. . . . . . ေျပာျပခ်င္ပါတယ္ (၄)

(၁)

၁၀ ႏႇစ္တာ ကာလလံုးလံုး ရႇားရႇားပါးပါး စကားေျပာေဖာ္၊ ေျပာဖက္၊ တိုင္ပင္ေဖာ္၊ တိုင္ပင္ဖက္၊ အၾကံၪာဏ္ေတာင္းေနက် ဆရာဦးစိန္၀င္း ဆံုးသြားတာ တျခားလူေတာ့ မသိဘူး။


ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမႇာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မႇာ ရန္မျဖစ္၊ စကား ကေတာက္ကဆမျဖစ္၊ သေဘာထားတူတာ၊ ခံယူခ်က္တူတာ၊ ရင္ထဲက ႏႇစ္ႏႇစ္ကာကာေပါင္းတာ ရႇားပါတယ္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ညံ့တာ၊ ဒါမႇမဟုတ္ လူမႈေရး နည္းပါးတာ၊ ဒါမႇမဟုတ္ မထင္ရင္မထင္သလို မယံုၾကည္ရင္ မယံုၾကည္သလို 'တဲ့တိုး' ဆက္ဆံတတ္တာေၾကာင့္လား၊ ဒါမႇ မဟုတ္ရင္ လူက စည္းအျပင္ေရာက္ခ်င္တဲ့ ကမူးစ္နဲ႔ၾကည္ေအး ဇာတ္ေကာင္ေတြကို ငယ္ငယ္က အားက်ခဲ့မိလို႔ပဲလား မသိပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခင္တဲ့လူလည္း နည္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ခင္ခင္မင္မင္ ေလးေလးစားစား တကူးတက စြဲစြဲလမ္းလမ္းေပါင္းတဲ့သူလည္း နည္းပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သြားေရာက္လည္ပတ္တာ၊ တကူးတက စကားသြားေျပာတာ နည္းပါတယ္။ ခုေနာက္ပိုင္း အိမ္ကိုသြားလည္တယ္ဆိုတာ မရႇိသေလာက္ပါပဲ။

ဒါေပမဲ့ ဆရာဦးစိန္၀င္းကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ခင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ထက္ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ႀကီးေပမယ့္ အျပန္အလႇန္ ေလးစားမႈရႇိတာ၊ ခံစားခ်က္ ရင္ခုန္သံခ်င္း နီးစပ္တာေတြေၾကာင့္ ၁၀ ႏႇစ္လံုးလံုး တစ္ပတ္တစ္ႀကိမ္၊ ႏႇစ္ပတ္ တစ္ႀကိမ္ ဆရာ့အိမ္ကို သြားလည္ျဖစ္ပါတယ္။(၁၀ႏႇစ္လံုး ဒီလိုပံုမႇန္သြားလည္ျဖစ္တာ ဆရာ့အိမ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ မိဘအိမ္ရယ္ပဲ ရႇိပါတယ္။)

Eleven ဆိုတာျဖစ္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္က အဓိကလူပါလို႔ဆိုရင္ ဆရာကလည္း ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ Motivation ေတြ အမ်ားႀကီးေပးခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။ မႇန္တယ္ဆိုရင္ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ရပ္တည္ရဲတာ၊ ေရႇ႕တစ္မ်ဳိး ကြယ္ရာတစ္မ်ဳိး မေျပာတတ္တာ၊ ဣိ ႆမစၧရိယ နည္းပါးတာ၊ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ နည္းတာ။ ႏိုင္ငံေရး လုပ္စားေတြ၊ စီးပြားေရးအေရျခံဳေတြ၊ ဂ်ာနယ္လစ္ သီလေၾကာင္ေတြ၊ အခြင့္အေရးသမားေတြကို စက္ဆုပ္ရြံ႕ရႇာတတ္တာ၊ သူ႔ကိုေ၀ဖန္သူေတြ၊ ဆဲဆို ႀကိမ္းေမာင္း ၿခိမ္းေျခာက္သူေတြ၊ ရန္ျပဳသူေတြအေပၚ အျပံဳးမပ်က္ ေနႏိုင္တာ။ ဒါဟာ ဆရာဦးစိန္၀င္းပါပဲ။

