ျမန္မာျပည္မွာ လုပ္အားေပးခ့ဲၾကတဲ့ ႏုႏုနဲ႔ ငယ္ငယ္

၂၀၁၂ အေမရိက န္ေႏြရာသီေက်ာ င္းပိတ္ရက္မွာ ျမန္မာျပည္၊ ႏြယ္ေခြရပ္၊ ေမတၱာနႏၵ ဘုုန္းေတာ္ၾကီးသင္ စာသင္ေက်ာင္းမွာ ၂လ လုုံးလုုံး သြားေရာက္ေနထိုုင္ျပီး အဂၤလိပ္စကားေျပာ သင္တန္း ေစတနာ့ ၀န္ထမ္းခဲ့သူ ဆန္ဖရန္ေ ဘးဧရိ ယာက ျမန္မာႏြယ္ဖြား၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ရြယ္ အထက္တန္းေက်ာင္းသူ ႏုုႏုု နဲ႔ ငယ္ငယ္တိုု႔ကိုု သူတိုု႔ မိဘမ်ားနဲ႔အတူ သူတိုု႔မိသားစုု အေတြ႔အၾကဳံ၊ အေတြးအျမင္ေတြကိုု ေမးျမန္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဖရီးေမာင့္ျမိဳ႔၊ ဆန္ဖရန္ေဘးဧရိယာမွာ ဆယ္စုုႏွစ္ ၂ ခုု ေက်ာ္ ေျပာင္းေရႊ႔အေျခခ်ေနထိုုင္တဲ့ ကိုုေဇာ္မင္း၊ မခင္ခင္ေထြး မိသားစုုတိုု႔ဟာ ျမန္မာျပည္ကမိသားစုုၾကီးတခုုလိုု မိဘ၊ ဘုုိးဘြား၊ ဦးေလး၊ ေဒၚေဒၚ၊ ညီအကိုု ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ သိုုင္း၀ိုုင္းတဲ့ မိသားစုုျဖစ္တယ္။ သာေရး နာေရး လူမႈေရးေတြမွာ က်ရာ ၾကဳံရာေနရာက ေစတနာ့၀န္ထမ္း ပါ၀င္ၾကသူေတြျဖစ္တယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပ္ိတ္ရက္မွာ ကိုုေဇာ္မင္း၊ မခင္ခင္ေထြးတိုု႔ရဲ့ သမီး ၂ဦး ျဖစ္တဲ့  ၁၂ တန္းကေက်ာင္းသူ၊ ႏုုႏုု (Jennifer) နဲ႔ ၁၀တန္းေက်ာင္းသူ ငယ္ငယ္ (Jessica) တိုု႔ ဖခင္ျဖစ္သူ ကိုုေဇာ္မင္းနဲ႔ အတူ ျမန္မာျပည္ အလည္ျပန္ၾကတယ္။ ၂ လ ေက်ာ္ ၾကာတယ္။ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ သိရွိရတာက ဖရီးေမာင့္၊ ေမတၱာနႏၵေက်ာင္းတိုုက္က ဆရာေတာ္ အရွင္ဓမၼပီယရဲ့ မဂၤလာဒုုံျမိဳ႔နယ္၊ ႏြယ္ေခြေက်းရြာက ေမတၱာနႏၵ မိဘမဲ့ေဂဟာနဲ႔ ပညာဒါနစာသင္ေက်ာင္းကေလးမွာ တေလ်ာက္လုုံး အဂၤလိပ္စကားေျပာ သင္တန္း ေန႔စဥ္သြားသင္တဲ့ ေစတနာ့၀န္ထမ္း လုုပ္အားေပးေနခဲ့ၾကတယ္လိုု႔ ဆိုုပါတယ္။

သူတိုု႔ေတြနဲ႔ သူတိုု႔မိဘေတြနဲ႔ မိုုးမခ ေတြ႔ဆုုံ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့တာကိုု ျပန္လည္ တင္ဆက္လိုုက္ပါတယ္။

ေမး။            ။ မိခင္ျဖစ္သူက အခုုလိုုကေလးေတြကိုု သူတိုု႔သေဘာနဲ႔ လႊတ္လိုုက္တာလား၊ မိဘေတြရဲ့ သေဘာဆႏၵနဲ႔ ဒီလိုုမ်ဳိး စီစဥ္တာလား၊ ခိုုင္းတာလား

မိခင္ မခင္ခင္ေထြး။            ။ က်မတိုု႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ ႏွစ္၊ ကေလးေတြ ၁၃ ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔တုုန္းက  ျမန္မာျပည္ျပန္လည္တယ္။ အဲသည္မွာ ကေလးေတြက သူတိုု႔အရြယ္ေလးေတြ ဘုုရားေပၚမွာ ခေရပန္းေရာင္းေနတာကိုု ေတြ႔ၾကရတယ္။ သမီးေတြက အဲသည္တုုန္းက အဲသည္ကေလးေတြအတြက္ တေန႔က်ရင္ ဆရာ၀န္ၾကီးေတြအျဖစ္နဲ႔ ေဆးကုုေပးမယ္လိုု႔ ေျပာၾကတယ္။ အဲသည္တုုန္းက အေတြးနဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်မက ဘာေျပာခဲ့သလဲဆိုုေတာ့ အခုုကတည္းက သမီးတိုု႔ ကူညီခ်င္ရင္ ကူညီလိုု႔ရတယ္။ သမီးတိုု႔ အခုုသင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းပညာေတြနဲ႔ အဲသည္ကေလးေတြကိုု စာျပန္သင္ေပးလိုု႔ ရတယ္ လိုု႔ ေျပာျပခဲ့တယ္။ သမီးတိုု႔လုုပ္ခ်င္ရင္ အေမလုုပ္ေပးမယ္လိုု႔ ကတိေပးခဲ့တယ္။

ေမး။            ။ ဖခင္ျဖစ္သူအေနနဲ႔ကေကာ ကေလးေတြရဲ့ မူလဆႏၵကိုု ဘယ္လိုုျဖည့္ဆည္းေပးမယ္လိုု႔ စဥ္းစားခဲ့သလဲ။ ဘယ္လိုုမ်ဴိး ျဖည့္ဆည္းခဲ့သလဲ။

ဖခင္ ကိုုေဇာ္မင္း။            ။ သူတိုု႔ကိုုယ္တိုုင္က အဲသည္လိုုမ်ဳိး လုုပ္ခ်င္တယ္၊ ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုုတာကိုု မိဘတေယာက္အေနနဲ႔ ျဖည့္ဆည္းရမယ္၊ လုုပ္ေပးရမယ္လိုု႔ သေဘာထားတယ္။ အဲသည္ေတာ့ ကေလးေတြျဖစ္ခ်င္တာကိုု ပ့ံပိုုးရတာေပါ့။ သူတိုု႔ ျမန္မာျပည္ကိုု ျပန္ျပီးေတာ့ ေစတနာ၀န္ထမ္း စာသင္ေပးခ်င္တာေတြအတြက္ သူတိုု႔ေတြအတြက္ အဆင္ေျပမယ့္ ေက်ာင္းေတြ၊ ေနရာေတြ၊ ပုုဂၢဳိ္လ္ေတြကိုုေတာ့ က်ေနာ္ကိုုယ္တိုုင္ လိုုက္ျပီး ေမးျမန္းစုုံစမ္းရတာေပါ့။

ေမး။            ။ အဲသည္ေတာ့ ဘယ္လိုုမ်ဳိး အေနအထားေတြကိုု ေရြးျဖစ္သြားသလဲ။

ဖခင္ ကိုုေဇာ္မင္း။            ။ ကေလးေတြကေတာ့ ဘယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သြားခ်င္တာခ်ည္းပဲ။ ထိုုင္းနယ္စပ္လည္း သြားခ်င္တယ္။ ေက်းလက္ေတာရြာေတြလည္း သြားခ်င္တယ္။ ပထမဦးဆုုံး ခရီးျဖစ္တဲ့အတြက္ သြားေရး၊ လာေရး၊ စားေသာက္ ေနထိုုင္ေရး ကိုုယ့္ဖာသာကိုုယ္ ရပ္တည္ႏိုုင္ေအာင္၊ ေျဖရွင္းေပးႏိုုင္ေအာင္ စဥ္းစားေတာ့ လက္ရွိမွာ က်ေနာ္တိုု႔ ဖရီးေမာင့္က ေမတၱာနႏၵဘုုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းက ေက်ာင္းထိုုင္ဆရာေတာ္ ဦးဓမၼပီယရဲ့ ရန္ကုုန္က ငါးက်မ္းျပန္ စာသင္တိုုက္နဲ႔ ႏြယ္ေခြေက်းရြာက ေမတၱာနႏၵ ဘုုန္းေတာ္ၾကီးသင္စာသင္ေက်ာင္းကိုု စဥ္းစားမိတယ္။ ဆရာေတာ္ကိုုယ္တုုိင္ကလည္း ျမန္မာျပည္မွာ သာသာနာေရး၊ လူမႈေရး၊ ပညာေရးအလုုပ္ေတြနဲ႔ ေတာက္ေလ်ာက္ ဟုုိမွာ ရွိေနတယ္။ ဆရာေတာ္ကိုုယ္တိုုင္ကလည္း အဲသည္လိုုမ်ဴိး သူ႔ေက်ာင္းက ကေလးေတြအတြက္ အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္းကိုု ျဖစ္ေျမာက္ေစခ်င္တယ္။ အေမရိကန္က ကေလးေတြကိုုယ္တိုုင္က သူ႔ေက်ာင္းက ျမန္မာကေလးေတြကိုု ေျပာဆိုုသင္ၾကားေပးတာမ်ဳိးကိုု ေမွ်ာ္လင့္ေနေတာ့ ဆရာေတာ္ကိုုယ္တိုုင္ကလည္း လက္ခံၾကိဳဆိုုျပီး ျပင္ဆင္ေပးပါတယ္။

