သုသာန္တာ၀န္ခံအျဖစ္ ၁၉ ႏွစ္ၾကာတာ၀န္ထမ္းေဆာင္လာခဲ့သည့္
သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ၀ိညာဥ္ေလာကႏွင့္ပတ္သက္၍
၀င္ေရာက္ပူးကပ္ျခင္းျဖစ္ရပ္တစ္ခုကို သာ ေရွ႕ေမွာက္မွာၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည္ဟု
ဦးလွၾကည္ကေျပာပါသည္။ယမကာသမားတစ္ဦး၏ အေလာင္းကိုေျမခ်ရန္ လာေရာက္ၾကသည့္ လူအုပ္စုအတြင္းမွ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးကို ထိုယမကာသမား၏ ၀ိညာဥ္က
၀င္ေရာက္ပူးကပ္ျခင္းျဖစ္ၿပီး မ်က္ႏွာအမူအရာႏွင့္အသံပါ ေျပာင္းလဲသြားကာ အရက္တိုက္ရန္ေတာင္းဆိုျခင္း ျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။
“အေလာင္းေတာင္ ကားေပၚကမခ်ရေသးဘူး။ ၀င္ပူးတာ။ အရက္တိုက္ပါဆိုတဲ့အသံက ေသသြားတဲ့လူရဲ႕အသံနဲ႔။ ပါးစပ္ထဲကို အရက္ထည့္ေပးလိုက္မွ ထြက္သြားတယ္” ဟု ဦးလွၾကည္က ရွင္းျပသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုျဖစ္ရပ္က သူႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး သူေရာက္ရွိသြားေသာအခါ ပူးကပ္ျခင္းမရွိေတာ့ေပ။
ဦးလွၾကည္က ပဲခူးၿမိဳ႕မွ ဖားကန္သုသာန္တြင္ တာ၀န္ခံအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ေနသူျဖစ္သည္။ ယခင္က စည္ပင္၊ သန္႔ရွင္းေရးဌာနတြင္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ခဲ့ၿပီး တာ၀န္အရ သုသာန္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕လာရျခင္းပင္။ ဦးလွၾကည္ႏွင့္အတူ ဇနီးသည္ကလည္း အေလာင္းထည့္သည့္ ပ်ဥ္ေခါင္းမ်ားျပဳလုပ္ကာ ေရာင္းခ်သည့္အလုပ္ျဖင့္ စားေသာက္ၾကရသည္။
သုသာန္ေျမအတြင္းမွ အိမ္ေလးတစ္လံုးတြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ္လည္း သူတို႔မိသားစုမွာ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းမရွိ။ နာနာဘာ၀ျဖစ္ရပ္မ်ားကို ယံုၾကည္ေသာ္လည္း တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ ကိုယ္တိုင္ႀကံဳေတြ႕ဖူးျခင္းမရွိသျဖင့္ ထူးျခားစြာေၾကာက္လန္႔ ျခင္းမျဖစ္ေၾကာင္း သူတို႔ကဆိုၾကသည္။
“ဒီကို စေရာက္ကတည္းက သုသာန္ထဲမွာ ေျပာထားတယ္။ အသင္တို႔ကိုမေႏွာင့္ယွက္ပါဘူး။ ကၽြႏု္ပ္ကိုလည္း မေႏွာင့္ယွက္ပါနဲ႔။ တာ၀န္အရ လာရတာပါဆိုၿပီး။ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ စာေပေတြအရ၊ ကၽြန္ေတာ့္ျဖတ္သန္းမႈေတြအရ မယံုလို႔မရပါဘူး။ အရင္ကဆို ဒီသုသာန္က ၾကမ္းတယ္လုိ႔နာမည္ႀကီးတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္း စည္ပင္ကကိုင္ေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာနဲ႔ ကိုင္ထားတာေပါ့” ဟု ဦးလွၾကည္က သူေနထိုင္ရပံုကို ရွင္းျပသည္။