ဆရာ့ကို ကြန္ျမဴနစ္တစ္ဦး၊ ေခါင္းမာတဲ့သူတစ္ဦးလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကို မႏႇစ္သက္သူတစ္ဦးပါ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ မႇန္တယ္ထင္ရာကို စြဲျမဲယံုၾကည္တတ္တဲ့သူတုိင္းဟာ ေခါင္းမာတဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာ့ကို ကြန္ျမဴနစ္လို႔ဆိုေပမယ့္ ဆရာက ဂိုဏ္းဃဏ မဖြဲ႔တတ္ဘူး။ ဆရာေမြး၊ တပည့္ေမြး မလုပ္တတ္ဘူး။ မလိုဘဲ အပို၀ါဒ မျဖန္႔တတ္ဘူး။ ေနရာမယူတတ္ဘူး။ ကိုယ့္အယူအဆ၀ါဒကို ခိုင္မာစဲြကိုင္ေပမယ့္ သူတစ္ပါး အယူအဆကို ျငင္းခံုရန္မျပဳတတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဆရာက ကြန္ျမဴနစ္ေကာင္းတစ္ဦး၊ ဂ်ာနယ္လစ္ေကာင္းတစ္ဦး ဆရာက အျမဲတမ္းနိမ့္က်တဲ့ (underdogs) ေတြဖက္က မတရား ဖိႏႇိပ္ခံေတြဖက္က အျမဲရပ္တည္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ငယ္ငယ္ ၄-၅ ႏႇစ္သားကတည္းက ေခြးတစ္ေကာင္ကို ေခြးသံုးေကာင္က ၀ိုင္းကိုက္ရင္ အဲဒီေခြးသံုးေကာင္ကို ခဲနဲ႔ ေပါက္တတ္တဲ့သူ။ ဒါကိုၾကားေတာ့ ဆရာရီပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏႇစ္ေယာက္ၾကားမႇာ မျမင္ႏိုင္တဲ့သံေယာဇဥ္က ၁၀ ႏႇစ္ၾကာခဲ့ပါတယ္။

(၂)

၁၀ ႏႇစ္တာ ကာလအတြင္း ျမန္မာဂ်ာနယ္လစ္ဇင္အတြင္း အေျပာင္းအလဲေတြ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးေလာက အေျပာင္းအလဲေတြမႇာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏႇစ္ဦးရဲ႕ၾကားမႇာ ဆက္ဆံ ရင္းႏႇီး တိုင္ပင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏႇစ္ဦးပဲ သိပါတယ္။ ေက်ာက္တံုးႀကီး ေရြ႕သြားတာ၊ ေက်ာက္နံရံႀကီး ကြဲေၾကသြားတာ ဆရာမျမင္ရေတာ့ေပမယ့္ ေက်ာက္တံုးႀကီး လႈပ္လာတာ၊ ေက်ာက္နံရံအတြင္းမႇာ မျမင္ႏိုင္တဲ့အရာေတြကို ဆရာျမင္ေတြ႔သြားခဲ့ရတဲ့အတြက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္၀မ္းသာမိပါတယ္။

(၃)

ႏႇစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မီးပ်က္တဲ့ ေႏြရာသီေတြမႇာ ဆရာ့ေရာဂါ ေဖာက္ေဖာက္လာတယ္။ ေႏြေက်ာ္ၿပီဆိုရင္ ဒီတစ္ေႏြေတာ့ ေက်ာ္ျပန္ၿပီလို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သက္ျပင္းခ်မိပါတယ္။ ဒီတစ္ေႏြမႇာေတာ့ ဆရာ အရင္ေႏြေလာက္ အေျခအေနမေကာင္းဘူး။ ကြၽန္ေတာ္လူမႈေရး ပ်က္ကြက္မိပါတယ္။ ဆရာ စကားမေျပာႏုိင္ေတာ့ ဆရာ့ကို အားနာတာရယ္။ ေဒါက္တာသိန္းျမင့္ အပတ္စဥ္ ေရာက္ေနတာရယ္ေၾကာင့္ ဒီတစ္ခါ ကြၽန္ေတာ္ ခဏခဏ မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ေမလက ဆရာစကားေျပာႏုိင္ၿပီ ဆိုၿပီးသြားေတာ့ ဆရာစကားေျပာရင္ ေမာေမာလာလို႔ ကြၽန္ေတာ္အားနာၿပီး ျပန္လာခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဆံုးမယ့္ေန႔ တနဂၤေႏြေန႔မနက္ပိုင္း ဆရာ့ကို သတိရလာလို႔ ဆရာသိန္းျမင့္ကို သတင္းေမးခိုင္းေတာ့ ဆရာကို SSC တင္လိုက္တယ္ဆိုတာ သိရတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္က်မႇ သြားမယ္လို႔ မႇန္းထားတုန္း မနက္က်ေတာ့ ဆရာနာေရးကိုပဲ ေမးႏိုင္ေတာ့တယ္။ ဆရာဆံုးတဲ့ အခ်ိန္ ၁၂ နာရီေလာက္က ကြၽန္ေတာ္လန္႔ႏိုးတယ္။ ၃ နာရီေလာက္မႇာ ေနာက္တစ္ခါ လန္႔ႏိုးၿပီး အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ EMG Facebook  မႇာ ဆရာဆံုးတာပါေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ထပ္မအိပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး ဆရာ။ ဆရာ့သမီးက ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ ေျခာက္ရက္ေန႔က နည္းနည္းသက္သာေတာ့ စာေရးတယ္တဲ့။ ခုနစ္ ရက္၊ ရႇစ္ရက္ေလာက္မႇာ ငါသက္သာတယ္ဆိုရင္ ေဒါက္တာ လာမလားဆိုၿပီး ေမွ်ာ္ေနေသးတယ္။ ငါစာမေရးႏိုင္လည္း ေဒါက္တာငါ့ကိုယ္စား စာေရးေနၿပီဆိုၿပီး ေျပာေနေသးတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ စာေရးပ်င္းတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ဆရာ မေရးႏုိင္တာၾကာေတာ့ ႀကိဳးစားေရးေနတာ ဆရာ သိပံုရပါတယ္။ ဂ်ာနယ္လစ္တစ္ေယာက္အျဖစ္က တစ္ေန႔ေန႔မႇာ အနားယူမယ္ ေျပာတိုင္းဆရာက ''ေဒါက္တာဟာ ဒီလိုတာ၀န္ေတြကိုပစ္ၿပီး ထြက္ေျပးမယ့္သူမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးလို႔'' ကြၽန္ေတာ္ မခံခ်င္ေအာင္ ေျပာေလ့ရႇိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဓနရႇင္ၪာဏ္ ရႇိတယ္လို႔ပဲဆိုဆို ဆရာ့ေလာက္ေတာ့ မစြန္႔ႏိုင္ပါဘူး။ သတၲိ မရႇိႏိုင္ပါဘူး။ အေရမထူပါဘူး ဆရာ။ အာဏာရႇင္စနစ္ ႏႇစ္ ၅၀ ေအာက္ကေနထြက္ခြာခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔လို ႏုိင္ငံမ်ဳိးမႇာ ရန္လိုတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မ်ဳိးမႇာ ကြၽန္ေတာ္သာမက ကြၽန္ေတာ့္ မိသားစုေတြ အားလံုးအတြက္ စြန္႔လႊတ္ဖို႔ေတာ့ အဆင္သင့္မျဖစ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္လုပ္ေနတုန္းမႇာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ တာ၀န္ေက်ေအာင္ေတာ့ လုပ္ပါ့မယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဆရာေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဆရာ့လို လူငယ္ဂ်ာနယ္လစ္ေတြ အမ်ားႀကီး ထြက္လာေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားေပးမယ္။ ဒါဆရာ့ကိုေပးႏုိင္တဲ့ ကတိပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပန္ေျပာၾကတာေတာ့ ဆရာက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီ ေနာက္ျပန္သြားႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ၿပီးေအာင္ ေရးေစခ်င္တယ္။ အထူးသျဖင့္ အဂတိတရားလိုက္စားျခင္း အေၾကာင္းကိုပါ။

ေက်ာက္နံရံႀကီး ကြဲေၾကသြားတာ ဆရာ မျမင္ရေတာ့ေပမယ့္ ေက်ာက္တံုးႀကီး လႈပ္လာတာ၊ ေက်ာက္နံရံအတြင္းမႇာ မျမင္ႏိုင္တဲ့ အရာေတြကို ဆရာျမင္ေတြ႔သြားခဲ့ရတဲ့အတြက္ေတာ့  . . .

