ကမၻာ့အႀကီးဆံုးစာအုပ္ထဲမွ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္

ေရးသားသူ- ေအးမြန္ရာျပည့္

ဘုရားတန္ေဆာင္းအတြင္း အုတ္ခံုေပၚတြင္ထုိင္ေနသည့္ သမီးရည္းစားစံုတဲြတစ္တဲြေရွ႕၌ရပ္ကာ စံပယ္ပန္းကံုးတစ္တဲြခ်ိတ္ထားသည့္လက္ကုိ ဆန္႔တန္းလိုက္သည္။ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္သူက သူမေရွ႕တြင္ရပ္ေနသည့္ ကေလးငယ္ႏွင့္ ငါးမိနစ္ခန္႔စကားေျပာၿပီး ပန္းတစ္တဲြကုိယူကာ ငါးရာတန္ တစ္ရြက္ကုိ ထုတ္ေပးေနသည္။ ကေလးငယ္က ငါးရာတန္ကုိ လက္ထဲတြင္ပိုက္ထားသည့္ စံပယ္ပန္းကံုးမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေမာက္ေနသည့္ စေကာဗန္းထဲသုိ႔ ထုိးထည့္လုိက္ၿပီး ပန္း၀ယ္မည္ဟု ယူဆရသည့္ ေနာက္ထပ္ဧည့္သည္မ်ားကုိ ဘုရား၀င္းတစ္ပတ္ပတ္ကာ ရွာေဖြေနသည္။

မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီးတည္ထားခဲ့သည့္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ရိွ ကုသုိလ္ေတာ္ဘုရားအတြင္းသို႔ လာေရာက္သည့္ ဧည့္သည္မ်ားအား တစ္မနက္ခင္းလံုး ပန္းလိုက္ေရာင္းေနသည့္ မိန္းကေလးငယ္တစ္ဦး၏ ပံုရိပ္မ်ားပင္ျဖစ္သည္။

ကမၻာ့အႀကီးဆံုးစာအုပ္ႀကီးဟုထင္ရွားၿပီး ႏိုင္ငံျခားသားခရီးသြားဧည့္သည္ေရာ ျပည္တြင္းခရီးသြားဧည့္သည္မ်ားပါ ေန႔စဥ္စည္ကားေနသည့္ အဆိုပါဘုရားႀကီးကုိမွီခိုၿပီး အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းရွာေနရသူမ်ားကလည္း ဒုႏွင့္ေဒး။ ၎တုိ႔အထဲတြင္ မ်ိဳး႐ိုးစဥ္ဆက္ပန္းေရာင္းကာ အသက္ေမြးခဲ့သည့္ ၎တုိ႔မိသားစုတစ္စုမွာလည္း တစ္စု အပါအ၀င္ပင္ျဖစ္ သည္။

သနပ္ခါးပါးပါးကုိ ညက္ေနေအာင္လိမ္းထားသည့္ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ သနပ္ခါးထူထူကုိ သစ္ရြက္ပံုေဖာ္ၿပီး ထပ္လိမ္းထားသည္။ ႏႈတ္ခမ္းတြင္ ပန္းေရာင္ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆးကုိ ဆိုးထားသည္။ ကုပ္ထိေအာင္ ရွည္ေနၿပီျဖစ္သည့္ ဆံပင္မ်ားကုိလည္း ႏွစ္ျခမ္းခဲြကာ က်စ္ဆံၿမီးက်စ္ထားသည္။ အနည္းငယ္ေဟာင္းႏြမ္းေန သည့္ စကတ္တုိႏွင့္ ႏွစ္ထပ္အက်ႌကုိ ၀တ္ထားသည္။ ထုိသုိ႔ အပ်ိဳမႀကီးပံုစံဖမ္းထားေသာ္လည္း ငယ္သြားလဲရန္ က်ိဳးေနသည့္သြားေလးမ်ား၊ ျဖဴေဖြးေနသည့္ မ်က္လံုးအတြင္းသားမ်ားႏွင့္ မည္းညစ္ေနသည့္ ေျခလက္မ်ားကေတာ့ အျပစ္ကင္းစင္ေနသည့္ ကေလးငယ္တစ္ဦးရဲ႕ သြင္ျပင္ လကၡဏာမ်ား အထင္းသားေပၚေစသည္။ သူမ၏နာမည္အျပည့္အစံုမွာ ယဥ္ယဥ္ေခ်ာျဖစ္သည္။