ေမး။            ။ ဟုုတ္ပါျပီ။ ကေလးေတြကိုု သူတိုု႔ အေတြ႔အၾကဳံနဲ႔ သေဘာထားကိုု ေမးၾကည့္ရေအာင္။ ကဲေျပာပါဦး၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ ႏွစ္ သမီးတိုု႔ ျမန္မာျပည္က ဆင္းရဲခ်ဳိ႔တဲ့တဲ့ ကေလးေတြကိုု ေတြ႔ေတာ့ ဆရာ၀န္လုုပ္ျပီး ျပန္ျပီးေတာ့ ေစာင့္ေရွာက္မယ္လိုု႔ စိတ္ကူးခဲ့တယ္။ အဲသည္စိတ္ကူးကေနျပီး အခုုလိုု စာသင္ဖိုု႔ စိတ္ကူးေတြ ဆက္ျပီး ျဖစ္ေပၚလာတယ္ေပါ့။

သမီး ႏုုႏုုနဲ႔ ငယ္ငယ္။            ။ အဲသည္တုုန္းကေတာ့ ဆရာ၀န္ျဖစ္ေအာင္လုုပ္မယ္လိုု႔ ေတြးတာေပါ့။ အခုုက်ေတာ့ ဆရာ၀န္ျဖစ္ဖိ္ုု႔၊ ေရွ႔ေနေတြျဖစ္ဖိုု႔ကေတာ့ တပိုုင္းပဲ။ အခုုကတည္းက သမီးတိုု႔ေတြ သင္ထားတဲ့ စာေတြ၊ သိထားတဲ့ ပညာေတြကိုုလည္း ျမန္မာျပည္က လုုိအပ္ေနတဲ့ကေလးေတြကိုု ျပန္သင္ေပးလိုု႔ ရတယ္ဆိုုတာကိုု ပိုုျပီး အားသန္လာတယ္။ အဲဒါကိုု အခုု လုုပ္ျဖစ္တယ္လိုု႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အဲသည္လုုပ္ျဖစ္ေအာင္ အေဖနဲ႔ အေမက ၀ိုုင္းျပီး ပံ့ပိုုးကူညီေပးတယ္၊ ေထာက္ပံ့ေပးတယ္။

ေမး။            ။ အဲဒါဆိုုရင္ သမီးတိုု႔က ကေလးေတြကိုု စာသြားသင္မွာဆိုုေတာ့ ဒီအတုုိင္းခ်ည္း ထ သြားတာလား။ ဘာေတြ ျပင္ဆင္သြားတာေတြရွိသလဲ။

သမီး ႏုုႏုုနဲ႔ ငယ္ငယ္။            ။ သမီးတိုု႔ သည္ကေက်ာင္းေတြမွာ စာသင္ခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အၾကဳံကိုုလည္း အေျခခံရပါတယ္။ သမီးတိုု႔ကိုု ဒီက ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြက ဘယ္လိုုေတြ သင္ေပးခဲ့သလဲေပါ့။ ျပီးေတာ့ ဟုုိက ကေလးေတြကိုု သင္ေပးဖိုု႔အတြက္ grammer worksheet ေတြ၊ ေလ့က်င့္ခန္းေတြ၊ ဖတ္စရာေတြ စာအုုပ္ေတြကိုုလည္း လိုုက္ျပီး စုုေဆာင္းရတာေပါ့။ ဘယ္လိုုမ်ဳိး အတန္းစာေတြကိုု သင္မလဲလိုု႔ ၾကိဳျပီး ေရြးရတာေပါ့။

ေမး။            ။ ဘယ္လိုု အတန္းမ်ဳိးကိုု သင္မယ္လိုု႔ စဥ္းစားထားသလဲ။

ေျဖ။            ။ ဒီအေမရိကန္က ၄ တန္း၊ ၅ တန္းက ေလ့က်င့္ခန္းေတြကိုု ၾကိဳစုုသြားတယ္။ အဲသည္ ေလ့က်င့္ခန္းေတြကိုု ဟိုုမွာက်ေတာ့ ကေလးေတြ လိုုက္ႏိုုင္တဲ့ အေျခအေနေပါ့ မူတည္ျပီးေတာ့ ေကာ္ပီေတြ ပြားျပီးေတာ့ ေ၀ေပးရတာေပါ့။ ၂ တန္းစာေတြအတြက္လည္း ရွာျပီး စုုသြားတယ္။

ေမး။            ။ အဲသည္လိုုမ်ဳိး ျပင္ဆင္ျပီးသြားတာေတာ့ ဟုုတ္ပါျပီ။ ဟိုုက ေက်ာင္းေတြကိုု ဘယ္လိုု ေမွ်ာ္လင့္ထားသလဲ။ သမီးတိုု႔ ဒီက စိတ္ကူးထားတာနဲ႔ ဟိုုကိုု တကယ္ေရာက္သြားေတာ့ ေတြ႔ရတဲ့ ေက်ာင္းေတြ၊ ကေလးေတြက ကြာျခားသလား၊ အတူတူပဲလား။

ေျဖ။            ။ သမီးတိုု႔ အနည္းဆုုံး ေမွ်ာ္လင့္ထားတာက စာသင္ခန္းရွိမယ္၊ ၀ိႈက္ဘုုတ္ရွိမယ္။ အဲသည္ေလာက္ပါပဲ။ ေက်ာင္းသားေတြရွိမယ္။ အဲသည္လိုုမ်ဳိးပဲ ေမွ်ာ္လင့္ျပီး သြားေတာ့ အဲသည္အတိုုင္းပဲ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဘာမွ ထူးျပီး ကြာျခားတာ မရွိပါဘူး။

ေမး။            ။ ကဲ … ျမန္မာကေလးေတြနဲ႔ သမီးတိုု႔ေတြ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုုင္ေတြ႔ၾကျပီေပါ့။ သမီးတိုု႔နဲ႔ သူတိုု႔နဲ႔ ဘယ္လိုုမ်ဴိး ရင္းႏွီးေအာင္၊ ခင္သြားေအာင္၊ တဦးကိုု တဦး သိသြားေအာင္ လုုပ္ၾကသလဲ။

ေျဖ။            ။ သမီးတိုု႔တေတြက သည္မွာလုုိမ်ဳိး မိတ္ဆက္တဲ့ အလုုပ္ကိုု လုုပ္ၾကတာေပါ့။ နံမယ္ ဘယ္လုုိ ေခၚသလဲ။ First Day Bonding လိုု႔ ေခၚတာေပါ့။ ဘယ္အေရာင္ေတြ ၾကိဳက္သလဲ။ ေမြးေန႔က ဘာလဲ။ တဦးခ်င္းကိုုလည္း လိုုက္ေမးတာေပါ့ေနာ္။ သမီးတိုု႔ ေျပာတာကိုု နားလည္သလား၊ သူတိုု႔ေျပာတာေတြကိုုေကာ သမီးတိုု႔ နားလည္သလားေပါ့။ သူတိုု႔ကိုု ဘယ္အတန္းစာေတြကေန သင္ေပးရင္ ေကာင္းမလဲဆိုုတာကိုု စဥ္းစားလိုု႔ရေအာင္ လုုပ္ရတာေပါ့။

ေမး။            ။ အဲသည္လိုုမ်ဳိး လုုပ္ရတာကိုု သမီးတိုု႔သည္က အေမရိကန္ေက်ာင္းေတြမွာ ၾကဳံဖူးတယ္ေပါ့။

ေျဖ။            ။ ဟုုတ္တယ္။ သည္မွာ သမီးတိုု႔ Language school ေတြမွာ အဲလိုုမ်ဳိး ေမးၾက ျမန္းၾက ရင္းႏွီးမႈ တည္ေဆာက္ၾကတာကိုု ၾကဳံခ့ဲရတယ္။ အဲဒါကိုု ျပန္အသုုံးခ်တာေပါ့။

ေမး။            ။ သမီးတိုု႔ကိုုယ္တိုုင္က အဲသည္အခ်ိန္မွာ ျမန္မာလိုု ေျပာေနရျပီေပါ့။