ျမန္မာ့ေရွး႐ုိးစြဲအယူအဆအရ သခ်ဳင္းဆိုလွ်င္ မဖဲ၀ါပိုင္ဆိုင္သည္ဟု အယူအစြဲရွိၿပီး ပိုင္ရာဆိုင္ရာ ပုဂိၢဳလ္မ်ား၊ အပင္ေစာင့္နတ္
မ်ား၊ နာနာဘာ၀ဇာတ္လမ္းမ်ားက သုသာန္တိုင္းတြင္ ရွိေနခဲ့သည္။ သုသာန္တာ၀န္ခံမ်ားကေတာ့ ဘုရားရွိခိုးျခင္း၊ ေမတၱာပို႔ျခင္းတို႔ႏွင့္သာ ေျပလည္ေအာင္ ေနထိုင္ၾကသည္ဟု ဆိုၾကပါသည္။
“ဒီသုသာန္ထဲက ေညာင္ၾကတ္ပင္ႀကီးဆိုရင္ ဘုန္းႀကီး ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္ေတာင္ ခဲနဲ႔ေပါက္တာ။ တစ္ခါတုန္းက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ဗီဒီယိုၾကည့္ၿပီးအျပန္ အပင္ေအာက္အေပါ့သြားမိတာ ျပန္ထလို႔ကိုမရေတာ့ဘူး။ လက္ဖက္နဲ႔ကြမ္းနဲ႔ ေတာင္းပန္ခဲ့ရတယ္။ သရဲမရွိဘူးလို႔ ေျပာလို႔မရပါဘူး။ ျမင္ေတာ့မျမင္ရဘူး။ ဒါေပမဲ့ တိုက္ဆိုင္မႈေတြ မ်ားလာေတာ့ မယံုလို႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္” ဟု ပဲခူးၿမိဳ႕၊ ေဖာင္ေတာ္ဦးသုသာန္မွ အသက္ ၅၈ ႏွစ္အရြယ္ တာ၀န္ခံ ဦးအုန္းလႈိင္ ကဆိုသည္။
ဦးအုန္းလႈိင္ထံတြင္ က်င္းတူးျခင္း၊ အေခါင္းစပ္ျခင္းတို႔ကို လုပ္ကိုင္ေနသည့္ ၂၃ ႏွစ္အရြယ္ လူငယ္တစ္ဦးကေတာ့ “သရဲ ဆိုတာ မျမင္ဖူးေတာ့ ယံုခ်င္စိတ္လည္းမရွိဘူး” ဟု ေျပာလာသည္။
သန္လ်င္၊ ပ်ဥ္ေထာင္ေက်ာင္းသုသာန္မွ က်င္းတူးသမား တစ္ဦးကလည္း “အယံုအၾကည္မရွိဘူးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေျခာက္တာေတြေတာ့ ရွိတယ္။ ကိုယ္တိုင္ေတာ့မႀကံဳဖူးဘူး” ဟု ေျပာသည္။
သုသာန္အေျပာင္းအေရႊ႕မ်ားတြင္ ၀ိညာဥ္မ်ားကို ကားျဖင့္သယ္ေဆာင္ျခင္း၊ ကားေနာက္တြင္ မျမင္ရသည့္ အေလးခ်ိန္မ်ား ျပည့္ေနသည့္အတြက္ ကားထြက္မရျခင္း၊ အစိုးရအာဏာျဖင့္ အမိန္႔ေပးရျခင္း စသည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ားကေတာ့ နယ္မ်ားမွာသာမက ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားမွာပင္ နာမည္ေက်ာ္ၾကားေနဆဲျဖစ္သည္။
ေျခာက္လွန္႔ပူးကပ္ျခင္း၊ ထန္းသီးခန္႔ႀကီးသည့္မ်က္လံုးႏွင့္ ထန္းပင္ခန္႔ရွည္သည့္အရပ္ႀကီးႏွင့္သရဲ၊ ကိုယ္ထင္ျပသည့္ ေဒၚကုလားမသရဲ၊ လမ္းတြင္ ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္လိုက္လာသည့္ ဆံနီမသရဲ၊ အုတ္ခံုမွာ ထိုင္ေနသည့္ သရဲမႀကီးႏွစ္ဦးစသည့္ ျဖစ္ရပ္ဆန္းၾကယ္ ဇာတ္လမ္းမ်ားက သုသာန္ေတြမွာ နာမည္ႀကီးစၿမဲျဖစ္သည္။
