အေၾကာင္း မထူးေသးသည့္ အိမ္နီးခ်င္း ကုန္သြယ္ေရး

အိႏၵိယ-ျမန္မာ-ထိုင္း ဆက္သြယ္ ေဖာက္လုပ္မည့္ အျမန္လမ္း စီမံကိန္းက ယခုထိ အေျပာ သက္သက္ (ဓာတ္ပံု – Ruters)

လ်င္ျမန္စြာ ေျပာင္းလဲေနသည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားေၾကာင့္ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံမ်ားသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား လာေရာက္လုပ္ကိုင္ရန္ တာစူလာၾကသည္။

ထိုင္းႏွင့္ အိႏၵိယ ႏိုင္ငံတို႔သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ စီးပြားေရး ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕မ်ား ေစလႊတ္၍ လာေရာက္ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ကုန္သြယ္မႈ ပို၍ တိုးျမွင့္ခ်င္သည္။ ျမန္မာ့ကမ္းလြန္ ပင္လယ္ျပင္၌ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔ မ်ားကိုလည္း ၀ယ္ယူလို သည္ဟု ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏိုင္ငံက ေျပာဆိုသည္။ တ႐ုတ္ကမူ ၎တို႔သည္ ျမန္မာႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးေပါက္ေဖာ္မ်ား ျဖစ္သည္ဟု ေျပာဆိုၿပီး ျမန္မာ့အေရးတြင္ ခပ္မဆိတ္ေန တတ္သည့္ လာအိုသည္ပင္ မဲေခါင္ျမစ္ကို ျဖတ္၍ ျမန္မာႏွင့္ ခ်စ္ၾကည္ေရး တံတား ေဆာက္မည္ဟု လူသိရွင္ၾကား ထုတ္ျပန္ေၾကညာသည္။

ထုတ္ျပန္ခ်က္မ်ားကို ေလ့လာၾကည့္ပါက အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံျခား ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမ်ားကို တိုးခ်ဲ႕လုပ္ကိုင္လိုေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္ကို ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ေျပာဆိုထုတ္ျပန္ေသာ္လည္း လက္ေတြ႕တြင္ မည္သည့္ႏိုင္ငံကမွ် လုပ္ငန္း မတိုးခ်ဲ႕ေသးဘဲ အေပၚယံေျပာဆိုမႈမ်ားသာ ျဖစ္ေနသည္။ ေရးဆြဲထားသည့္ စီမံကိန္းမ်ားသည္လည္း ေျပာင္းလြယ္ ျပင္လြယ္မရွိသည့္ စီမံကိန္းမ်ား မဟုတ္ၾက။

အိမ္နီးနားခ်င္း ႏိုင္ငံမ်ား၏ ေခါင္းေဆာင္မႈမ်ားက “ျမန္မာႏုိင္ငံကို က်ေနာ္တို႔ ေထာက္ပံ့ပါမည္” ဟူေသာ စကားလုံးထက္ ပို၍ ေဆာင္ရြက္ျခင္း မရွိ။ ထို႔အတူ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ အႀကီးမားဆုံး ကုန္သြယ္ဖက္ ႏိုင္ငံျဖစ္သည့္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားသည္ ၎တို႔၏ ကုန္သြယ္ေရး အက်ိဳးအျမတ္ကို ထိခိုက္သျဖင့္ အလိုမက်သလို ျဖစ္ေန၏။