ေျဖ။            ။ ဟုုတ္တယ္။ သမီးတိုု႔ကိုုယ္တိုုင္ကလည္း ျမန္မာလိုု ေျပာရတယ္။ ရွင္းျပရတယ္။

ေမး။            ။ အဲသည္လိုု အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ သမီးတိုု႔နဲ႔ အတူလိုုက္လာေပးတဲ့ အေဖကိုုယ္တိုုင္က လိုုက္ကူေပးရသလား။

ေျဖ။            ။ ေဖေဖက တခ်ဳိ႔ ျမန္မာစကားေျပာဆိုုတာေတြကိုု ကူျပီး ရွင္းျပေပးတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ သမီးတိုု႔ဖာသာ သမီးတိုု႔ ေျဖရွင္းတာပါပဲ။ ေဖေဖက ေက်ာင္းကိုု လိုုက္ပိုု႔ေပးတာမ်ဳိး၊ လိုုတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ ကူးေပးတာမ်ဳိး၊ ေနေရး ထိုုင္ေရး ျပင္ဆင္ေပးတာမ်ဳိးေတြကိုု ေနာက္ကေန လုုပ္ေပးပါတယ္။

ေမး။            ။   အခုလိုမ်ဳိး အဆင္ေျပတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္တာက ဘယ္အေၾကာင္းအရင္းခံေတြေၾကာင့္လဲ။

ေျဖ။            ။ သမီးတို႔သြားတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ဘုန္းဘုန္းကို ဖရီးေမာင့္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာကတည္းက သိထားတယ္ေလ။ အခုသြားတာကလည္း ဘုန္းဘုန္းရဲ့ စာသင္ေက်ာင္းျဖစ္တယ္။ ေနဖုိ႔ထိုင္ဖို႔ကလည္း ဆရာေတာ္နဲ႔ စာသင္ေက်ာင္းက သူေတြက ၀ိုင္းျပီး စီစဥ္ေပးတယ္။ ျပီးေတာ့ သမီးတို႔ ေဖေဖကိုယ္တိုင္ကကလည္း အတူတူလိုက္လာေတာ့ သမီးတို႔မတတ္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥေတြဆိုရင္း ေျဖရွင္းေပးမယ့္သူေတြ ရွိေနတယ္။ သမီးတို႔က စာသင္ေက်ာင္းကို ေရာက္ေအာင္သြားမယ္။ ကေလးေတြကို စည္းရုံးျပီး စာသင္ရမယ္။ သူတို႔ကေလးေတြ စာတတ္ေအာင္လုပ္ေပးရမယ္။ အဲဒါပဲေပါ့။

 ေမး။            ။ ကဲ … အဆင္ေျပတဲ့အေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ သိရပါျပီ။ သမီးတို႔ကိုယ္တိုင္ ရင္ဆိုင္ရတဲ့ အဆင္မေျပတာေတြကို ေျပာျပပါဦး။

ေျဖ။            ။ အရမ္းပူတယ္။ စာသင္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ တခါးေတြ၊ ပန္ကာေတြ ဖြင့္ထားတာေတာင္ အရမ္းကို ပူအိုက္ေနတာပဲ။ ျပီးေတာ့ မိုးရာသီဆိုေတာ့ မိုးရြာရင္လည္း အရမ္းကို ဆူတယ္။ မိုးသံေတြက က်ယ္လြန္းေတာ့ စာသင္ရင္ ေအာ္ျပီး သင္ရတယ္။ ကေလးေတြကိုလည္း ေမးရတယ္။ သမီးတို႔ ေျပာေနတာ ၾကားရလား၊ ၾကားရလားေပါ့။

ေမး။            ။ သမီးတို႔ သင္ဖို႔ အတန္းစာေတြက ၄တန္း၊ ၅ တန္း၊ ၂ တန္းစာေတြေရြးသြားတယ္ေျပာတယ္။ တကယ္သင္ရေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက ဘယ္လိုအတန္းက ေက်ာင္းသားေတြလဲ၊ အသက္ေတြက ဘယ္ေလာက္ရွိေနျပီလဲ။

ေျဖ။            ။ သမီးတို႔ သြားသင္တဲ့ အတန္းက ၈တန္း ၉ တန္း ကေလးေတြ၊ သူတို႔က ၁၃၊ ၁၄၊ ၁၅ ႏွစ္ အရြယ္ေတြေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီကအတန္းနဲ႔ ယွဥ္ရင္ ဒီက ၂ တန္း ၃ တန္းက အဆင့္ အေရးတို႔ အေျပာတို႔ကို ျပန္သင္ေပးရတာေပါ့။ စပီကင္တို႔၊ ဂရာမာတို႔ကို ျပန္သင္ေပးရတာျဖစ္တယ္။

ေမး။            ။ သူတို႔ေလးေတြက ဘာေတြ အားနည္းေနတာလို႔ ထင္သလဲ။

ေျဖ။            ။ သူတို႔ေတြက စပီကင္ မရဘူးေပါ့။ ေျပာေနက်မွ မဟုတ္တာ။ ျပီးေတာ့ သူတို႔က အဂၤလိပ္စာကို ဖတ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ နားမလည္ဘူး။ vocabulary ေတြကို မသိဘူး။ comprehension စနစ္တက် စာဖတ္တာကို မရဘူး။ သူတို႔ဖတ္ထားတာေတြကို ျပန္မေျပာျပတတ္ဘူးေလ။ ေနာက္ျပီးေတာ့ သူတို႔က ေန႔တိုင္း ေလ့က်င့္ေနဖို႔လည္း အေျခအေနမေပးဘူးေလ။

ေမး။            ။ အဲသည္ေတာ့ သမီးတို႔တေတြက ဘယ္လိုမ်ဳိး စာသင္တာကို စသလဲ။

ေျဖ။            ။ ေက်ာင္းမွာက တျခား ဘာသာရပ္ေတြ သင္ေနတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ အမ်ားၾကီး ရွိတယ္။ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ သခ်ာၤ ျပေနတဲ့ ဆရာမတေယာက္လည္း ရွိတယ္။ သူက အဂၤလိပ္စာကို မသင္ေတာ့ဘူး။ သမီးတို႔ပဲ ဆက္သင္ေပါ့။ ၂ ခါ သင္ေနတာမ်ဳိး မျဖစ္ေအာင္လို႔ စဥ္းစားတယ္။ အဲသည္လိုသင္မယ္ဆိုေတာ့ သူတို႔ေတြအတြက္ကို grammar ကေန စသင္မယ္။ grammar သင္ရင္းနဲ႔ စကားေျပာလည္း သင္သြားမယ္လို႔ စဥ္းစားတယ္။ သမီးတို႔ကလည္း ၂ မ်ဳိးစလုံး  grammer ေကာ၊ speaking ေကာ အတူတူ သင္ေပးသြားမယ္ဆိုျပီး လုပ္ၾကတာေပါ့။

ေမး။            ။ ပထမအဆင့္မွာ သမီးတို႔ စကားေျပာကေန မသင္ေသးဘဲ grammar ေတြကေန သင္ၾကတာေပါ့။

ေျဖ။            ။ ဟုတ္တယ္။ သူတို႔ကို grammar ေတြ သင္ေပးရတယ္။ စကားလုံးေတြ သိေအာင္သင္ေပးရတယ္။ reading ေတြ လုပ္ခိုင္းရတယ္။ အဲသည္ေတာ့မွ ပထမပတ္မွာ အဂၤလိပ္စာလုံးေတြ သိလာတယ္။ သုံးတတ္လာတယ္။ သူတို႔ေတြက grammer အေျခခံေတာ့ ရွိတယ္။ ေလ့က်င့္ခန္း မ်ားမ်ား မရွိဘူး၊ မ်ားမ်ား သုံးစရာမရွိဘူး။ သည္ေတာ့ သမီးတို႔က  grammar workbook ေတြကို ေကာ္ပီေတြ ဆြဲျပီး ေ၀ေပးျပီး သင္ေပးရတာေပါ့။

ေမး။            ။ သမီးတို႔တေတြအဲသည္လိုမ်ဳိး စာသြားသင္ေနတယ္။ ဘယ္လုိမ်ဳိး သင္ေနတာလဲ။

ေျဖ။            ။ သမီးတို႔က တပတ္ကို ၅ ရက္၊ ေန႔ခင္း ၁၂ နာရီကေန ၃ နာရီအထိ ေတာက္ေလ်ာက္သင္ရတယ္။ မိုးရြာရြာ၊ ေနပူပူ အဲသည္ ႏြယ္ေခြေက်ာင္းကို သင္ကန္းကၽြန္း ၅ က်မ္းျပန္ ေက်ာင္းတိုက္ကေန သြားၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ေနေနတဲ့ ၂ လ လုံးလုံးေပါ့။

ေမး။             ။ အဲသည္လိုမ်ဳိး စာသင္ေနေတာ့ သမီးတို႔ေတြမွာ ဘာေတြ ေျပာင္းလဲလာသလဲ။ သမီးတို႔ရဲ့ စာသင္သားေတြကေကာ ဘာေတြ ေျပာင္းလဲလာသလဲ။

