အ ခုေခတ္ ႏုိင္ငံေရး အေျခအေနႀကီးကို
ၾကည့္ရင္း ကိုဖိုးေသာ္တေယာက္ ငယ္ငယ္တုန္းက ျဖစ္ခဲ့ပ်က္ခဲ့ တာေတြကို သတိရ
မိတယ္။ သူငယ္ငယ္တုန္းက ထူးထူးျခားျခား လူတခ်ဳိ႔ကို ေတြ႔ခဲ့ဖူးတယ္။
မွတ္မိေနတာ တခုကဒီလို။ ဖိုးေသာ္ ေျခာက္တန္း ေက်ာင္းသား ဘဝမွာ သူတို႔မိသားစု
တခုလံုး ေအာက္ျပည္ကေန စီးပြားေရးပို အဆင္ေျပမယ္ထင္တဲ့ အညာဖက္က
ၿမိဳ႔တၿမိဳ႔ကို ေျပာင္းလာခဲ့ ၾကတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲသည့္ႏွစ္က
ျပည္သူ႔ဆႏၵခံယူပြဲ ဆိုတာႀကီး က်င္းပခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါ့။ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္
ႏွစ္ကုန္ပုိင္းေလာက္လို႔ မွတ္မိထားတယ္။
အဲသည္တုန္းက ျပည္သူ႔ဆႏၵခံယူပြဲဆိုတာ စစ္အာဏာသိမ္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ အစိုးရက က်င္းပ ခဲ့တဲ့ ပြဲႀကီးေပါ့။ ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသားက ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းေတြ ဘာေတြ ဘယ္လိုလုပ္သိသလဲလို႔ ေမးလာရင္ သိပ္သိတာေပါ့လို႔ ဖိုးေသာ္ေျဖႏုိင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းကခန္းမထဲမွာ ႏုိင္ငံေတာ္ အလံကို အလယ္မွာ ထားၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း ဓာတ္ပံုေတြကို အလံရဲ့ တဖက္တခ်က္စီမွာ ခ်ိတ္ထားတာ ရိွေနတာကိုး။ အဲသည့္ မဲေပးပြဲႀကီးမွာ အသက္ တဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ ျပည့္ၿပီး သူတုိင္း မဲထည့္ခြင့္ရတယ္။ မဲထည့္ရတယ္ ဆိုတာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းတို႔ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေရးဆြဲခဲ့တဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို အတည္ျပဳတဲ့ ပြဲလို႔လည္း ဆိုႏုိင္ပါရဲ့။ ဆိုရွစ္လစ္ဆိုတာ ဘာတုန္းလို႔ ေမးလာရင္ ဖိုးေသာ္တို႔လည္း ဘယ္သိမလဲ။ အတန္းပုိင္ ဆရာမ ေျပာတဲ့ အတုိင္းပဲ ျပန္ေျပာ တတ္တာေပါ့။ ဆိုရွစ္လစ္ဆိုတာ အားလံုးသာတူ ညီမွ် ေကာင္းစားေရး စနစ္လို႔ ေျပာတာပဲ။ အဲသည့္ လူထုဆႏၵခံယူပြဲႀကီးကို မွတ္မိေနတဲ့ ေနာက္ေၾကာင္း ကေတာ့ အဲသည့္ေခတ္တုန္းက နာမည္ႀကီး အဆိုေတာ္ ေအာင္ကိုလတ္ သီဆိုတဲ့ "မဲရံု မဲရံုကိုလာ တျပည္လံုး မဲဆႏၵနဲ႔ တျပည္လံုး မဲဆႏၵနဲ႔" ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေၾကာင့္လည္း ပါတာေပါ့။ ဖိုးေသာ္တို႔က ကေလးေတြက ဘာသိတာ မွတ္လို႔ မဲရံုေရွ႔ ေလာ္စပီကာက လာေနတဲ့ အဲသည့္ သီခ်င္းကို လုိက္ေအာ္ၿပီး ဆိုၾကတာမို႔ မွတ္မိေနတာ။
လူထုဆႏၵခံယူပြဲႀကီးကို မွတ္မိေနတဲ့ ေနာက္တခ်က္လည္း ရိွေသးတယ္။ အဲတာက သူတို႔ရပ္ကြက္ထဲက ကိုစိုးႏုိင္ ဆိုတဲ့ အကိုႀကီး တေယာက္ေၾကာင့္ ဆိုရင္လည္း မွားမယ္ မထင္ဖူး။ ကိုစိုးႏုိင္က ဂြေကာင္တဲ့။ သူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း အစိုးရကို မႀကိဳက္ဖူး မေထာက္ခံဘူးလို႔ လူႀကီးေတြေျပာတာ ၾကားဖူးတာကိုး။ ဘာျဖစ္လို႔ မႀကိဳက္တာတုန္းဆိုေတာ့ အစိုးရက ဆိုရွယ္လစ္ အတုႀကီး မို႔လို႔တဲ့။ အတန္းပုိင္ ဆရာမေျပာေတာ့ ဆိုရွစ္လစ္ဆိုတာ အားလံုးသာတူညီမွ် ေကာင္းစားေရးတဲ့။ ကိုစိုးႏုိင္ ေျပာသလိုဆိုရင္ သာတူညီမွ် ဆိုတာမွာလည္း အတုနဲ႔ အစစ္ဆိုၿပီး ႏွစ္ခုရိွတဲ့ပံုပဲ။ သူက မဲထည့္ရတဲ့ ေန႔မွာ မဲရံုထဲ ဝင္သြားၿပီး မဲပံုးအျဖဴထဲကို မင္အုိးအမည္း ဝင္ေလာင္းလို႔ အဖမ္းခံလုိက္ရတယ္။ ကိုစိုးႏုိင္ လက္ထိပ္ တန္းလန္းနဲ႔ ရဲကားေပၚ ပါသြားတာကို ဖိုးေသာ္တို႔ ကေလးတသုိက္ ျမင္လုိက္ၾကရတယ္။ ေနက္ေတာ့ သံုးႏွစ္ဆိုလား ေလးႏွစ္ဆိုလား ေထာင္က် သြားခဲ့တယ္လို႔ သိရတယ္။
အဲသည့္ ဆႏၵခံယူပြဲႀကီး မတုိင္ခင္ သံုးေလးငါးလ အလိုေလာက္က ထင္ပါရဲ့။ တရက္ေတာ့ ဖိုးေသာ္တို႔ အိမ္ဝင္းထဲကို အမ်ဳိးသမီးႀကီး တေယာက္ ဝင္လာတယ္။ အိမ္ေရွ႔ကျပင္မွာ ကာတြန္းထုိင္ဖတ္ေနတဲ့ ဖိုးေသာ္က အဲသည့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီး ဝင္လာတာျမင္လို႔ မီးဖိုထဲမွာ အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ သူ႔အေမကို လွမ္းေအာ္ေျပာလုိက္တယ္။
"ဗ်ဳိ႔ အေမ ဧည့္သည္ လာေနတယ္ဗ်။"
"ဘယ္သူမ်ားတုန္း ငါ့သားရဲ့"
"မသိဘူးဗ်"။ အမွန္ကလည္း သူတို႔ ဒီကိုေျပာင္းလာတာ သိပ္မၾကာေသးတာမို႔ အိမ္နီးခ်င္း တခ်ဳိ႔ကလြဲရင္ ခင္သူမင္သူ မိတ္ေဆြက မ်ားမ်ားစားစားမွ မရိွေသးတာကိုး။