အိႏၵိယကလည္း ၎၏ “အေရွ႕ေမွ်ာ္” စီးပြားေရး မူ၀ါဒကို ေျပာဆိုလာသည္မွာ ႏွစ္ အေတာ္ၾကာ ရွိခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း တကယ္တမ္း လာေရာက္ ရင္းႏီွးျမွဳပ္ႏွံမႈ အနည္းငယ္သာ ရွိေသးေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ အိႏၵိယ၏ အႀကီးဆုံး ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈ ျဖစ္သည့္ စစ္ေတြဆိပ္ကမ္းကို ေခတ္မီ ဆိပ္ကမ္းႀကီးအျဖစ္ တည္ေဆာက္ေရး၊ ကုလားတန္ျမစ္၌ ေသာင္တူးျခင္း စသည့္လုပ္ငန္းမ်ား ေဆာင္ရြက္သည္။ စီမံကိန္းကိုလည္း ျဖည္းျဖည္းသာ ေဆာင္ရြက္ေန၏။ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အေရွ႕ေျမာက္ဖက္ပိုင္းရွိ သီးျခားတည္ရွိေနသည့္ ျပည္နယ္မ်ားတြင္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ား အလြယ္တကူႏွင့္ အလ်င္အျမန္ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ရန္ ဤစီမံကိန္းကို ေဆာင္ရြက္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း အိႏၵိယက ရည္ရြယ္သည္။

အိႏၵိယႏိုင္ငံ၏ အာဆီယံ ထြက္ေပါက္ဟု အမည္ေပးထားသည့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ရေသာ အိႏၵိယ-ျမန္မာ-ထိုင္း သုံးႏိုင္ငံ ဆက္သြယ္ေဖာက္လုပ္မည့္ အျမန္လမ္း စီမံကိန္းကို ၂၀၀၄ ခုႏွစ္တြင္ စတင္ေဆြးေႏြးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အဆိုပါ စီမံ ကိန္းအတြက္ ျမန္မာႏွင့္ အိႏၵိယတို႔ ယခုတိုင္ သေဘာတူညီခ်က္ တစုံတရာ မက်ေသးေခ်။

အိႏၵိယႏိုင္ငံ၏ ႏွစ္ရွည္ မဟာဗ်ဴဟာ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈ တခုျဖစ္သည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ခ်င္းျပည္နယ္ရွိ ခ်င္းတြင္းျမစ္ ေရအားလွ်ပ္စစ္ စီမံကိန္း ၂ ခုသည္လည္း ေႏွာင့္ေႏွးေနဆဲျဖစ္သည္။ အိႏၵိယ အစိုးရ၏ ေလ့လာဆန္းစစ္ခ်က္အရ အဆိုပါ ေရအားလွ်ပ္စစ္ စီမံကိန္းမ်ားမွာ ျဖစ္ႏိုင္ေျခ မရွိသည့္ စီမံကိန္းမ်ား ျဖစ္သည္ဟု ၿပီးခဲ့သည့္ သတင္းပတ္ထုတ္ ဟိႏၵဴစတန္ တိုင္းမ္ သတင္းစာတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။

ထိုင္းႏိုင္ငံရွိ စီးပြားေရး ကုမၸဏီမ်ား၊ လုပ္ငန္းရွင္ အစုအဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ အစိုးရအဖြဲ႕၀င္ ၀န္ႀကီးမ်ားသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းသစ္မ်ား မည္သို႔မည္ပုံ လုပ္ကိုင္သင့္သည္၊ ေဆာင္ရြက္သင့္သည္ စသည္မ်ားကို ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ကာ ပုံၾကမ္းေဖာ္ခဲ့ သည္ဟု ဆိုသည္။ ေနာက္ဆုံး ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္မွာ ျမန္မာ-ထိုင္း နယ္စပ္ မဲေဆာက္တြင္ အထူးစီးပြားေရး ဇုန္တခု တည္ေဆာက္ရန္ ျဖစ္ၿပီး၊ အေစာပိုင္း ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈ အစီအစဥ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာင္ဘက္ပိုင္း ရွိ ထား၀ယ္ေရနက္ဆိပ္ကမ္း စီမံကိန္းျဖစ္သည္။