ေျဖ။            ။ သမီးတိုု႔ကိုုယ္တိုုင္ကလည္း ျမန္မာစကားေျပာျပီး ရွင္းျပရတာဆိုုေတာ့ ျမန္မာလိုု ပိုုျပီး ေျပာျဖစ္လာတယ္။ ပိုုျပီး ကၽြမ္းက်င္လာတယ္။ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း အဂၤလိပ္လိုု ပိုုျပီး ေျပာႏိုုင္လာတယ္။

ေမး။            ။ အဲသည္လိုုမ်ဳိး ကိုုယ့္စာသင္ခန္းက ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးမႈေတြ တည္ေဆာက္ႏိုုင္သလိုုမ်ဳိး၊ ဌာေန ဆရာေတြ ဆရာမေတြန႔ဲေကာ ရင္းႏွီးမႈေတြ၊ နားလည္မႈေတြ၊ ေဆြးေႏြးမႈေတြေကာ လုုပ္ျဖစ္သလား။ ထူေထာင္ျဖစ္သလား။

ေျဖ။            ။ စာသင္ခ်ိန္က ေတာက္ေလ်ာက္ ၁၂ နာရီကေန ၃ နာရီေလ။ ျပီးေတာ့ တျခား ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြကလည္း အျခား စာသင္ခန္းေတြမွာ အခ်ိန္ျပည့္ စာသင္ေနရတာဆိုုေတာ့ ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြနဲ႔ သိေတာ့ သိတယ္။ အခ်ိန္သီးသန္႔ေပးျပီး စကားေျပာျဖစ္တာ၊ ေဆြးေႏြးျဖစ္တာေတြ မလုုပ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။

ေမး။            ။ အဲသည္မွာ အငယ္ဆုုံး ေက်ာင္းဆရာက အသက္ဘယ္ေလာက္လဲ။ သူတိုု႔ကေကာ သမီးတိုု႔ကိုု ဘယ္လိုုသေဘာထားသလဲ။

ေျဖ။            ။ သူတိုု႔ေတြထဲမွာ အငယ္ဆုုံး ဆရာမေလးက ၁၈ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ တျခားဆရာေတြကေတာ့ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ေတြပါ။ သူတိုု႔ေတြကိုု ဆရာေတာ္က ေက်ာင္းဆရာလစာေပးေပမယ့္ အျပင္ကထက္ေတာ့ နဲတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းမွာ သူတိုု႔က ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ စာသင္ၾကတယ္။ သမီးတိုု႔ကိုုလည္း ခင္တယ္။ စိတ္၀င္စားၾကတယ္။

ေမး။            ။ စာသင္ရတဲ့ဆီမွာ အမွတ္ရတာေလးေတြ ေျပာပါဦး။

ေျဖ။            ။ စာသင္ခန္းထဲ စ၀င္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူတိုု႔ေတြက “သမီးတိုု႔ကိုု မဂၤလာပါ ဆရာမ” လိုု႔ ၀ိုုင္းႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းစာသင္ျပီးသြားရင္လည္း သူတိုု႔က ႏႈတ္ဆက္တယ္။ “Thank you, Teacher. See you tomorrow, Teacher” လိုု႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။

ေမး။            ။ ကေလးေတြက စာသင္ေပးလိုုက္တာနဲ႔ တခါတည္း လိုုက္ႏိုုင္ၾကတာပဲလား။ သူတိုု႔ေတြ လိုုက္ႏုုိင္ၾကသလား။

ေျဖ။            ။ စာ စသင္ေတာ့ သမီးတုုိ႔အတန္းက အလြတ္သင္တန္းေလ။ သူတိုု႔အတန္းစာေတြအတြက္တိုု႔၊ ေက်ာင္းစာေမးပြဲ ေအာင္ဖိုု႔တိုု႔ မပါဘူး မဟုုတ္လား။ ျပီးေတာ့ ဆရာေတာ္ကေနျပီးေတာ့ အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္း ဖြင့္ေပးမယ္ဆိုုျပီး စီစဥ္တာေလ။ အဲသည္ေတာ့ ကေလးေတြက တကယ္တန္းမွာ သိပ္စိတ္၀င္စားလွတယ္လိုု႔ မဟုုတ္ဘူး။ အထူးအဆန္းလိုုပဲ သေဘာထားတာ။ ျပီးေတာ့ သမီးတိုု႔ေတြက အေမရိကားလိုု အေ၀းၾကီးကေန လာၾကတယ္ဆိုုတာကိုုလည္း ေသခ်ာ မသိထားဘူး။ ဒီလိုုပဲ ေရာက္လာၾကတယ္ပဲ ထင္ၾကပုုံရတယ္။ သမီးတိုု႔ ျမန္မာစကား ေျပာတာက သူတိုု႔နဲ႔ မတူတာကိုု ရယ္စရာျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဒီေလာက္ပဲ။ အဲသည္ေတာ့ သမီးတိုု႔ စာ စသင္ေတာ့ တခ်ဳိ႔ေတြက ခ်က္ျခင္း မလိုုက္ႏိုုင္ဘူး၊ စိတ္မ၀င္စားဘူး၊ အေလးအနက္လည္း မထားဘူး။ တခ်ဳိ႔က စာမလိုုက္ႏိုုင္ဘူးဆိုုျပီး လက္ေလ်ာ့လိုုက္ေတာ့တာပဲ။ သူတိုု႔ေက်ာင္းစာေတြကိုု ခိုုးလုုပ္ေနတာမ်ဳိး၊ အိပ္သာသြားမယ္ဆိုုျပီး ျပန္မလာေတာ့ဘဲ သူတိုု႔ အခန္းထဲ ျပန္၀င္ေနၾကတာမ်ဳိးေတြ လုုပ္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းက မိဘမဲ့ေက်ာင္းဆိုုေတာ့ သူတိုု႔ျပန္စရာက သူတိုု႔အခန္းေတြက ေက်ာင္းထဲမွာပဲ ရွိတယ္ေလ။

ေမး။            ။ အဲသည္ေတာ့ သမီးတိုု႔ေတြက ဘယ္လိုုေျဖရွင္းလဲ။

ေျဖ။            ။ တဦးခ်င္းဆီ အခ်ိန္ေပးျပီး သူတိုု႔ကိုု စာသင္ေပးတယ္။ စာသင္ခန္းတခုုလုုံးအေနနဲ႔ သင္တဲ့အျပင္ သူတိုု႔ေတြနဲ႔လည္း သီးျခား အခ်ိန္ေပးျပီး သင္တာေပါ့။ ျပီးေတာ့မွ အားလုုံးနဲ႔ တူေအာင္ ျပန္ဆြဲေခၚတယ္။

ေမး။            ။ သမီးတိုု႔ အေမရိကန္မွာေတြ႔ေနက် ေက်ာင္းကကေလးေတြနဲ႔ ျမန္မာျပည္က အဲသည္ေက်ာင္းက ကေလးေတြ အဓိက ဘာကြာျခားတာရွိသလဲ။

ေျဖ။            ။ They don’t interact with each other or with teacher in the classroom. သူတိုု႔က စာသင္ခန္းထဲမွာ အခ်င္းခ်င္းလဲ အျပန္အလွန္ ေျပာဆိုု ဆက္ဆံတာမရွိဘူး။ ဆရာနဲ႔လည္း စကား မေျပာခ်င္ၾကဘူး။ ျငိမ္ျငိမ္ေလး ေနၾကတယ္။ သတ္သတ္ေနခ်င္တယ္။ သမီးတိုု႔ေတြက သူတုုိ႔နဲ႔ နီးနီးစပ္စပ္ ရင္းႏွီးေအာင္ ၾကိဳးစားရတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ သမီးတိုု႔ အတန္းကိုု တက္ဖိုု႔ နယ္က လာတဲ့ ေက်ာင္းသူ ၅ ေယာက္နဲ႔ ပိုုျပီး ခင္သြားတယ္။ ေက်ာင္းျပီးသြားရင္ သူတိုု႔ကလည္း ငါးက်မ္းျပန္ေက်ာင္းမွာ တည္းခုုိေနေတာ့ သူတိုု႔နဲ႔ အိမ္စာလုုပ္တာ၊ စာဖတ္တာေတြ ဆက္လုုပ္ျဖစ္တယ္။ ညဖက္မွာလည္း စကားေတြ ေျပာျဖစ္တယ္။ သူတိုု႔ေတြက သမီးတိုု႔နဲ႔ ညီအမေတြလိုု ျဖစ္လာတယ္။

ေမး။            ။ သူတိုု႔က ႏြယ္ေခြေက်ာင္းက မိဘမဲ့ကေလးေတြ မဟုုတ္ဘူးလား။

ေျဖ။            ။ သူတိုု႔ေတြက နယ္က လာတက္တဲ့ကေလးေတြေလ။ တိုုင္းရင္းသားကေလးေတြေလ။ သူတိုု႔က ငါးက်မ္းျပန္မွာ လာေနျပီး ႏြယ္ေခြမွာ ေက်ာင္းလာတက္တာေပါ့။