ထိုသို႔ နာနာဘာ၀ ေျခာက္လွန္႔ျခင္းမ်ားကို ေျပာျပသူတို႔ကလည္း ကိုယ္တိုင္ႀကံဳေတြ႕ျခင္း မဟုတ္ဘဲ တစ္ဆင့္စကားျဖင့္ ျပန္ေျပာသည္က မ်ားၾကေလသည္။
သုသာန္တြင္ ေန႔ေရာညပါ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ေနၾကသူမ်ားကေတာ့ သရဲတေစၧေျခာက္လွန္႔ ျခင္းကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ မၾကံဳ ေတြ႕ခဲ့ၾကရေၾကာင္း တညီတၫြတ္တည္း ေျပာၾကပါသည္။
“ကိုယ့္ကိုအရိပ္အေယာင္ျပ ေျခာက္လွန္႔ဖို႔ေနေနသာသာ သူေတာင္မွပဲ နာရီ၀က္ေလာက္မွာ ျပာဘ၀ ေရာက္သြားတာ။ ဒီလို
အယူေတြက မရွိတာ ေကာင္းပါတယ္” ဟု ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ေရေ၀းသုသာန္မွ မီးသၿဂၤဳိဟ္ေပးေနသည့္ စည္ပင္၀န္ထမ္းတစ္ဦးက ေျပာသည္။ ၅၁ ႏွစ္အရြယ္ ဦးလွၾကည္ကလည္း “ေနာက္ဆံုးေတာ့ စိတ္ပါပဲ” ဟု ဆိုပါသည္။
သုသာန္တာ၀န္ခံမ်ားသည္ သုဘရာဇာ ၀တၳဳမ်ားႏွင့္ ဗီဒီယိုဇာတ္လမ္းမ်ားထဲမွ အရက္ေသစာေသာက္စားျခင္း၊ ႐ုပ္ရည္ၾကမ္း
တမ္းျခင္းစသည့္ ပံုရိပ္မ်ားမဟုတ္ၾကပါ။ ယေန႔ေခတ္ သုသာန္တာ၀န္ခံမ်ားသည္ အရက္ေသစာေသာက္စားမႈကို ေရွာင္ၾကဥ္႐ံုသာမက သူတို႔၏ လက္ေအာက္မွ က်င္းတူးသူ၊ အေခါင္းစပ္သူတို႔ကိုလည္း ေသာက္စားမူးယစ္ျခင္း တားျမစ္ထားၾကသည္။
“လူေတြက ကိုယ့္အပူနဲ႔ ကိုယ္လာၾကတာ။ ကိုယ္ကမူးယစ္ေနၿပီး အမွားလုပ္မိရင္ သူတု႔ိေတြ ပိုၿပီးစိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရမွာေပါ့” ဟု သန္လ်င္ၿမိဳ႕နယ္၊ ပ်ဥ္ေထာင္ေက်ာင္းသုသာန္မွ က်င္းတူးသမား ကိုသန္႔စင္က ေျပာသည္။
သုသာန္တြင္ က်င္းတူးသည့္သူကို ရွာေဖြရသည္ကလည္း အလုပ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ သုဘရာဇာဆိုသည့္စကားႏွင့္ သိကၡာက်သည္ဟု သတ္မွတ္ထားသည့္ ပတ္၀န္းက်င္တို႔ေၾကာင့္ ေျမက်င္းတူးသည့္ အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္မည့္သူ ရွားပါးျခင္းျဖစ္သည္။
သုသာန္တာ၀န္ခံမ်ားသည္ အေလာင္းျမႇဳပ္ႏွံျခင္း ကိစၥရပ္မ်ားကို ကူညီ႐ံုသာမက၊ အေခါင္းစပ္ျခင္း၊ မွတ္တိုင္ျပဳလုပ္ျခင္း၊ အုတ္ဂူေဆာက္ေပးျခင္းတို႔ကိုပါ ေဆာင္ရြက္ၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အေလာင္းျမႇဳပ္ႏွံရန္ က်င္းတစ္က်င္းတူးလွ်င္ က်င္းတူးသမားကို ေငြေလးေထာင္က်ပ္ခန္႔ ေပးရသည္။ သစ္သားအေခါင္းတစ္လံုးေရာင္းခ်ရပါက အျမတ္ေငြ
