သူေသကုိယ္ေသ ပိတုန္းနဲ႔ေျမြ

သမၼတအိုဘားမား ျမန္မာႏိုင္ငံကို မလာခင္အခ်ိန္ေလးအတြင္းမႇာ သူလာရင္ ဘာေတြမ်ား ေျပာလုိက္ေလဦးမလဲဆိုၿပီး ကိုယ့္ဟာကုိယ္ ေတြးပူေနခဲ့ၾကတဲ့ လူစုႏႇစ္စု ကုိယ္တုိ႔ ႏုိင္ငံမႇာရႇိခဲ့ပါတယ္။ပထမလူတစ္စု စိတ္ပူမိတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံက အႀကီးအကဲ အေမရိကားေရာက္တုန္းက ေျပာသြားခဲ့တဲ့

စကားတစ္ခြန္းနဲ႔ သက္ဆိုင္ေနပါတယ္။ အဲဒီစကားကေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ အခုလိုေျပာင္းလဲမႈမ်ဳိး ျဖစ္ေပၚလာေအာင္ အရင္အစုိးရလက္ထက္ကတည္းက ဆယ္စုႏႇစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး ႀကိဳး စားလာခဲ့ရတာပါ ဆုိတဲ့ စကားပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ သမၼတအိုဘားမား ျမန္မာျပည္ေရာက္လာတဲ့အခါမႇာ အခုလက္ရႇိ လုပ္ေနၾကတဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ဳိး ျဖစ္ေပၚလာေအာင္ ဟုိအရင္ကတည္းက အဲဒီလုိႀကိဳးစားလာခဲ့ၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားကုိ ခ်ီးက်ဴးစကား ေျပာလုိက္ေလမလားဆုိၿပီး အဲဒီပထမလူတစ္စုက စိုးရိမ္မိခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။

ဒုတိယလူစုကေတာ့ 'အခုလုိ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ိဳး ျဖစ္ေပၚလာရတာဟာ သူတုိ႔အလုိလို စိတ္ေကာင္း၀င္ၿပီး လမ္းဖြင့္ေပးခဲ့လုိ႔ ရလာတာ မဟုတ္ဘူး၊ဒါေတြအားလုံးဟာ ေသြးနဲ႔ေခြၽးနဲ႔ ဘ၀နဲ႔ရင္းၿပီး အနစ္နာခံ တုိက္ယူႏုိင္လုိ႔ ရလာခဲ့တာျဖစ္တယ္၊ အခုလည္း ေျပာင္းလဲလာၿပီဆုိေပမယ့္ တကယ္အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္ေတြ ဘာမႇေျပာင္းလဲေသးတာမဟုတ္ဘူး၊ အဲဒါေတြ ျမန္ျမန္ဆက္ေျပာင္း လဲလာေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ဆုိတာကလည္း သမား႐ုိးက်နည္းနဲ႔ေတာ့ လုပ္ယူလုိ႔ ရႏုိင္မယ္မထင္ဘူး'ဆုိၿပီး အဲဒီစကားလုံးေတြအတုိင္း အတိအက်မဟုတ္ေတာင္မႇ အဲဒီသေဘာမ်ဳိး ေျပာလုိက္ေလမလားဆုိၿပီး စိတ္ပူေနခဲ့ၾကတဲ့ လူတစ္စုပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္း သမၼတအိုဘားမား လာတဲ့အခါမႇာေတာ့ 'ျမန္မာႏိုင္ငံထဲမႇာ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လႇည့္လို႕ မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ အရာတစ္ခုကေတာ့ ျဖစ္ေနၿပီ။ ျပည္သူေတြရဲ႕စိတ္ဆႏၵက ဒီႏိုင္ငံကို ဆြဲတင္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈကုိ ကမၻာမႇာစံထားရမယ့္ ဥပမာတစ္ခု ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ႏုိင္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ယံုၾကည္တယ္'လုိ႔ ေျပာသြားခဲ့တာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။

ဒါကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ကမၻာ့အင္အားအႀကီးဆုံး ႏုိင္ငံႀကီးတစ္ႏုိင္ငံရဲ႕ သမၼတတစ္ေယာက္က ကုိယ္တုိ႔ ႏုိင္ငံရဲ႕ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈဟာ ေအာင္ျမင္႐ုံမက ကမၻာကပါ စံထားရမယ့္အထိ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ခဲ့တာေတာင္မႇ ကုိယ္တုိ႔ႏုိင္ငံထဲက လူေတြကေတာ့ ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္း မယုံႏုိင္ၾကေသးတာကုိ ေတြ႕ေနရပါတယ္။ လူတိုင္းလူတိုင္းမႇာ ခ်စ္စိတ္၊ မုန္းစိတ္၊ ေၾကာက္စိတ္၊ ရက္စက္ ညႇဥ္းပန္းလုိစိတ္၊ မယံုသကၤာစိတ္ဆုိတာေတြဟာ ရႇိၾကစျမဲပါ။ ဒီလုိ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး တစ္ဖက္အေပၚ တစ္ဖက္အျပည့္အ၀ မယုံၾကည္ႏုိင္ၾကတာကုိ အဆန္းလုိ႔ေတာ့ မဆုိႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ႏႇစ္ဖက္စလုံးက တစ္ဖက္အေပၚတစ္ဖက္ ဒီလုိယုံၾကည္ခ်င္စရာမေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေတြကုိခ်ည္း အၿမဲလုိလုိ စဥ္းစားေနၾကမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ တုိင္းျပည္အတြက္ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းလာႏုိင္စရာ လမ္းစမျမင္ပါဘူး။ ျဖဴေအာင္ ဖြပ္ေနရတာပါလုိ႔ ေျပာၿပီး ဖြပ္ေနရင္းနဲ႔ တုိင္းျပည္ဟာ ဖြပ္သထက္ ညစ္လာတာကုိပဲ ေတြ႕ရမႇာပါ။

တစ္ေယာက္အေပၚတစ္ေယာက္ အျပန္ျပန္အလႇန္လႇန္ ယုံၾကည္လာႏုိင္ ေအာင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က အရင္စၿပီးယုံၾကည္ျပဖုိ႔ အထူးလုိပါတယ္။ အဲဒီလုိစၿပီး ယုံျပႏုိင္တဲ့လူေတြကုိ ႏုိင္ငံ့အေပၚမႇာ တကယ္ေစတနာထားႏိုင္တဲ့ လူေတြအျဖစ္ သမုိင္းစာမ်က္ႏႇာေပၚမႇာ ေနာင္လာေနာက္သားေတြက ျမင္ၾကရမႇာပါ။ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ မယုံၾကည္ဘဲနဲ႔ေတာ့ ဘာဆုိဘာမႇ လုပ္လုိ႔ရမႇာမဟုတ္ပါဘူး.....

ခုခ်ိန္မႇာ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ တစ္ဖြဲ႕ကုိ တစ္ဖြဲ႕မယုံၾကည္ႏုိင္ျခင္းဟာ ကုိယ္တုိ႔ႏုိင္ငံရဲ႕ နံၾကားမႇာ စူး၀င္ေနတဲ့ အဆိပ္လူးျမားတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ သဏၭာန္တူေနပါတယ္။ ဒီျမားကုိ ႏုတ္ပစ္ဖုိ႔ မစဥ္းစားဘဲ အဆိပ္ေတြထပ္လူးခ်င္ေနတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ့္ႏုိင္ငံကုိကုိယ္ နဂါးပြက္အုိင္ထဲ တြန္းခ်လုိက္သလုိ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ တစ္ေယာက္အေပၚတစ္ေယာက္ အျပန္ျပန္အလႇန္လႇန္ ယုံၾကည္လာႏုိင္ ေအာင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က အရင္စၿပီးယုံၾကည္ျပဖုိ႔ အထူးလုိပါတယ္။ အဲဒီလုိစၿပီး ယုံျပႏုိင္တဲ့လူေတြကုိ ႏုိင္ငံ့အေပၚမႇာ တကယ္ေစတနာထားႏိုင္တဲ့ လူေတြအျဖစ္ သမုိင္းစာမ်က္ႏႇာေပၚမႇာ ေနာင္လာေနာက္သားေတြက ျမင္ၾကရမႇာပါ။

တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ မယုံၾကည္ဘဲနဲ႔ေတာ့ ဘာဆုိဘာမႇ လုပ္လုိ႔ရမႇာမဟုတ္ပါဘူး။ အခုတစ္ေလာ ကုိယ့္ႏုိင္ငံဟာ ျပႆနာႀကီးေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ေနရပါတယ္။ အဲဒီအထဲက တစ္ခုကေတာ့ လူေတြ ဘာလုပ္လုပ္ အဆင္မေျပၾကတဲ့ ကိစၥပါပဲ။ ကိုယ္တို႔ႏိုင္ငံမႇာ မိုးေခါင္လို႔ေရာ အခ်ိန္အခါမဟုတ္ မိုးရြာလို႔ေရာ၊ သီးႏႇံေစ်းမေကာင္းလို႔ေရာ ေတာင္သူေတြ လယ္သမားေတြ ဒုကၡၾကံဳေနခဲ့ရတာ အခုႏႇစ္ပါဆုိရင္ သံုးႏႇစ္ရႇိပါၿပီ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံက ဆန္နဲ႔သီးႏႇံေတြ လႈိင္လႈိင္ထြက္တဲ့ႏႇစ္ ဆန္ ေစ်းပဲေစ်းေကာင္းတဲ့ ႏႇစ္ေတြကို ျပန္သတိရမိပါတယ္။ အဲဒီလိုႏႇစ္မ်ိဳးေတြမႇာ ႏိုင္ငံရဲ႕ ၇၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေက်ာ္ရႇိတဲ့ လူေတြရဲ႕လက္ထဲမႇာ ေငြရႊင္ၾကပါတယ္၊ ေရႊဆိုင္ေတြ ေရာင္းေကာင္းၾကပါတယ္၊ လူသုံးကုန္ပစၥည္း မ်ိဳးစုံေရာင္းတဲ့ဆုိင္ေတြ ေရာင္းေကာင္း ၾကပါတယ္၊ မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္ အေၾကာ္ဆိုင္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၊ အေအးဆုိင္ ကအစ စားေသာက္ဆုိင္အားလုံး လက္မလည္ေအာင္ ေရာင္းေကာင္းၿပီး ပုိက္ဆံသုံးရတဲ့ေနရာတုိင္းမႇာ လူစည္ေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။

ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံအတြက္ မူလပထမ အေရးႀကီးဆုံးလုိအပ္ခ်က္က လူေတြအားလုံး ေခ်ာင္လည္ေနဖုိ႔ပါပဲ။ ေငြရတဲ့အလုပ္ကုိ လုပ္ေနရရင္ လူေတြကုိ တျခားဘယ္ေနရာ ဘာအလုပ္ကုိ လုပ္ခုိင္းလုပ္ခုိင္း သြားလုပ္ၾကမႇာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအေၾကာင္းကုိ ေျပာရင္းနဲ႔ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံကုိ ခဏေရာက္သြားခဲ့တုန္းက ႀကံဳေတြ႕ရတာေလးတစ္ခုအေၾကာင္း ျပန္သတိရမိပါတယ္။ မႇတ္မႇတ္ရရ ဂ်ပန္ကုိ ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္က သူတုိ႔ႏုိင္ငံရဲ႕ ေႏြရာသီျဖစ္တဲ့ ၾသဂုတ္လထဲမႇာပါ။ ေန႔လယ္ မြန္းတည့္ ၁၂ နာရီအခ်ိန္ေလာက္ တုိက်ိဳၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မႇာ မာရသြန္ အေျပးၿပိဳင္ပြဲ က်င္းပေနတာကုိ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ လူလတ္ပုိင္းအရြယ္ အမ်ဳိးသားေတြဟာ ေဘာင္းဘီတုိနဲ႔ စြပ္က်ယ္အက်ႌ ခ်ိဳင္းျပတ္ေတြ၀တ္ၿပီး လမ္းမေတြေပၚမႇာ ေျပးေနၾကပါတယ္။ နဖူးမႇာလည္း အျပာအနီ အ၀ါအစရႇိတဲ့ ေရာင္စုံနဖူးစည္းေတြကုိ စည္းထားၾကလုိ႔။ လမ္းေဘးမႇာ ရပ္ထားတဲ့ ကားတစ္စီးေပၚကလည္း အသံခ်ဲ႕စက္နဲ႔ ေအာ္ၿပီး သူတုိ႔ကုိ အားေပးေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ကုိယ္လည္း အေဆာက္အဦတစ္ခုေပၚကေန သူတုိ႔ကုိ လႇမ္းၾကည့္ရင္း ဒီလုိ မာရသြန္အေျပးၿပိဳင္ပြဲေတြကုိ တုိက်ဳိမႇာ မၾကာခဏ လုပ္ေလ့လုပ္ထရႇိသလားလုိ႔ ကုိယ့္ဂ်ပန္မိတ္ေဆြကုိ ေမးၾကည့္မိပါတယ္။