ေမး။            ။ ျမန္မာလိုုေျပာတာေတြမွာ ဘာေတြ ခက္တာရွိလဲ။

ေျဖ။            ။ သမီးတိုု႔က မေခၚတတ္တဲ့ ျမန္မာစာလုုံးေတြ ရွိတယ္။ မ်က္ခုုံးေမႊးကိုု သမီးတိုု႔က ျပန္ေမးရတာေပါ့ေနာ္၊ အတန္းသားေတြကိုု၊ မ်က္လုုံးအထက္က ဆံပင္ကိုု ဘာေခၚသလဲ လိုု႔။ (ရယ္လ်က္)

ေမး။            ။ ေက်ာင္းသားေတြကိုုေကာ ၾကည့္ရတာ ဘယ္လိုုေနသလဲ။

ေျဖ။            ။ သူတိုု႔ေတြက တကယ္ကိုု စာေတြ သိခ်င္တယ္။ တကယ္ကိုု စာတတ္ခ်င္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းမွာ သူတိုု႔ေတြက ရည္မွန္းခ်က္ေတြ အမ်ားၾကီးထားျပီး စာသင္ေနၾကတာကိုု ျမင္ရတယ္။ သမီးတိုု႔လိုုမ်ဳိး အစစ အရာရာ ျပည့္စုုံတဲ့သူေတြ မဟုုတ္ဘူး။ သူတိုု႔ေတြရဲ့ ဘ၀ထြက္ေပါက္၊ တက္လမ္းက ပညာေရးက အသက္ပဲလိုု႔ သူတိုု႔က ဆုုံးျဖတ္ထားတာကိုု သမီးတိုု႔ ျမင္ရတယ္၊ ခံစားရတယ္။ ေနာက္ပိုုင္းမွာ သမီးတိုု႔ကိုု စာေမးရင္ အားလုုံးက ၀ိုုင္းလာျပီး နားေထာင္တယ္။ အကုုန္လုုံးကိုု သိခ်င္တယ္။ အဲလိုုမ်ဴိး ျဖစ္ေနတယ္။

ေမး။            ။ ဒါက သမီးတိုု႔ စာသင္ခန္းထဲမွာလား။ တျခားစာသင္ခန္းေတြမွာေကာပဲလား။

ေျဖ။            ။ ေက်ာင္းတေက်ာင္းလုုံးက ေက်ာင္းသားေတြအားလုုံး အဲသည္လိုုမ်ဳိးပဲ။ အတန္းၾကီးေတြဆိုုရင္ ဘုုန္းဘုုန္းက ရပ္ကြက္ထဲက အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ စာသြားသင္ခိုုင္းတယ္။ ေက်ာင္းအပ္ထားတယ္။ အဲဒီကိုု သူတိုု႔ ေျခက်င္ အေစာၾကီး သြားရတယ္။ အၾကာၾကီး လမ္းေလ်ာက္ျပန္ရတယ္။ သူတိုု႔ေတြက စာေမးပြဲေတြအတြက္ အျမဲ စိတ္ပူျပီး စာက်က္ေနၾကတယ္။ သူတိုု႔အတြက္ ကစားတဲ့အခ်ိန္၊ ေပ်ာ္တဲ့အခ်ိန္ေတြလည္း ရွိတာေပါ့ေနာ္။ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ဗာဟီရ လုုပ္စရာေတြလည္း သူတိုု႔ေတြ ၀ိုုင္းလုုပ္ၾကရတယ္။ အခ်င္းခ်င္းလည္း ျပန္ျပီး ေစာင့္ေရွာက္ၾကရတယ္ေလ။ မိဘေတြမွ မရွိတာကိုုး။

ေမး။            ။ သမီးတိုု႔ေတြက သူတိုု႔ကိုု ဘယ္လိုုမ်ဳိး ခင္မင္လာေအာင္၊ အျပန္အလွန္ ေျပာဆိုုရဲလာေအာင္ ဘယ္လိုုလုုပ္သလဲ။

ေျဖ။            ။ သမီးတိုု႔က အတန္းေရွ႔မွာ သူတိုု႔အခ်င္းခ်င္း အဂၤလိပ္လိုု ေျပာတဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းလုုပ္ေပးတယ္။ အခ်င္းခ်င္း စာမရရင္ နားရြက္ဆြဲခိုုင္းတာတိုု႔၊ စာရသူေတြကိုု လက္ေဆာင္ေလးေတြ ေပ်ာ္ေအာင္ ေပးတယ္။ အိမ္စာေတြ မခိုုင္းပါဘူး။ စာဖတ္ထားခိုုင္းတာမ်ဳိးပဲ လုုပ္ပါတယ္။ ေနာက္ေန႔မွ ျပန္ေမးမယ္ေပါ့။ သူတိုု႔ေတြဆီမွာ ေပ်ာ္ေနေအာင္ လုုပ္ေပးခဲ့တယ္။

ေမး။            ။ အဲသည္ေတာ့ အခုုသမီးတိုု႔ ျပန္လာခဲ့ၾကျပီ။ သူတိုု႔ေတြကိုု ထားခဲ့ျပီ။ အဲသည္လိုုမ်ဴိး စာသင္တဲ့ ပုုံစံကိုု က်န္ရစ္တဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ဆက္ျပီး ထိန္းသိမ္းထားမယ္။ သူတိုု႔ကေလးေတြကလည္း ဆက္ျပီး လုုပ္ေနၾကလိမ့္မယ္ လိုု႔ ထင္သလား။

ေျဖ။            ။ အဲလိုုေတာ့ ဆက္ျပီး ထိန္းသိမ္းႏိုုင္လိမ့္မယ္ မထင္ဘူး။ သမီးတိုု႔က ၂ လေလာက္ပဲ ေနခဲ့ရတာ။ အဂၤလိပ္စကားေျပာပဲ သင္ေပးႏိုုင္ခဲ့တာေလ။ အျခား ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြကလည္း သမီးတိုု႔နဲ႔အတူ လုုိက္ျပီး ေလ့လာတာမ်ဳိး၊ တြဲျပီး သင္တာမ်ဳိး မရွိေတာ့ ဆက္လုုပ္ျဖစ္မယ္ေတာ့ မထင္ဘူး။

ေမး။            ။ ဒါဆိုုရင္ ေနာက္တခါက်ရင္ ေက်ာင္းခံ ဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႔ တြဲျပီး သင္ေပးႏိုုင္ရင္ ပိုုျပီး ေကာင္းမွာေပါ့။ သူတိုု႔ေတြအတြက္လည္း နမူနာယူစရာေတြ က်န္ရစ္မွာေပါ့။

ေျဖ။            ။ ဟုုတ္တယ္။ အဲသလိုုမ်ဳိး လုုပ္ရမယ္။

ေမး။            ။ ေနာက္တခါေကာ ရွိဦးမွာလား သမီးတိုု႔ရဲ့။

ေျဖ။            ။ ေနာက္တခါ ရွိဦးမယ္ ေသခ်ာတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ ေႏြရာသီက်ရင္လည္း သမီးတိုု႔ ျပန္သြားဦးမယ္။

ေမး။            ။ အဲဒီလိုုမ်ဳိးေပါ့ေလ၊ သမီးတိုု႔ေတြ မရွိေပမယ့္လည္း သမီးတိုု႔ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြကိုု ဆက္ျပီး ေလ့လာေနေအာင္၊ အဂၤလိပ္စကားေျပာ ေလ့က်င့္ျပီး က်န္ရစ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားႏိုုင္ဖိုု႔ ဘာေတြ လုုပ္ေပးခဲ့ရင္ ေကာင္းမယ္လိုု႔ ထင္သလဲ။ ဘာေတြ ခ်န္ထားခဲ့သင့္လဲ၊ အခုုဆိုုရင္လည္း ဘာေတြ လုုပ္ေပးထားသင့္တယ္ ထင္တယ္။

ေျဖ။            ။ ဆရာေတြ ဆရာမေတြနဲ႔ တြဲျပီး တခုုခုု လုုပ္ႏိုုင္ခဲ့ရင္ ေကာင္းမယ္။ စာဖတ္ခန္းေလး၊ စာအုုပ္စင္ေလးေတြ လုုပ္ေပးခဲ့ရင္ ေကာင္းမယ္။ သူတိုု႔ေတြ အားရင္ အေပ်ာ္ၾကည့္ဖိုု႔ ရုုပ္သံ အေခြေတြ၊ အစီအစဥ္ေတြ ထားခဲ့တာ၊ ပိုု႔ေပးတာေတြ လုုပ္ေပးႏိုုင္ရင္ ေကာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္။ အဆက္မျပတ္ သူတိုု႔နဲ႔ စာေရးတာ၊ ဆက္သြယ္တာေတြ လုုပ္ေနႏိုုင္ရင္ ေကာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္။ အခုုေတာ့ သမီးတိုု႔ေတြရဲ့ worksheet ေတြ သင္ခန္းစာစာရြက္ေတြ ထားရစ္ခဲ့တယ္။

