ေနာက္တစ္ႀကိမ္

၁၈၉၂ခုႏွစ္ ေႏြရာသီတစ္ခုမွာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ Missouriျပည္နယ္မွာ မိုးသက္ေလျပင္းက်ေရာက္ခဲ့တယ္။ မိုးသည္းထန္စြာရြာသြန္းမႈေၾကာင့္ လမ္းမ၊ ေနအိမ္၊ လယ္ယာစိုက္ခင္းေတြဟာ ေတာင္က်ေရရဲ႕တိုက္စားျခင္းကို ခံခဲ့ရၿပီး လူအမ်ားအိုးမဲ့အိမ္မဲ့ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ 

ဖာတရာေထးေနတဲ့ အကႌ်ကိုဝတ္ထားတဲ့ ပိန္လွီလွီေကာင္ေလးငယ္တစ္ေယာက္ဟာ ေတာင္ကုန္းထိပ္တစ္ခုမွာရပ္ၿပီး လွ်ံတက္လာတဲ့ျမစ္ေရ၊ အတိုက္စားခံလိုက္ရတဲ့ ေကာက္ပဲသီးႏွံေတြကို ေငးၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ သူတို႔တစ္အိမ္သားလံုးရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ေရနီလိႈင္းႀကီးေတြတိုက္စားသြားခဲ့လို႔ ဖခင္ဟာ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ေခ်းယူထားတဲ့ေငြကိုျပန္ဆပ္ဖို႔ ရက္ခ်ိန္းေနာက္ဆုတ္ေပးပါလို႔ ေငြေခ်းယူထားတဲ့ဘဏ္ကို အက်ဳိးအေၾကာင္းရွင္းျပၿပီး ခယေတာင္းဆိုခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွာ သူတို႔ရဲ႕ပိုင္ဆိုင္မႈကို သိမ္းယူခ်င္တဲ့ဘဏ္က ဖခင္ရဲ႕ေတာင္းဆိုမႈကို ျငင္းဆန္ခဲ့တယ္။ အျငင္းဆန္ခံခဲ့ရတဲ့ဖခင္ဟာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ေနအိမ္ကိုျပန္လာခ်ိန္ တံတားတစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္ေတာ့ တံတားထိပ္မွာခဏရပ္ၿပီး တသြင္သြင္စီးဆင္းေနတဲ့ ျမစ္ေရကိုေငးေမာၾကည့္ေနခဲ့တယ္။

 “ေဖေဖ… ဘယ္သူကိုေစာင့္ေနတာလဲ” ေကာင္ေလးငယ္က ဖခင္ကိုနားမလည္သလိုနဲ႔ ေမးတယ္။

ဖခင္က ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ မ်က္ရည္သာစီးက်ေနခဲ့တယ္။ ေကာင္ကေလးက ဖခင္ရဲ႕ေပါင္ကို ခပ္တင္းတင္းေပြ႔ဖက္လိုက္တယ္။ အားေပးမႈတစ္ခု၊ အင္အားတစ္ခုကို သူေပးခ်င္ေနခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္။ 

ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္ျဖစ္ပ်က္ၿပီး သိပ္မၾကာတဲ့ေန႔တစ္ေန႔မွာ Warrensburgၿမိဳ႕ထဲ ေဟာေျပာသူတစ္ဦး လာေရာက္ေဟာေျပာခဲ့တယ္။ ေဟာေျပာသူရဲ႕ အေျပာအဆိုေကာင္းမႈ၊ စိတ္လႈပ္ရွား စိတ္အားတက္ဖြယ္ရာစကားေတြက ေကာင္ကေလးကို စိတ္ဝင္တစားဆဲြေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ 

“ေတာရြာမွာႀကီးျပင္းတဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲဆင္းရဲေနပါေစ သူျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵကို မဆုတ္မနစ္ႀကိဳးစားခဲ့ရင္ တစ္ေန႔မွာ ေအာင္ျမင္မႈကိုသူဆြတ္ခူးႏိုင္မွာ ဧကန္အမွန္ပဲ။ ဒီရြာထဲမွာ ဘယ္သူက အဲဒီကေလးငယ္ျဖစ္ႏိုင္မလဲ။ မိဘျပည္သူမ်ား သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္ၾကပါ….” 

