ဘာသာျခားတို႕၏ ပန္းတိုင္ႏွင့္ နိဗၺာန္

အျခားဘာသာအားလံုးမွာ God လို႕ေခၚတဲ့ ဘုရားဟာ လူသားေတြရဲ႕ ဖန္ဆင္းရွင္ျဖစ္ၿပီး သူ႕ကို ဘယ္သူမွ ဖန္ဆင္းထား တာ မဟုတ္ဘူး။ God ဟာ ထာ၀ရ တည္ၿမဲတယ္။ သူ႕ကိုေတာ့ ဘယ္သူကမွ ဖန္ဆင္းထား တာမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူကမွလည္း မဖ်က္ဆီးႏိုင္တဲ့ အနႏၲ တန္ခိုးရွင္ျဖစ္တယ္။

ဗုဒၶဘာသာမွာေတာ့ “ဘုရား” ဆိုတာ “လူသားစစ္စစ္” ျဖစ္တယ္။ ဖန္ဆင္းရွင္ မဟုတ္ဘူး။ လူသားဆိုေပမယ့္ ႐ိုး႐ိုးလူသားေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ “မဟာလူသား ဗုဒၶ” ျဖစ္တယ္။ ေလးသေခ်ၤနဲ႕ ကမၻာတစ္သိန္း လို႕ေခၚတဲ့ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားျပားလွတဲ႕ ဘ၀ေပါင္း အသေခ်ၤကို ပါရမီျဖည့္ဆည္းခဲ႕တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ထူးျဖစ္တယ္။ လူလူျခင္းမွာေတာ့ “ဗုဒၶ” ကို ဘယ္သူမွ မယွဥ္ႏိုင္ပါဘူး။ အသိဉာဏ္အရာ၊ ပညာအရာ၊ ပါရမီအရာ၊ တန္ခိုးအရာ၊ ေမတၱာတရားအရာ၊ ဂ႐ုဏာတရားအရာ ယွဥ္ႏိုင္သူ မရွိတဲ့ မဟာလူသား ျဖစ္တယ္။ လူသားျဖစ္လို႕ “ေသျခင္း” ဆိုတဲ့ သေဘာတရားရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “ပရိနိဗၺာန္” ျပဳရတယ္။ ဒါေပမယ့္ “ဗုဒၶဘုရားရွင္” ရဲ႕ ဘ၀ဟာ ေနာက္ဆံုးဘ၀ျဖစ္ၿပီး ဒီဘ၀ရဲ႕ ေသျခင္းၿပီးရင္ေတာ့ “အ,မတံံ” လို႕ေခၚတဲ႕ “အိုျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္း” ကင္းရာ “နိဗၺာန္” ကိုအၿပီးအျပတ္ ေရာက္ရွိေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။

အျခားေသာ အယူ၀ါဒေတြနဲ႕ ဗုဒၶအယူတို႕ၾကားမွာ သိသိသာသာျခားနားေစတဲ့ ေနာက္ဆံုးအရာကေတာ့ “အႏၲိမ” ပန္းတိုင္ ဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဟိႏၵဴအယူ၀ါဒရဲ႕ အႏၲိမပန္းတိုင္ဟာ “မဟာျဗမၼာ” ျဖစ္တယ္။ မဟာျဗမၼာႀကီးနဲ႕ ပူးေပါင္းသြားဖို႕ရာ အဓိက ပန္းတိုင္ ျဖစ္တယ္။ ခရစ္ယာန္ နဲ႕ အစၥလာမ္၀ါဒေတြရဲ႕ ပန္းတိုင္ဟာ “ဘုရားသခင္ ရဲ႕ ေကာင္းကင္ဘံု” ျဖစ္တယ္။ ထာ၀ရ ဘုရား၊ အလာဟ္ရွင္တို႕ရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းဥေပဒေတြကို လိုက္နာၿပီး “ယံုၾကည္ျခင္း” အားျဖင့္ “ေကာင္းကင္ဘုံ” ကို ေရာက္ႏိုင္တယ္လို႕ ယံုၾကည္ၾကတယ္။

ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ “အႏၲိမ” ပန္းတိုင္ဟာ “နိဗၺာန္” ျဖစ္တယ္။ “နိဗၺာန္” ဟာ ဘံုဌာနတစ္ခုမဟုတ္ ဘူး။ ေနရာဌာနတစ္ခုမဟုတ္ဘူး။ Paradise လို႕ေခၚတဲ့ ေကာင္းကင္ဘံုလို ေနရာဌာနေတြနဲ႕ မႏိႈင္းယွဥ္အပ္ဘူး။ “နိဗၺာန္” ဟာ အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂါတ္ ေတြ မရွိဘူး။ အခ်ိန္မရွိဘူး။ ေနရာမရွိဘူး။ “သႏၲိသုခ” လို႕ေခၚတဲ႕ အႏိႈင္းမဲ့ သုခသာလွ်င္ ရွိတယ္။ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာက ဆက္ၿပီးရင္း ဆက္လာခဲ့တဲ့ “ဒုကၡ” ကြင္း ဆက္ႀကီး ျပတ္ေတာက္ သြားျခင္းျဖစ္တယ္။ ဘ၀ဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူး။ ဆင္းရဲအေပါင္းခ်ဳပ္ၿငိမ္း ရာ ျဖစ္တယ္။ နိဗၺာန္ကို ဘာမွ မရွိဘူးဆိုရင္ ဗုဒၶအယူမဟုတ္ေတာ့ပါ ။ နိဗၺာန္ဆိုတာ “အတၳိ” ဧကန္ရွိတဲ့ တရားျဖစ္တယ္။ နိဗၺာန္မွာ မရွိတာကေတာ့ “ဆင္းရဲဒုကၡ” သာလွ်င္ျဖစ္တယ္။ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို သာမန္ မ်က္ေစ႕၊ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္ တို႕ျဖင့္ မသိႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္သိတဲ့ အသိနဲ႕ ယွဥ္ၿပီး နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို နားလည္ သေဘာမေပါက္ႏိုင္ၾကတာ ျဖစ္တယ္။

နိဗၺာန္ကို ယံုၾကည္မႈသက္သက္ျဖင့္ မရႏိုင္။ လက္ေတြ႕ကိုယ္တိုင္ က်င့္ႀကံအားထုတ္ျခင္းျဖင့္သာ ရႏိုင္တယ္။ ဗုဒၶဘုရားရွင္တို႕ မည္သည္လည္း နိဗၺာန္ကို မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ လက္တြဲၿပီး ေခၚမသြားႏိုင္ပါ။ က်င့္ႀကံရမည့္ နည္းလမ္းကိုသာ ညႊန္ျပ ႏိုင္တယ္။ ဒီလုိက်င့္ႀကံတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို လက္ေတြ႕ဒီဘ၀မွာဘဲ ခံစားသိရွိႏိုင္တယ္။ ေနာက္ဘ၀ကို ကူးစရာ မလိုပါ။ “မဂၢင္” လို႕ေခၚတဲ့ အက်င့္အႀကံႏွင့္ နိဗၺာန္ကုိ ပထမတစ္ႀကိမ္ မ်က္ေမွာက္ျပဳဘူးသူဟာ ေနာက္ထပ္ ဒီဘ၀မွာတြင္ နိဗၺာန္ အရသာကို ထပ္မံခံစားႏိုင္တယ္။ (၄)ႀကိမ္တိတိ မ်က္ေမွာက္ျပဳၿပီးရင္ေတာ့ ဒီဘ၀မွာတြင္ နိဗၺာန္ကို အလိုရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ အလိုရွိ သလို ခံစားႏိုင္တယ္ ။ ေနာက္ဘ၀ေရာက္မွ ခံစားရမွာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလို (၄)ၾကိမ္တိတိ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳ(ခံစား)ၿပီး တဲ႕ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ဒီဘ၀ ခႏၶာကိုယ္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားရင္ ထာ၀ရနိဗၺာန္ (အႏုပါဒိေသသ နိဗၺာန္)ကို ခံစားရေတာ့မွာျဖစ္တယ္။