ႏိုင္ငံေရးကို လူ႔သေဘာတရားအတိုင္း ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ... အရာရာတိုင္းမွာ
ေကာင္းေနတဲ့ ေကာင္းကင္ဘံုပံုစံ ႏိုင္ငံေရး စနစ္ (Utopia) ကို ရမွာ
မဟုတ္ဘူး။ အရာရာ ျပည့္စံုတဲ့ စနစ္ကို မွန္းၿပီး .. အဲဒီ လမ္းေပၚမွာ
ေလွ်ာက္ရင္း ေပးဆပ္မႈ၊ ဒုကၡ၊ အမွားအယြင္း၊ မလိုလားအပ္တဲ့ ရလဒ္ စတာေတြကုိ
လက္ခံရပါမယ္။ ၿပီးရင္ ျပဳျပင္သြားရပါမယ္။
လူတစ္ေယာက္က သက္ေတာင့္ သက္သာ ေနခ်င္လို႔ ကိုယ္လက္ ေလ့က်င့္ခန္း ဘာမွ မလုပ္ဘူးဆိုရင္ သက္ေတာင့္ သက္သာေတာ့ ေနရပါရဲ႕ ... က်န္းမာေရးနဲ႔ သက္လံုေကာင္းမႈကေတာ့ ေလ်ာ့က်သြားႏိုင္တယ္။ ဆန္႔က်င္ဘက္ တန္ဖိုး ၂ ခုကို တၿပိဳင္နက္ မရႏိုင္တဲ့ ေလာကရဲ႕ နိယာမကို ႏိုင္ငံေရးမွာ ေဖါက္ထြက္ၿပီး အေကာင္းေတြႀကီးပဲ လိုခ်င္လို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။
အားလံုးေကာင္းဖို႔အတြက္ တိုင္းျပည္တိုးတတ္ဖို႔ရာ ႏိုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲကို သြားတဲ့ခရီးမွာ ကိုယ္လိုခ်င္တာ အကုန္ရဖို႔ လိုတယ္လို႔ ေတြးေနတာဟာ ကေလးဆန္ဆန္ အေတြးနဲ႔ ဆင္တူေနေလ့ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင့္က်က္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အခ်က္အလက္ကို လက္ခံတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အမွားအယြင္း၊ အေလ်ာ့အတင္းကို လက္ခံရပါမယ္။
အလ်ာ့အတင္းထဲကမွ အေကာင္းဆံုး ပန္းတိုင္ကို သြားႏိုင္ဖို႔ လုပ္ရမွာပါပဲ။
အေလ်ာ့အတင္းကို လက္ခံခိုင္းတာဟာ ... မတရားမႈကို ေခါင္းငံုခံခိုင္းတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါကိုလည္း ကြဲျပားဖို႔ လိုမယ္ထင္ပါတယ္။
ဥပမာ ႏိုင္ငံေရးအရ ရုပ္ဝတၳဳ ကိစၥကိုပဲ ၾကည့္ပါ။ ႏိုင္ငံတိုးတတ္ဖို႔ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးအတြက္ မျဖစ္မေန လမ္းေဖါက္ရမယ္၊ ရထားလမ္း ေဆာက္ရမယ္ ဆိုတာ ျဖစ္လာလို႔ ... လမ္းတေလွ်ာက္က သစ္ေတာ ခုတ္ရမယ္၊ အိမ္ေတြ ဖ်က္ရမယ္၊ လယ္ယာေတြ ဖ်က္ရမွာ ၾကံဳလာရင္ ... ဒါဟာ ေရွာင္လို႔ မရႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ... ဘယ္လို လုပ္မလဲ။ .. သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ ထိခိုက္မယ္၊ လူေတြ အိမ္မဲ့၊ ယာမဲ့၊ ျဖစ္မွာေတြ ၾကံဳရမယ္။ (လံုးဝ လက္ခံလို႔ မရႏိုင္တဲ့ ထိခိုက္မႈ အႀကီးႀကီးေတြက ဆုိရင္ေတာ့ အျပည့္အဝ ျငင္းဆန္ရပါမယ္။) အဲဒီလို မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ အေလ်ာ့အတင္းကို ၂ ဖက္လံုး လက္ခံရပါလိမ့္မယ္။