ႏွစ္ေထာင္က်ပ္ခန္႔ က်န္ၾကသည္။ တာ၀န္ခံတစ္ဦး၏ လစာမွာ ခုနစ္ေသာင္းက်ပ္ခန္႔သာ ျဖစ္သည္။
ထို၀င္ေငြမ်ားႏွင့္ပင္ သုသာန္အတြင္း ေနထိုင္ၾကသည့္ မိသားစု၏ စား၀တ္ေနေရးကို ေျဖရွင္းၾကရသည္။ ဖားကန္သုသာန္မွ ဦးလွၾကည္၏ သမီးႏွစ္ဦးမွာ ဘြဲ႕ရပညာတတ္မ်ားျဖစ္ၿပီး တစ္ဦးက ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ကြန္ပ်ဴတာ
ဆရာမအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္လ်က္ရွိသည္။
ေဖာင္ေတာ္ဦး သုသာန္မွ ဦးအုန္းလႈိင္၏ သားသမီးမ်ားႏွင့္ ေျမးျမစ္မ်ားကေတာ့ သူ၏လုပ္ငန္းကို ၀င္ေရာက္ကူညီလုပ္ကိုင္ေန
ၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ နိမ့္က်သည့္အလုပ္ဟု ပတ္၀န္းက်င္က သတ္မွတ္ထားၾကေသာ္လည္း သူတု႔ိ၀မ္းမနည္းပါ။ သမၼာအာဇီ၀ အလုပ္ျဖစ္၍ ျမတ္သည္ဟုသာ ခံယူထားၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သုသာန္တာ၀န္ခံ မိသားစုကို
အနီးအနားရပ္ကြက္မ်ားက ခြဲျခားဆက္ဆံမႈမ်ား အနည္းငယ္ရွိေနဆဲျဖစ္သည္။ လူေတြေသရင္ ႀကိဳက္မွာေပါ့ဟူသည့္ အေျပာအဆိုမ်ားကို အေတာ္အားတင္းခံစားခဲ့ရသည္ဟု ဦးလွၾကည္ကဆိုပါသည္။
“ေၾကးစည္သံၾကားမွ ထမင္းစားရတဲ့ လူေတြလို႔ အေျပာခံရတယ္။ မနာပါဘူး။ သမၼာအာဇီ၀ လုပ္တာပဲေလ” ဟု က်င္းတူးသမား ကိုသန္႔စင္က ေျပာသည္။
ေဖာင္ေတာ္ဦးသုသာန္ တာ၀န္ခံ ဦးအုန္းလႈိင္ကေတာ့ မိသားစုကို ေအာက္ပါအတိုင္း မွာၾကားထားခဲ့သည္။
“အရင္တုန္းက ဒုကၡေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ အခု ဒီအလုပ္က အဆင္ေျပတယ္။ သားသမီးေတြ ပညာသင္တာ ဒီအလုပ္ပဲ။ ကိုယ့္ေက်းဇူးရွင္အလုပ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မပ်က္နဲ႔။ အလုပ္ကို မေစာ္ကားနဲ႔လို႔မွာထားတယ္” ဟူ၍ျဖစ္သည္။
မႏၲေလးၿမိဳ႕၊ ျဗဟၼစိုရ္ နာေရးကူညီမႈအသင္းမွ ဒုတိယဥကၠ႒ဦး၀င္းျမင့္က“စ႑ာလတို႔၊ သုဘရာဇာတို႔ဆိုတာ လူမႈ၀န္းက်င္က အနိမ့္ဆံုးအလုပ္လို႔ သတ္မွတ္ထားတာ။ ဒီအလုပ္ကို ဦးေက်ာ္သူတု႔ိလို ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ သူေတြေတာင္ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပလုပ္ေပးေနတာဆိုေတာ့ တခ်ဳိ႕ေတြရဲ႕ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အယူသီးမႈေတြကို ဖယ္ထုတ္ေစခ်င္ပါတယ္” ဟု မွတ္ခ်က္ေပးသည္။