ေမး။            ။ ကေလးေတြက ဘယ္လိုု ေနထိုုင္စားေသာက္ရသလဲ။ သူတိုု႔ေနရာတာ ဘယ္လိုုေနသလဲ။

ေျဖ။            ။ သမီးတုုိ႔ ေရာက္သြားတာ မိုုးရာသီဆိုုေတာ့ ျခင္ေတြ၊ ယင္ေကာင္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ စားေသာက္ေဆာင္ထဲမွာဆိုုရင္ ယင္ေကာင္ေတြ ေတြ႔ရတယ္။ ကေလးေတြက သူတိုု႔ဖာသာ သူတိုု႔ အလုုပ္ေလးေတြ လုုပ္ျပီး ေနထိုုင္ရတယ္၊ အဆိုုင္းမင့္ေလးေတြ လုုပ္ရတယ္။ သန္႔ရွင္းေရးတိုု႔၊ ေရေလာင္းတာ၊ မီးဖုုိေခ်ာင္ကူတာေတြ အဲလိုုမ်ဳဴိးေပါ့။ သူတိုု႔အတြက္ ဇလုုံေလးေတြ၊ ေရခြက္ေလးေတြ သတ္မွတ္ထားတာ ရွိတယ္။

ေမး။            ။ သူတိုု႔ေတြဘ၀မွာ သူတိုု႔ေတြ ေပ်ာ္ၾကရဲ့လား။

ေျဖ။            ။ ေပ်ာ္တယ္။ သူတိုု႔ေတြ ေပ်ာ္ေနတာပဲ။ အားရင္ ေကာင္ေလးေတြက ေဘာလုုံးကန္တယ္၊ ေဆာ့တယ္။ သူတိုု႔ေတြက အျမဲ အားရွိတယ္၊ တက္ၾကြေနတာကိုု ျမင္ရတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ တက္ၾကြေနတယ္။

ေမး။            ။ မိဘမဲ့ေဂဟာက ကေလးေတြက … ဘာေၾကာင့္ တက္ၾကြေနတာလဲ၊ ဘာေတြသူတုုိ႔မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိေနလိုု႔ ထင္သလဲ။

ေျဖ။            ။ သူတိုု႔ေတြကိုု သမီးထင္တာကေတာ့ သူတိုု႔မွာ ဒီထက္ဆိုုးတာေတြကိုု ျဖတ္သန္းခဲ့ရျပီးျပီ။ They have seen and experienced worst already. သည္ေတာ့ သူတိုု႔ အနာဂတ္အတြက္ သည္ေနရာကေန ဒီထက္ ပိုုျပီး ေကာင္းေအာင္၊ တိုုးတက္ေအာင္ လုုပ္ဖိုု႔ပဲ ရွိတယ္ဆိုုတာကိုု ဆုုံးျဖတ္ထားျပီးသား၊ အျမင္ရွင္းထားျပီးသား ျဖစ္တယ္လိုု႔ ထင္တယ္။ သူတိုု႔ေတြက ဟိုုးအေ၀းၾကီးမွာ ေနရာတာေလ၊ ရြာေတြမွာ၊ စာမသင္ရဘူး၊ စားစရာ မရွိဘူး၊ အရမ္းပင္ပန္းဆင္းရဲတယ္။ အခုု သူတိုု႔ေန ေနရာတာက အရင္ကထက္ အမ်ားၾကီး သက္သာတယ္၊ ေကာင္းတယ္ဆိုုတာ သိတယ္။ ေက်ာင္းက ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြကလည္းေကာ၊ ဘုုန္းဘုုနး္တိုု႔ေတြကေကာ အရမ္းကိုု သူတိုု႔ကိုု ေစတနာထားတယ္၊ ဂရုုစိုုက္တယ္။ အဲသည္လိုုမ်ဴိး ျဖစ္ေနတယ္လိုု႔ သမီးတိုု႔ ထင္တယ္။

ေမး။            ။ သူတိုု႔ကေလးေတြက ဘယ္လိုုမ်ဴိး သည္ကိုု ေရာက္လာတယ္လိုု႔ ေျပာသလဲ။

ေျဖ။            ။ နယ္ေတြ၊ ဟိုုးအေ၀းၾကီးေတြ ရြာေတြကိုု သာသနာျပဳ ဘုုန္းၾကီးေတြ သြားတယ္။ ကေလးေတြကိုု ေတြ႔တယ္။ မိဘေတြ ရွိတဲ့ကေလးေတြလည္း ရွိတယ္။ မိဘမရွိတဲ့ ကေလးေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲသည္ထဲက စာသင္ခ်င္တဲ့ စာတတ္ခ်င္တဲ့ကေလးေတြကိုု ဘုုန္းဘုုန္းေတြက သည္ေက်ာင္းကိုု ေခၚျပီး အပ္ေပးထားတယ္။ တခ်ဳိ႔ကေလးေတြကိုု မိဘေတြက တခါတေလ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၁ေသာင္းေလာက္ ပိုု႔ေပးတယ္ ေျပာတယ္။

ေမး။            ။ အဲသည္လိုု ေငြအပုုိရရင္ ကေလးေတြက ဘာလုုပ္သလဲ။

ေျဖ။            ။ သူတိုု႔လိုုခ်င္တ့ဲ ကစားစရာေလးေတြ၊ စားစရာေလးေတြ အနီးအနားက ဆိုုင္ေတြမွာ ၀ယ္ၾကတယ္ ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖိနပ္မရွိရင္ ဖိနပ္ျပတ္သြားတာမ်ဳိးေတြက်ေတာ့ ေက်ာင္းက ဘုုန္းဘုုန္းေတြက အကုုန္ ထုုတ္ေပးျပီး ဆင္ေပးတာပဲ။ အသုုံးအေဆာင္ေတြလည္း ေက်ာင္းက ထုုတ္ေပးပါတယ္။ အလွဴရွင္ေတြလည္း ရွိတယ္။

ေမး။            ။ ေက်ာင္းအိပ္ ေက်ာင္းစား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိသလဲ။

ေျဖ။            ။ ၂၀၀ ေလာက္ရွိတယ္။

ေမး။            ။ စာသင္ေက်ာင္းဆိုုေတာ့ အနီးအနားက ကေလးေတြေကာ ေက်ာင္းလာမတက္ဘူးလား။

ေျဖ။            ။ တက္တယ္။ မူလတန္းကေလးေတြက ၂၀၀ ေလာက္ လာတက္ၾကတယ္ ေျပာပါတယ္။

ေမး။            ။ ဆရာ ဆရာမ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိလဲ။

ေျဖ။            ။ ၇ ေယာက္ရွိတယ္။ တခ်ဳိ႔က မီးဖုုိေခ်ာင္ထဲမွာ ၀င္ကူတဲ့သူေတြ ရွိတယ္။

ေမး            ။ ဆရာေတြ လစာေတြေကာ သိသလား၊ သမီးတိုု႔အေဖက ေျဖပါဦး။

ကိုုေဇာ္မင္း။            ။ ဆရာေတာ္န႔ဲ ေက်ာင္းကိုု ခင္တြယ္ျပီး ဆရာေတြ ဆရာမေတြက ကေလးေတြကိုု စာသင္ေပးေနၾကတာလိုု႔ သိရတယ္။ ေထာက္ၾကံ့မွာက အဲလိုု ဘကေက်ာင္းေတြ ရွိတယ္ေလ။ အျပင္မွာ သူတိုု႔ရႏိုုင္တဲ့ ဆရာလခရဲ့ တ၀က္ေလာက္ပဲ ယူျပီးေတာ့ သူတိုု႔က သည္ေက်ာင္းမွာ စာသင္ေနၾကတာ။

ေမး။            ။ သူတိုု႔ကေလးေတြက သူတိုု႔ၾကီးလာရင္ ဘာလုုပ္မယ္ဆိုုတာကိုု သိေနၾကျပီလား။

ႏုုႏုုနဲ႔ ငယ္ငယ္ ေျဖ။            ။ သမီးတိုု႔က ေမးရင္ သူတိုု႔မွာ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းအတြက္ ဘာလုုပ္မယ္ဆိုုတာ ဆုုံးျဖတ္ထားသူေတြခ်ည္းပဲ။

ေမး။            ။ ဟုုတ္ျပီ သမီးတိုု႔ ဘာေတြ ဆက္လုုပ္မလဲ။ သမီးတုုိ႔လုုိမ်ဴိး လုုပ္ခ်င္တဲ့သူေတြကိုုေကာ ဘာေျပာခ်င္သလဲ။