(၄)

ျမန္မာႏိုင္ငံမႇာ အဂတိတရား လိုက္စားမႈလို႔ဆိုတာနဲ႔ လူေတြက သူတို႔နဲ႔ တိုက္႐ိုက္ ထိေတြ႔ဆက္ဆံေနတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြကိုပဲ ျမင္ၾကတယ္။ အစိုးရက အေရးယူၿပီဆိုရင္လည္း ၀န္ထမ္းငယ္၊ အလတ္ေတြပဲ ထိၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဟိုတေလာက လုပ္သက္ အႏႇစ္ ၂၀ ေက်ာ္၊ ၃၀ေလာက္ရႇိတဲ့ အရာရႇိငယ္တစ္ဦးဆီက စာတစ္ေစာင္အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
အရာရႇိငယ္ဆိုတာကလည္း လုပ္သက္ ဒီေလာက္ရႇိတာေတာင္ တစ္ခါပဲ ရာထူးတိုးဖူးၿပီးေတာ့ ပင္စင္ယူတဲ့အထိ ရာထူးတိုးဖို႔ အခြင့္နည္းေနတဲ့ ၀န္ထမ္းႀကီးတစ္ဦးေပါ့။ သူက ေျပာပါတယ္။ ''ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ျပည္သူ႔အတြက္ ခင္ဗ်ားတို႔၀န္ထမ္းေတြကို လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ မရႇိေအာင္ လုပ္ရမယ္။ သူတို႔က ျပည္သူ႔ ထမင္းစားေနတာလို႔ ေနျပည္ေတာ္က လူႀကီးေတြေရာ၊ တုိင္းက လူႀကီးေတြကပါ ေျပာပါတယ္ဆရာ။ ကြၽန္ေတာ္ျဖင့္ လုပ္သက္ ၃၀ နားနီးပါၿပီ။ တစ္ႏႇစ္ ၃၆၅ ရက္၊ တစ္ရက္ ၂၄ နာရီ ဘယ္လိုလာဘ္စားရမလဲလို႔ စဥ္းစားရင္ေတာင္ ကြၽန္ေတာ့္ကေလး ႏႇစ္ေယာက္ တကၠသိုလ္မထားႏိုင္ (ပညာအေမြ မေပးႏုိင္ပါဘူး) ကြၽန္ေတာ္ဌာနက လာဘ္ရႊင္တဲ့ဌာန မဟုတ္ဘူးေလ . . .''တဲ့။ ဒါအမႇန္တရားပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္၀န္ထမ္းေတြအေၾကာင္း နားလည္ပါတယ္။ ၀န္ထမ္းတိုင္းကေတာ့ လာဘ္စားခ်င္လို႔ စားေနၾက ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒုသမၼတ ေဒါက္တာ စိုင္းေမာက္ခမ္းေျပာတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြဟာ လက္ေတြ႔က်ပါတယ္။ ရာထူးတိုးျမႇင့္ဖို႔ အခြင့္အလမ္း မရႇိ၊ အထက္အဆင့္ဆင့္မႇာ လူမႇန္ ေနရာမႇန္ မရႇိတာေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ အစ္ကိုႀကီး ညီေလးနဲ႔ စည္းကမ္းမဲ့ လုပ္ေဆာင္တတ္တဲ့ အရာရႇိဆိုးတခ်ဳိ႕ေၾကာင့္ရယ္၊ ဆရာေမြး၊ တပည့္ေမြး လုပ္တတ္တာ ေနရာေကာင္းေတြမႇာ ကိုယ့္လူေတြထားၿပီး အဆင့္ဆင့္ လက္ေဆာင္ပဏၰာဆက္တဲ့ အစဥ္အလာဆိုးေတြနဲ႔ ေအာက္လူေတြပဲ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ႏိုင္တဲ့ စနစ္ဆိုးကလည္း ရႇင္သန္ေနပါတယ္။ တကယ္က်ေတာ့ အဂတိတရား လိုက္စားမႈကို အစိုးရက ထိထိေရာက္ေရာက္ ကိုင္တြယ္ဖို႔ စိတ္ကူးရႇိတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ပိရမစ္ေဇာက္ထိုးပံုစံ ကိုင္တြယ္ရမႇာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူရဲ႕ အရင္းအျမစ္၊ အေျခခံဟာ အေပၚပိုင္းမႇာ ပိုၿပီး မ်ားျပားေနတယ္လို႔ ဆိုခ်င္တာပါ။ ဆိုလိုတာကေတာ့ အစိုးရအဖြဲ႔အတြင္းမႇ စတင္သတိေပးမႈေတြ၊ ဟန္႔တားမႈေတြ၊ ေျပာင္းလဲမႈေတြ စလုပ္ဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာပါ။ အစိုးရသစ္ စတက္ကာစ Clean government good governance လို႔ စေျပာတုန္း သံုး၊ ေလးလေလာက္မႇာ ကြၽန္ေတာ္ျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး အားတက္မိပါတယ္။ အရင္ အစိုးရအဖြဲ႔မႇာ ပါခဲ့တဲ့သူေတြေတာင္ ငါတို႔ေတာ့ ျပင္ေတာ့မယ္ ၂၀၁၅ အထိ တာ၀န္ေက်ေအာင္ ထမ္းေဆာင္မယ္ဆိုတဲ့ အသံေတြ ထြက္လာတာ ေတာ္ေတာ္ အားရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလး၊ ငါးလေလာက္ပဲခံမယ္ ထင္ပါတယ္။ percentage ကိစၥေတြ အသံျပန္ထြက္၊ ပုဂၢလိကပိုင္ ျပဳလုပ္ေရးဆိုၿပီး စက္႐ုံ၊ အလုပ္႐ံု၊ ေျမေနရာေတြရႇိသမွ် အစိုးရအာဏာပိုင္ေတြ နီးစပ္တဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြ လက္ထဲေရာက္ကုန္သလို တစ္ဖက္မႇာလည္း ႏိုင္ငံျခားက လာခ်င္တဲ့ ရင္းႏႇီးျမႇဳပ္ႏႇံသူေတြကလည္း နီးစပ္တဲ့ ခ႐ိုနီ ေတြနည္းပဲ အခ်ိတ္အဆက္ရ၊ ဟန္က်၊ အနာဂတ္ေတြ လႇပ။ ဒီတစ္ႏႇစ္အတြင္းမႇာ တိုင္းျပည္မႇာ ႏုိင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲေတြ ျမန္ဆန္ေပမယ့္ ျပည္သူေတြရဲ႕ စီးပြားေရး အေျခခံကေတာ့ ေျပာင္းလဲမလာပါဘူး။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ပေပ်ာက္ေရးစီမံကိန္းႀကီးလည္း ထင္သေလာက္ ေရႇ႕မေရာက္ခဲ့ဘူး။ လူလတ္တန္းစား စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရႇင္ေတြလည္း အလုပ္အကိုင္ မေကာင္းဘူး။ ႏိုင္ငံျခားက ရင္းႏႇီးျမႇဳပ္ႏႇံရင္အတူ ပူးေပါင္းလုပ္ႏိုင္မယ့္ အခြင့္အေရးကလည္း လူတစ္စု ဒါမႇမဟုတ္ ဒီထက္ပိုတဲ့ လူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ လက္ထဲမႇာပဲ ရႇိပါတယ္။ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရယ္၊ အဆက္အသြယ္ရယ္ သတင္းႀကိဳတင္ ဦးထားမႈေတြနဲ႔ရယ္ အစိုးရအဖြဲ႕၀င္ တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ ခရိုနီေတြ ၊ အခြင့္အေရးသမားေတြ လံုးေထြးေနေတာ့တာပါပဲ။