ကုသုိလ္ေတာ္ဘုရား၀င္းပရိ၀ုဏ္အတြင္းတြင္ အသက္ ၂ ႏွစ္ခြဲခန္႔အရြယ္ကတည္းက ပန္းေရာင္းခဲ့သည့္ ယဥ္ယဥ္ေခ်ာမွာ ယခုအသက္(၇)ႏွစ္ေက်ာ္ရိွၿပီျဖစ္သည္။ ပန္းေရာင္းခဲ့သည့္သက္တမ္း မွာလည္း ေလးႏွစ္ ခဲြေက်ာ္ ငါးႏွစ္အတြင္းသို႔ပင္ ၀င္ေတာ့မည္။ အဘြားျဖစ္သူလက္ထက္မွ သူမ၏အေမျဖစ္သူပါ မ်ိဳး႐ိုးစဥ္ဆက္ပန္းေရာင္းခဲ့သည့္ ကုသုိလ္ေတာ္ဘုရား၀င္းအတြင္းပင္ သူလည္း ပန္းေရာင္းတာ၀န္ကုိ ဆက္လက္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

အေဖျဖစ္သူဆံုးပါးၿပီး အေမကလည္း ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့သည့္အတြက္ ယဥ္ယဥ္ေခ်ာတစ္ေယာက္ အဘုိးအဘြားမ်ားႏွင့္သာ အတူေနထိုင္သည္။ အဘုိးအဘြားကုိပင္ အေဖ၊ အေမအျဖစ္ပင္ ေျပာင္း လဲေခၚေ၀ၚသံုးစဲြခဲ့သည္မွာ သူသိတတ္စအရြယ္မွပင္ ျဖစ္သည္။ သူ၏အဘုိးက စာကေလးအစာေရာင္းၿပီး အဘြားကေတာ့ အိမ္မႈကိစၥမ်ားကုိသာ တာ၀န္ယူထားသည္။ တစ္ေန႔တာ ပန္းေရာင္းရသမွ်ေငြမ်ား အားလံုးကုိလည္း ေရတြက္မေနဘဲ အဘြားလက္ထဲသုိ႔ပင္ အကုန္ေပးသည္။ ဘုရားဖူး ဧည့္သည္မ်ား လွ်င္မ်ားသလုိ ယဥ္ယဥ္ေခ်ာ၏ တစ္ေန႔ပန္းေရာင္းရေငြမွာ အမ်ားဆံုးက်ပ္ငါးေထာင္ခန္႔ အထိ ရတတ္သည္။

တစ္ခါတစ္ရံ ပန္းေရာင္းရေငြမ်ားထဲမွ ေငြတစ္ရာ၊ ႏွစ္ရာကုိ ဘုရားဘ႑ာေငြအလွဴခံသည့္ပံုးအတြင္း ထည့္တတ္ေသးသည္။ “အဲဒီလိုထည့္ရင္ ပန္းမ်ားမ်ား ပိုေရာင္းရတတ္တယ္။ မ်ားမ်ားေရာင္း ရေတာ့ ေစာေစာျပန္ရတယ္”ဟု ယဥ္ယဥ္ေခ်ာက ပြင့္လင္းသြက္လက္စြာေျပာသည္။

လက္ရိွအခ်ိန္တြင္ မူလတန္းတက္ေနရၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ ယခင္ကလို တစ္ေနကုန္ပန္း မေရာင္းႏုိင္ေတာ့ပါ။ ညေနအခ်ိန္ပုိေက်ာင္းဆင္းၿပီး ေလးနာရီေနာက္ပုိင္းအခ်ိန္မ်ားတြင္သာ အခ်ိန္လုကာ ပန္းေရာင္းေနရသည္။ ယင္းအခ်ိန္ပုိင္းအတြင္း သူ၏ပန္းေရာင္းရေၾကးက ေငြတစ္ေထာင္ေက်ာ္သည္။