ယင္း ထား၀ယ္ ေရနက္စီမံကိန္းသည္လည္း ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ကတည္းက ေဆာင္ရြက္ရန္ သေဘာတူခဲ့ေသာ္လည္း ၾကန္႔ၾကာမႈမ်ား ရွိေနျပန္သည္။ ဤစီမံကိန္းအတြက္ ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္ ကုန္က်ေငြ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၆ ဒႆမ ၆ ဘီလီယံ ထက္ ပိုမိုကာ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၁၀ ဒႆမ ၇ ဘီလီယံအထိ ကုန္က်မည္ဟု ထိုင္းမီဒီယာ မ်ားတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။ ျမန္မာ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ႏွင့္ ထိုင္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ မစၥ ယင္လပ္ရွင္နာ၀ပ္ တို႔ ယင္း စီမံကိန္းအတြက္ ၂ ႀကိမ္တိုင္တိုင္ ေတြ႕ဆုံ ေဆြးေႏြးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ စီမံကိန္းမွာ ေရွ႕တိုးမလာေသး။ ဤေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႔ၾကာမႈမ်ားက ျမန္မာႏွင့္ ဆက္ဆံေနသည့္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ကုန္သြယ္ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအတြက္ ဟန္႔တား အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေစသလား ဟူသည့္ ေမးခြန္း ထြက္ေပၚလာရသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရး လုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္မည္ ဆိုပါက ေတြ႕ႀကဳံရမည့္ အခ်က္တခ်က္မွာ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္မ်ားက ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္ နယ္ျခားေဒသမ်ားတြင္ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး မေကာင္းမြန္ျခင္း ျဖစ္သည္။

နယ္စပ္ကုန္သြယ္မႈတြင္ အျခားေသာ ႏိုင္ငံမ်ား အခက္အခဲ၊ ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႔ၾကာမႈ စသည္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ႀကဳံရေသာ္လည္း တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ၊ ယူနန္ျပည္နယ္ကား အသြင္ကြဲျပားေနသည္။ ယင္း ျပည္နယ္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ ထိစပ္ေနသည့္ နယ္စပ္ တေလ်ာက္ ေက်ာက္ေတာင္တန္းႀကီးမ်ား တည္ရွိေန၏။ ဤသို႔ သဘာ၀ အတားအဆီးမ်ားရွိေနေသာ္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံကို စစ္အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ကာလ၊ ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္ႏွင့္ KIA တပ္မ်ား ပဋိကၡ ျဖစ္ပြားေနသည့္ ယခု အခ်ိန္မွာပင္ ကုန္သြယ္မႈ အလြန္ျမင့္မားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

တ႐ုတ္ႏွင့္ ျမန္မာ နယ္စပ္ကုန္သြယ္မႈမွာ ကခ်င္ႏွင့္ ရွမ္းျပည္နယ္ မ်ား၌ တၿပိဳင္နက္တည္း ရွိေနသျဖင့္ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္၌ ရရွိခဲ့သည့္ ေရာင္းရေငြ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၁ ဒႆမ ၆ ဘီလီယံ ေက်ာ္၍ ၂၀၁၂ တြင္ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၂ ဒႆမ ၂ ဘီလီယံ ရရွိခဲ့သည္ဟု ဆင္ဟြာသတင္းဌာနက ေရးသားတင္ျပသည္။ စစ္အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ မ႐ိုးမသား မရွင္းမလင္းသည့္ အေျခအေနမ်ိဳး၌ပင္ တ႐ုတ္သည္ ျမန္မာႏွင့္ အဆင္ေျပေျပ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ေသာ ႏုိင္ငံျဖစ္ေနသည္။

ေတာ္တည့္မွန္ကန္သည့္ တရားဥပေဒ စိုးမိုးမႈ မရွိျခင္း၊ ဥပေဒဘက္မွ ရပ္တည္ေသာ မွ်တသည့္ တရားစီရင္မႈ ျဖစ္ေစရန္ လြတ္လပ္သည့္ တရားေရးမ႑ိဳင္ မရွိျခင္း စသည့္တို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ လာေရာက္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမည့္သူမ်ား ခ်ီတုံ ခ်တုံ ျဖစ္ေနဟန္ ရွိသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈ အလားအလာေကာင္းမ်ား ရွိေနေသာ္လည္း လာေရာက္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမည့္သူမ်ား အဖို႔ အလြန္႔အလြန္ စြန္႔စားရသည့္ အေျခအေနႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရသည္ဟု ႏိုင္ငံတကာ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈ သုေတသနျပဳ ေအဂ်င္စီ ေမပယ္ခေရာ့ဖ္ (Maplecroft) က သုံးသပ္သည္။

ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံသူမ်ားကို ဆြဲေဆာင္ရန္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈ ဥပေဒမ်ား၊ အေျခခံမူမ်ား၊ လုပ္ထုံးလုပ္နည္းမ်ားကို ယခု အခ်ိန္၌ ေရးဆြဲ ျပဌာန္းမည္ ဆိုပါက အမ်ား နားလည္ ေစရမည္ သို႔မဟုတ္ စီးပြားေရး နယ္ပယ္တခုခုတြင္ ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္ေနသည့္ လူပုဂၢိဳလ္၊ အဖြဲ႕အစည္းတခုခု၏ အႀကံဉာဏ္ရယူ ေရးဆြဲသင့္သည္ဟု အႀကံေပးထားသည္။ လူမ်ိဳးစု လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕ ၁၀ ဖြဲ႕ႏွင့္ သေဘာတူ ရယူထားသည့္ စိတ္မခ်ရေသာ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး အေနအထားသည္ လည္း ႏိုင္ငံျခား ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈကို ေနာက္တြန္႔ေစသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ မိမိႏိုင္ငံ၌ လာေရာက္ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမည့္ စီမံကိန္းမ်ားကို ကိုင္တြယ္ ေျဖရွင္းရန္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ စြမ္းရည္ မရွိသေလာက္ နည္းပါးသည္။ ထို႔အျပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံကဲ့သို႔ေသာ မဖြံ႕ၿဖိဳးေသးသည့္ ႏိုင္ငံတြင္ က်င့္သုံးသည့္ စီးပြားေရးစနစ္မွာ ႐ႈပ္ေထြးသည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ ထို လိုအပ္ခ်က္ကို ေျဖရွင္းရန္ ႏိုင္ငံ၏ စီမံခန္႔ခြဲမႈ အပိုင္းကို စတင္ ျပင္ဆင္ရမည္ျဖစ္ၿပီး၊ လုပ္ငန္း ေခ်ာေမြ႕စြာ လည္ပတ္ႏိုင္ေရး အတြက္ အျခားလိုအပ္ခ်က္မ်ားကို တၿပိဳင္နက္ ျပင္ဆင္ရပါမည္။

လုပ္ငန္း ေကာင္းစြာ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ရန္၊ လုပ္ငန္းမွန္မွန္ တိုးတက္ရန္၊ လုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ရာ၌ ေတြ႕ႀကဳံရမည့္ အခက္အခဲ အေႏွာက္အယွက္မ်ားကို ၂၀၁၁ ခု မတ္လမွ စတင္၍ ဖယ္ရွားခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ဖယ္ရွားခဲ့သည့္ ကိစၥမ်ားမွာ အစိုးရက လက္၀ါးႀကီးအုပ္ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည့္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို ေျဖေလွ်ာ့ေပးျခင္း၊ ေငြေၾကး လဲလွယ္ႏႈန္းထား တရား၀င္ သတ္မွတ္ ေပးျခင္းတို႔ ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ထိေရာက္သည့္ လွ်ပ္စစ္ ျဖန္႔ေ၀မႈ စနစ္၊ ဆက္သြယ္ေရးစနစ္၊ ဘဏ္လုပ္ငန္း၊ ေျမငွားရမ္းျခင္း၊ ကုန္သြယ္မႈ စနစ္၊ ႏိုင္ငံျခားေငြ လဲလွယ္မႈ စနစ္ စသည္မ်ားကို ေျပာင္းလဲရန္ လိုေသးသည္။

သမၼတ ဦးသိန္းစိန္၏ အရပ္သား အစိုးရ တက္လာၿပီးေနာက္ နယ္ပယ္အသီးသီး၌ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား ခ်မွတ္ ေဆာင္ရြက္ျခင္း၊ ကန္႔သတ္ ပိတ္ဆို႔ တားဆီးထားသည္မ်ားကို ဖယ္ရွားရွင္းလင္းသည့္ အခါ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ ကုန္သြယ္ဖက္ အႀကီးဆုံး တ႐ုတ္ႏိုင္ငံအဖို႔ ေစ်းကြက္ေပ်ာက္သည့္ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ ျဖစ္လာသည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။