(၅)

ဟိုတစ္ေန႔က သမၼတႀကီးအေနနဲ႔ ေျမယာစနစ္တက် စီမံခန္႔ခြဲေရးနဲ႔ ေျမယာစနစ္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးတို႔ေျပာတာ ႀကိဳဆိုပါတယ္။ ဒီဘက္ သုံးေလးႏႇစ္အတြင္းမႇာ ေျမေစ်းကစားမႈေတြ၊ လယ္ယာေျမ အဓမၼ သိမ္းယူမႈေတြေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ ဘယ္ေလာက္နစ္နာခဲ့ရတယ္။ ဒီေနာက္ကြယ္မႇာ အဂတိတရားလိုက္စားမႈေတြ၊ ေငြေၾကးခ၀ါခ်မႈေတြ ဘယ္ေလာက္ရႇိတယ္ဆိုတာ ရႇင္းျပခ်င္ပါတယ္။ ရေပါက္ရလမ္း မေဖာ္ျပႏိုင္တဲ့ ေျမ၀ယ္ယူမႈေတြအတြက္ ၁၂ ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ ၁၅ ရာခုိင္ႏႈန္းပဲ အခြန္ေဆာင္ရမယ္ဆိုတဲ့ အမိန္႔ေၾကာ္ျငာစာ ထြက္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမႇာ ရန္ကုန္၊ မႏၲေလး ေျမေစ်းဟာ ေလးဆကေန ခုနစ္ဆၾကား တက္သြားခဲ့ပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ ႏႇစ္ေလာက္စၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အခ်က္အခ်ာက အစိုးရပိုင္ ေျမ၊ ႐ုံးဌာနေတြ၊ စက္႐ုံေတြဟာ ခ႐ိုနီေတြနဲ႔ တာ၀န္ရႇိသူအခ်ဳိ႕ရဲ႕ မိသားစု၀င္ေတြ၊ ေျမေစ်းကစားသူေတြ လက္ထဲကို တရား၀င္ ေရာက္ရႇိလာခဲ့ပါတယ္။ အရင္ အစိုးရလက္ထက္မႇာမကဘဲ အခု အစိုးရလက္ထက္မႇာပါ ရန္ကုန္၊ မႏၲေလးက ေျမေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ရင္းႏႇီးျမႇဳပ္ႏႇံမႈေကာ္မရႇင္ရဲ႕ တရား၀င္ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ေရာက္ရႇိသြားပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ တရား၀င္ ေၾကညာတာမ်ဳိး၊ ေစ်းႏႈန္းတင္ဒါ ပုံစံမ်ဳိး မေတြ႔ရသေလာက္ပါ။ အထူးသျဖင့္ အခုဒီ ၆ လအတြင္းမႇာ Transparency မရႇိပါဘူး။ ဒီစာရင္းေတြရဲ႕ အတိအက်ကေတာ့ ရင္းႏႇီးျမႇဳပ္ႏႇံမႈ ေကာ္မရႇင္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ စည္ပင္ သာယာေရးေကာ္မတီ၊ မႏၲေလးၿမိဳ႕ေတာ္စည္ပင္၊ အိုးအိမ္ဦးစီးဌာနတို႔မႇာပဲ ရႇိႏုိင္ပါတယ္။ နမူနာအေနနဲ႔ ၀န္ႀကီးဌာန႐ုံးတစ္ခုကို ၾကား၀င္ အက်ဳိးေဆာင္တဲ့သူေတာင္ ေဒၚလာ ၅ သန္း ရခဲ့တာဆိုေတာ့ ေထာင္နဲ႔ခ်ီတဲ့ ဒီေျမကြက္၊ ႐ုံးေတြကေန ဘယ္ေလာက္ အက်ဳိးအျမတ္ေတြ ရၾကမလဲဆိုတာ ခန္႔မႇန္းၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က အဓိက ေနရာ အေတာ္မ်ားမ်ားပိုင္တဲ့ သူေဌးႀကီးေတြဆိုရင္ ၀ယ္ေတာ့လည္း ေစ်းခ်ဳိတယ္။ ေစ်းကလည္း ၅ ဆေလာက္တက္ေတာ့ သူတို႔ပိုင္ဆိုင္မႈက ၅ ႏႇစ္အတြင္း ၈ ဆကေန ၁၀ ဆေလာက္ ခ်မ္းသာကုန္ပါတယ္။ အရင္ ေဒၚလာသန္း ၅၀ ေလာက္ ခ်မ္းသာသူက သန္း ၅၀၀ ေလာက္ ေနရင္းထိုင္ရင္း ခ်မ္းသာကုန္တာမ်ဳိးေတြပါ။ အဂတိတရားရယ္၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရယ္၊ ေငြေၾကးရယ္၊ အခြန္ အမိန္႔ ေၾကာ္ျငာစာေလးတစ္ခုရယ္နဲ႔ ဆင္းရဲ၊ ခ်မ္းသာ ကြာဟကုန္တာပါ။

အဂတိတရားလိုက္စားမႈကို အစိုးရက ထိထိေရာက္ေရာက္ ကိုင္တြယ္ဖို႔ စိတ္ကူးရႇိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပိရမစ္ေဇာက္ထိုးပံုစံ ကိုင္တြယ္ရမႇာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူရဲ႕ အရင္းအျမစ္၊ အေျခခံဟာ အေပၚပိုင္းမႇာ ပိုၿပီး မ်ားျပားေနတယ္လို႔ ဆိုခ်င္တာပါ . . .