အဲသည့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက ဖိုးေသာ္ကို ေမးတယ္။ "ဦးေလးတို႔ ေဒၚေဒၚတို႔ ရိွလားရွင့္" တဲ့။ ဖိုးေသာ္ ရယ္လုိက္ခ်င္တာ မနည္းကို ေအာင့္ထားရတယ္။ သူ႔လို ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသား ကေလးတေယာက္ကို အမ်ဳိးသမီးႀကီးက ေလးေလး စားစားနဲ႔ ေမးလိုက္တာေၾကာင့္ပါ။ အမွန္ဆိုရင္ ဟဲ့သူငယ္ မင့္မိဘေတြ ရိွသလား၊ ဘာလား ဆိုရင္လည္း ရတာပဲ မဟုတ္လား။
အဲသည့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက အသက္က ငါးဆယ္စြန္းစြန္းေလာက္ ရိွမယ္မွန္းတယ္။ ရင္ဖံုးအကၤ်ီ ဆႏြင္းေရာင္ဝါထိန္ထိန္ကို ဝတ္ထားတယ္။ အကၤ်ီၾကယ္သီးေတြက စိန္လိုမ်ဳိး အကြက္ေပၚေအာင္ ေသြး ထားတဲ့ ဝါက်င့္က်င့္ ပယင္းေက်ာက္ ၾကယ္သီးေတြ။ ထမီကလည္း အဝါေရာင္ ေတာက္ေတာက္ေပၚမွာ အနက္ေရာက္ အတြန္႔ကေလးေတြပါတဲ့ ထမီကို ဝတ္ထားတယ္။ အသားကေတာ့ အေတာ္ေလး ညိဳၿပီး အရပ္ကပုပ်ပ္ပ်ပ္နဲ႔။ သို႔ေပမယ့္ ခႏၶာကိုယ္က အေတာ္ေလး ပိန္လွီ ေလေတာ့ ရုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ အရပ္သိပ္ပုတယ္လို႔ မထင္ရဖူး။ သူ႔လက္ထဲမွာ ႀကိမ္ျခင္းအေဟာင္းေလး တလံုးကိုလည္း ဆြဲလာတယ္။
"အိမ္ထဲ ဝင္ထုိင္ပါရွင့္" ဆိုၿပီး ဖိုးေသာ္အေမက ဖိတ္မႏၱကျပဳပါတယ္။ တဆက္ထဲမွာလည္း ဘာမ်ားကိစၥ ရိွလို႔ပါလဲလို႔ ေမးလုိက္ပါတယ္။ အဲသည့္အခါမွာ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက၊
"ဦးေလးကို ကန္ေတာ့ခ်င္လို႔ပါရွင့္" လို႔ ရိုရုိေသေသ ေျဖပါတယ္။ ဖိုးေသာ္အေမလည္း ခဏေလာက္ စဥ္းစားဟန္ျပဳၿပီး ပန္းၿခံထဲမွာ အလုပ္မ်ားေနတဲ့ ဖိုးေသာ္အေဖကို လွမ္းေခၚလုိက္တယ္။
"ကိုေရႊေမာင္ ေတာ့ကို ကန္ေတာ့ျခင္လို႔တဲ့ ဒီမွာ ဧည့္သည္ေရာက္ေနတယ္"။
ဖိုးေသာ္အေဖလည္း ဧည့္ခန္းထဲ ဝင္လာရင္း ဘယ္ကဧည့္သည္က ဘာအတြက္နဲ႔ သူ႔ကို ကန္ေတာ့ဖို႔ေရာက္ေနတာလည္း ဆိုတာကို စဥ္းစားမရဖူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဧည့္ခန္းထဲက ထုိင္ခံုေပၚမွာ ထုိင္ေနရင္း ဖိုးေသာ္ အေမနဲ႔အေဖဟာ တခါမွ မေတြ႔ဖူး မသိဘူးတဲ့ ဧည့္သည္ကို နေဝတိမ္ေတာင္ ၾကည့္ေနရင္း ဘာေျပာရမွန္း မသိျဖစ္ေနတယ္။ ဖိုးေသာ္ အေဖနဲ႔အေမ ထုိင္ခံု ေပၚမွာ ထုိင္ခ်လုိက္ကထဲက အမ်ဳိးသမီးႀကီးဟာ သူ႔ထုိင္ခံုေပၚကဆင္းၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ႀကံဳ႔ႀကံဳ႔ေလး ထုိင္ခ်လုိက္တယ္။ ေျပာရရင္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္။ ဖိုးေသာ္အေဖက အဲသည္တုန္းကမွ အသက္ အားျဖင့္ ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္ ေလာက္ပဲ ရိွေသးတယ္။ ဖိုးေသာ္အေမကေတာ့ ေလးဆယ္စြန္းကာစ အရြယ္။
တဆက္ထဲဆိုသလို ဧည့္သည္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက သူရဲ့ ႀကိမ္ျခင္းေတာင္း အေဟာင္းေလးထဲက အဝါေရာင္ ပုဝါပါး ကေလးကို ထုတ္ယူလိုက္ၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ အေခါက္လုိက္ကေလး ခင္းလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႀကိမ္ျခင္းေတာင္းထဲက ဘိလပ္ေရ ႏွစ္ပုလင္းကို အဝါေရာင္ ပုဝါပါးေလးေပၚမွာ တင္လုိက္တယ္။ ဘိလပ္ေရႏွစ္ပုလင္း စလံုးကလည္း အဝါေရာင္။ သည့္ေနာက္ေတာ့ ဖိုးေသာ္ အေဖနဲ႔ အေမကို ဦးသံုးႀကိမ္တုိက္ၿပီး ကန္ေတာ့လုိက္တယ္။ အျဖစ္အပ်က္က ျမန္သလို ျဖစ္ေနေတာ့ ဖိုးေသာ္ အေဖနဲ႔ အေမလည္း တားလုိက္ဖို႔ဟာ မမီလုိက္ဘူးျဖစ္သြားတယ္။
ဖိုးေသာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေလးေယာက္ကေတာ့ ခန္းဆီးေနာက္ကြယ္ကေန ေခ်ာင္းၾကည့္ေနရင္း အဲတာေတြ ကို ျမင္ေနရတယ္။ ဖိုးေသာ္စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူ႔အေဖနဲ႔အေမကို ကန္ေတာ့တဲ့ ဘိလပ္ေရေတာ့ ဧည့္သည္ျပန္သြားရင္ ေသာက္ရခ်ည္ေသးရဲ့လို႔ ေလာဘေတြတက္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးေသာ္ရဲ့ မွန္းခ်က္နဲ႔ ႏွမ္းထြက္က မကိုက္ပါ။ ဘာျပဳလို႔တုန္းဆိုေတာ့ ဧည့္သည္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးဟာ သူ႔အေဖနဲ႔ အေမကို ကန္ေတာ့ၿပီးၿပီးခ်င္း အဝါေရာင္ ဘိလပ္ေရႏွစ္ပုလင္းနဲ႔ အဝါေရာင္ပုဝါပါးေလးကို ႀကိမ္ျခင္း ထဲကို ျပန္ထည့္လုိက္လို႔ပါ။ အဲသည္မွာပဲ ေစာေစာက ဘာျဖစ္လို႔ ဘာမွန္းမသိဘဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ကန္ေတာ့ခံ ျဖစ္ေနတဲ့ ဖိုးေသာ္အေဖနဲ႔အေမဟာ တစံုတခုကို တန္းကနဲ ရိပ္မိလိုက္တယ္။ ဆိုေတာ့ကာ ဖိုးေသာ္ အေမကပဲ စကားစ လိုက္တယ္။