ေျဖ။            ။ သမီးတိုု႔ ေနာက္တႏွစ္ စာသြားသင္မယ္။ အခုုက ၈ တန္းသင္ခဲ့တာဆိုုေတာ့၊ ေနာက္ႏွစ္ဆုုိ ၉  တန္းသင္မယ္။ ဒီထက္ပိုုျပီး ေကာင္းတဲ့ ပစၥည္းေတြ၊ အကူပစၥည္းေတြ စုုေဆာင္းသြားမယ္။  သမီးတိုု႔လိုုမ်ဴိး လုုပ္ခ်င္တဲ့သူေတြကိုုလည္း ဒီမွာ ရွင္းျပေပးႏိုုင္တယ္ေလ။ ဘယ္လုုိျပင္ဆင္သြားရမယ္ ဆိုုတာ သမီးတုုိ႔ ေျပာျပႏိုုင္တယ္။ သူတိုု႔ဖာသာ သူုုတိုု႔လည္း သည္လိုုမ်ဳိး ေက်ာင္းေတြမွာ သြားကူႏုုိင္မယ္ေလ။

ေမး။            ။ အဲသည္လိုု သမီးတိုု႔လိုုမ်ဳိး လုုပ္ခ်င္သူေတြကိုု ဘာေျပာခ်င္သလဲ။

ေျဖ။            ။ ျမန္မာစကားေတာ့ ေျပာတတ္ေအာင္လုုပ္ျပီးမွ သြားပါလိုု႔ ေျပာခ်င္တယ္။ ျမန္မာစကားမတတ္ရင္ ကေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာဖိုု႔ ျပန္လုုပ္ေနရတာ အခ်ိန္ကုုန္တာေပါ့။ ျပီးေတာ့ သြားလိုု႔ရွိရင္ ကိုုယ့္မိဘေတြ၊ အုုပ္ထိန္းသူေတြပါ တပါတည္း လိုုက္ပါသြားေစခ်င္တယ္။ အစစ အရာရာ လိုုအပ္ခ်က္ေတြကိုု လူၾကီးေတြက ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုုင္တယ္။ ၀ိုုင္းကူလုုပ္ေပးမယ့္ သူေတြလည္း ရွိထားရမယ္၊ သိထားရမယ္။ သမီးတိုု႔အေဖက လိုုက္လာေပးေတာ့ ေဖေဖက လိုုတာေတြ လုုပ္ေပးထားတယ္။ စိတ္ပူစရာ မလိုုဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ဆိုုရင္ ေမေမ့ကိုု ေခၚသြားမယ္။

ေမး။            ။ ဒါဆိုုရင္ သမီးတိုု႔က သူမ်ားအားကိုုးေနတာပဲေပါ့။

ေျဖ။            ။ ကိုုယ္မလုုပ္ႏိုုင္တာေတြ ရွိတယ္ေလ။ ဒီအတြက္ကေတာ့ လူၾကီးေတြကိုု အားကိုုးရမွာေပါ့။ ကိုုယ္လုုပ္ႏိုုင္တာေတြကေတာ့ သမီးတိုု႔ခ်ည္းပဲ လုုပ္ရတာေပါ့။ စာသင္တာ၊ ကေလးေတြအတြက္ လုုပ္ေပးတာ။ အလုုပ္ကိုု ေအာင္ျမင္ေအာင္လုုပ္တာေတြက သမီးတိုု႔ လုုပ္ၾကမွာေလ။ အဲသည္မွာေတာ့ သမီးတိုု႔က စိတ္မပ်က္ဘူး၊ အားမေလ်ာ့ဘူး၊ သူမ်ားေတြကိုု အျပစ္မတင္ဘူး၊ ကိုုယ့္အားကိုုယ္ကိုုးတယ္။ ျခင္ကိုုက္တာေတြ၊ ပူတာ အိုုက္တာေတြ၊ မိုုးရာသီမွာ အ၀တ္ေတြ မေျခာက္တာေတြ၊ စိုုထိုုင္းထိုုင္းနဲ႔ အ၀တ္ေတြက နံတာေတြ ဒါေတြကိုု သမီးတိုု႔ဘာသာ လုုပ္ရတာေပါ့။ သမီးတုုိ႔ေျပာတာကိုု သူတိုု႔နားမလည္တာေတြလည္း ခံရတာေပါ့။ သူတိုု႔ကလည္း သမီးတိုု႔ကိုု ဟားတာေတြ၊ ေနာက္တာေတြလည္း ခံရတာေပါ့။ သီးခံရတယ္။

ေမး။            ။ ကဲ သီးခံရတဲ့ အေၾကာင္းတခုုေလာက္ ေျပာပါဦး။

ေျဖ။            ။ သမီးတိုု႔ အတန္းစသင္ေတာ့ ဆရာေတာ္က အတန္းကိုု ဖြင့္ေပးတယ္။ မိတ္ဆက္စကားေျပာျပီးေတာ့ အတန္းကိုု သမီးတိုု႔ကိုု အပ္တယ္။ သမီးတိုု႔က ဟိုုးအေ၀းၾကီးက အေမရိကားကေန လာျပီး စာသင္တယ္ဆိုုတာကိုု ေျပာမထားဘူးေလ။ ေျပာစရာ မလိုုဘူးလိုု႔လဲ ထင္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကေလးေတြက သမီးတိုု႔ကိုု စ စ ခ်င္းမွာ ဘယ္လိုုမွ နားမလည္ဘူး။ သေဘာလည္း မေပါက္ဘူး။ ဂရုုလည္း မစုုိက္ဘူး။ သမီးတိုု႔ အေဖလိုုက္လာရင္ေတာ့ အတန္းက ျငိမ္တယ္။ မဟုုတ္ရင္ အတန္းက မျငိမ္ဘူး။ တခ်ုဳိ႔ေကာင္ေလးေတြက အရမ္းဆိုုးတယ္။ အဲဒီလိုုနဲ႔ သီးခံျပီး စာသင္ရတယ္၊ ရင္းႏွီးမႈကိုု ေဆာက္ရတယ္။ ေနာက္က်ေတာ့ တခ်ဳိ႔က အရမ္းကိုု နားမလည္ဘူး၊ မသိတတ္ဘူး ျဖစ္ေနေတာ့ သမီးတိုု႔က ေျပာျပရတာေပါ့။ သမီးတိုု႔က ဟိုုးအေ၀းၾကီးကေန လာတာ၊ ဒီအတန္းမွာ စာသင္ဖိုု႔အတြက္ သက္သက္ပဲ လာတာ။ သမီးတိုု႔က ဒီက ကေလးေတြနဲ႔ တကယ္ကိုု အတူတူ ၀ိုုင္းျပီး စာသင္ၾကမယ္၊ တတ္ေအာင္ သင္ၾကမယ္လိုု႔ ေျပာျပလိုုက္ေတာ့မွ အဲသည္ကေလးေတြက သေဘာေပါက္ျပီး ေျပာင္းသြားတယ္။ စိတ္၀င္စားလာၾကတယ္။

ေမး။            ။ အဲေလာက္ေတာင္ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းတာ၊ သေဘာမေပါက္တဲ့သူေတြရွိတဲ့ေနရာကိုု ေနာက္တခါ ထပ္ျပီး သြားသင္ခ်င္ရတာလဲ။

ေျဖ။            ။ သမီးတိုု႔ အခုုလိုု သြားျပီး စာသင္ရတာ သမီးတိုု႔အတြက္ တကယ္ကိုု တန္ဖိုုးရွိတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳျဖစ္တယ္လိုု႔ ျမင္ပါတယ္။ ဟိုုက ကေလးေတြအတြက္လည္း တကယ္ကိုု အေတြးအျမင္ေတြ ေျပာင္းသြားေစတယ္၊ ပိုုျပီးေတာ့ အားရွိသြားေစတယ္လိုု႔ ျမင္ပါတယ္။ သူတိုု႔ေတြအတြက္ မိတ္ေဆြေတြ၊ ဂရုုစိုုက္တဲ့သူေတြ ရွိတယ္ဆိုုတာကိုု လက္ေတြ႔ျပလိုုက္တယ္ေလ။ သမီးတိုု႔ေတြကိုု တခါထဲလာျပီး ေပ်ာက္သြားတာမ်ဳိး မဟုုတ္ဘူး။ သူတိုု႔ေတြအတြက္ သမီးတိုု႔က ဂရုုစိုုက္တယ္၊ ေနာက္တခါျပန္လာတယ္ဆိုုတာမ်ဳိးကိုု ျပခ်င္တယ္။ သူတိုု႔ေတြလည္း ဆက္ျပီး ေရွ႔ကိုု သြားခ်င္ၾကမွာေပါ့။

ေမး။            ။ သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ဒီကေန အတူလိုုက္ခ်င္ၾကတယ္ဆိုုရင္ သမီးတိုု႔ ဘာလုုပ္မလဲ။

ေျဖ။            ။ သူတိုု႔ မိဘေတြ၊ အုုပ္ထိန္းသူေတြနဲ႔ တာ၀န္ယူျပီး စီစဥ္တာပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ သမီးတိုု႔က သူတိုု႔ကိုု အကုုန္လုုံး အစစ တာ၀န္မယူႏိုုင္ဘူးေလ။ သူတိုု႔ဘာသာ သူတိုု႔ မိဘေတြနဲ႔ တာ၀န္ယူရမယ္၊ ကိုုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုုယ္ရပ္မယ္ဆိုုတာမ်ဳိး ရွိရမယ္ေလ။