ဦးသိန္းစိန္က တ႐ုတ္တို႔ အေကာက္အထည္ေဖာ္ ေနသည့္ ကခ်င္ျပည္နယ္ရွိ ျမစ္ဆုံဆည္ စီမံကိန္းႀကီးအား ၂၀၁၅ တိုင္ေအာင္ လုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္ျခင္း မျပဳရဟု ရပ္ဆိုင္းလိုက္သည့္အတြက္ ၎တို႔၏ ယူနန္ျပည္နယ္သိုပ လွ်ပ္စစ္ ဓာတ္အား ေပးပို႔မည့္ တ႐ုတ္အစီအစဥ္ ကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္သြားသည္။ တ႐ုတ္တို႔အဖို႔ ျမန္မာအစိုးရ အသစ္ထပ္မံ ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိထားသည့္ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕မ်ားကို ၀ယ္ယူႏိုင္သည့္ အခြင့္အလမ္း နည္းသြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တ႐ုတ္တို႔သည္ ကမၻာေျမာက္ျခမ္း ႏိုင္ငံမ်ားမွ စြမ္းအင္ အေျမာက္အမ်ားကို စိတ္၀င္စားလာသည္။

အထက္ပါ အေျခအေန အရပ္ရပ္တိို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ၎တို႔ အတြက္ အိႏၵိယသမုဒၵရာသို႔ ထြက္ႏိုင္သည့္ ထြက္ေပါက္ ဟု တ႐ုတ္က မသတ္မွတ္ခ်င္ေတာ့ေခ်။ အာဆီယံတြင္း သစၥာရွိေသာ ေထာက္ပံ့ေရး ႏိုင္ငံအျဖစ္ မယူဆေတာ့။

မုံရြာခ႐ိုင္ လက္ပံေတာင္းေတာင္ ေၾကးနီစီမံကိန္း ဆႏၵျပပြဲကို ျမန္မာအစိုးရက ၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာ ၁၁ ရက္ေန႔တြင္ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္စြာ ႏွိမ္နင္းခဲ့သည္။ ထို႔သို႔ ၿဖိဳခြဲ ႏွိမ္နင္းခဲ့သျဖင့္ သံဃာေတာ္ အမ်ားအျပား ျပင္းထန္ဒဏ္ရာမ်ား ရရွိခဲ့ သည္။ ထိုျဖစ္ရပ္သည္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔၏ တ႐ုတ္ဆန္႔က်င္ေရး စိတ္ဓာတ္ တိုးပြားလာေအာင္ မီးေလာင္ရာ ေလပင့္သလို ျဖစ္လာသည္။

ထို႕ေၾကာင့္ “တ႐ုတ္ အစိုးရသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း၌ ၎တို႔ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံထားသည့္ အက်ိဳးစီးပြားမ်ားကို ေနျပည္ေတာ္ရွိ ျမန္မာအစိုးရက ကာကြယ္ႏိုင္စြမ္း အနည္းငယ္သာ ရွိသည္ကို ကိုယ္တိုင္သိရွိသြားၾကၿပီ” ဟု ၿပီးခဲ့သည့္လထုတ္ ႏိုင္ငံျခားေရး မူ၀ါဒ မဂၢဇင္းႏွင့္ ေတြ႕ဆုံေမးျမန္းခန္းတခု၌ ေျပာဆိုခဲ့သည္။

အားလုံးကို ျခံဳၾကည့္လွ်င္ ျမန္မာ့ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားႏွင့္ စီးပြားေရး တေပါင္းတန္ခူး အေၾကာင္းမထူးဟုသာ။

(Neighbors’ Business Plans Stall at Burma’s Borders ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ တင္ေမာင္ယု ဘာသာျပန္သည္)

ဧရာ၀တီ