အဲဒီအခါမႇာ သူကကုိယ့္ကုိ ျပန္ျပံဳးၾကည့္ရင္း အဲဒီလူေတြဟာ မာရသြန္ၿပိဳင္ပြဲကုိ ၀င္ေျပး ေနၾကတာ မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း၊ အစုိးရေရာ ပုဂၢလိကပါ  ႐ုံးေပါင္းစုံက ႐ံုး၀န္ထမ္းေတြျဖစ္ၾကၿပီး ေန႔လယ္ထမင္းစားဖုိ႔ ႐ုံးအားလပ္ခ်ိန္ေပးထားတဲ့ အခ်ိန္ေလးမႇာ ေနကလည္းသာ ၀ါသနာကလည္းပါလုိ႔ က်န္းမာေရးအရ ေျပးေနၾကတာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ အသံခ်ဲ႕စက္နဲ႔ ေအာ္ေနတဲ့ လူေတြကေတာ့ ဆႏၵျပေနတာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ကုိယ့္ကုိရႇင္းျပပါတယ္။ အဲဒီဆႏၵျပေနသူေတြဟာ ဒုတိယကမၻာစစ္အၿပီးမႇာ ဂ်ပန္ပုိင္ ကြၽန္းသုံးကြၽန္းကုိ ႐ု႐ႇားက သိမ္းယူထားတဲ့ ကိစၥနဲ႔ပတ္ သက္ၿပီး မေက်နပ္ၾကလုိ႔ လက္ရႇိ အာဏာရအစုိးရကုိ 'တစ္ခုခုထလုပ္ပါေတာ့လား ဒီအတုိင္းပဲၿငိမ္ေနေတာ့မႇာလား'ဆုိၿပီး အသံခ်ဲ႕စက္နဲ႔ေအာ္ၿပီး ဆႏၵျပေနၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ သတ္မႇတ္ထားတဲ့ လမ္းေပၚက သတ္မႇတ္ထားတဲ့ေနရာမႇာ အသံခ်ဲ႕စက္နဲ႔ ေန႔လယ္ထမင္းစားခ်ိန္ေလာက္မႇာပဲ ေအာ္ခြင့္ရႇိတဲ့အေၾကာင္း ကုိယ့္မိတ္ေဆြက ကုိယ့္ကုိရႇင္းျပပါတယ္။ လူေတြကလည္း အဲဒီေအာ္ေနသံေတြကုိ သိပ္စိတ္၀င္စားၾကပုံမရပါဘူး။ စိတ္မ၀င္စားဆုိ ေန႔လယ္ထမင္းစား အလုပ္နားခ်ိန္ကုန္ရင္ အေရးတႀကီးဆက္လုပ္ရမယ့္ လုပ္စရာေတြကလည္း အမ်ားႀကီးရႇိေနေသးတာကုိး။