ေက်ာင္းခ်ိန္ႏွင့္တုိက္၍ ပန္းမေရာင္းႏုိင္ေတာ့သည့္အတြက္ အဘုိးျဖစ္သူ၏ စာကုသိုလ္ေရာင္းရေငြမ်ားႏွင့္သာ မိသားစုေန႔စဥ္စားစရိတ္အတြက္ ရပ္တည္ေနရသည္။ အခ်ိန္ပုိင္းပန္းေရာင္းရသည့္ေငြမ်ား ကုိမူ ေက်ာင္းအခ်ိန္ပုိေၾကးတစ္လေလးေထာင္ အခ်ိန္မွန္ေပးရန္အတြက္ အဘြားက သီးသန္႔စုေပးထားသည္။

ေက်ာင္းတက္ေနသည့္ရက္မ်ားတြင္လည္း တစ္ရက္မွ ေက်ာင္းပ်က္မခံဘဲ ေန႔စဥ္အိမ္စာမ်ားကုိ အေႂကြးမထားဘဲ စိတ္ပါလက္ပါလုပ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ၿပီးခဲ့သည့္လပတ္စာေမးပဲြတြင္ အဆင့္ေလးေနရာ ရခဲ့ေသးသည္။

အသက္ ၇ ႏွစ္အရြယ္သာရိွေသးသည့္ ကေလးငယ္တစ္ဦးအေနျဖင့္ လုိခ်င္စရာအဆန္းအျပားပစၥည္းမ်ား ကလည္း ေပါမ်ားလွသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သူလိုခ်င္လြန္းလွသည့္ ေဒါက္ဖိနပ္၊ ကြန္ပါဘူးကဲ့သုိ႔ေသာ ပစၥည္းမ်ားကုိ၀ယ္ေပးရန္ အဘိုးအဘြားမ်ားထံသုိ႔ ရွားရွားပါးပါးပူဆာတတ္ေသးသည္။ မ၀ယ္ေပးလွ်င္လည္း ခဏတုိင္း နားပူနားဆာလုပ္တတ္သူ မဟုတ္ေၾကာင္း သူမ၏အဘြားျဖစ္သူ ေဒၚရင္သန္းက ယဥ္ယဥ္ေခ်ာ၏ဆံပင္မ်ားကုိ ၿဖီးသင္ေပးေနရင္းေျပာသည္။

သူပန္းေရာင္းေနသည္ကုိ သတိထားမိသည့္ ႏိုင္ငံျခားဧည့္သည္အခ်ိဳ႕ကလည္း ၎တို႔တြင္ ပါလာသည့္ ေသာ့ခ်ိတ္မ်ား၊ အ႐ုပ္မ်ား၊ ေဖာင္တိန္မ်ား မၾကာခဏေပးသြားတတ္သည္။ တစ္ခါကလည္း ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ဦးက ျပည္ပမဂၢဇင္းတစ္အုပ္ထဲတြင္ ပါလာသည့္ သူမရယ္ေနသည့္ ပံုကုိၿဖဲကာ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ဖူးသည္။

ထုိစာမ်က္ႏွာအား ယေန႔အခ်ိန္ထိ သူအိပ္သည့္ေခါင္းရင္းတြင္ ကပ္ၿပီးထားထားသည္ဟု ယဥ္ယဥ္ေခ်ာက ေဆးဆုိး ထားသည့္ႏႈတ္ခမ္းပါးကုိ ေကာ့ပ်ံေနေအာင္ ၿပံဳးရယ္ရင္းေျပာသည္။

လက္ရိွအခ်ိန္တြင္ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ကုသုိလ္ေတာ္ဘုရားတြင္ ပန္းေရာင္းေနရေသာ္လည္း သူႀကီးလာလွ်င္ ဆရာ၀န္မႀကီး (သုိ႔မဟုတ္) ဧည့္လမ္းၫႊန္လုပ္လုိသည္။

“အဘြားက ေရာင္းခုိင္းလို႔သာေရာင္းရတာ။ ေဒါက္တာဆရာမႀကီးျဖစ္ခ်င္တာ။ တုိးရစ္ဂုိက္မႀကီးလည္းျဖစ္ ခ်င္တယ္။ တုိးရစ္ဂုိက္အစ္မတစ္ေယာက္ကဆုိ အခုခ်ိန္ထိ ဘုရားလာတိုင္း မုန္႔ဖုိးေတြေပးတယ္”ဟု ယဥ္ယဥ္ေခ်ာက နာမည္ကုိစာရြက္ေပၚတြင္ လက္ေသးေသးေလးမ်ားျဖင့္ ေရးျပေနရင္းေျပာသည္။