ျမန္မာႏိုင္ငံမႇာ ေငြေၾကးခ၀ါခ်မႈကို ကာကြယ္တဲ့ ဥပေဒရႇိေပမယ့္  မူးယစ္ေဆး၀ါးက တရားမ၀င္ရတဲ့ေငြ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈက တရားမ၀င္ရတဲ့ေငြေတြဟာ ဒီအမိန္႔ေၾကာ္ျငာစာေၾကာင့္ တရား၀င္ေငြေတြျဖစ္ၿပီး မူးယစ္ရာဇာေတြ ေျမေစ်းကြက္မႇာ စိတ္ႀကိဳက္ ၀င္ကစားသြားခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္သူေတြ အဂတိတရား လိုက္စားခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ္သူေတြ တာ၀န္ရႇိတယ္ဆိုတာေတာ့ ကာယကံရႇင္ေတြပဲ သိၾကမႇာပါ။ ေဒၚလာဘီလ်ံနဲ႔ခ်ီၿပီး အက်ဳိးအျမတ္ေတြရႇိတဲ့ ဒီေျမေစ်းကစားမႈကိုၾကည့္ရင္ ျမန္မာႏုိင္ငံမႇာ အဂတိတရားလိုက္စားမႈမႇာ ပိရမစ္ေဇာက္ထိုးပုံစံနဲ႔ စၿပီး အေရးယူမႈ စသင့္တယ္ဆို တာ သေဘာေပါက္ၾကမႇာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေျမေစ်းေတြတက္ရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမႇာ ရင္းႏႇီးျမႇဳပ္ႏႇံသူေတြအတြက္ အခက္ႀကဳံရတာ အမႇန္ပါပဲ။ ဒါဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ အႀကီးအက်ယ္ ထိခိုက္နစ္နာပါတယ္။ ေျမေစ်းတက္တာ ဆင္းရဲသားေတြနဲ႔ ေျမမ၀ယ္ႏုိင္တဲ့ သူေတြအေပၚ ဆိုင္သလားဆိုရင္ ဆိုင္ပါတယ္။ ေျမေစ်းတက္ေတာ့ တိုက္ခန္းေစ်း၊ တိုက္ခန္းငႇားခ၊ အိမ္ငႇားခ တက္ပါတယ္။ ဒီ ၅ ႏႇစ္အတြင္း အိမ္ငႇားခ ႏႇစ္ဆေက်ာ္ သုံးဆနီးပါး တက္ခဲ့တဲ့အတြက္ လူလတ္တန္းစားေတြရဲ႕ Cost of Living တက္ေစပါတယ္။ ေစ်းဆိုင္ငႇားခေတြတက္ရင္ စားသုံးသူေတြ ထိခုိက္နစ္နာတာပဲ မဟုတ္လား။ ရန္ကုန္၊ မႏၲေလးမႇာ Cost of Living တက္ရင္ တစ္ႏုိင္ငံလုံး ပ်ံ႕ႏႇံ႔ထိခိုက္ပါတယ္။ ဒီေျမကေန ရသြားတဲ့ ေဒၚလာဘီလ်ံနဲ႔ခ်ီတဲ့ အျမတ္ဟာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘယ္သူ႔ဆီက ရတဲ့အျမတ္လည္းဆိုတာ စဥ္းစား႐ုံနဲ႔ ေပၚႏုိင္ပါတယ္။

တျခားမၾကည့္ပါနဲ႔ ကမၻာမႇာ လူေနမႈအႀကီးဆုံး တိုက်ဳိေနာက္က အင္ဂိုလာၿမိဳ႕ေတာ္ ကမ္ပါလာရဲ႕ ဘ၀ကို ၾကည့္လိုက္ပါ။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ တစ္ဦးခ်င္း၀င္ေငြက နည္းပါး၊ Cost of Living က ျမင့္၊ တိုင္းသူျပည္သားေတြက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရႇိ၊ ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံ အေရာက္ခံလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ေျမေစ်း၊ အိမ္ေစ်းဟာ အာဆီယံမႇာ စင္ကာပူရဲ႕ ေနာက္မႇာ ျမန္မာႏုိင္ငံက ရႇိေနတယ္ဆိုတာ စိတ္ပ်က္စရာပါ။ ဒီေျမေစ်းေတြနဲ႔ ဘယ္လူလတ္တန္းစားေတြ ေနေပ်ာ္မႇာလဲ။ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာပညာရႇင္ေတြ၊ အလုပ္သမားေတြ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမႇာ လူတန္းေစ့ ဘယ္လိုေနမႇာလဲ။ ဘယ္လိုျပန္လာမႇာလဲ။ ဒါဟာ အဂတိ လုိက္စားမႈနဲ႔ ခ႐ိုနီ စီးပြားေရးေပါင္းစပ္မႈေၾကာင့္ ႏုိင္ငံနဲ႔ျပည္သူ ဘယ္ေလာက္နစ္နာခဲ့ရတယ္ဆိုတာျပတဲ့ ဥပမာေလး တစ္ခုပါ။