"အမႀကီး က်မက ေမ့တတ္လြန္းလို႔၊ ဘယ္လိုမွ မေအာက္ေမ့နဲ႔ေနာ္၊ အမႀကီးနာမည္ ဘယ္လိုေခၚပါသလဲရွင့္"
"က်မနာမည္က မပ်ဳိပါရွင့္ ေဒၚေဒၚ" လို႔ ဧည့္သည္အမ်ဳိးသမီးႀကီးက ျပန္ေျဖတယ္။ သူတို႔အေမထက္ အသက္ ဆယ္ႏွစ္ ေက်ာ္ေလာက္ ပိုႀကီးတဲ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက ေဒၚေဒၚလို႔ ေခၚလုိက္တဲ့အတြက္ ေမာင္ႏွမေတြ ခန္းဆီးေနာက္ကြယ္မွာ ပါးစပ္ပိတ္ၿပီး တခြီးခြီးနဲ႔ ရယ္ေနၾကတယ္။ သည့္ေနာက္ေတာ့ အာ့လာပ သာ့လာပေတြ ေျပာဆိုအၿပီး ေဒၚပ်ဳိလို႔ေခၚတဲ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီး သူ႔ရဲ့ ႀကိမ္ျခင္းေလးကို ဆြဲၿပီးျပန္ထြက္သြားပါတယ္။ ဖိုးေသာ္ ေသာက္ရခ်ည္ေသးရဲ့လို႔ မွန္းထားတဲ့ အဝါ ေရာင္ ဘိလပ္ေရ ႏွစ္ပုလင္းလည္း ေဒၚပ်ဳိနဲ႔အတူ လာလမ္းကို ျပန္ပါသြားေလရဲ့။
ေနာက္ေတာ့မွ ဖိုးေသာ္တို႔ အိမ္နားက လဖက္ရည္ဆုိင္ပုိင္ရွင္ ဦးေလးၿမိဳင္နဲ႔ သူ႔ရဲ့သား ကိုေသာင္းဒန္ တို႔ ျပန္ေျပာလို႔ ေဒၚပ်ဳိဟာ ယဥ္ယဥ္ေလးနဲ႔ ရူးေနတဲ့သူ ဆိုတာကို သိရတယ္။ ဒီရပ္ကြက္ တေၾကာ မွာသာမက ၿမိဳ႔ထဲက လူႀကီးသူမ အေတာ္ မ်ားမ်ားဟာ ေဒၚပ်ဳိရဲ့ ဘိလပ္ရည္နဲ႔ အကန္ေတာ့ မခံရသူဆိုတာ မရိွသေလာက္ဆိုတာ ျပန္ၾကားရတယ္။ ဖိုးေသာ္ မိဘေတြက လူသစ္ျဖစ္ေလေတာ့ ေဒၚပ်ဳိက သူ႔ဝတၱရား အတုိင္း လာၿပီးကန္ေတာ့တာလို႔ ဆိုၾကတယ္။
ဖိုးေသာ္အေဖက ဦးေလးၿမိဳင္ကို "ေဒၚပ်ဳိက အဝါေရာင္ကို အေတာ္ႀကိဳက္ဟန္တူတယ္၊ ဝတ္ထားတာ အထက္ေအာက္ အဝါေရာင္ခ်ည္းပဲ၊ ဘိလပ္ေရေတာင္ အဝါေရာင္" ဆိုၿပီး ရယ္ရင္းေမးေျပာေျပာတယ္။
"အဝါေရာင္ႀကိဳက္ဆို သူက ဦးႏုလူဗ်။ ေဒၚပ်ဳိဟာ ငယ္ငယ္ကထဲက ယဥ္ယဥ္ေလးနဲ႔ ရူးေနတာ။ အခု အသက္ရလာေတာ့ ေနစရာ စားစရာမရိွလို႔ သီလရင္ေက်ာင္းတုိက္က ေခၚၿပီး ေကြ်းေမြးေစာင့္ေရွာက္ ထားတာ။ သူ႔မွာ ပုိက္ဆံအပို မရိွေလ ေတာ့ လူေတြကို ကန္ေတာ့ၿပီးရင္ ဘိလပ္ရည္ပုလင္းကို ျပန္ျပန္ယူသြား ရတာေပါ့" ဆိုၿပီး ဦးေလးၿမိဳင္က ရယ္ရယ္ေမာေမာ နဲ႔ ရွင္းျပတယ္။
ဦးႏုဆိုတာ ဖိုးေသာ္မသိ။ ဖိုးေသာ္အေဖက ရွင္းျပတယ္။ ဦးႏုဆိုတာ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီေခတ္က ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုကို ေျပာတာ။ ဖဆပလက တည္ၿမဲနဲ႔ သန္႔ရွင္းကြဲေတာ့ ဦးႏုက သန္႔ရွင္းဖဆပလကို ဦးေဆာင္သူ။ သန္႔ရွင္းဖဆပလရဲ့ ေဖးဖရိတ္ အေရာင္က အဝါေရာင္။ ဒါေၾကာင့္ ဦးႏုကို ေထာက္ခံ တဲ့ ေဒၚပ်ဳိကို ဘယ္အခ်ိန္ လမ္းေပၚေတြ႔ေတြ႔ အဝါေရာင္ အထက္ေအာက္ ဝတ္ထားတာ ေတြ႔ရတာပဲ။ ဦးေလးၿမိဳင္တို႔ ကိုေသာင္းဒန္တို႔က ေဒၚပ်ဳိကို သနားတာေၾကာင့္ သူတို႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ လဖက္ရည္ အလကား ေသာက္ခြင့္ေပးထားတယ္။ ဖုိးေသာ္လည္း သူ႔အေဖနဲ႔ တခါတေလ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကို လုိက္လုိက္သြားတယ္။ တခါသားေတာ့ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေန တဲ့ ေဒၚပ်ဳိကို တျခား လက္ဖက္ရည္ သမားေတြက ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ စေနတာကို ေတြ႔ရျပန္တယ္။ အဲသည္မွာပဲ ဖိုးေသာ္ အရင္က တခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ ေဝါဟာရေတြ ၾကားရေတာ့တယ္။
လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနတဲ့ လူႀကီးတခ်ဳိ႔က ေဒၚပ်ဳိကို ေမးခြန္းေတြ ေမးေနတာကိုး။
"ေဒၚပ်ဳိ ဒီႏွစ္ေရြးေကာက္ပြဲ ဘယ္ပါတီကို ခင္ဗ်ား မဲထည့္မွာတုန္း"
"ကိုႀကီးႏု ပါတီကို ထည့္မွာပါရွင့္" ဆိုၿပီး ေမးတဲ့သူကို ေလးေလးစားစား ျပန္ေျဖတယ္။
"ဟင္ ခင္ဗ်ားကလည္း အပတ္တုိင္း ကိုႀကီးႏုပါတီပဲ။ တခါတေလမ်ား တျခားပါတီေတြ မဲမထည့္ေတာ့ဖူးလား"
"ကိုႀကီးႏု ပါတီက ဒီမိုကေရစီရွင့္၊ အဲတာေၾကာင့္ပါ"
"တျခားပါတီေတြလည္း ဒီမိုကေရစီပဲေလ၊ အတူတူ မဟုတ္ဖူးလား"
"တျခားပါတီေတြေတာ့ က်မမသိဖူး။ ကိုႀကီးႏုပါတီကေတာ့ ဒီမိုကေရစီ ပိုစစ္တယ္ရွင့္"
"ကိုႀကီးႏုက ရန္ကုန္မွာ ပါလီမန္အမတ္လုပ္ဖို႔ ေဒၚပ်ဳိကို တေလာတုန္းက ကမ္းလွမ္းတယ္ဆို"
"ဟုတ္ကဲ့ရွင့္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာလည္း အလုပ္ေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ က်မ သြားမလုပ္ႏုိင္ပါဖူး"
ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသား ဖုိးေသာ္အတြက္ ေဝါဟာရေတြ တိုးတိုးၿပီး မွတ္လာရတယ္။ ကိုႀကီးႏုတဲ့၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုတဲ့၊ ပါတီတဲ့၊ မဲထည့္တာတဲ့၊ ဒီမိုကေရစီတဲ့၊ ပါလီမန္အမတ္တဲ့။ အဲသည္မွာမွ ကိုႀကီးႏုပါတီက ဒီမိုကေရစီ ပိုစစ္တယ္လို႔ ေဒၚပ်ဳိက ေျပာျပန္ေတာ့ ဒီမိုကေရစီမွာလည္း အတုေတြ အတက္ေတြ ရိွေသးတာကိုးလို႔ ဖိုးေသာ္ မွတ္ရျပန္ေသးတယ္။ ကိုစိုးႏုိင္ ေျပာတာနဲ႔ ခပ္ဆင္ ဆင္ေတာ့ ျဖစ္လာတယ္လို႔ ဖိုးေသာ္ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္မိတယ္။ ကိုစိုးႏုိင္ေျပာခဲ့တယ္မို႔လား သာတူညီမွ် ဆိုရွယ္လစ္ မွာလည္း အတုနဲ႔ အစစ္ဆိုတာ ရိွတယ္လို႔ ဆိုတာကိုး။
သည္လိုနဲ႔ အထက္ေအာက္ အဝါေရာင္ ဆင္တူဝတ္ထားတဲ့ ေဒၚပ်ဳိဟာ ဖိုးေသာ္တို႔ အိမ္ကို တလတေခါက္ေလာက္ ဆိုသလို ေရာက္လာၿပီး ဖုိးေသာ္ အေဖနဲ႔အေမကို ဘိလပ္ေရ အဝါေရာင္ႏွစ္ပုလင္းနဲ႔ ကန္ေတာ့၊ ၿပီးေတာ့ ဘိလပ္ေရ ပုလင္းကို ျပန္ယူသြားတာက ရိုးရာလို ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ သိုေပမယ့္ တခ်က္ခ်က္ေတာ့ သူတို႔ကို ေဒၚပ်ဳိက လက္ေဆာင္ေပး တာ ရိွတယ္။ တျခားေတာ့မဟုတ္ဖူး။ ဟင္းကလာခ်ဥ္ အထုတ္ကေလးေတြ။ ေဒၚပ်ဳိကိုယ္တုိင္ အိုးနဲ႔တည္တယ္လို႔ အရပ္ထဲက လူေတြ ေျပာၾကတယ္။ ရပ္ကြက္သား အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ဟင္းကလာခ်ဥ္ အထုတ္ကေလးေတြ ေဒၚပ်ဳိဆီက ရေလ့ရိွတယ္။ ေဒၚပ်ဳိ အိမ္လာတုိင္း ဖိုးေသာ္အေမက အလုိက္အထုိက္ ဆိုသလို ေဒၚပ်ဳိ ႏွစ္သက္တဲ့ စကားေလးေတြ ေျပာၿပီး ဧည့္ခံရတယ္။
"ေဒၚပ်ဳိ ကိုႀကီးႏုနဲ႔ အဆက္အသြယ္ေကာ မွန္မွန္ရိွရဲ့လား"
"ရိွပါတယ္ ေဒၚေဒၚ။ မိသားတစုလံုး ေနေကာင္းတယ္လို႔လည္း ေျပာပါတယ္၊ တေလာကလည္း က်မကို ဖုန္းဆက္ပါတယ္"
ဖိုးေသာ္အေမကေတာ့ ေဒၚပ်ဳိကုိ သနားလို႔မဆံုး။ တကယ္တန္းေတာ့ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုဟာ အဲသည္အခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္မွာ မရိွေတာ့။ ျပည္ေျပး ဘဝနဲ႔ ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္တခုမွာ ေရာက္ေနတယ္လို႔ ဖိုးေသာ္အေဖက ရွင္းျပတယ္။ သည္ၾကားထဲ ဖိုးေသာ္ရဲ့ ႀကီးေတာ္ႀကီးက တေမွာင့္။ "ငါတို႔မ်ားေတာ့ ပါလီမန္အမတ္ဆို ၾကည့္လို႔ကို မရဖူး။ ဘယ့္ႏွယ့္ေတာ္ ၿမိဳ႔ကို ျပန္လာတာက နည္းနည္း ရန္ကုန္မွာပဲ သူတို႔က ေပ်ာ္ေနတာပါ။ ျပန္လာေတာ့လည္း ေခါင္းေပါင္းစ တေထာင္ေထာင္၊ လင္းႏို႔ကား တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းနဲ႔ စီးကလက္က လက္ၾကားကမခ်ဖူး" ဟု မဲ့ကာရြဲ႔ကနဲ႔ အႀကီးအက်ယ္ ေဝဖန္တယ္။ ဖိုးေသာ္ အေဖေျပာေတာ့ လင္းႏို႔ကား ဆိုတာက အဲသည့္ေခတ္တုန္းက နယ္က ပါလီမန္အမတ္ေတြ ခရီးသြားရင္ အသံုးျပဳဖို႔ အစိုးရက အရစ္က်စနစ္နဲ႔ ေရာင္းေပးတဲ့ ကားတဲ့။ အဂၤလန္လုပ္ လန္းရိုဗာ ကားကို ေတာေလသံနဲ႔ ေခၚေတာ့ လင္းႏို႔ကား ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ၿမိဳ႔အထုိင္ ပါလီမန္ အမတ္ေတြကိုေတာ့ ခ်က္ကိုစလိုဗက္ကီးယားက ထုတ္တဲ့ စကိုဒါလို႔ေခၚတဲ့ ဆလြန္းကားေတြ ေရာင္းေပးတယ္လို႔ ဆိုတယ္။
ပါလီမန္တို႔ ဒီမိုကေရစီတို႔ ဆိုတဲ့ေဝါဟာရေတြကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ၾကားဖူးမွတ္ဖူး ခဲ့ရတာ ေဒၚပ်ဳိေၾကာင့္ ဆိုလည္း မမွားဖူးလို႔ ဖိုးေသာ္ အခုလို သတ္လတ္ပုိင္းအရြယ္မွာ ေတြးမိတယ္။ သူတို႔ေခတ္မွာ မွတ္မိသေလာက္ ေျခာက္တန္း ေက်ာင္းသား ဘဝကစလုိ႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဘဝအထိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းရဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ တပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ ေအာက္မွာ ေနရတာကိုး။ ပါလီမန္ေတြ၊ ဒီမိုကေရစီ တုတာစစ္တာေတြ၊ တပါတီထဲက အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာတြ စတာေတြကို ေဗ်ာင္ေျပာဆို ေဆြးေႏြး ရဲတဲ့သူ မရိွသေလာက္ ရွားပါးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခြ်င္းခ်က္အေနနဲ႔ကေတာ့ ဖိုးေသာ္တို႔ ရပ္ကြက္ထဲက ဦးေလးၿမိဳင္ လဖက္ရည္ဆုိင္မွာေတာ့ ယဥ္ယဥ္ေလးနဲ႔ ရူးေနတဲ့ ေဒၚပ်ဳိကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲ၊ ပါလီမန္၊ ဒီမိုကေရစီ၊ ကိုႀကီးႏု၊ ဖဆပလ၊ သန္႔ရွင္း၊ တည္ၿမဲ၊ ဘယ္ပါတီမဲထဲမွာတုန္း စတဲ့ ေဝါဟာရေတြဟာ လူေတြပါးစပ္ဖ်ားမွာ ေျပာခြင့္ရခဲ့တယ္ ေလထုထဲမွာ ျပန္႔ႏွံ႔ခြင့္ ရခဲ့တယ္။ စကားမစပ္ ၾကားထဲမွာလဲ တခ်က္တခ်က္ေတာ့ ကိုစိုးႏုိင္တို႔လို႔ မဲပုန္းထဲ မင္အမည္းကို အိုးလုိက္ေလာင္းထည့္ ရဲတဲ့သူလည္း လိုသေပါ့ေလ။
