(၁၉) ဇူလိုင္၊ ေမ့ႏိုင္ပါ့မလား

Written by ေမာင္တင္ဦး (ေျမာင္းျမ)

Monday, 16 July 2012 10:46

၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ ေန႔၊နံနက္ ၁၀ နာရီ ၃၇ မိနစ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ တကြ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ က်ဆံုးခဲ့ရပါတယ္။ (၁) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီ၊ ဒုတိယသဘာပတိ(၀န္ႀကီးခ်ဳပ္) (၂) သခင္ျမ ဘ႑ာေရးႏွင့္အခြန္ေတာ္ဌာန၊ ၀န္ႀကီး (၃) ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး (၄) ဦးဘ၀င္း ေထာက္ပံ့ေရးႏွင့္ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရး၀န္ႀကီး။ (၅) မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီးစပ္စံထြန္း ေတာင္တန္းေဒသ၀န္ႀကီး (၆) ဦးရာဇတ္ ျပန္ၾကားေရးႏွင့္ အမ်ဳိးသား စီမံကိန္း၀န္ႀကီး (၇) မန္းဘခိုင္ စက္မႈလက္မႈႏွင့္အလုပ္သမား ၀န္ႀကီးဌာန (၈) ဦးအုန္းေမာင္   အတြင္း၀န္ (၉) ကိုေထြး ဦးရာဇတ္၏ သက္ေတာ္ေစာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က်ဆံုးၿပီးတဲ့ သတင္း ဟာ ေတာမီးပမာပ်ံ႕ႏွံ႔သြားတယ္လို႔ စာေပေတြက ေရးသားၾကပါတယ္။ လက္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္က ေတာမီးထက္ ပ်ံ႕ႏွ႔ံမႈႏႈန္းက ပိုျမန္ပါတယ္။ လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ ေလအဟုန္ကဲ့သို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားပါတယ္။ အေဖေသတုန္းက မငိုခဲ့တဲ့သူေတြ၊ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ငိုခ်င္းဆိုတုန္းက ခပ္တည္တည္ၾကည့္ေနခဲ့တဲ့ သူေတြ၊ ခ်စ္သူက ႐ုတ္တရက္ ႏွလံုး ေရာဂါနဲ႔ေသသြားတုန္းက မ်က္ရည္ မက်ခဲ့တဲ့သူေတြ။ သူတို႔တစ္ေတြ မ်က္ရည္ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ ေတာက္ေလွ်ာက္စီးယိုသည္အထိ ငိုခဲ့ပါတယ္။ မေအာင့္ႏိုင္လို႔ငိုတာ။ ခံစားရလြန္းလို႔ငိုတာ။ ေၾကကြဲလြန္းလို႔ငိုတာ။ ျပည္သူေတြရင္ထဲက ငိုတာ။ ျပည္သူေတြ မခ်ိတင္ကဲ ငိုတာ။ သည္လုိမ်ိဳး ဘယ္သူ႕ကို ငိုဖူးသလဲ။ သည္လိုငိုျခင္းနဲ႔ထိုက္တန္တာ ဗိုလ္ ခ်ဳပ္မွတပါးအျခားမရွိႏိုင္ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔က်ဆံုးတာကို ႏိုင္ငံတကာမွ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းေၾကာင္း သ၀ဏ္လႊာမ်ားေပးပို႔ၾကပါတယ္။ ထိုစဥ္က အိႏၵိယေခါင္းေဆာင္ႀကီး မဟတၱမဂႏၵီနဲ႔ ပ႑စ္ဂ်၀ါလဟာေန႐ူး၊ ရန္သူေတာ္လို႔ သတ္မွတ္ခံရဖူးတဲ့ ၿဗိတိသွ်နန္းရင္း၀န္ ကလီမင့္အက္ တလီနဲ႔ ၿဗိတိသွ်အထက္လႊတ္ေတာ္ အမတ္မ်ားက ခ်က္ခ်င္းပဲ ၀မ္းနည္း စကားေျပာၾကားၾကပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို တန္ဖိုးထားၾကေၾကာင္း ကမၻာ က သက္ေသျပလိုက္တာပါပဲ။ ဇူလိုင္လ (၂၃) ရက္ ဇူလိုင္ ၂၃ ရက္ေန႔မွာေတာ့ ၿဗိတိန္ဆ႒မေျမာက္ေက်ာ့ ၿဗိတိသွ် နန္းရင္း၀န္၊ ၿဗိတိသွ်အစိုးရအဖြဲ႔၀င္ မ်ား၊ အိႏၵိယမွ ဂ်၀ါဟလာေန႐ူး၊ အိႏၵိယဘုရင္ခံခ်ဳပ္ ေလာ့ဒ္လူ၀ီေမာင့္ ဘက္တန္၊ မဒရပ္ နန္းရင္း၀န္၊ အေမရိကန္အစိုးရတို႔က ၀မ္းနည္း ေၾကာင္းသ၀ဏ္လႊာမ်ားကို သခင္ႏု