ဒါ့ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံမႇာ ႏုိင္ငံသားေတြ ေငြရႊင္တဲ့အလုပ္ေတြ ကုိယ္စီကုိယ္ငႇရႇိေနၾကဖုိ႔၊ဘ၀ရပ္တည္ေရးအတြက္ အခြင့္အလမ္းသာတဲ့အလုပ္ ေတြကုိ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းလုပ္ေနႏုိင္ၾကဖုိ႔ သိပ္အေရးႀကီးတယ္ဆုိတာကုိ ဂ်ပန္ကအျပန္မႇာ သေဘာေပါက္လာရပါတယ္။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံ အဲဒီလုိ ျဖစ္ေအာင္ကုိယ္တုိ႔တစ္ေတြ အရင္ဆုံးလုပ္ရမႇာပါ။ အရင္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ နဲ႔ေနာက္မႇ လုပ္ရမယ့္အလုပ္ကုိလည္း ေရာေထြး မေနေစခ်င္ပါဘူး။

ဒီအေၾကာင္းေျပာရင္းနဲ႔ ငယ္စဥ္တုန္းက ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ ႐ုပ္ရႇင္ဇာတ္ကား တစ္ကားကိုလည္း သြားသတိရမိပါတယ္။ ပထမကမၻာစစ္အတြင္းမႇာ တူရကီေတြဟာ အခုလက္ရႇိ ေဂ်ာ္ဒန္ႏိုင္ငံရဲ႕ ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္း ၿမိဳ႕ျဖစ္တဲ့ အကၠဘာ (Aqaba) ကို သိမ္းယူထားတယ္။ အီဂ်စ္မႇာ အေျခစိုက္ထားတဲ့ ၿဗိတိသွ်တပ္ေတြအေနနဲ႔ကလည္း အကၠဘာခံတပ္ကုိ သိမ္းယူႏိုင္မႇ အခု ေဆာ္ဒီအေရးဗီးယားလို႔ေခၚတဲ့ နယ္ေျမထဲက အာရပ္ေတာ္လႇန္ေရးတပ္ဖြဲ႕ေတြကုိ လက္နက္ခဲ ယမ္းနဲ႔ ရိကၡာေတြ အလြယ္တကူ ေထာက္ပံ့ႏိုင္မႇာျဖစ္တယ္။ ဒါကိုသိတဲ့ တူရကီေတြက ေရေၾကာင္းက လာတိုက္မယ့္ ၿဗိတိသွ်တပ္ေတြကို ခုခံဖို႔ အကၠဘာမႇာရႇိတဲ့ အေျမာက္ႀကီးေတြကို ပင္လယ္ဘက္လႇည့္ခ်ိန္ထားၾကတယ္။ ဒီအေျမာက္ႀကီးေတြဟာ ပင္လယ္ထဲက သေဘၤာေတြကိုပစ္ဖို႔ ဘယ္ညာလႇည့္ႏိုင္ေပမယ့္ အေနာက္ဘက္ကိုေတာ့ ျပန္မလႇည့္ႏိုင္ဘူး။ မလႇည့္ႏိုင္ေအာင္လုပ္ထားဆို သဲကႏၲာရျပင္က်ယ္ႀကီးကုိ ျဖတ္ၿပီး ခံတပ္ေနာက္ဘက္ကုိ ေရာက္ေအာင္ဘယ္ ရန္သူမႇလာႏုိင္မႇာ မဟုတ္တဲ့အျပင္ လာခ်င္လို႔ လာခဲ့ေတာင္မႇ ဒီသဲကႏၲာရႀကီးထဲမႇာ လူေရာကုလားအုပ္ပါ ေရငတ္ေသတာသာ အဖတ္တင္မယ္ ဆုိတာကုိ တူရကီေတြသိထားၾကလုိ႔ပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ ၿဗိတိသွ်စစ္ဗိုလ္တစ္ ေယာက္နဲ႔ စုေပါင္းစပ္ေပါင္း အာရပ္ေတာ္လႇန္ေရးတပ္ဖြ႕ဲတစ္ဖြဲ႕ဟာ သဲကႏၲာရျပင္က်ယ္ႀကီးကို ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ခရီးရႇည္ျဖတ္သန္းခ်ီတက္ၿပီး မေရာက္ႏိုင္ဘူးလို႔ထင္ရတဲ့ အဲဒီခံတပ္ေနာက္ေက်ာဘက္ဆီကို တစ္ညမႇာ ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔တစ္ေတြစခန္းခ်တဲ့ေနရာကေန လႇမ္းၾကည့္ရင္ အကၠဘာခံတပ္က မီးေရာင္ေတြကိုေတာင္ လႇမ္းျမင္ေနရပါၿပီ။ မနက္အ႐ုဏ္ဦးမႇာ စခန္းကုိ အလြယ္တကူ ၀င္စီးႏုိင္ေတာ့မႇာပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီညသန္းေခါင္ယံအခ်ိန္မႇာပဲ အာရပ္တပ္ ဖြဲ႕ေတြ စခန္းခ်ထားတဲ့ေနရာ အလယ္ေခါင္ထဲကေန က်ယ္ေလာင္ ျမည္ဟည္းတဲ့ ေသနတ္သံတစ္ခ်က္ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ အာရပ္ေတာ္လႇန္ ေရးတပ္သားတစ္ဦးဟာ သူဂလဲ့စားေခ်ရမယ့္ တျခားအာရပ္မ်ဳိးႏြယ္စု ၀င္ ေတာ္လႇန္ေရးတပ္သားတစ္ဦးကို ညေနက အမႇတ္မထင္ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။

