ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ ေရႊထြက္ေသာေနရာ ၁၅၀ ရွိသည္

လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၅၀ ေက်ာ္ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္က ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးျဖစ္သူ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္ ဗိုလ္ မွဴးေအာင္ႏွင့္ အတူ ကခ်င္ျပည္နယ္သို႔ သတင္းစာတိုက္တာ၀န္ျဖင့္ ေရာက္သြားဖူးသည္။ ေရႊဘယ္ေလာက္ေ ပါ သည့္ ေဒသမွန္းသိသာေအာင္ လက္ျဖင့္ ဖမ္းယူရရွိေသာ ငါးၾကင္းေခါင္းမွာပင္လွ်င္ ေရႊမႈန္ကေလးေတြ ကပ္ပါလာသည္။

ဤမွ် ေရႊေပါမ်ားေသာ ေဒသခံ ကခ်င္လူမ်ဳိးအမ်ားစုတို႔ ဘာေၾကာင့္ ဆင္းရဲမြဲေတေနၾကပါသနည္း။ အေမး ရွိလွ်င္ အေျဖရွိရေပမည္။

၁၉၆၁ ခုႏွစ္ ဇြန္ ၇ ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔ ခရီးအစပင္။ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္ ဗိုလ္မွဴးေအာင္ႏွင့္ လိုက္ပါသတင္းယူရန္ သတင္းစာတုိက္ ေလးတုိက္ကို ေရြးခ်ယ္ေခၚယူသည္။ ျမန္မာ့အလင္း၊ ျပည္ေထာင္စု၊ အိုးေ၀ႏွင့္ အဂၤလိပ္သတင္းစာThe Nation တုိ႔ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့အလင္းက ကြၽန္ေတာ္၊ ျပည္ေထာင္စုက ေခ်ာင္းဆံုအုန္းသြင္ (ယခု) အသက္ ၈၀ ေက်ာ္၊ အိုးေ၀က ေမာင္တုတ္ႀကီး ေခၚ ဦးခင္ေမာင္ႀကီး (ယခု ကြယ္လြန္၊ The Nation က(ယခင္-၁ သတင္းေထာက္မ်ားအသင္း ဥကၠ႒ ဦးေအာင္ညြန္႔ ေခၚ စာေရးဆရာ ငွက္က်ား) ယခု ကြယ္လြန္တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။

တ႐ုတ္-ျမန္မာ နယ္ျခားကိစၥႏွင့္ ျမန္မာဘက္က ဖိေယာ္၊ ေဂၚလန္၊ ကန္ဖန္ရြာ သံုးရြာကို တ႐ုတ္သို႔ လႊဲေပး ရသည္။ ယင္းရြာသံုးရြာေနသူတို႔သည္ ျမန္မာ့ေျမေပၚတြင္ ေရႊ႕ေျပာင္း ေနရာခ်ထားရသည္။ ယင္းေနရာ ခ်ထားေရးကို တ႐ုတ္-ျမန္မာ နယ္ျခားေကာ္မတီဥကၠ႒၏ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး ဗိုလ္မွဴးေအာင္က တာ၀န္ ယူရသည္။ ယင္းေနရာခ်ထားေရး ကိစၥအ၀၀ကို လိုက္ပါသတင္းယူရန္ မိမိတို႔ တာ၀န္က်၍ လိုပါရျခင္းျဖစ္ သည္။

VIP ၀န္ႀကီးခရီး ျဖစ္ေသာ္လည္း ေလယာဥ္ပ်ံေဟာင္း ဒါကိုတာႏွင့္ သြားရသည္။ စက္က သိပ္ေကာင္း၍ ေလယာဥ္က စိတ္ခ်ရသည္။ ေမာင္းသူကလည္း ေလယာဥ္ေလာက က ေလးစားရသည့္ ေနာင္ ေလတပ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ျဖစ္လာသည့္ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး သူရေစာျဖဴ၊ တြဲဖက္ေလယာဥ္မွဴးက ေနာ္ပခ႐ိုင္ ဥကၠ႒ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ၀ေမာင္ထူး ျဖစ္လာသူပင္။

