ယာဥ္ေဟာင္းဖ်က္သိမ္းေရးအစီအစဥ္အရ
ရန္ကုန္ျမဳိ႕ကားသခၤ်ဳိင္းကုိ ကားေဟာင္း သြားေရာက္အပ္ႏွံေနၾကသူေတြထဲမွာ
စာေရးဆရာမ ပုညခင္လည္း ပါ၀င္ပါတယ္။ သူက သူ႔ရဲ႕ 'ဗ' နံပတ္တပ္ ကားေလး
သြားပုိ႔ခ်ိန္ ေတြ႔ျမင္ရတာေတြကုိ ေရးထားပါတယ္။
စေနေန႔က အိမ္က ဗ ကေလးကိုအပ္ဖုိ႔ အင္းစိန္သံရည္ၾကိဳစက္ကို လိုက္သြားပါတယ္။ အေတြ႔အၾကံဳရခ်င္လုိ႔ပါ။
ကားေလးက အေကာင္းေလးပဲ ရွိေသးေပမယ့္ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ၿဖစ္ေအာင္ ပစၥည္းေတြ ျဖဳတ္ၿပီး ၀ိတ္မေလွ်ာ့လိုက္ပါဘူး။
ကက္ဆက္ကေတာ့ စီဒီကက္ဆက္မုိ႔ ျဖဳတ္ယူထားလိုက္တာပါ။
"ေသသူကို ေရးေ၀းမွာျပာၿဖစ္မယ့္အတူတူ ဆိုၿပီး အ၀တ္အစား ခ်ြတ္မယူရက္တဲ့ စိတ္မ်ိဳး" ကို တခ်ိဳ႕ ကားေဟာင္းပိုင္ရွင္ေတြဆီမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။
သံရည္ၾကိဳပစ္မွာ သိေပမယ့္ ပစၥည္းေတြ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ေလွ်ာ့မပစ္ဘဲ သိကၡာရွိရွိေလးပဲ အပ္လိုက္ခ်င္တာပါ။
ဒါေပမယ့္ အနီးအနားကို ၀ိုင္းလာတဲ့ စရိုက္ဆန္ဆန္ လူတစ္စုဟာ လုယက္ ျဖဳတ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားၾကေတာ့တာပါ။
ထိုင္ခံု တလံုး သုံးေထာင္နဲ႔ လိုက္၀ယ္၊ အနီးအနားမွာ တေသာင္းခြဲနဲ႔ သြားေရာင္း။
အလုပ္ကိုၿဖစ္လုိ႔ပါပဲ။
ရယ္စရာေကာင္းတာက ဆီတိုင္ကီ ျဖဳတ္ေရာင္းလိုက္တဲ့ ကားပိုင္ရွင္ေတြဟာ ဒရစ္ပိုက္ေလး တန္းလန္း ကိုင္ၿပီး အင္ဂ်င္ကို ဆီ တစက္စက္ ခ်ရင္း ကားကို ေမာင္းေရႊ႕ေနၾကတာပါ။
ကိုယ့္ကားကို ရိုးရိုးသားသား တန္းစီေစာင့္ေပမယ့္ တန္းမစီဘဲ သူ႔လမ္းေၾကာင္းနဲ႔သူ ၀င္သြားတဲ့ကားေတြကို ေတြ႔ရေတာ့.. ေၾသာ္..ဒီေခတ္မွာ ဒါမ်ိဳးရွိေသးလားလုိ႔ မ်က္ခံုး ပင့္ရပါတယ္။
သုံးေသာင္းေပးရင္ မေစာင့္ရဘူးလုိ႔ေတာ့ သတင္းသဲ့သဲ့ၾကားလိုက္ရပါတယ္။
စေနေန႔က ေန႔တစ္၀က္ပဲ လက္ခံတာပါ။ ၁၂ နာရီ မထိုးခင္ ေရွ႕မွာ လက္ခံေနေသးတယ္မွတ္ၿပီး တန္းစီ ေစာင္းဆိုင္းေနၾကသူမ်ားဟာ ၁ နာရီ ထိုးေတာ့မွ… ၁၁ နာရီကတည္းက အအပ္လက္မခံေတာ့တာကို သိလိုက္ရပါတယ္။
ေခတ္ေၿပာင္းခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့အေၿခအေနေတြကို က်ြန္မ အၿမဲတမ္း ေလ့လာ စပ္စု စူးစမ္းေနခဲ့တာပါ။ လိုအပ္ခ်က္ေလးေတြကေတာ့ ေနရာတကာမွာ ရွိေနေသးတာပါပဲ။
ဒီအခ်ိန္ဟာ အေျပာင္းအလဲနဲ႔ အသားမက်ေသးတဲ့အခ်ိန္ပါ။
က်ြန္မတုိ႔ေရာ အစိုးရကပါ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ၀ိုင္း၀န္းၿပဳၿပင္ၾကရမွာပါ။
ဒီအေၾကာင္းေတြနဲ့ပတ္သက္ၿပီး ေဆာင္းပါး တစ္ေစာင္၊ ၀ထၳဳတစ္ပုဒ္ ေရးပါဦးမယ္။
အဟဲ.. ခဏေနရင္ေတာ့ က်ြန္မရဲ့ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္အလုပ္ေလးၿဖစ္တဲ့ အခ်စ္၀ထၳဳေလးကို ဆက္ေရးရပါဦးမယ္…။
က်ြန္မက စိတ္ခံစားမွဳနဲ႔ အခ်စ္၀ထၳဳေလးေတြေရးရင္း လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲမွာ မ်က္စိဖြင့္ နားစြင့္ေနထိုင္သူမုိ႔ပါ။
From-ဧရာ၀တီ
No comments:
Post a Comment