ေဇာ္မင္း
၁၂ ရက္၊ စက္တင္ဘာလ၊ ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္
အဲသည္တုန္းက ျပည္သူ႔ဆႏၵခံယူပြဲဆိုတာ စစ္အာဏာသိမ္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ အစိုးရက က်င္းပ ခဲ့တဲ့ ပြဲႀကီးေပါ့။ ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသားက ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းေတြ ဘာေတြ ဘယ္လိုလုပ္သိသလဲလို႔ ေမးလာရင္ သိပ္သိတာေပါ့လို႔ ဖိုးေသာ္ေျဖႏုိင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းကခန္းမထဲမွာ ႏုိင္ငံေတာ္ အလံကို အလယ္မွာ ထားၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း ဓာတ္ပံုေတြကို အလံရဲ့ တဖက္တခ်က္စီမွာ ခ်ိတ္ထားတာ ရိွေနတာကိုး။ အဲသည့္ မဲေပးပြဲႀကီးမွာ အသက္ တဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ ျပည့္ၿပီး သူတုိင္း မဲထည့္ခြင့္ရတယ္။ မဲထည့္ရတယ္ ဆိုတာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းတို႔ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေရးဆြဲခဲ့တဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို အတည္ျပဳတဲ့ ပြဲလို႔လည္း ဆိုႏုိင္ပါရဲ့။ ဆိုရွစ္လစ္ဆိုတာ ဘာတုန္းလို႔ ေမးလာရင္ ဖိုးေသာ္တို႔လည္း ဘယ္သိမလဲ။ အတန္းပုိင္ ဆရာမ ေျပာတဲ့ အတုိင္းပဲ ျပန္ေျပာ တတ္တာေပါ့။ ဆိုရွစ္လစ္ဆိုတာ အားလံုးသာတူ ညီမွ် ေကာင္းစားေရး စနစ္လို႔ ေျပာတာပဲ။ အဲသည့္ လူထုဆႏၵခံယူပြဲႀကီးကို မွတ္မိေနတဲ့ ေနာက္ေၾကာင္း ကေတာ့ အဲသည့္ေခတ္တုန္းက နာမည္ႀကီး အဆိုေတာ္ ေအာင္ကိုလတ္ သီဆိုတဲ့ "မဲရံု မဲရံုကိုလာ တျပည္လံုး မဲဆႏၵနဲ႔ တျပည္လံုး မဲဆႏၵနဲ႔" ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေၾကာင့္လည္း ပါတာေပါ့။ ဖိုးေသာ္တို႔က ကေလးေတြက ဘာသိတာ မွတ္လို႔ မဲရံုေရွ႔ ေလာ္စပီကာက လာေနတဲ့ အဲသည့္ သီခ်င္းကို လုိက္ေအာ္ၿပီး ဆိုၾကတာမို႔ မွတ္မိေနတာ။
လူထုဆႏၵခံယူပြဲႀကီးကို မွတ္မိေနတဲ့ ေနာက္တခ်က္လည္း ရိွေသးတယ္။ အဲတာက သူတို႔ရပ္ကြက္ထဲက ကိုစိုးႏုိင္ ဆိုတဲ့ အကိုႀကီး တေယာက္ေၾကာင့္ ဆိုရင္လည္း မွားမယ္ မထင္ဖူး။ ကိုစိုးႏုိင္က ဂြေကာင္တဲ့။ သူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း အစိုးရကို မႀကိဳက္ဖူး မေထာက္ခံဘူးလို႔ လူႀကီးေတြေျပာတာ ၾကားဖူးတာကိုး။ ဘာျဖစ္လို႔ မႀကိဳက္တာတုန္းဆိုေတာ့ အစိုးရက ဆိုရွယ္လစ္ အတုႀကီး မို႔လို႔တဲ့။ အတန္းပုိင္ ဆရာမေျပာေတာ့ ဆိုရွစ္လစ္ဆိုတာ အားလံုးသာတူညီမွ် ေကာင္းစားေရးတဲ့။ ကိုစိုးႏုိင္ ေျပာသလိုဆိုရင္ သာတူညီမွ် ဆိုတာမွာလည္း အတုနဲ႔ အစစ္ဆိုၿပီး ႏွစ္ခုရိွတဲ့ပံုပဲ။ သူက မဲထည့္ရတဲ့ ေန႔မွာ မဲရံုထဲ ဝင္သြားၿပီး မဲပံုးအျဖဴထဲကို မင္အုိးအမည္း ဝင္ေလာင္းလို႔ အဖမ္းခံလုိက္ရတယ္။ ကိုစိုးႏုိင္ လက္ထိပ္ တန္းလန္းနဲ႔ ရဲကားေပၚ ပါသြားတာကို ဖိုးေသာ္တို႔ ကေလးတသုိက္ ျမင္လုိက္ၾကရတယ္။ ေနက္ေတာ့ သံုးႏွစ္ဆိုလား ေလးႏွစ္ဆိုလား ေထာင္က် သြားခဲ့တယ္လို႔ သိရတယ္။
အဲသည့္ ဆႏၵခံယူပြဲႀကီး မတုိင္ခင္ သံုးေလးငါးလ အလိုေလာက္က ထင္ပါရဲ့။ တရက္ေတာ့ ဖိုးေသာ္တို႔ အိမ္ဝင္းထဲကို အမ်ဳိးသမီးႀကီး တေယာက္ ဝင္လာတယ္။ အိမ္ေရွ႔ကျပင္မွာ ကာတြန္းထုိင္ဖတ္ေနတဲ့ ဖိုးေသာ္က အဲသည့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီး ဝင္လာတာျမင္လို႔ မီးဖိုထဲမွာ အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ သူ႔အေမကို လွမ္းေအာ္ေျပာလုိက္တယ္။
"ဗ်ဳိ႔ အေမ ဧည့္သည္ လာေနတယ္ဗ်။"
"ဘယ္သူမ်ားတုန္း ငါ့သားရဲ့"
"မသိဘူးဗ်"။ အမွန္ကလည္း သူတို႔ ဒီကိုေျပာင္းလာတာ သိပ္မၾကာေသးတာမို႔ အိမ္နီးခ်င္း တခ်ဳိ႔ကလြဲရင္ ခင္သူမင္သူ မိတ္ေဆြက မ်ားမ်ားစားစားမွ မရိွေသးတာကိုး။
အဲသည့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက ဖိုးေသာ္ကို ေမးတယ္။ "ဦးေလးတို႔ ေဒၚေဒၚတို႔ ရိွလားရွင့္" တဲ့။ ဖိုးေသာ္ ရယ္လုိက္ခ်င္တာ မနည္းကို ေအာင့္ထားရတယ္။ သူ႔လို ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသား ကေလးတေယာက္ကို အမ်ဳိးသမီးႀကီးက ေလးေလး စားစားနဲ႔ ေမးလိုက္တာေၾကာင့္ပါ။ အမွန္ဆိုရင္ ဟဲ့သူငယ္ မင့္မိဘေတြ ရိွသလား၊ ဘာလား ဆိုရင္လည္း ရတာပဲ မဟုတ္လား။