လယ္ယာေျမ နဲ႔ ေျမလြတ္ ဧကႏႇစ္သန္းေက်ာ္ကို ခြဲယူခဲ့တာ၊ ကခ်င္ျပည္နယ္က ဧက သိန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ ေျမကိစၥ၊ ရန္ကုန္- မႏၲေလးလမ္း တစ္ေလွ်ာက္က ေျမကြက္ခြဲေ၀မႈေတြရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို ေပါင္းၾကည့္ရင္ မေမွ်ာ္မႇန္းႏုိင္တဲ့ ကိန္းဂဏန္းေတြ ရလာပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိတာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။
(၆)

အစိုးရက ဘာလုပ္ရမလဲလို႔ ေမးရင္ clean government  ျဖစ္ေအာင္ စီးပြားေရးဆိုင္ရာ ၀န္ႀကီးေတြ၊ ရင္းႏႇီးျမႇဳပ္ႏႇံမႈနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ၀န္ႀကီးေတြကို စိစစ္ပါ။ ဆက္တာ၀န္ေပးတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တာ၀န္အသစ္နဲ႔ သူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သမၼတ၊ ဒုသမၼတႏႇစ္ဦးလိုပဲ သူတို႔နဲ႔ မိသားစု၀င္ေတြရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို ေၾကညာခိုင္းပါ။  သို႔မဟုတ္ သမၼတထံ တင္ခိုင္းပါ။ ေျမေရာင္း၀ယ္မႈ အခြန္ေတြက စနစ္တက်ေကာက္ၿပီး ၁၂ ရာခိုင္ႏႈန္း- ၁၅ ရာခိုင္ႏႈန္း အမိန္႔ကို ပယ္ဖ်က္ပါ။ ေငြေၾကးခ၀ါခ်မႈ ဥပေဒကို အသက္သြင္းပါ။ ရန္ကုန္မႇာ ေဟာင္ေကာင္က ေကာင္းလြန္လို ရႇန္ဟိုင္းက ပူေဒါင္းလို ၿမိဳ႕မ်ဳိးကို ၁၀ ႏႇစ္စီမံကိန္းထားၿပီး လူႏႇစ္သန္းေနႏုိင္တဲ့ ၿမိဳ႕သစ္ တည္ေပးပါ။ ေျမေစ်းမကစားႏိုင္ေအာင္ ရန္ကုန္တိုင္းေဒသႀကီး လႊတ္ေတာ္က ဥပေဒျပ႒ာန္းပါ။ လုပ္ငန္းရႇင္ေတြ ယူထားတဲ့ စိုက္ပ်ဳိးေျမေတြ၊ ေျမလြတ္ေတြ ဘာမႇအသုံးမခ်ထားရင္ ျပန္သိမ္းယူပါ။ အေကာင္းဆံုးကုႏိုင္တဲ့ ကုထံုးနဲ႔ အျမန္ဆံုးကုသဖို႔ လိုပါတယ္။

တိုင္းျပည္တိုးတက္ဖို႔ဆို အဂတိတရား လိုက္စားမႈကေတာ့ တားဆီးမႇ ျဖစ္ေတာ့မႇာပါ။ တကယ္လုပ္ခ်င္ရင္ တကယ္လုပ္လို႔ ရပါတယ္။ အခုအခ်ိန္က အပ္နဲ႔ထြင္းႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ပါ။ အစိုးရအဖြဲ႔က အခုမႇ ႏုႏုပဲ ရႇိပါေသးတယ္။ အမႇန္တကယ္ေျပာင္းခ်င္ရင္ အစိုးရအဖြဲ႔အတြင္း ေျပာင္းလဲၿပီး လူသစ္စိတ္သစ္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ရင္ တိုင္းျပည္တိုးတက္မႇာ ေသခ်ာပါတယ္။ သမၼတႀကီးသာ လုပ္ရဲကိုင္ရဲရႇိရင္ ပင္ကိုယ္ေကာင္းတဲ့ စိတ္ရင္းေၾကာင့္ မႇန္းတဲ့ ဂ်ီဒီပီသုံးဆဆိုတာ မျဖစ္ႏုိင္စရာ မရႇိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္  အစိုးရ အဖြဲ႔အတြင္းမႇာ အဂတိတရား လိုက္စားမႈေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တကယ္ အလုပ္လုပ္ဖို႔ လိုေနၿပီ ဆိုတာကေတာ့ အေသခ်ာပါပဲ။

ဆက္ပါဦးမယ္။