ခင္ေမာင္တိုး (သို႔မဟုတ္) ငတိုး အမွတ္တရ

အေမရိကား ေဖ်ာ္ေျဖပြဲ ခရီးစဥ္တုန္းက ခင္ေမာင္တိုး (ဓာတ္ပံု- စႏၵယား ေအာင္ဝင္း / Facebook)

ငတုိးလုိ႔ ေခၚတဲ့ က်ေနာ္႕သူငယ္ခ်င္း ခင္ေမာင္တုိးကုိ စသိရတာ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္(RIT) ပထမႏွစ္ စတက္တုန္းကပါ။ အဲဒီတုန္းက သမုိင္း၀င္း နတ္ေမာက္ေဆာင္မွာ အတူေနရတာ၊ ေနာက္ ဒုတိယႏွစ္မွာ အင္းေလးေဆာင္၊ တတိယႏွစ္ RIT ေက်ာင္း၀င္းထဲေျပာင္း ေတာ့လည္း အတူတူေနေပါ့။

က်ေနာ္က သူ႕ကုိ ငတုိးလုိ႔ ေခၚသလုိ သူကလည္း က်ေနာ္႕ကုိ စိန္၀င္း ဒါမွမဟုတ္ ပုတီးကုန္း လုိ႔ေခၚတယ္။ ေျပာရရင္ ခင္ေမာင္တုိးနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔က ေက်ာင္းကုိ ေရာက္တာခ်င္း တူသလုိ အေဆာင္မွာလည္း အတူတူ၊ စားအတူ၊ သြားအတူ၊ အတန္းလည္းအတူတူ ဆိုေတာ့ ညီအကုိလုိပဲေနၾကတာ။

ခင္ေမာင္တုိးက ေအးတိေအးစက္၊ အရမ္းေအးတာ။ စကားေျပာရင္လည္း ေလးေလးနက္နက္၊ လူမွန္။ သူ႕ကုိေျပာရင္လည္း မထုံတက္ေတး။ က်ေနာ္က သြက္တယ္၊ ျပာယာခပ္တယ္၊ ဆန္႔က်င္ဘက္၊ ဒါေပမယ့္ တြဲမိတယ္။

က်ေနာ္က ကဗ်ာရူး စာရူး၊ ခင္ေမာင္တုိးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ဘူမိေဗဒက ကုိတင္ေမာင္လႈိင္ကလည္း ဂစ္တာ အတီးေကာင္း၊ သီခ်င္း အဆုိေကာင္း၊ ေနာက္သီခ်င္းေရးတာ ပုိ၀ါသနာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေက်ာင္းမဂၢဇင္းတုိ႔ စာေစာင္တုိ႔မွာပါတဲ့ က်ေနာ္ရဲ႕ရတနာသူ၊  ဆရာ ေမာင္ပန္းေမႊးကဗ်ာနဲ႔ အုိင္ဒီယာခပ္စင္စင္ျဖစ္တဲ့ မ်က္သြယ္စတဲ့ သီခ်င္းအျဖစ္ဆုိလုိ႔ေကာင္းမယ့္ ကဗ်ာေတြကုိ ကုိတင္ေမာင္လႈိင္ပဲ သံစဥ္ထည့္ၿပီး ဆုိၾကေပါ့။

ညဆုိရင္ မာလာတုိ႔ သီရိတို႕ မိန္းကေလးေဆာင္ေတြမွာ သီခ်င္းသြားဆုိၾကတယ္။ ဟုိတုန္းက အေဆာင္တက္တယ္ ေခၚၾကတယ္။ ကုိခင္ေမာင္တုိး တုိ႔နဲ႔ အေဆာင္သြားၿပီး သီခ်င္းဆုိတဲ့ အုပ္စုက မနည္းဘူး။ အခု စစ္ကုိင္းမွာေနတဲ့ ကုိစုိးႀကီးတုိ႔လည္း ပါတယ္။ သီခ်င္းသြားဆုိၿပီး ျပန္လာရင္ ကားေတြဘာေတြမရွိဘူး၊ ဒီတုိင္းလမ္းေလွ်ာက္ ျပန္လာတဲ့ မုိးလင္းညေတြေပါ့ ဗ်ာ၊ အဲဒီလုိ ေနခဲ့ၾကတာ။

အဲဒီကာလ ေက်ာင္းသားဘ၀ အေဆာင္ေရွ႕သီခ်င္းဆုိရင္ ခင္ေမာင္တုိးက အဆုိသမားမဟုတ္ဘူး၊ အတီးသမား။  တျခားလူေတြ အထူးသျဖင့္ ကုိတင္ေမာင္လႈိင္တုိ႔ပဲဆုိတာ၊ ေနာက္ပုိင္းက် ခင္ေမာင္တုိး အဆုိေတာ္ျဖစ္လာတယ္ဆုိတာ အံၾသဖုိ႔ေကာင္းတယ္။