အဲသည့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက အသက္က ငါးဆယ္စြန္းစြန္းေလာက္ ရိွမယ္မွန္းတယ္။ ရင္ဖံုးအကၤ်ီ ဆႏြင္းေရာင္ဝါထိန္ထိန္ကို ဝတ္ထားတယ္။ အကၤ်ီၾကယ္သီးေတြက စိန္လိုမ်ဳိး အကြက္ေပၚေအာင္ ေသြး ထားတဲ့ ဝါက်င့္က်င့္ ပယင္းေက်ာက္ ၾကယ္သီးေတြ။ ထမီကလည္း အဝါေရာင္ ေတာက္ေတာက္ေပၚမွာ အနက္ေရာက္ အတြန္႔ကေလးေတြပါတဲ့ ထမီကို ဝတ္ထားတယ္။ အသားကေတာ့ အေတာ္ေလး ညိဳၿပီး အရပ္ကပုပ်ပ္ပ်ပ္နဲ႔။ သို႔ေပမယ့္ ခႏၶာကိုယ္က အေတာ္ေလး ပိန္လွီ ေလေတာ့ ရုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ အရပ္သိပ္ပုတယ္လို႔ မထင္ရဖူး။ သူ႔လက္ထဲမွာ ႀကိမ္ျခင္းအေဟာင္းေလး တလံုးကိုလည္း ဆြဲလာတယ္။
"အိမ္ထဲ ဝင္ထုိင္ပါရွင့္" ဆိုၿပီး ဖိုးေသာ္အေမက ဖိတ္မႏၱကျပဳပါတယ္။ တဆက္ထဲမွာလည္း ဘာမ်ားကိစၥ ရိွလို႔ပါလဲလို႔ ေမးလုိက္ပါတယ္။ အဲသည့္အခါမွာ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက၊
"ဦးေလးကို ကန္ေတာ့ခ်င္လို႔ပါရွင့္" လို႔ ရိုရုိေသေသ ေျဖပါတယ္။ ဖိုးေသာ္အေမလည္း ခဏေလာက္ စဥ္းစားဟန္ျပဳၿပီး ပန္းၿခံထဲမွာ အလုပ္မ်ားေနတဲ့ ဖိုးေသာ္အေဖကို လွမ္းေခၚလုိက္တယ္။
"ကိုေရႊေမာင္ ေတာ့ကို ကန္ေတာ့ျခင္လို႔တဲ့ ဒီမွာ ဧည့္သည္ေရာက္ေနတယ္"။
ဖိုးေသာ္အေဖလည္း ဧည့္ခန္းထဲ ဝင္လာရင္း ဘယ္ကဧည့္သည္က ဘာအတြက္နဲ႔ သူ႔ကို ကန္ေတာ့ဖို႔ေရာက္ေနတာလည္း ဆိုတာကို စဥ္းစားမရဖူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဧည့္ခန္းထဲက ထုိင္ခံုေပၚမွာ ထုိင္ေနရင္း ဖိုးေသာ္ အေမနဲ႔အေဖဟာ တခါမွ မေတြ႔ဖူး မသိဘူးတဲ့ ဧည့္သည္ကို နေဝတိမ္ေတာင္ ၾကည့္ေနရင္း ဘာေျပာရမွန္း မသိျဖစ္ေနတယ္။ ဖိုးေသာ္ အေဖနဲ႔အေမ ထုိင္ခံု ေပၚမွာ ထုိင္ခ်လုိက္ကထဲက အမ်ဳိးသမီးႀကီးဟာ သူ႔ထုိင္ခံုေပၚကဆင္းၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ႀကံဳ႔ႀကံဳ႔ေလး ထုိင္ခ်လုိက္တယ္။ ေျပာရရင္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္။ ဖိုးေသာ္အေဖက အဲသည္တုန္းကမွ အသက္ အားျဖင့္ ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္ ေလာက္ပဲ ရိွေသးတယ္။ ဖိုးေသာ္အေမကေတာ့ ေလးဆယ္စြန္းကာစ အရြယ္။
တဆက္ထဲဆိုသလို ဧည့္သည္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက သူရဲ့ ႀကိမ္ျခင္းေတာင္း အေဟာင္းေလးထဲက အဝါေရာင္ ပုဝါပါး ကေလးကို ထုတ္ယူလိုက္ၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ အေခါက္လုိက္ကေလး ခင္းလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႀကိမ္ျခင္းေတာင္းထဲက ဘိလပ္ေရ ႏွစ္ပုလင္းကို အဝါေရာင္ ပုဝါပါးေလးေပၚမွာ တင္လုိက္တယ္။ ဘိလပ္ေရႏွစ္ပုလင္း စလံုးကလည္း အဝါေရာင္။ သည့္ေနာက္ေတာ့ ဖိုးေသာ္ အေဖနဲ႔ အေမကို ဦးသံုးႀကိမ္တုိက္ၿပီး ကန္ေတာ့လုိက္တယ္။ အျဖစ္အပ်က္က ျမန္သလို ျဖစ္ေနေတာ့ ဖိုးေသာ္ အေဖနဲ႔ အေမလည္း တားလုိက္ဖို႔ဟာ မမီလုိက္ဘူးျဖစ္သြားတယ္။
ဖိုးေသာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေလးေယာက္ကေတာ့ ခန္းဆီးေနာက္ကြယ္ကေန ေခ်ာင္းၾကည့္ေနရင္း အဲတာေတြ ကို ျမင္ေနရတယ္။ ဖိုးေသာ္စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူ႔အေဖနဲ႔အေမကို ကန္ေတာ့တဲ့ ဘိလပ္ေရေတာ့ ဧည့္သည္ျပန္သြားရင္ ေသာက္ရခ်ည္ေသးရဲ့လို႔ ေလာဘေတြတက္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးေသာ္ရဲ့ မွန္းခ်က္နဲ႔ ႏွမ္းထြက္က မကိုက္ပါ။ ဘာျပဳလို႔တုန္းဆိုေတာ့ ဧည့္သည္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးဟာ သူ႔အေဖနဲ႔ အေမကို ကန္ေတာ့ၿပီးၿပီးခ်င္း အဝါေရာင္ ဘိလပ္ေရႏွစ္ပုလင္းနဲ႔ အဝါေရာင္ပုဝါပါးေလးကို ႀကိမ္ျခင္း ထဲကို ျပန္ထည့္လုိက္လို႔ပါ။ အဲသည္မွာပဲ ေစာေစာက ဘာျဖစ္လို႔ ဘာမွန္းမသိဘဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ကန္ေတာ့ခံ ျဖစ္ေနတဲ့ ဖိုးေသာ္အေဖနဲ႔အေမဟာ တစံုတခုကို တန္းကနဲ ရိပ္မိလိုက္တယ္။ ဆိုေတာ့ကာ ဖိုးေသာ္ အေမကပဲ စကားစ လိုက္တယ္။
"အမႀကီး က်မက ေမ့တတ္လြန္းလို႔၊ ဘယ္လိုမွ မေအာက္ေမ့နဲ႔ေနာ္၊ အမႀကီးနာမည္ ဘယ္လိုေခၚပါသလဲရွင့္"