ဒီလို ေနရာမွာ ထိခိုက္မွာကိုလည္း လက္ခံထားသင့္သလို ... ထိခိုက္မႈ အနည္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ေရြးၿပီး ... လူေတြကို ထိုက္သင့္တဲ့ ေလွ်ာ္ေၾကး၊ နစ္နာမႈအတြက္ အစားထိုး ေဆာင္ရြက္မႈ၊ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္အတြက္ အျခားေနရာမွာ အစားထိုး သစ္ပင္စိုက္တာ၊ သစ္ေတာ ထိမ္းသိန္းတာေတြကအစ လုပ္ရပါမယ္။
ဒါမွ အခ်က္အလက္ကို လက္ခံၿပီး ဆိုးက်ိဳးနဲ႔ ေကာင္းက်ိဳးကို မွ်မွ်တတ လုပ္တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ တဖက္ကလည္း ဖယ္တာ၊ ဖ်က္တာကို လက္ခံသလို ... တဖက္ကလည္း ေလွ်ာ္တာ၊ အစားထိုးတာကို လက္ခံရပါမယ္။
တာဝန္သိမႈ၊ တာဝန္ယူမႈ၊ တာဝန္ခံမႈကို ၂ ဖက္လံုးက ေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို ျဖစ္လာေအာင္ ႏိုင္ငံေရးအရ ဥပေဒေတြကေနလည္း အကာအကြယ္ ေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီလို လက္မခံဘဲ ...တဖက္က ထိခိုက္မွာ ဆိုးလို႔ မလုပ္ရဘူးဆိုၿပီး အကုန္လိုက္တားေနရင္ ... တိုးတတ္မွာလည္း မဟုတ္သလို ... တဖက္က စာနာမႈ မရွိဘဲ လုပ္ရင္ အျခား လူမႈေရးရာ ထိခိုက္စရာ ကိစၥေတြကလည္း မ်ားပါတယ္။ က်န္းမာရးအတြက္ သက္လံုေကာင္းမႈနဲ႔ .. သက္ေတာင့္သက္သာ ေနလိုမႈအတြက္ ေလ့က်င့္ခန္း မလုပ္လိုမႈ ႏွစ္ခုကို ၾကားခ်ၿပီး ...တခါတေလ လမ္းေလွ်ာက္တာ၊ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္တာေတြကို လုပ္တဲ့ သေဘာပါပဲ။
အျခားေသာ ႏိုင္ငံေရးအတြက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အပိုင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကိစၥ၊ အာဏာ ခြဲေဝယူေရး အပိုင္းမွာလည္း ဒီလိုပါပဲ။ အေလ်ာ့အတင္း၊ အေပးအယူကို လက္ခံရပါမယ္။ အကုန္လံုး ကိုယ့္ဘက္က ရဖို႔ၾကီး ၾကည့္ေနလို႔ မရသလို ... အကုန္ေပးရမယ္လို႔လည္း မဆိုလိုပါ။ အရာရာျပည္စံုတဲ့ ႏိုင္ငံေရး စနစ္ (Utopia) ကို မွန္းဆၿပီး ... တစ္ေယာက္တလွမ္း ေရွ႕တိုး ေလွ်ာက္ၾကမယ့္လမ္းမွာ ... အမွားအယြင္းေတြ၊ ဒုကၡေတြ၊ မလိုလားအပ္တဲ့ ရလဒ္ေတြကို လက္ခံၾကဖို႔လည္း တိုက္တြန္းလိုပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္အတြက္ နားလည္ေပးၾကည့္ပါ။
ႏွစ္ ဖက္လံုးက နည္းနည္းေလး ေလ်ာ့ၿပီး တလွမ္းစီ တိုးၾကည့္ၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းမြန္တဲ့ တိုင္းျပည္နဲ႔ စနစ္ဆိုတာ သိပ္မေဝးေတာ့ပါေၾကာင္း .... ။
(ကိုထိုက္)
from -Faceboook
No comments:
Post a Comment