အဲဒါညေမႇာင္တဲ့ထိေအာင္ ေစာင့္ၿပီးမႇ အနီးကပ္ ႐ုိင္ဖယ္ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္လိုက္လုိ႔ အခုလုိေသနတ္သံ ထြက္ေပၚလာရတာပါပဲ။ သူ ကေတာ့ သူကိုယ္တုိင္ အသက္အေသခံၿပီး လက္စားေခ်ရမယ့္လူကို လက္စားေခ်ခြင့္ရသြားလုိ႔ ေက်နပ္ေနမႇာ ျဖစ္ေပမယ့္ အာရပ္ေတာ္လႇန္ေရး လင္းေရာင္ျခည္ကေတာ့ ဒီေသနတ္သံတစ္ခ်က္ေၾကာင့္ မႈန္၀ါးလြင့္ျပယ္သြားခဲ့ရပါၿပီ။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီေသနတ္သံကို ခံတပ္ကတူရကီကင္းေစာင့္တပ္သားေတြ ၾကားသြားရင္အေျမာက္ေတြကို ေနာက္ျပန္မလႇည့္ႏုိင္ေတာင္မႇ စက္ေသနတ္ေတြအားလုံးကုိ ညတြင္းခ်င္း ေနာက္ဘက္ျပန္လႇည့္ထားၿပီး မိုးမလင္းခင္မႇာ ခံတပ္တစ္ခုလံုး အသင့္ ေနရာယူထားၾကေတာ့မႇာမို႕ပါပဲ။

ဒီဇာတ္ကားကို သတိရရင္း ကိုယ့္ႏိုင္ငံက လူအုပ္စုေတြေရာ အဖြဲ႕အစည္းေတြပါ အဓိကသြားရမယ့္ လမ္းေၾကာင္းကုိ ေမ့သြားၿပီး ႐ုုပ္ရႇင္ဇာတ္ကားထဲက အာရပ္ေတာ္လႇန္ေရး ရဲေဘာ္ရဲ႕ေတြးေခၚပုံအတုိင္း တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ေယာက္ထားတဲ့ အာဃာတကုိသာ ဆက္ေရႇ႕တန္းတင္ေနၾကမႇာကုိ စုိးရိမ္မိပါတယ္။ ဒီလိုစဥ္းစားရင္းနဲ႔ ဆရာေတာ္တစ္ပါး ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားတစ္ပုဒ္ကိုလည္း သြားသတိရမိပါတယ္။ အဲဒီဆရာေတာ္ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားကေတာ့ ပိတုန္းတစ္ေကာင္ဟာ ေျမြတစ္ေကာင္ရဲ႕ ဦးေခါင္းကိုတုပ္ထားတယ္။ ဘယ္လုိခါခ်ခါခ် မလႊတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေျမြကပိတုန္းကို 'မင္းေတာ့လား သိေစရမယ္'လို႔ ၾကံဳး၀ါးၿပီး လႇည္းလာေနတဲ့ လႇည္းလမ္းေၾကာင္းေပၚမႇာ ေခါင္းထိုးခံလိုက္တယ္။ ပိတုန္းဟာ လႇည္းဘီးစာမိၿပီး စိစိညက္ညက္ေက်သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေျမြလည္း အသက္ဆံုး႐ႈံးသြားရတာပါပဲ။