ထံေပးပို႔ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကမၻာ့လုပ္ ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အရည္အခ်င္းရွိသူ တစ္ေယာက္ဆံုး႐ံႈးမႈကို အစားထိုးလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ဇူလိုင္လ (၂၆) ရက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔တကြ ေခါင္းေဆာင္ ႀကီးမ်ားက်ဆံုးျခင္းအတြက္၀မ္းနည္း တသတဲ့ေန႔အျဖစ္သတ္မွတ္ၿပီး တစ္ ႏိုင္ငံလံုး အလုပ္မ်ားရပ္နားလိုက္ ပါတယ္။ ႐ံုးေတြပိတ္ထားပါတယ္။ ေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပြဲေတြ မလုပ္ၾကပါဘူး။ အစိုးရအေဆာက္အအုံမ်ား၊ လူေန အိမ္မ်ားမွာ အလံမ်ားကို တိုင္တစ္ ၀က္လႊင့္ထူၿပီး ၀မ္းနည္းေၾကာင္း ျပ သၾကပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ တစ္ ႏိုင္ငံလံုးကိုယ္စားျပဳေနတာထင္ရွား ေစပါတယ္။ ဇူလိုင္လ (၂၉) ရက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔တကြ က်ဆံုးေလၿပီးေသာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး မ်ားကိုရည္စူးၿပီး ၀မ္းနည္းေၾကာင္း အဆိုကို လႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀းမွာ သခင္ႏုကတင္သြင္းၿပီး ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း ကေထာက္ခံခဲ့ပါတယ္။ ထိုစဥ္က လႊတ္ေတာ္ဟာ အဂၤလိပ္အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္က လႊတ္ေတာ္ပါ။ ၾသဂုတ္လ (၁၇) ရက္ တိုင္းျပဳ၊ ျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ အမွတ္မ်ားက က်ဆံုးေလၿပီးေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔တကြ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား ရဲ႕႐ုပ္ကလာပ္ထားရွိရာ ဂ်ဴဗလီခန္းမ ကို သြားေရာက္ဂါရ၀ျပဳၾကပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုတာ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ထားလိုက္ရမဲ့ သာမန္ပုဂၢိဳလ္မဟုတ္ ဘူးဆိုတာ သတိျပဳမိၾကတဲ့ အမတ္ မ်ားကတာ၀န္ေက်ပြန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီ(၁)ရက္ ဂ်ဴဗလီခန္းမမွာထားရွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္း ေတြကိုျပည္သူလူထု ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာက ေန႔စဥ္လာ ေရာက္ဂါရ၀ျပဳ ၾကပါတယ္။ တိုင္းျပည္ တာ၀န္ကို အသက္ေပးခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုျပည္သူ ေတြကလည္း မိုးထဲေရထဲမွာ ရပ္ေ၀း ရပ္နီးမက်န္တာ၀န္ေက်ပြန္ခဲ့ၾကပါ တယ္။ေသသူကေသၿပီ။ ေသေသာသူ ၾကာရင္ေမ့ေအာင္ျပည္သူေတြကဘယ္ တုန္းကမွ လ်စ္လ်ဴမ႐ႈခဲ့ၾကပါဘူး။ ဇန္န၀ါရီလ (၃) ရက္ အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံ ဆာဟူးဘတ္ ရန္႔ဇ္တို႔ကိုယ္တိုင္ အာဇာနည္ေခါင္း ေဆာင္ႀကီးေတြကို ပန္းေခြခ်အေလး ျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ လူႀကီး လူေကာင္းေတြအတုယူစရာအျပဳမူ ေကာင္းေတြပါ။ ငါနဲ႔မတူ ငါ့ရန္သူ ဆိုတဲ့ သေဘာထားေသးသိမ္မႈေတြ ကို လူႀကီးလူေကာင္းေတြက ေရွာင္ ရွားပါတယ္။ ဧၿပီလ (၁၁) ရက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔တကြ ေခါင္းေဆာင္ ႀကီးမ်ားရဲ႕ ႐ုပ္ကလာပ္ကို ဂ်ဴဗလီ ခန္းမမွာ ျပည္သူေတြ ဂါရ၀ျပဳႏိုင္ဖို႔ ၁၀ လၾကာထားရွိခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၁၁ ရက္ေန႔ နံနက္ ၉ နာရီမွာ ပင့္သံဃာအပါး(၁၀၀) ကို ဆြမ္းကပ္ၿပီး သရဏဂံုတင္ခဲ့ပါ တယ္။ ညေန ၄ နာရီ ၃၅ မိနစ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္တကြ ႏိုင္ငံေခါင္းးေဆာင္ ႀကီးမ်ားရဲ႕႐ုပ္ကလာပ္ကို ေရႊတိဂံုဘု ရားရဲ႔ ေျမာက္ဖက္ေျခေတာ္ရင္း ေျမေနရာမွာ ဂူသြင္းျမႇဳပ္ႏွံပါတယ္။ အဲ့ဒီေနရာက အာဇာနည္ဗိမာန္ျဖစ္ လာပါတယ္။ အာဇာနည္ဗိမာန္ျဖစ္လာၿပီး ေနာက္ ဇူလိုင္လ(၁၉)ရက္ေရာက္ခါနီး တိုင္းဇူလိုင္လ လဆန္းေလာက္မွစၿပီး အာဇာနည္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေဟာေျပာ ပြဲေတြ၊ စာစီစာကုံးၿပိဳင္ပြဲေတြကို ေက်ာင္းေတြမွာ၊ ဌာနဆိုင္ရာေတြမွာ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း မွတ္မွတ္ရရ က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ လက္ကမ္းစာေစာင္ ငယ္ေတြထုတ္ေ၀ၾကပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔က်ဆံုးတဲ့ ၁၀ နာရီ ၃၇ မိနစ္မွာ ရထားေတြက ဥၾသေတြ ဆြဲၾကပါတယ္။ကားေတြက ဟြန္းတီး ၾကပါတယ္။သေဘၤာေတြကတေဘာ္ ေဘာ္နဲ႔ ဥၾသေတြဆြဲၾကပါတယ္။ ဒီအသံေတြၾကားရတဲ့ လူတိုင္း ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ တစ္မိနစ္ခန္႔မတ္ တပ္ရပ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေကာင္းရာမြန္ရာ လားေစဖို႔ ဆုေတာင္းၾကပါတယ္။ ၀မ္းနည္းၾကပါတယ္။ ခံစားၾကပါ တယ္။ ေဒါသျဖစ္ၾကပါတယ္။ အနည္း ဆံုးတစ္ခုခုေတာ့ခံစားမိၾကပါတယ္။ ႐ံုးေတြေက်ာင္းေတြမွာ အလံတိုင္ကို တစ္၀က္ပဲလႊင့္ထူပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္႐ံုေတြလည္း ေန႔လည္ပြဲတစ္ပြဲမျပပါဘူး။ အာဇာနည္ဗိမာန္ကို မိုးေတြ သဲသဲမဲမဲရြာေနတဲ့ၾကားက တိုးေ၀ွ႔ၿပီး သြားၾကပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ဂူေရွ႕ ကို ေရာက္တဲ့အခါ ဘာမွန္းမသိ တသိနဲ႔ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ခဏေလး ေတြေတြေငးေငး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဂူကိုၾကည့္ ေနမိပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ျမင္ရသ လိုခံစားရပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အသံကို ၾကားေယာင္လာပါတယ္။ “ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဒီအစိုးရနဲ႔ အရင္ကရွိခဲ့တဲ့ အစိုးရေတြယွဥ္ၾကည့္ လိုက္ရင္ က်ဳပ္ေျပာရဲတယ္။ ယခုအ စိုးရထဲမွာ လာဘ္စားတဲ့သူမရွိဘူး ဆိုတာက်ဳပ္ေျပာရဲတယ္။ အရင္ အစိုးရေတြတုန္းကက်ဳပ္ အတိအလင္း ေျပာတယ္ လာဘ္စားတဲ့သူေတြရွိတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ဘာေျပာဦးမလဲ။ အဲဒီလို လူေတြက ယခုေနအခါမယ္ တိုင္းျပည္ကို မိမိတို႔ပါတီျပန္အာဏာရ ေအာင္ေျခထိုးၾကတဲ့ကိစၥမွာ ေယာင္ေယာင္မွားမွား ျဖစ္ေနတဲ့သူေတြဟာ ေစတနာပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ ျဖစ္ေစ တိုင္းျပည္သစၥာေဖာက္တဲ့ ကိစၥမွာ ရန္သူနံပါတ္ တစ္ ေတြျဖစ္တယ္။ ...... တိုင္းျပည္လူထုရဲ႕ ေထာက္ခံမႈေတြနဲ႔ က်ဳပ္တို႔အစိုးရျဖစ္ ေနတာ။ တုိင္းျပည္က မၾကည္ညိဳဘူး ဆိုတာသိလာတဲ့တစ္ေန႔မွာ က်ဳပ္တို႔ မေနဘူး။ တြယ္မေနပါဘူး။ ထြက္မွာပါပဲ” (၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၁၃ ရက္၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕တြင္ ေျပာ ၾကားခဲ့ေသာ တိုင္းျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ မိန္႔ခြန္းျဖစ္ပါတယ္။) ေအာ္ တို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ အာဏာ ကို ငမ္းငမ္းတက္ မလိုခ်င္ခဲ့ပါလားလို႔ ၾကည္ညိဳစိတ္ေတြ တစ္ဖြားဖြားေပၚလာ ပါတယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ သည္ဘက္မွာ ဒီလိုတဲ့ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ တပ္မ ေတာ္က ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကိုသိမ္း ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ အာဇာနည္ဗိမာန္ဟာ တစ္ျဖည္းျဖည္းေျခာက္ေသြ႔လာပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္က ႀကီးမွဴးက်င္းပတဲ့ အာဇာနည္ေန႔အခမ္းအနားေတြဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ကႀကီးမွဴးက်င္းပတဲ့ အဆင့္ကို ေလ်ာ့က်သြားပါတယ္။ ဇူလိုင္လ (၂၀)ရက္ေန႔ထုတ္ သတင္းစာထဲမွာသာ အာဇာနည္ေန႔ရဲ႕ သတင္းကိုဖတ္ရၿပီး အာဇာနည္ေန႔ ဆိုတာ သာမာန္လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ နာေရးသတင္းေလာက္ အေရးမႀကီး ေတာ့ပါဘူး။ ေမ့ေပ်ာက္လို႔ ရမွာလား အာဇာနည္ေန႔ကို ဘယ္သူကမွ ျမန္မာ့ျပကၡဒိန္ထဲကို တကူးတကဆြဲ ထည့္ထားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံ အတြက္ အခ်ိန္ရွိသေရြ႕ေပးဆပ္ေနသူ ေတြကို ရက္ရက္စက္စက္သတ္သြား လို႔၊ အသတ္ခံရသူေတြကို အမွတ္ရဘို႔၊ ေသရဲသူေတြကို အတုယူဖို႔၊ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ အလုပ္လုပ္တယ္ ဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ္က်ဳိး တစ္စံုတစ္ရာ တစ္စိုးတစ္စိမွ မပါဘဲ လုိအပ္ရင္ အသက္ပါေပးလွဴရဲတယ္ ဆိုတာေနာင္လာေနာင္သားေတြ အမွတ္ရဖို႔ ဇူလိုင္လ(၁၉)ရက္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ အနီေရာင္နဲ႔ျပၫႊန္းထားၿပီး အာဇာနည္ေန႔ရယ္လို႔ ျပကၡဒိန္ထဲမွာ အျမစ္တြယ္လာတာပါ။ ႏွစ္ေပါင္း (၆၈)ႏွစ္ရွိပါၿပီ။ အာဇာနည္ရဲ႕ျဖစ္တည္မႈဟာ ျပကၡဒိန္ထဲက ဆြဲႏႈတ္လို႔မရေတာ့ပါ ဘူး။ ကမၻာတည္သ၍ ျမန္မာတည္ သ၍ အာဇာနည္ေန႔ဟာ ဇူလိုင္လ (၁၉)ရက္တုိင္းမွာ တည္ၿမဲေနမွာပါ။ သမိုင္းဆိုတာ ေမ့ေပ်ာက္လို႔ရ ေကာင္း တဲ့အရာမဟုတ္ပါဘူး။ တန္ဘိုးဆိုတာ ရွိတာထက္ ပိုသတ္မွတ္လို႔မရသလို ေလ်ာ့သတ္မွတ္လို႔လည္း မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီစနစ္စ တင္က်င့္သံုးတဲ့ ကာလအတြင္းက အာဇာနည္ေန႔ကို ဘယ္လိုမ်ဳိးတန္ဘိုး အဆင့္အတန္းနဲ႔ အေလးျပဳခြင့္ရမလဲ ဆိုတာ ေစာင့္ၾကည့္ရင္း အာဇာနည္ေန႔ကိုဂ ုဏ္ျပဳလိုက္ရပါတယ္။ Source - http://news-eleven.com/index.php?option=com_content&view=article&id=14573:2012-07-16-04-28-51&catid=78:2009-11-13-06-25-17&Itemid=135