ယခင္ေခတ္မ်ားက သုသာန္တြင္ က်င္းတူးေပးျခင္း၊ ေျမျမႇဳပ္ေပးျခင္းတို႔ကို လုပ္ေဆာင္သည့္ သုဘရာဇာမ်ားရွိခဲ့ၾကသည္။ ယခုေခတ္တြင္ သုသာန္မ်ားကို စည္ပင္သာယာေရးေကာ္မတီက တာ၀န္ယူၿပီး တာ၀န္ခံမ်ား ခန္႔အပ္ထားၾကၿပီ
ျဖစ္သည္။ နာေရးကူညီမႈအသင္းမ်ား ေပၚေပါက္လာသည့္အခါ နယ္မွ သုသာန္တာ၀န္ခံအခ်ဳိ႕အတြက္ အနည္းငယ္ အခက္အခဲႀကံဳၾကရသည္ဟု ဆိုသည္။
နာေရးကူညီမႈ အသင္းမ်ားက အေလာင္းကိုပို႔ေဆာင္ေပး႐ံုသာမကဘဲ အေခါင္းမ်ားကိုပါ လွဴဒါန္းလာၾကေသာေၾကာင့္ ဦးလွၾကည္တို႔ သုသာန္အတြင္းမွ အေခါင္းလြတ္အခ်ဳိ႕ ဖုန္တက္လာခဲ့သည္။ သုသာန္ေျမအနီးထိ ေရာက္ရွိတိုးခ်ဲ႕လာၾကသည့္ လူေနရပ္ကြက္မ်ားေၾကာင့္ ေညႇာ္နံ႔ထြက္သည့္ မီးသၿဂၤဳိဟ္ျခင္းကိုလည္း ရပ္ဆိုင္းထားၾကခဲ့ရသည္။
တစ္ခါတစ္ရံ ပိုင္ရွင္မဲ့အေလာင္းမ်ားကိုလည္း သက္ဆိုင္ရာ ရဲစခန္း၊ နာေရးကူညီမႈအသင္းမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္း၍ ေျမျမႇဳပ္ေပး ၾကရသည္။ ေငြမတတ္ႏိုင္၍ ဖ်ာလိပ္ႏွင့္ထမ္းလာသည့္ အေလာင္းအခ်ဳိ႕ကိုလည္း ေမတၱာျဖင့္ကူညီေပးၾကရသည္။ ေျမျမႇဳပ္ၿပီး သံုးလခန္႔အၾကာမွ ရာဇ၀တ္မႈေပၚ၍ အေလာင္းျပန္ေဖာ္ရသည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ားကို ႀကံဳေတြ႕ရသည့္အျပင္ တရား႐ံုးတြင္ သက္ေသလိုက္ေပးရျခင္းမ်ဳိးလည္းရွိသည္။
ညဘက္တြင္ သုသာန္အတြင္း ဓူတင္ေဆာင္၊ တရားက်င့္ႀကံေတာ္မူၾကသည့္ သံဃာေတာ္မ်ားကိုလည္း ေစာင့္ေရွာက္ေပးျခင္း၊ ၀တ္ႀကီး၀တ္ငယ္ ျပဳစုေပးျခင္းတို႔ကို ေဆာင္ရြက္ေပးၾကရသည္။
ထိုၾကားထဲ သုသာန္အေျပာင္းအေရႊ႕ရွိသည္ဟူသည့္ ေကာလာဟလမ်ားက ျပန္႔တတ္သည့္အတြက္ ဦးလွၾကည္ကေတာ့ သုသာန္အတြင္းမွာပင္ “အေျပာင္းအေရႊ႕မရွိပါ” ဟူ၍ စာေရးထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အယူသီးေနဆဲျဖစ္သည့္ အနီးအနား ရပ္ကြက္မ်ားႏွင့္လည္း သူတို႔ကအဆင္ေျပေအာင္ေနထိုင္ၾကရသည္။
“အရင္ကဆို အသုဘအိမ္ ဘယ္နားလဲေမးရင္ မႀကိဳက္ၾကဘူး။ အသုဘလာပို႔တဲ့ကားက ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕မွာ ေခါင္းျပန္လွည့္ရင္ လက္မခံၾကဘူး။ အေလာင္းေတြကေတာ့ ဒုကၡေရာက္လာတဲ့ လူဆိုရင္ ကူညီေပးရတာပဲ။ သာေရးဆိုတာက ပိုက္ဆံရွိလို႔ လုပ္တာ။ နာေရးက တားလို႔မရဘူး။ တခ်ဳိ႕ေထာင္ထဲမွာ ေသတဲ့အ ေလာင္းေတြဆို ပိုင္ရွင္မဲ့ေတြပဲ။ ကိုယ္ကပဲတရားနာတာ၊ ထမင္းထုပ္ထည့္ေပးတာ အကုန္လုပ္ေပးရတယ္” ဟု ေဖာင္ေတာ္ဦးသုသာန္မွ ဦးအုန္းလႈိင္က ရွင္းျပသည္။