ပညာတတ္ႀကီးတစ္ေယာက္အထိျဖစ္ရန္ ယဥ္ယဥ္ေခ်ာတစ္ေယာက္ စိတ္ကူးယဥ္ေနေသာ္လည္း အဘြားျဖစ္သူကမူ ရည္းစားထားၿပီး စိတ္ေလလြင့္မည္ကုိ စုိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ ငါးတန္းထိသာ ေက်ာင္း တက္ခိုင္းၿပီး စက္ပန္းထိုးပညာရပ္ျဖင့္ အိမ္တြင္းတြင္ပင္ အလုပ္လုပ္ခိုင္းရန္ စိတ္ကူးထားသည္ဆုိပါသည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ သမီးရည္းစားစံုတဲြမ်ားစြာ ကုသုိလ္ေတာ္ဘုရား၀င္းအတြင္း လာေရာက္ေနၾကသည္ကုိ ျမင္ေတြ႕ေနရသည့္ ေဒၚရင္သန္းတစ္ေယာက္ ေျမးျဖစ္သူအေပၚ စိတ္အပူႀကီးပူကာ အိမ္တြင္ပင္ အလုပ္လုပ္ေစရန္ စီစဥ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

“စာလည္းတတ္ေစခ်င္တယ္။ ရွစ္တန္း၊ ကုိးတန္းေရာက္လုိ႔ စရိတ္စကႀကီးတာကတစ္မ်ိဳး၊ ပ်က္ဆီးမွာစုိးတာကလည္းတစ္မ်ိဳး၊ စိတ္ပူေနရမွာေၾကာင့္ ငါးတန္းေလာက္ၿပီးရင္ စက္ပန္းထိုးသင္ေပး ဖုိ႔ေတာ့ စီစဥ္ထားတာပဲ”ဟု ေဒၚရင္သန္းကေျပာသည္။

ယဥ္ယဥ္ေခ်ာမွာ ကုသုိလ္ေတာ္ဘုရားသုိ႔ လာေရာက္သည့္ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပ ခရီးသြားဧည့္သည္မ်ား အၾကားတြင္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသကဲ့သုိ႔ ျပည္ပခရီးသြားမ်ား လာသည္ႏွင့္အမွ် ႏုိင္ငံျခားတြင္လည္း သူပံုရိပ္မ်ားက ပ်ံႏွံ႔ေနၿပီျဖစ္သည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ ေလးႏွစ္တာကာလအတြင္းတြင္ ကုသုိလ္ေတာ္ဘုရားသုိ႔ အလည္ေရာက္ခဲ့ဖူးသည့္ ခရီးသြားဧည့္သည္မ်ားမွ သူႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အခ်က္အလက္မ်ား ျပန္ လည္ျဖန္႔ေ၀မႈေၾကာင့္ သူႏွင့္ေတြ႕ဆံုရန္ ကုသုိလ္ေတာ္ဘုရားသုိ႔ တကူးတကလာေရာက္ၾက ရသည့္ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားလည္းရိွသည္ဟု မႏၲေလးၿမိဳ႕ခံ ႏုိင္ငံျခားသားစကားျပန္တစ္ဦးကေျပာသည္။

ပန္းဗန္းကုိရြက္ကာတစ္မ်ိဳး၊ ပုိက္ကာတစ္မ်ိဳးျဖင့္ ရယ္ေနသည့္ သူ၏ပံုတူမ်ားမွာလည္း ျပည္တြင္းမွ ဓာတ္ပံုပညာရွင္မ်ား၊ ပန္းခ်ီပညာရွင္မ်ား၏ ပတ္၀န္းက်င္အသုိင္းအ၀ိုင္းတြင္ သာမက ျပည္ပပညာရွင္မ်ား အထိပင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနၿပီျဖစ္သည္။