ေမး။            ။ သမီးတိုု႔ သြားတဲ့ ေရြးခ်ယ္တဲ့ စာသင္ေက်ာင္းရဲ့ အခမ္းက႑ကေကာ ဘယ္လိုု အေရးပါတယ္ေျပာမလဲ။

ေျဖ။            ။ ဟုုတ္တယ္။ သမီးတိုု႔သြားတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းက ဘုုန္းဘုုန္းကလည္း အရမ္းဂရုုစိုုက္တယ္။ သမီးတိုု႔ကိုုတင္ မဟုုတ္ဘူး၊ သူ႔ေက်ာင္းနဲ႔ ကေလးေတြကိုု အမ်ားၾကီး ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ ေက်ာင္းက လူၾကီးေတြ၊ ဆရာေတြကလည္း ၀ိုုင္း၀န္းၾကတယ္။ အဲသည္ေတာ့ အစစ အဆင္ေျပတာေပါ့။ သူတိုု႔ အားလုုံးကိုု ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ေမး။            ။ ဘာလိုု႔ အဂၤလိပ္စကားေျပာက အရမ္းအေရးၾကီးေနရတာလဲ။ သူတုုိ႔က တကယ္ကိုု စကားေျပာတတ္ခ်င္တာေကာ ဟုုတ္ကဲ့လား။

ေျဖ။            ။ ဘုုန္းဘုုန္းကိုုယ္တိုုင္က ဒါကိုု ေက်ာင္းသားတိုုင္းကိုု တတ္ေစခ်င္တယ္။ ဒါက ကမာၻသုုံးစကားေလ။ ဒီစကားတတ္ရင္ ပညာသင္ရတာ လြယ္မယ္။ အေထာက္အကူရမယ္။ စကားေျပာတတ္ရင္ပဲ အျပင္မွာ သူတိုု႔ေတြ အလုုပ္ေတြ ဘာေတြ ရတာ အဆင္ေျပမယ္လိုု႔ ဘုုန္းဘုုနး္က သေဘာထားတယ္။ သမီးတိုု႔ကိုု ျမင္လိုုက္ေတာ့လည္း၊ သမီးတိုု႔ ေျပာဆိုုေနတာကိုု ေတြ႔ေနရေတာ့လည္း အဂၤလိပ္စကားတတ္တာက အက်ဳိးရွိတယ္၊ ျဖစ္ႏိုုင္တယ္ဆိုုတာကိုု သူတိုု႔ကေလးေတြကိုုယ္တိုုင္က သေဘာထားျဖစ္လာတယ္။ သူတိုု႔ဘ၀အတြက္ ဒါဟာ အေရးပါတယ္ဆိုုတာ သူတိုု႔ သိလာတယ္။ သိေနတယ္။

ေမး။            ။ သူတိုု႔ေတြ စာေတြ တတ္ျပီး၊ အျမင္ေတြ ေျပာင္းျပီး က်န္ရစ္ခဲ့တယ္ေပါ့။ ေျပာတတ္ဆိုုတတ္ျပီး က်န္ရစ္ခဲ့တယ္ေပါ့။ သမီးတိုု႔တေတြေကာ ဘယ္လိုု ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ ျပန္လာခဲ့ၾကသလဲ။

ေျဖ။            ။ သမီးတိုု႔ ေနာက္ဆုုံးေန႔မွာ သမီးတိုု႔ စာအုုပ္ေတြ လွဴတယ္၊ လက္ေဆာင္ေလးေတြ ေပးတယ္။ ျပီၤးေတာ့ သမီးတိုု႔အတြက္ အမွတ္တရစာေလးေတြ ေရးခိုုင္းတယ္။ သူတိုု႔ကေလးေတြကိုု သမီးတိုု႔နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေျပာခ်င္တာေတြကိုု ေမးခြန္းေလးေတြနဲ႔ ေမးျပီး ေျဖခိုုင္းတယ္။ ဘာေတြ သိသြားသလဲ၊ ဘာေတြ ဆက္လုုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ၊ သမီးတိုု႔တေတြကိုု ဘယ္လိုုသေဘာထားလဲ ဆိုုတာေတြ ေမးတယ္။ သူတိုု႔ေတြက ျမန္မာလိုု ျပန္ေရးေပးၾကတယ္။ အဲသည္စာကေလးေတြကိုု အမွတ္တရ သိမ္းျပီး ျပန္သယ္လာတယ္။ ေဖေဖက ျမန္မာလိုု ဖတ္ျပီး ျပန္ေျပာျပတယ္။ အရမ္း စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ စာကေလးေတြပါ။

ေမး။            ။ အဲသည္မွာ ဘာေတြလုုပ္ၾကေသးလဲ။

ေျဖ။            ။ သူတိုု႔ေတြနဲ႔ group photo ေတြ ရိုုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ တဦးခ်င္းစီ သမီးတိုု႔နဲ႔ အမွတ္တရ ဓာတ္ပုုံေတြ ရိုုက္တယ္။ သူတိုု႔ေတြ ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ သူတိုု႔သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ဓာတ္ပုုံရိုုက္ခ်င္တယ္ဆိုုေတာ့ သူတိုု႔အျခားအတန္းက ကေလးေတြနဲ႔လည္း ဓာတ္ပုုံရိုုက္ေပးရေသးတယ္။ အဲဒါေတြ သူတိုု႔ဆီမွာ ထားရစ္ခဲ့တယ္။

ေမး။            ။ သမီးတိုု႔အေၾကာင္းေတြကိုုေကာ မေမးဘူးလား။

ေျဖ။            ။ ေနာက္ဆုုံး ျပန္ခါနီးမွာ သမီးတိုု႔ေတြက ကားေစာင့္ေနတာေပါ့ေနာ္။ သူတိုု႔ေတြက ၀ိုုင္းျပီး ေမးေနၾကတာေပါ့။ အေမရိကားက ဘယ္ေနရာလဲ၊ ကယ္လီဖိုုးနီးယားဆိုုတာ ဘယ္လိုုလဲ။ ဟုုိမွာ သမီးတိုု႔ ဘာေတြ လုုပ္ေနမွာလဲ။ ဟိုုမွာ ဘယ္လိုုေတြ ရွိတာလဲ … စသည္ျဖင့္ ေမးၾကတယ္။ စကားေတြ ေျပာၾကတာေပါ့။

ေမး။            ။ ေနာက္ေတာ့ေကာ …

ေျဖ။            ။ သမီးတိုု႔ေတြက အားလုုံး အတူတူထိုုင္ျပီး စကားေျပာေနတာေပါ့ေနာ္။ ျပၤီးေတာ့ သူတိုု႔က ကုုလားထိုုင္ ၂ လုုံး ယူလာတယ္။ ျပီးေတာ့ သမီးတိုု႔ကိုု ထုုိင္ခိုုင္းတယ္။ သမီးတိုု႔ ထုုိင္လိုုက္ေတာ့ သူတိုု႔ေတြအားလုုံးက သမီးတိုု႔ကိုု ထိုုင္ရွိခိုုးၾကတယ္။ သမီးတိုု႔ကိုု ေက်းဇူးတင္တယ္ေပါ့ေနာ္။ အဲသည္အတြက္ သူတိုု႔ ဆရာမေတြကိုု သူတိုု႔က အဲသည္လိုု ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္ဟာ သမီးတိုု႔အတြက္ အမွတ္တရ အရွိဆုုံးပဲ။ ျပီးေတာ့ ဒီအခ်ိန္မွာ သမီးတိုု႔အတြက္ တန္ဖိုုးအရွိဆုုံးအခ်ိန္ပဲ။ သမီးတိုု႔ ဒါကိုု အျမဲသတိရေနေတာ့မယ္။

ေမး။            ။ အဲဒါက က်ေနာ္တုုိ႔ ျမန္မာရိုုးရာထုုံးတမ္း အစဥ္အလာ၊ ဆရာသမားေတြကိုု ဂါရ၀ျပဳတဲ့ အေလ့အထေပါ့ သမီးတိုု႔ရယ္။ ဟုုတ္ပါျပီ၊ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သမီးတိုု႔ရယ္၊ သမီးတိုု႔ရဲ့ မိဘေတြ ျဖစ္တဲ့ ကိုုေဇာ္မင္းနဲ႔ မခင္ခင္ေထြးတိုု႔ကိုုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

(မိုုးမခမွတ္ခ်က္ - ဆရာေတာ္ ဦးဓမၼပီယထူေထာင္ထားေသာ ေမတၱာနႏၵေက်ာင္း ၀က္ဆိုုက္ကိုု သည္ေနရာမွာ ၾကည့္ပါ။ (http://MettaNanda.com ) အထက္ပါ အစီအစဥ္မ်ားအတြက္လည္း မိုုးမခကိုု စုုံစမ္းေမးျမန္းႏိုုင္ပါသည္)