထဲမႇာ လမ္းမႇားဆင္းမိပါက အသက္နဲ႔ကိုယ္ အိုးစားမကြဲေအာင္ ေျပးရေရႇာင္ၾကရတယ္။ အႏၲရာယ္ အင္မတန္မ်ားတယ္။ ခုဟာက ၿမိဳ႕နဲ႔ ၂၇ မိုင္ေလာက္ေ၀း တာပဲ။ အသက္နဲ႔ အေ၀းႀကီး။ ျပည္တြင္းမႇာ ကားပ်က္တာ ဘာစိတ္ပူစရာရႇိလို႔လဲ။ ေနာက္ေတာ့ ဒီလိုအဆင္ေျပသြားတာပါပဲ။ ေလာကမႇာ အျမင္ေလးေတြပါပဲ။ ျမင္တတ္ရင္ ေျဖတတ္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုစဥ္းစားဦးမယ္။ အလုပ္ျပဳတ္တာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ဖူးလား။ ဘာမႇစိတ္မပ်က္နဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔ဖူးတဲ့ အလုပ္ခဏခဏျပဳတ္တဲ့သူေတြ ရႇိတယ္။ သူတို႔ဆိုရင္ အလုပ္ျပဳတ္တာ ၾကာလြန္းလို႔ ေနာက္ဆံုး ဘာလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကိုေတာင္ မမႇတ္ မိၾကဘူးတဲ့

ခင္ဗ်ားမိန္းမက ကြာရႇင္းခ်င္တယ္ဟုတ္လား။ ဘာအေရးလဲ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ခင္ဗ်ားကိုဘယ္သူကမႇ ေနာက္ကေန ေသနတ္နဲ႔ လိုက္မပစ္ေနဘူးေလ။ စစ္ေျမျပင္မႇာေနရတာမႇ မဟုတ္တာဘဲ။ ေလာကျဖစ္စဥ္ေတြကို လက္ခံလိုက္ပါ။

ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ဒုတိယကမၻာစစ္ အေတြ႔အၾကံဳေတြဟာ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကားထဲပ်ား၀င္လာတာ ဘာမႇမျဖစ္ဘူး။ ျပတင္းတံခါး ဖြင့္လိုက္႐ံုပဲ။ တစ္ခါတစ္ခါ ျဖစ္တတ္တာက ကားေရႇ႕ေခြးေျပးလာတာကို ေရႇာင္ရင္းသစ္ပင္ကို သြားၿပီး ၀င္တုိက္ မိတာပဲ။ ဒါမ်ဳိးသတိထားပါ။ မိမိဘာလုပ္ေနလဲ၊ လုပ္ေနတာကို ဆက္ၿပီး ေဆာင္ရြက္။ ျပႆနာကိုေတာ့ စိတ္ေအးေအးထားၿပီးမႇ ေျဖရႇင္းပါ။

နိဂံုး - မိမိ ေပတံတစ္ခုတည္းနဲ႔ တုိင္းရင္ေတာ့ မႇန္တာေတြရႇိသလို မႇားတာေတြလည္း ရႇိမႇာပါပဲ။ မႇန္တာေတြဟာ မိမိရဲ႕ အျမင္ေတြျဖစ္သလို မႇားတာေတြဟာလည္း မိမိရဲ႕အျမင္ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အျပစ္တင္မယ္ဆိုရင္ အ ခ်ိန္ေပးစဥ္းစားပါ။ မိမိကိုယ္ကို အျပစ္တင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ေအးေအးထား၊ ျဖစ္စဥ္ေတြကိုလက္ခံ၊ အျငင္းမပြားပါနဲ႔။

Ref; A Feeling For Priorities by Arnold Benson

From -EMG