ကေလးငယ္တစ္ဦး ေစ်းေရာင္းေနသည္ျဖစ္သည့္အတြက္ ကေလးသူငယ္အခြင့္အေရးမ်ားႏွင့္ ၿငိစြန္းမႈမ်ားရိွေနႏုိင္ေသာ္လည္း သူ၏ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းသည့္ သြင္ျပင္လကၡဏာမ်ားေၾကာင့္ ခရီးသြားဧည့္သည္မ်ားမွ အစ ပညာရွင္အဆင့္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္သူမ်ားပါ သူ၏ပံုကုိမွတ္တမ္းတင္ရန္ စိတ္အားထက္သန္သြားတတ္ၾကသည္ဟု မႏၲေလးၿမိဳ႕မွဓာတ္ပံုပညာရွင္ ေမာင္ဘဦး (မႏၲေလး)ကေျပာသည္။ ဓာတ္ပံုထဲတြင္ သူ၏ပံုရိပ္မ်ား အသက္၀င္ၿပီးလွေနေစသည့္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္မွာ အသံထြက္ေအာင္ ရယ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

သူ႔ကို ပံုတူပန္းခ်ီေရးဆဲြရန္ အုပ္ထိန္းသူလက္မွတ္ထိုးေပးရန္ ႏုိင္ငံျခားသူအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကေတာင္းဆုိ၍ ထုိးေပးခဲ့ရဖူးသည္။ ျပည္တြင္းပညာရွင္တစ္ဦးကလည္း သူ၏ တစ္ေန႔တာျဖတ္သန္းပံုမ်ားကုိ အေသးစိတ္မွတ္တမ္းဓာတ္ပံု ယူသြားခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ၏ပံုရိပ္ကုိ အသံုးျပဳသည့္အတြက္ အခေၾကးေငြတစ္စြန္းတစ္စမွ မရရိွခဲ့ဖူးေသးပါ။ သူ၏ဓာတ္ပံုမ်ားကုိ ျပည္တြင္းျပည္ပတြင္ ျပပဲြမ်ား၊ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ထည့္သြင္းအသံုးျပဳၿပီး အက်ိဳးအျမတ္မ်ား ခံစားေနရေသာ္လည္း မိသားစုမွာမူ ယေန႔အခ်ိန္ထိ ေန႔စဥ္စား၀တ္ေနေရး ပူပန္ေနရဆဲျဖစ္သည္။

စေန၊ တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္လည္းျဖစ္၍ တစ္ေနကုန္ပန္းေရာင္းရန္ ဘုရား၀င္းအတြင္းေရာက္ေနသည့္ ယဥ္ယဥ္ေခ်ာတစ္ေယာက္ ထမင္းစားနားေနသည္မွာ ႏွစ္နာရီနီးပါးရိွေတာ့မည္။ နံနက္ခင္းတစ္ပုိင္းလံုး ပန္းေရာင္းခဲ့ၿပီး ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီကတည္းက အနားယူခဲ့သည္မွာ ယခုႏွစ္နာရီထိုးခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ပန္းသြားမေရာင္းမီ မ်က္ႏွာေပၚမွာ သနပ္ခါးႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းနီအား အဆင္ေျပ၊ မေျပ မွန္ကုိတစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္ၿပီး ပန္းဗန္းကုိ ေခါင္းေပၚရြက္တင္လုိက္သည္။

ညေနေစာေစာျပန္ရေရးအတြက္ ဗန္းအတြင္းမွ လက္က်န္ပန္းအားလံုးကုိ အျမန္ေရာင္းထြက္ေစရန္ ဘုရားဘ႑ာေငြ အလွဴခံသည့္ပံုးအတြင္းသို႔ တစ္ရာက်ပ္သြားထည့္လုိက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဘုရားအတြင္းသုိ႔၀င္လာသည့္ ၀၀ဖိုင့္ဖုိင္အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး ႏုိင္ငံျခားသားစံုတဲြဆီသို႔ ပန္းသြားေရာင္းႏုိင္ရန္ ေျခလွမ္းျပင္လိုက္သည္။ ေခါင္းေပၚရြက္ထားသည့္ ပန္းဗန္းကေလးကလည္း ယဥ္ယဥ္ေခ်ာေခၚရာေနာက္သို႔ မလိုက္ခ်င္၊ လုိက္ခ်င္ႏွင့္ တလႈပ္လႈပ္။

ဓာတ္ပုံ- ေအးမြန္ရာျပည့္

Credit to Shwe Nyar Thar