သံုးနာရီခန္႔ မရပ္မနားပင္ မဂၤလာဒံုေလယာဥ္ကြင္းက ျမစ္ႀကီးနားေလယာဥ္ကြင္းသို႔ ပ်ံသန္းရသည္။ မိုးဖြဲ ဖြဲေအာက္မွာ ျမစ္ႀကီးနားသည္ မိႈင္းျပာ မႈန္ရီေန၏။ နံနက္စာကို ျမစ္ႀကီးနား သံတြဲမွာ စားကာ စားၿပီးသည္ႏွင့္ လမ္းမွာ စားသံုးရန္ အေဖ်ာ္ယမကာကအစ စားစရာျပည့္စံုစြာထည့္လ်က္ ျမစ္ႀကီးနား ေနာက္ေၾကာင္း ၁၀၃ မိုင္ခရီးကို ဆက္၏။ ဟူးေကာင္းေတာင္ၾကားကို ျဖတ္၍ ခရီးဆက္ေနျခင္းပင္။

မိမိတို႔ ခရီးစဥ္၏ စုရပ္က ေနာင္ဗိုလ္မွဴးေအာင္ရြာျဖစ္လာသည့္ တႏိုင္းၿမိဳ႕နယ္ထဲက ရြာကေလးတစ္ရြာ ျဖစ္သည္။ ယင္းစခန္းပတ္၀န္းက်င္ ႏွစ္မိုင္ပတ္လည္မွာ ဗိုလ္မွဴးေအာင္ရြာ တည္သည္။ ေရႊ႕ေျပာင္းလာ သူတို႔ကို စား၀တ္ေနေရး အစစအရာရာ ဖူလံုေအာင္ အစီအစဥ္ျဖင့္ ရြာပါတည္ေပးရန္ အစီအစဥ္ပင္။

ယခင္က ဟူးေကာင္းေတာင္ၾကားကို ေဖာက္လုပ္ထားေသာ လီဒိုလမ္းမႀကီး ရွိသည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ အတြင္း အေတာ္အတန္ ပ်က္စီးခဲ့ေသာ္လည္း သံုးရေသာ က်န္လမ္းပိုင္းႏွင့္ ပ်က္စီးလမ္းပိုင္းတို႔ကို သံုးရေအာင္ ျပင္ထား၍ ဤလမ္းကပင္ ဆံုရပ္ တႏိုင္းၿမိဳ႕နယ္ထဲသို႔ ကားတို႔ျဖင့္ လာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ လမ္းတြင္ ျမစ္ႀကီးနားသား စာေရး ဆရာငွက္က်ားက ကုန္းျမင့္၀ါ၀ါေတြ လွမ္းျမင္တိုင္း အဲဒါေရႊထြက္တဲ့ ေနရာေတြပဲဟု ေျပာ၏။ အေပ်ာ္အျပက္ေျပာသည္ဟု ထင္၏။ ယင္းအထင္လြဲေနမွန္း ဆံုရပ္ေရာက္ၿပီးေနာက္ သိလာရ၏။

ဆံုရပ္မွာ ကခ်င္ျပည္နယ္တုိင္း မင္းႀကီး ဦးလန္ဘဂေရာင္း (ပင္လံုစာခ်ဳပ္ လက္မွတ္ေရးထိုးရာတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သူ)၊ တြဲဖက္တုိင္းမင္းႀကီး ဗိုလ္မွဴးတင္ေအာင္ (ေနာင္ ေျမေက်းရွင္း အမႈေဆာင္ဒါ႐ိုက္တာျဖစ္ၿပီး ကားေမွာက္ရင္း ကြယ္လြန္ခဲ့သူ) တို႔ အပါအ၀င္ ဌာေနသားခ်င္းတို႔က လိႈက္လွဲစြာ ႀကိဳဆိုၾကသည္။