သို႔ေသာ္လည္း တိုးတက္လာေသာ ေခတ္အရ ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႔သည္လည္း အယူသီးမႈမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ၾကပါၿပီ။ သုသာန္ေျမအနီးတြင္ ပတ္ပတ္လည္ တည္ေဆာက္ထားထည့္ အိမ္မ်ားရွိလာသည္။ ရပ္ကြက္တစ္ခုႏွင့္ တစ္ခုအကူးကို သုသာန္အလယ္တည့္တည့္မွ လမ္းေဖာက္သြားလာေနၾကျခင္းမ်ားလည္း ရွိလာသည္။ နိမ့္က်ျခင္း၊ ျမင့္ျမတ္ျခင္းမ်ားလည္း အရာမ၀င္ေတာ့။ သုသာန္ေျမမ်ားသည္ ညသန္းေခါင္တြင္ ေခြးအူသံတညံညံျဖင့္ ေၾကာက္စရာမဟုတ္ေတာ့။
“ေခြးေတြကေတာ့ မိတ္လိုက္တဲ့ရာသီဆို တစ္ေကာင္အူရင္ ဆက္တိုက္အူၾကေတာ့တာပဲ” ဟု ဦးအုန္းလႈိင္က သုသာန္အတြင္းရွိ ေခြးမ်ားကို ေမးေငါ့ေျပာရင္း သေဘာတက် ရယ္ေနသည္။
ေရွးျမန္မာေခတ္မ်ားတြင္ အေခါင္းစပ္ျခင္း၊ အလွဆင္ယင္ျခင္း၊ အေလာင္းထမ္းျခင္း၊ တြင္းတူးျခင္း၊ ေျမျမႇဳပ္မီး႐ႈိ႕၍ အ႐ိုး
ေကာက္ျခင္း စသည့္ စ႑ာလငါးမ်ဳိးရွိသည္ဟု က်မ္းမ်ားတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။ ထိုအလုပ္ကို လုပ္ကိုင္သူတို႔ကိုလည္း သုဘရာဇာဟူ၍ အမည္တြင္ သတ္မွတ္ထားခဲ့ၾကသည္။ ယခုအခါမွာေတာ့ သုသာန္တာ၀န္ခံတို႔သာရွိပါေတာ့သည္။
သန္လ်င္ၿမိဳ႕၊ ပ်ဥ္ေထာင္ေက်ာင္းသုသာန္ တာ၀န္ခံဦးစံရွားကေတာ့ “နိမ့္က်တဲ့အလုပ္ကို ျမင့္ျမတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္တို႔က လုပ္ေဆာင္ၾကတယ္။ အဘကေတာ့ ဒီအလုပ္ကို ျမတ္တဲ့အလုပ္လို႔ ယူဆတယ္” ဟု သူ၏ ခံယူခ်က္ကိုေျပာပါသည္။
သုသာန္ေစာင့္ မဖဲ၀ါပိုင္ဆိုင္သည့္ သခၤ်ဳိင္းေျမတစ္ခုအတြင္းမွ ေပါက္တူးေပါက္သံ တဒုတ္ဒုတ္ ထြက္ေပၚလာသည္။ ေန႔လယ္ခင္း ေလျပည္ညင္းေၾကာင့္ လြင့္ပါေနသည့္ ရြက္ေျခာက္တု႔ိအသံ တရွဲရွဲက ေျမက်င္းေပါက္သံႏွင့္အတူေရာ
ေထြးေနသည္။ မၾကာမီမွာ ေၾကးစည္သံတဒူဒူျဖင့္ အသုဘ သံေ၀ဂသံကို ၾကားရမည္။ ငိုေႂကြးသံမ်ားလည္း ပ်ံ႕လြင့္လာလိမ့္မည္။
၂၀၁၃၊ မတ္လ ၉ ရက္ေန႔ ညေနပိုင္းတြင္ ျမႇဳပ္ႏွံမည့္ ၂၉ ႏွစ္အရြယ္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး၏ အသုဘအတြက္ ဖားကန္သုသာန္ တာ၀န္ခံ ဦးလွၾကည္၏ ဇနီးျဖစ္သူက သစ္သားမွတ္တိုင္ေပၚတြင္ အမည္ႏွင့္ အသက္ကို ေဆးျဖင့္ ေရးထိုးေနသည္။
ဦးလွၾကည္ကေတာ့ သူ႔ဆီေရာက္လာသည့္ ႐ုပ္အေလာင္းအတြက္ သံဃာပင့္၍ သရဏဂံုတင္ႏိုင္ရန္အလို႔ငွာ အနီးအနား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းဆီသို႔ ခပ္ေအးေအးပင္ ေဆးေပ့ါလိပ္ဖြာလ်က္ လွမ္းထြက္သြားေလသည္။
No comments:
Post a Comment