မဇၥဳိမလႈိင္းက ကုိရဲလြင္၊ ကုိေမာင္ေမာင္(အဥၨလီ)တုိ႔က က်ေနာ္တုိ႔ထက္ အသက္နည္းနည္းႀကီးေပမယ္႕ ႏွစ္တန္းေလာက္ ငယ္ေတာ့ ပထမပုိင္းမွာ သီးျခားပဲ။ ကိုရဲလြင္က ေန႔ေက်ာင္းသား၊ အဲဒီကတည္းက ျမန္မာ့အသံ အဂၤလိပ္ပုိင္းမွာ သီခ်င္းဆုိတယ္။ E-Machine  တီး၀ိုင္းမွာ ေဘ့စ္တီးေနၿပီ။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ၀ါသနာတူေတာ့လည္း က်ေနာ္တုိ႔ ခင္ေမာင္တုိးတုိ႔ အုပ္စုေတြနဲ႔ တပူးတြဲတြဲ လုံးမိသြားတယ္။

ေနာက္ပုိင္းေတာ့ ခင္ေမာင္တုိးက အႏုပညာကုိ ၀ါသနာ ပုိပါေတာ့ ေက်ာင္းမၿပီးလုိက္ဘူး။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းၿပီးလုိ႔ လုပ္ငန္းခြင္ထဲေရာက္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကြဲသြား၊ ေတြ႔ရင္ေတာင္ ခရီးသြားဟန္လႊဲ အေျခအေနမွာ သူနဲ႔ က်ေနာ္က အႏုပညာေလာကထဲမွာ က်န္ရစ္ေတာ့ ခင္ေမာင္တုိး မႏၲေလးမွာေနတာေတာင္ တလတခါနီးပါးေလာက္ ေတြ႔ျဖစ္ၾကတယ္။

RITေက်ာင္း အႏုပညာအသင္းက ကုိသန္းျမင့္( တေယာ)၊ ကုိေစာ၀င္း(ေစာင္း)၊ ခင္ေမာင္တုိး၊ ကုိရဲလြင္၊ ကုိေမာင္ေမာင္တုိ႔ဆုိတာ က အင္ဂ်င္နီယာပညာကုိ အႏုပညာနဲ႔ လုံးလုံး လဲသြားတဲ့လူေတြေပါ့။

က်ေနာ္တုိ႔ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ Mechanical တက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ တႏွစ္တခါလုပ္တဲ့ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ မတုိင္ခင္ တလေလာက္ အလုိဆုိ အကုန္လုံးဆုံၿပီး သြားၾက လာၾက စားၾက ေသာက္ၾကေပါ့။

မွတ္မွတ္ရရ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၾသဂုတ္ ၃၀ ရက္ေန႔ ခင္ေမာင္တုိး စင္ကာပူ ေဆးသြားမကုခင္ ႏွစ္ရက္အလုိ၊ သူရယ္ က်ေနာ္ရယ္ ေနာက္ အၿမဲတြဲေနက်  ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းဆင္း သူငယ္ခ်င္း ၁၅ ေယာက္ေလာက္ RIT ထဲမွာ ထမင္းသြားစားၾကတယ္။

ရည္ရြယ္ခ်က္က လာမယ့္ ဒီဇင္ဘာ ၂၃ ရက္ လုပ္ မယ့္ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲမွာ “သမုဒၵယ ေက်ာင္း” ဆုိတဲ့ က်ေနာ္႕ကဗ်ာကုိ  ခင္ ေမာင္တုိး ဆုိမယ္။ အဲဒီအတြက္ သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး ဗီဒီယုိ သြားရုိက္ၾကတာပါ။

ဒီ“သမုဒၵယေက်ာင္း” ကဗ်ာေလးကုိ  မႏွစ္ဆရာကန္ေတာ့ပြဲကတည္းက က်ေနာ္က ကဗ်ာရြတ္၊ ခင္ေမာင္တုိး ဆုိမယ္လုိ႔ စီစဥ္ထားေပမယ့္ မႏွစ္က က်ေနာ္က စင္ကာပူ စာေပေဟာေျပာပြဲသြားလုိက္ရေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား မဆုံျပန္ဘူး။

ဒီႏွစ္ေတာ့ ခင္ေမာင္တိုးက က်ေနာ္႕ကုိ စာေပေဟာေျပာပြဲရွိရင္ ႀကိဳၿပီး ဖ်က္သိမ္းထားဖုိ႔၊၊ ဒီႏွစ္ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲမွာ “သမုဒၵ ယေက်ာင္း” ကဗ်ာကုိ ႏွစ္ေယာက္သားဆုိမယ္ လုပ္ထားတာ၊ အခုေတာ့ သူက စင္ကာပူမွာပဲ ေခါင္းခ်သြားၿပီ။

က်ေနာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္း ခင္ေမာင္တုိး ရုတ္တရက္ ေလာကႀကီးထဲက ထြက္သြားရေတာ့ မိသားစုထဲက တေယာက္ ပဲ့သြားသလုိ ခံစားရတယ္၊ သူ႕ပရိသတ္ တေယာက္အေနနဲ႔လည္း ဂီတေလာကအတြက္ အစားထုိးမရတဲ့ ဆုံးရႈံးမႈႀကီးတခုလုိ႔ ထင္ပါတယ္။

(ကဗ်ာဆရာ စာေရးဆရာ ေမာင္စိန္ဝင္း (ပုတီးကုန္း)ႏွင့္ ဖုန္းျဖင့္ ဆက္သြယ္ေမးျမန္းထားျခင္းကို ေဖာ္ျပပါသည္)