မိမိတို႔ ဆံုရပ္ေရွ႕တြင္ ၁၅ ေပ ေလာက္က်ယ္ေသာ စမ္းေခ်ာင္းကေလး တစ္ခုရွိသည္။ အေရွ႕ကေန၍ အေနာက္သို႔ စီးဆင္းေနသည္။ ကခ်င္ႏွင့္လ၀မ္ အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီး ၁၅ ဦးခန္႔ ေရႊက်င္ေနၾကသည္။ စမ္းေခ်ာင္း ေအာက္ေျခမွာ ျဖဴလြေသာ သဲျပင္ရွိသည္။ ေရက ၾကည္လင္လြန္း၍ တိုးလွ်ိဳေပါက္ျမင္ေနရသည္။ သဲထဲမွာ ေတာက္ေတာက္ပပ၊ ၀င္း၀င္းလက္လက္ႏွင့္ ေရႊစ ေရႊပြင့္ကေလးေတြ။ ေရႊအမႈန္ အစအန ကေလးတို႔သည္ ေရစီးေနရာ ေခ်ာင္းထဲမွာ ဘယ္ေနရာၾကည့္ ၾကည့္ သူတို႔ရွိေနၾကေပသည္။

ေရႊက်င္ေနသူတို႔ကို ၾကည့္ရသည္မွာ စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းသည္။ နားနားေနေန ျဖည္းျဖည္း ေအးေအး ေဆးေဆး က်င္ေနၾကျခင္း နားလိုက္၊ စားစရာ စားလိုက္၊ အဖန္ေရ ေသာက္လုိက္၊ စီးကရက္ဖြာလိုက္ႏွင့္ ပင္ပန္းသည့္ဟန္ မေတြ႕ရ။ သာမန္အိမ္မႈကိစၥတစ္ခုကို လုပ္ေနက်အတိုင္း လုပ္ေနသလိုပင္ ေတြ႕ျမင္ရ သည္။

ေရႊက်င္သူတိုင္းသည္ ႏွစ္နာရီနီးပါးမွ် က်င္လိုက္႐ံုႏွင့္ ေရႊတစ္ပဲသားေတာ့ အသာကေလးရ၏။ ေရႊတစ္မူး သားေလာက္ရ ရန္ ေမွ်ာ္မွန္းထားသူတို႔ခမ်ာ သံုးနာရီသာသာ အားစိုက္ခြန္စိုက္ နည္းနည္းအပင္ပန္းခံ၍ က်င္ေနၾကသည္။

ထိုစဥ္ ေရႊေစ်းသည္ ေရႊတစ္က်ပ္သား ကို က်ပ္ ၁၈၀၊ ၂၀၀ ၾကားေလာက္ ရွိ၏။ ေရႊတစ္ပဲသား ရသူသည္ပင္ တစ္ေန႔ကို ၀င္ ေငြ ၁၂ က်ပ္ေလာက္ ရွိ၏။ (ျပင္သစ္ဗိုလ္ဆင္ ေကာ္ဖီေသာက္၍ ရန္ကုန္တြင္ မျမင္ရေသာ) ကက္ပစတန္ စီးကရက္ ေသာက္ႏုိင္ၾက၏။ ယခုေခတ္ တစ္က်ပ္သား ခုနစ္သိန္းေပါက္ေစ်းႏွင့္ဆိုလွ်င္ ႏွစ္နာရီသာသာလုပ္ပါက ေငြေလးေသာင္းခြဲ သက္ေသာင့္သက္သာရသည္ဟု ေျပာ၍ရသည့္ အလုပ္ပင္။