ေဟာေျပာသူဟာ ေျပာေျပာဆိုဆို လက္ညိဳးကိုေနရာတစ္ေနရာဆီ အမွတ္မထင္ထိုးလိုက္တယ္။ သူ႔ဘက္တည့္တည့္တိုးတာမဟုတ္ေပမယ့္ ေကာင္ေလးက သူ႔ကိုေျပာေနတယ္လို႔ပဲထင္လိုက္တယ္။ အဲဒီတခဏ တစ္ေန႔ေန႔မွာ ေအာင္ျမင္တဲ့ေဟာေျပာသူတစ္ဦးျဖစ္ေအာင္ သူႀကိဳးစားမယ္လို႔ ေကာင္ေလးအဓိဌာန္ခ်လိုက္တယ္။

အဲဒီေနာက္ တံုးတံုးအအ သူ႔အျပင္ပန္းသဏၭာန္၊ စုတ္ျပတ္ေနတဲ့အဝတ္အစားနဲ႔အတူ တံုးတိတိျဖစ္ေနတဲ့ ဘယ္လက္ညိဳးတစ္ေခ်ာင္းေၾကာင့္ သူဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသိမ္ငယ္စိတ္ေတြ မၾကာခဏဝင္ခဲ့မိတယ္။ တစ္ခါက ဆရာအတတ္သင္ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးျဖစ္ေနတဲ့သူဟာ စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ ကုတ္အကႌ်ကိုဝတ္ၿပီး ေဟာေျပာဖို႔စင္ေပၚတက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာတာကို သူခံခဲ့ရတယ္။ တစ္ခါတုန္းကလည္း ေဟာေျပာေနရင္း ေဟာေျပာဖို႔စကားလံုးေတြကို သူေမ့သြားခဲ့တယ္။ လူေတြရဲ႕တီးတိုးေဝဖန္မႈေအာက္မွာ သူေခၽြးေဇာျပန္ခဲ့ရတယ္။ စင္ေပၚမွာအႀကိမ္ႀကိမ္ က်ရႈံးရတဲ့ဒဏ္က သူ႔ရည္မွန္းခ်က္ကို ပ်က္ျပားေစခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕လုပ္ေဆာင္ႏိုင္အားကို သူသံသယျဖစ္လာခဲ့မိတယ္။ 

တစ္ခါက ေဟာေျပာၿပိဳင္ပဲြတစ္ခုအၿပီးမွာ သူဟာ ႏြမ္းလ်ေလးလံတဲ့ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ေနအိမ္ကိုျပန္လာခဲ့တယ္။ ေနအိမ္ေရာက္ခါနီး တံတားကိုျဖတ္ေတာ့ တံတားထိပ္မွာ သူေခတၱရပ္နားၿပီး တသြင္သြင္စီးေနတဲ့ျမစ္ေရကို အၾကာႀကီးစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့မိတယ္။ 

“လူေလး… ဘာျဖစ္လို႔ ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ မႀကိဳးစားၾကည့္တာလဲ”

ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက သူ႔ေနာက္ေရာက္ေနမွန္းမသိတဲ့ ဖခင္က သူ႔ကိုၿပံဳးၾကည့္ၿပီးေျပာတယ္။ ဖခင္ရဲ႕မ်က္လံုးထဲမွာ ယံုၾကည္မႈ၊ အားေပးမႈေတြျပည့္ႏွက္ေနတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ ၂ဝေက်ာ္က ညေနခင္းလိုမ်ဳိး တံတားထိပ္မွာရပ္ၿပီး ဖခင္နဲ႔သူ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ တင္းတင္းေလးေပြ႔ဖက္လိုက္ၾကတယ္။

အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အခ်ိန္၂ ႏွစ္အတြင္းမွာ ျမစ္ေဘးမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း နာမည္ႀကီးေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားသူတို႔ရဲ႕ စကားလံုးေတြကို တတြတ္တြတ္ရြတ္ဆိုေနတဲ့၊ အဝတ္အစား အစုတ္အျပတ္ကိုဝတ္ဆင္ထားတဲ့ ပိန္ရွည္ရွည္လူငယ္တစ္ေယာက္ကို Warrensburgက ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ ေန႔တိုင္းလိုလို ေတြ႔ျမင္ခဲ့ၾကရတယ္။ အဲဒီလူငယ္ဟာ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုေမ့ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ အာရံုစူးစိုက္ထားခဲ့တယ္။ တစ္ခါက ျမစ္ေဘးမွာ ေျပာေဟာပဲြတစ္ခုအတြက္ အာရံုစူးစိုက္ၿပီး သူေလ့က်င့္ေနခဲ့တယ္။ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ တတြတ္တြတ္ရြတ္ဆိုေဟာေျပာေနခဲ့လို႔ သူ႔ကို အရူးတစ္ေယာက္လို႔ လူေတြအထင္အျမင္လဲြခဲ့ေသးတယ္။

အဲဒီေနာက္ ၁၉ဝ၆ခုႏွစ္မွာ “ငယ္စဥ္ဘဝ အမွတ္တရ”ဆိုတဲ့ေခါင္းစင္နဲ႔ ေဟာေျပာၿပိဳင္ပဲြတစ္ခုမွာ သူေဟာေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒီပဲြမွာ လူေတြရဲ႕လက္ခုပ္သံကို သူရခဲ့တဲ့အျပင္ ဆုေတြပါခ်ီးျမင့္ခံလိုက္ရတယ္။ ဒါဟာ သူ႔ဘဝမွာ ေအာင္ျမင္ျခင္းရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ ခံစားခဲ့ရတာျဖစ္တယ္။

အဲဒီေနာက္ အႏွစ္သံုးဆယ္ေနာက္ပိုင္းမွာ သူဟာ အေမရိကန္သမိုင္းမွာ နာမည္အႀကီးဆံုး၊ ေအာင္ျမင္မႈအရဆံုး စိတ္ပညာရွင္၊ လူမႈဆက္ဆံေရးပညာရွင္အျဖစ္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားခဲ့တယ္။ သူေရးသားခဲ့တဲ့ “ေအာင္ျမင္ျခင္းသို႔သြားရာလမ္း”ဆိုတဲ့စာအုပ္တဲြေတြဟာ ကမာၻေပၚမွာ အေရာင္းရဆံုးစံခ်ိန္တင္ခဲ့တယ္။ သူေသဆံုးသြားသည့္တိုင္ ကမာၻ႔ေထာင့္အရပ္ရပ္ကလူေတြဟာ သူ႔နာမည္၊ သူ႔ႀကိဳးစားမႈကို ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ တမ္းတေအာက္ေမ့ေနၾကဆဲျဖစ္တယ္။ သူဟာ ၂ဝရာစုမွာ လူသားေကာင္းက်ဳိးအတြက္ လမ္းညႊန္ျပသူ၊ လူလားေျမာက္ဖို႔ သင္ၾကားျပသသူအျဖစ္ နာမည္ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ “Dale Carnegie” ပဲျဖစ္ပါတယ္။

ယေန႔ထိတိုင္ အေမရိကန္ျပည္သူေတြဟာ “ဘာေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ မႀကိဳးစားၾကည့္တာလဲ”ဆိုတဲ့ စကားကိုႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္သံုးစဲြၿပီး ကိုယ့္သားသမီးေတြကို အားေပးတတ္ခဲ့တယ္။

ေတြးေခၚပညာရွင္ Alice Adams ရဲ႕စကားျဖစ္တဲ့ “ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားၾကည့္ဖို႔၊ စမ္းသပ္ၾကည့္ဖို႔ သူ မတြန္႔ဆုတ္သေရြ႕ ေလာကမွာ ရႈံးနိမ့္သူဆိုတာမရွိပါဘူး” ဆိုတဲ့အဆိုကို Dale Carnegie က သူ႔ရဲ႕လုပ္ေဆာင္ခ်က္နဲ႔ သက္ေသျပခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕အေကြ႔အေကာက္ဘဝလမ္းက လူတိုင္းကို ခံစားမႈေတြေပးခဲ့သလို ေတြးေတာမႈေတြပါေပးခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အခက္အခဲ၊ က်ရႈံးျခင္းေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႔ရတဲ့အခါ “ဘာျဖစ္လို႔ ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ မႀကိဳးစားၾကည့္တာလဲ”ဆိုတဲ့စကားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအားေပးသင့္ေနခဲ့ပါၿပီ။

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။