ဒါ့ေၾကာင့္ ကုိယ့္ႏုိင္ငံက လူေတြရဲ႕ ရင္ထဲကုိ 'မင္းေတာ့လား သိေစရမယ္'ဆုိတဲ့ အေတြးမ်ဳိး ၀င္မလာပါေစနဲ႕လုိ႔ ဆုေတာင္းေနရပါတယ္။ ဒီစိတ္ေတြ ၀င္အလာခံမယ့္အစား အသက္႐ွဴ ရပ္လုမတတ္ျဖစ္ၿပီး ပိတ္ေလႇာင္မြန္းက်ပ္ေနတဲ့ ေတာင္သူ လယ္သမားေတြရဲ႕ဘ၀ေတြ နာလန္ထူလာေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ။ ဥပမာေျပာရရင္ သူတုိ႔ဆီကုိ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ိဳးစုံ ခ်က္ခ်င္းေရာက္သြားေစႏုိင္တဲ့ နည္းလမ္းေတြက ဘာေတြျဖစ္ႏုိင္မလဲ ဆုိတာမ်ိဳးေတြကုိသာ ၀ုိင္း၀န္းရႇာေဖြ စဥ္းစားသင့္ၾကပါတယ္။  ဒါမႇသာ ကုိယ္တို႔တစ္ေတြ ေနပူခံေရ ငတ္ခံၿပီး ႏႇစ္ ၅၀ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ သဲကႏၲာရႀကီးထဲကုိ ကုိယ္တုိ႔ ကေလးေတြ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ၿပီး ျဖတ္သန္းေနၾကရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔ မႀကဳံၾကေတာ့မႇာျဖစ္တယ္။

၁၉၆၄ ခုႏႇစ္က ႐ိုက္ကူးထုတ္လုပ္ခဲ့တဲ့(Lawrence of Arabia) လုိ႔ အမည္ရႇိတဲ့ ႐ုပ္ရႇင္ဇာတ္ကားထဲမႇာ ေလာရင့္စ္နဲ႔ စုေပါင္းစပ္ေပါင္း အာရပ္ေတာ္လႇန္ေရးတပ္ဖြဲ႕၀င္ေတြဟာ ကံေကာင္းေထာက္မၿပီး ညတုန္းက ထြက္သြားတဲ့ ေသနတ္သံကုိ စခန္းကလူေတြ ၾကားမသြားၾကလုိ႔ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မႇာ အကၠဘာခံတပ္ကို အခက္အခဲမရႇိ သိမ္းယူႏိုင္ခ့ဲၾကပါတယ္။အခုကုိယ္တုိ႔ဟာလည္း သိမ္းယူရမယ့္ ခံတပ္ရဲ႕ေနာက္ေက်ာဘက္ကုိ ေရာက္ေနၾကပါၿပီ။

ဘာပဲေျပာေျပာ သူေသကုိယ္ေသ ပိတုန္းနဲ႔ေျမြ အျဖစ္မ်ိဳးမေရာက္ေအာင္ အားလုံးဆင္ျခင္ သတိထားၿပီး အခ်ိန္ရႇိတုန္း ေရႇ႕ေရာက္ႏုိင္သမွ် ေရာက္ေအာင္တုိးဖုိ႔ ၀ုိင္း၀န္းႀကိဳးစားၾကရမႇာပါ။ ဒါမႇသာ ကုိယ္တုိ႔ႏုိင္ငံရဲ႕ ႏႇစ္သစ္ကူးေပါင္းမ်ားစြာဟာလည္း ေနာင္ဆယ္စုႏႇစ္ေပါင္းမ်ားစြာတုိင္ေအာင္ မဂၤလာက်က္သေရအေပါင္းနဲ႔ ခေညာင္းၿပီး ေနႏုိင္မႇာ ျဖစ္ပါတယ္။

EMG