မိမိက ေရႊမႈန္ေရႊစေတြကို စိတ္၀င္စားသည္။ ယင္းေၾကာင့္ ဦးလဘန္ဂေရာင္းကို ေရႊအေၾကာင္း ေမးၾကည့္ရသည္။ “ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ ေရႊထြက္တဲ့ေနရာ ၁၅၀ ေက်ာ္ ရွိတယ္” ဟု ေျပာျပသည္။ “အခု သတင္းစာဆရာေတြျမင္တဲ့ ဒီေရႊက်င္ေခ်ာင္းကေလးဟာ အလယ္အလတ္ ေရႊမႈန္ေရႊစ ရွိတဲ့ေနရာပါ။ တခ်ဳိ႕ေနရာမွာဆိုရင္ တစ္ေန႔လံုး ထမင္းစားၿပီး တစ္ေရးအိပ္လိုက္ဦး အလုပ္ခ်ိန္ ေျခာက္နာရီေလာက္လုပ္လုိက္ရင္ ေရႊတစ္မတ္သားက ငါးမူးသားထိ ရတဲ့ေနရာေတြ ရွိတယ္”

ဦးလဘန္ဂေရာင္း၏ ေဖာ္ထုတ္ေျပာဆိုခ်က္ေတြပင္။

“ေရႊထြက္တဲ့ေနရာေတြ ဒါေလာက္မ်ားတာေတာင္ ေလာဘနည္းေတာ့ သက္ေသာင့္ သက္သာ စားႏုိင္ေသာက္ႏိုင္႐ံုပဲ လုပ္ၾကတာ။ စက္မႈအင္အားနဲ႔ ရွာမယ္ဆိုရင္ ေလး၊ ငါးက်ပ္သား၊ ၁၀ သားရွိတဲ့ ေရႊတံုးေတြ ရလာႏိုင္တယ္” ဟု ျမစ္ႀကီးနားသားႀကီး ငွက္က်ားက ၀င္ျဖည့္ေျပာ၏။

“တိုင္းျပည္ေအးခ်မ္းသာယာရင္ ကခ်င္ေတြဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အခ်မ္းသာဆံုး ျဖစ္လိမ့္မယ္” ဟု ဗိုလ္မွဴးတင္ေအာင္ကလည္း သံုးသပ္ဆင္ျခင္သည့္ အျမင္ျဖင့္ တင္ျပ၏။

ထိုအခ်ိန္က KIO , KIA ေခၚ ကခ်င္အမ်ဳိးသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕ ရွိေနၿပီး ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္က ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဦးႏု ႏိုင္ေတာ့ ဗုဒၶဘာသာကို ႏုိင္ငံေတာ္ဘာသာအျဖစ္ ျပ႒ာန္းသည္။ ယင္းမွာ ခရစ္ယာန္ဘာသာ ၀င္ေတြျဖစ္ၾကေသာ ကခ်င္လူငယ္တုိ႔ ေတာခိုလ်က္ လက္နက္ကိုင္ကာ KIO, KIA ေပၚေပါက္လာျခင္းပင္။

ထိုအခ်ိန္က ေရႊဘယ္ေလာက္ က်င္ႏိုင္မလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ရေအာင္ ရွာႏုိင္မလဲ၊ အသင့္ေစာင့္၀ယ္သူတို႔ အဆင္သင့္ရွိေန၏။ သူတို႔ကိုၾကည့္ရင္း ၾကည္ႏူးရ၏။ တကယ္ပင္ မုဒိတာပြားရေလသည္။ အႏွစ္ ၅၀ အတြင္း ေရႊေစ်းအဆေလးေထာင္ေလာက္ တက္သြားသည္မွာလည္း စဥ္းစား၍ပင္ မရေပ။

ဤမွ် ေရႊေပါမ်ားေသာ ေဒသခံ ကခ်င္လူမ်ဳိးအမ်ားစုတို႔ ဘာေၾကာင့္ ဆင္းရဲမြဲေတေနၾကပါသနည္း။ အေမးရွိက အေျဖရွိရေပမည္။ ယင္းအေျဖကို ေျဖႏုိင္သူတို႔သည္ကား ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရႏွင့္ KIO, KIA တို႔ပင္။

Eleven Media Group