"က်မနာမည္က မပ်ဳိပါရွင့္ ေဒၚေဒၚ" လို႔ ဧည့္သည္အမ်ဳိးသမီးႀကီးက ျပန္ေျဖတယ္။ သူတို႔အေမထက္ အသက္ ဆယ္ႏွစ္ ေက်ာ္ေလာက္ ပိုႀကီးတဲ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက ေဒၚေဒၚလို႔ ေခၚလုိက္တဲ့အတြက္ ေမာင္ႏွမေတြ ခန္းဆီးေနာက္ကြယ္မွာ ပါးစပ္ပိတ္ၿပီး တခြီးခြီးနဲ႔ ရယ္ေနၾကတယ္။ သည့္ေနာက္ေတာ့ အာ့လာပ သာ့လာပေတြ ေျပာဆိုအၿပီး ေဒၚပ်ဳိလို႔ေခၚတဲ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီး သူ႔ရဲ့ ႀကိမ္ျခင္းေလးကို ဆြဲၿပီးျပန္ထြက္သြားပါတယ္။ ဖိုးေသာ္ ေသာက္ရခ်ည္ေသးရဲ့လို႔ မွန္းထားတဲ့ အဝါ ေရာင္ ဘိလပ္ေရ ႏွစ္ပုလင္းလည္း ေဒၚပ်ဳိနဲ႔အတူ လာလမ္းကို ျပန္ပါသြားေလရဲ့။
ေနာက္ေတာ့မွ ဖိုးေသာ္တို႔ အိမ္နားက လဖက္ရည္ဆုိင္ပုိင္ရွင္ ဦးေလးၿမိဳင္နဲ႔ သူ႔ရဲ့သား ကိုေသာင္းဒန္ တို႔ ျပန္ေျပာလို႔ ေဒၚပ်ဳိဟာ ယဥ္ယဥ္ေလးနဲ႔ ရူးေနတဲ့သူ ဆိုတာကို သိရတယ္။ ဒီရပ္ကြက္ တေၾကာ မွာသာမက ၿမိဳ႔ထဲက လူႀကီးသူမ အေတာ္ မ်ားမ်ားဟာ ေဒၚပ်ဳိရဲ့ ဘိလပ္ရည္နဲ႔ အကန္ေတာ့ မခံရသူဆိုတာ မရိွသေလာက္ဆိုတာ ျပန္ၾကားရတယ္။ ဖိုးေသာ္ မိဘေတြက လူသစ္ျဖစ္ေလေတာ့ ေဒၚပ်ဳိက သူ႔ဝတၱရား အတုိင္း လာၿပီးကန္ေတာ့တာလို႔ ဆိုၾကတယ္။
ဖိုးေသာ္အေဖက ဦးေလးၿမိဳင္ကို "ေဒၚပ်ဳိက အဝါေရာင္ကို အေတာ္ႀကိဳက္ဟန္တူတယ္၊ ဝတ္ထားတာ အထက္ေအာက္ အဝါေရာင္ခ်ည္းပဲ၊ ဘိလပ္ေရေတာင္ အဝါေရာင္" ဆိုၿပီး ရယ္ရင္းေမးေျပာေျပာတယ္။
"အဝါေရာင္ႀကိဳက္ဆို သူက ဦးႏုလူဗ်။ ေဒၚပ်ဳိဟာ ငယ္ငယ္ကထဲက ယဥ္ယဥ္ေလးနဲ႔ ရူးေနတာ။ အခု အသက္ရလာေတာ့ ေနစရာ စားစရာမရိွလို႔ သီလရင္ေက်ာင္းတုိက္က ေခၚၿပီး ေကြ်းေမြးေစာင့္ေရွာက္ ထားတာ။ သူ႔မွာ ပုိက္ဆံအပို မရိွေလ ေတာ့ လူေတြကို ကန္ေတာ့ၿပီးရင္ ဘိလပ္ရည္ပုလင္းကို ျပန္ျပန္ယူသြား ရတာေပါ့" ဆိုၿပီး ဦးေလးၿမိဳင္က ရယ္ရယ္ေမာေမာ နဲ႔ ရွင္းျပတယ္။
ဦးႏုဆိုတာ ဖိုးေသာ္မသိ။ ဖိုးေသာ္အေဖက ရွင္းျပတယ္။ ဦးႏုဆိုတာ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီေခတ္က ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုကို ေျပာတာ။ ဖဆပလက တည္ၿမဲနဲ႔ သန္႔ရွင္းကြဲေတာ့ ဦးႏုက သန္႔ရွင္းဖဆပလကို ဦးေဆာင္သူ။ သန္႔ရွင္းဖဆပလရဲ့ ေဖးဖရိတ္ အေရာင္က အဝါေရာင္။ ဒါေၾကာင့္ ဦးႏုကို ေထာက္ခံ တဲ့ ေဒၚပ်ဳိကို ဘယ္အခ်ိန္ လမ္းေပၚေတြ႔ေတြ႔ အဝါေရာင္ အထက္ေအာက္ ဝတ္ထားတာ ေတြ႔ရတာပဲ။ ဦးေလးၿမိဳင္တို႔ ကိုေသာင္းဒန္တို႔က ေဒၚပ်ဳိကို သနားတာေၾကာင့္ သူတို႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ လဖက္ရည္ အလကား ေသာက္ခြင့္ေပးထားတယ္။ ဖုိးေသာ္လည္း သူ႔အေဖနဲ႔ တခါတေလ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကို လုိက္လုိက္သြားတယ္။ တခါသားေတာ့ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေန တဲ့ ေဒၚပ်ဳိကို တျခား လက္ဖက္ရည္ သမားေတြက ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ စေနတာကို ေတြ႔ရျပန္တယ္။ အဲသည္မွာပဲ ဖိုးေသာ္ အရင္က တခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ ေဝါဟာရေတြ ၾကားရေတာ့တယ္။
လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနတဲ့ လူႀကီးတခ်ဳိ႔က ေဒၚပ်ဳိကို ေမးခြန္းေတြ ေမးေနတာကိုး။
"ေဒၚပ်ဳိ ဒီႏွစ္ေရြးေကာက္ပြဲ ဘယ္ပါတီကို ခင္ဗ်ား မဲထည့္မွာတုန္း"
"ကိုႀကီးႏု ပါတီကို ထည့္မွာပါရွင့္" ဆိုၿပီး ေမးတဲ့သူကို ေလးေလးစားစား ျပန္ေျဖတယ္။
"ဟင္ ခင္ဗ်ားကလည္း အပတ္တုိင္း ကိုႀကီးႏုပါတီပဲ။ တခါတေလမ်ား တျခားပါတီေတြ မဲမထည့္ေတာ့ဖူးလား"
"ကိုႀကီးႏု ပါတီက ဒီမိုကေရစီရွင့္၊ အဲတာေၾကာင့္ပါ"
"တျခားပါတီေတြလည္း ဒီမိုကေရစီပဲေလ၊ အတူတူ မဟုတ္ဖူးလား"
"တျခားပါတီေတြေတာ့ က်မမသိဖူး။ ကိုႀကီးႏုပါတီကေတာ့ ဒီမိုကေရစီ ပိုစစ္တယ္ရွင့္"
"ကိုႀကီးႏုက ရန္ကုန္မွာ ပါလီမန္အမတ္လုပ္ဖို႔ ေဒၚပ်ဳိကို တေလာတုန္းက ကမ္းလွမ္းတယ္ဆို"
"ဟုတ္ကဲ့ရွင့္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာလည္း အလုပ္ေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ က်မ သြားမလုပ္ႏုိင္ပါဖူး"
ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသား ဖုိးေသာ္အတြက္ ေဝါဟာရေတြ တိုးတိုးၿပီး မွတ္လာရတယ္။ ကိုႀကီးႏုတဲ့၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုတဲ့၊ ပါတီတဲ့၊ မဲထည့္တာတဲ့၊ ဒီမိုကေရစီတဲ့၊ ပါလီမန္အမတ္တဲ့။ အဲသည္မွာမွ ကိုႀကီးႏုပါတီက ဒီမိုကေရစီ ပိုစစ္တယ္လို႔ ေဒၚပ်ဳိက ေျပာျပန္ေတာ့ ဒီမိုကေရစီမွာလည္း အတုေတြ အတက္ေတြ ရိွေသးတာကိုးလို႔ ဖိုးေသာ္ မွတ္ရျပန္ေသးတယ္။ ကိုစိုးႏုိင္ ေျပာတာနဲ႔ ခပ္ဆင္ ဆင္ေတာ့ ျဖစ္လာတယ္လို႔ ဖိုးေသာ္ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္မိတယ္။ ကိုစိုးႏုိင္ေျပာခဲ့တယ္မို႔လား သာတူညီမွ် ဆိုရွယ္လစ္ မွာလည္း အတုနဲ႔ အစစ္ဆိုတာ ရိွတယ္လို႔ ဆိုတာကိုး။
သည္လိုနဲ႔ အထက္ေအာက္ အဝါေရာင္ ဆင္တူဝတ္ထားတဲ့ ေဒၚပ်ဳိဟာ ဖိုးေသာ္တို႔ အိမ္ကို တလတေခါက္ေလာက္ ဆိုသလို ေရာက္လာၿပီး ဖုိးေသာ္ အေဖနဲ႔အေမကို ဘိလပ္ေရ အဝါေရာင္ႏွစ္ပုလင္းနဲ႔ ကန္ေတာ့၊ ၿပီးေတာ့ ဘိလပ္ေရ ပုလင္းကို ျပန္ယူသြားတာက ရိုးရာလို ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ သိုေပမယ့္ တခ်က္ခ်က္ေတာ့ သူတို႔ကို ေဒၚပ်ဳိက လက္ေဆာင္ေပး တာ ရိွတယ္။ တျခားေတာ့မဟုတ္ဖူး။ ဟင္းကလာခ်ဥ္ အထုတ္ကေလးေတြ။ ေဒၚပ်ဳိကိုယ္တုိင္ အိုးနဲ႔တည္တယ္လို႔ အရပ္ထဲက လူေတြ ေျပာၾကတယ္။ ရပ္ကြက္သား အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ဟင္းကလာခ်ဥ္ အထုတ္ကေလးေတြ ေဒၚပ်ဳိဆီက ရေလ့ရိွတယ္။ ေဒၚပ်ဳိ အိမ္လာတုိင္း ဖိုးေသာ္အေမက အလုိက္အထုိက္ ဆိုသလို ေဒၚပ်ဳိ ႏွစ္သက္တဲ့ စကားေလးေတြ ေျပာၿပီး ဧည့္ခံရတယ္။
"ေဒၚပ်ဳိ ကိုႀကီးႏုနဲ႔ အဆက္အသြယ္ေကာ မွန္မွန္ရိွရဲ့လား"
"ရိွပါတယ္ ေဒၚေဒၚ။ မိသားတစုလံုး ေနေကာင္းတယ္လို႔လည္း ေျပာပါတယ္၊ တေလာကလည္း က်မကို ဖုန္းဆက္ပါတယ္"
ဖိုးေသာ္အေမကေတာ့ ေဒၚပ်ဳိကုိ သနားလို႔မဆံုး။ တကယ္တန္းေတာ့ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုဟာ အဲသည္အခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္မွာ မရိွေတာ့။ ျပည္ေျပး ဘဝနဲ႔ ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္တခုမွာ ေရာက္ေနတယ္လို႔ ဖိုးေသာ္အေဖက ရွင္းျပတယ္။ သည္ၾကားထဲ ဖိုးေသာ္ရဲ့ ႀကီးေတာ္ႀကီးက တေမွာင့္။ "ငါတို႔မ်ားေတာ့ ပါလီမန္အမတ္ဆို ၾကည့္လို႔ကို မရဖူး။ ဘယ့္ႏွယ့္ေတာ္ ၿမိဳ႔ကို ျပန္လာတာက နည္းနည္း ရန္ကုန္မွာပဲ သူတို႔က ေပ်ာ္ေနတာပါ။ ျပန္လာေတာ့လည္း ေခါင္းေပါင္းစ တေထာင္ေထာင္၊ လင္းႏို႔ကား တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းနဲ႔ စီးကလက္က လက္ၾကားကမခ်ဖူး" ဟု မဲ့ကာရြဲ႔ကနဲ႔ အႀကီးအက်ယ္ ေဝဖန္တယ္။ ဖိုးေသာ္ အေဖေျပာေတာ့ လင္းႏို႔ကား ဆိုတာက အဲသည့္ေခတ္တုန္းက နယ္က ပါလီမန္အမတ္ေတြ ခရီးသြားရင္ အသံုးျပဳဖို႔ အစိုးရက အရစ္က်စနစ္နဲ႔ ေရာင္းေပးတဲ့ ကားတဲ့။ အဂၤလန္လုပ္ လန္းရိုဗာ ကားကို ေတာေလသံနဲ႔ ေခၚေတာ့ လင္းႏို႔ကား ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ၿမိဳ႔အထုိင္ ပါလီမန္ အမတ္ေတြကိုေတာ့ ခ်က္ကိုစလိုဗက္ကီးယားက ထုတ္တဲ့ စကိုဒါလို႔ေခၚတဲ့ ဆလြန္းကားေတြ ေရာင္းေပးတယ္လို႔ ဆိုတယ္။
ပါလီမန္တို႔ ဒီမိုကေရစီတို႔ ဆိုတဲ့ေဝါဟာရေတြကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ၾကားဖူးမွတ္ဖူး ခဲ့ရတာ ေဒၚပ်ဳိေၾကာင့္ ဆိုလည္း မမွားဖူးလို႔ ဖိုးေသာ္ အခုလို သတ္လတ္ပုိင္းအရြယ္မွာ ေတြးမိတယ္။ သူတို႔ေခတ္မွာ မွတ္မိသေလာက္ ေျခာက္တန္း ေက်ာင္းသား ဘဝကစလုိ႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဘဝအထိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းရဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ တပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ ေအာက္မွာ ေနရတာကိုး။ ပါလီမန္ေတြ၊ ဒီမိုကေရစီ တုတာစစ္တာေတြ၊ တပါတီထဲက အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာတြ စတာေတြကို ေဗ်ာင္ေျပာဆို ေဆြးေႏြး ရဲတဲ့သူ မရိွသေလာက္ ရွားပါးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခြ်င္းခ်က္အေနနဲ႔ကေတာ့ ဖိုးေသာ္တို႔ ရပ္ကြက္ထဲက ဦးေလးၿမိဳင္ လဖက္ရည္ဆုိင္မွာေတာ့ ယဥ္ယဥ္ေလးနဲ႔ ရူးေနတဲ့ ေဒၚပ်ဳိကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲ၊ ပါလီမန္၊ ဒီမိုကေရစီ၊ ကိုႀကီးႏု၊ ဖဆပလ၊ သန္႔ရွင္း၊ တည္ၿမဲ၊ ဘယ္ပါတီမဲထဲမွာတုန္း စတဲ့ ေဝါဟာရေတြဟာ လူေတြပါးစပ္ဖ်ားမွာ ေျပာခြင့္ရခဲ့တယ္ ေလထုထဲမွာ ျပန္႔ႏွံ႔ခြင့္ ရခဲ့တယ္။ စကားမစပ္ ၾကားထဲမွာလဲ တခ်က္တခ်က္ေတာ့ ကိုစိုးႏုိင္တို႔လို႔ မဲပုန္းထဲ မင္အမည္းကို အိုးလုိက္ေလာင္းထည့္ ရဲတဲ့သူလည္း လိုသေပါ့ေလ။
ေဇာ္မင္း
၁၂ ရက္၊ စက္တင္ဘာလ၊ ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္
From-ရြက္မြန္ဘေလာ့
No comments:
Post a Comment