ငါ့ကိုေခၚသြားေပးၾကပါ... အပိုင္း (၁) သရဲေၾကာက္တက္သူမ်ား မဖတ္ရ...

ထိုင္းႏုိင္ငံ၊ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕။

ညရဲ့ မီးေရာင္စံုေတြၾကားထဲမွာ ပ်ားပန္းခတ္ေနေသာ လူေတြရဲ့ၾကားမွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား ကိုလည္း ေတြ႕ ရေလသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ ထုိင္းနိုင္ငံသုိ႔ လာေရာက္အလုပ္လုပ္ေနသူမ်ားဘ၀က အလြန္ သနားစရာ ေကာင္းလွေပသည္။ မိခင္ႏိုင္ငံမဟုတ္သည့္ တျခားႏုိင္ငံမ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္ေနရေသာ အေျခအေနက အလြန္ေအာက္က်ေနာက္က်ႏိုင္လွေပသည္။ အႏွိမ္ခံ၊ ဘ၀ပ်က္ခံ၊ အဖိအနွိပ္ ခံၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ရွိေနၾကေသာ မိသားစုမ်ား၏ဘ၀ မ်ားကို ေထာက္ပံ့ေနၾကရ သည္။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် အလုပ္နဲ႔အိမ္ အိမ္နဲ႔အလုပ္ၾကားထဲတြင္ စက္ရုပ္ဆန္ဆန္ ေနထိုင္အသက္ရွင္ေနၾက ရေလသည္။ ဒီၾကားထဲ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ အသက္ဆံုးရံူးရသူမ်ားမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အျဖစ္မွန္မသိသည့္ အေလ်ာက္ ေနထုိင္ရာအရပ္ေဒသတြင္ ဆြမ္းသြပ္ျခင္းမရွိသည့္ အတြက္ ေသသည့္ တိုင္ေအာင္ ေသ လုိ႔ေသမွန္း မသိဘဲ ဆက္လက္အလုပ္လုပ္ေနၾကရေလသည္။

ထုိင္းႏိုင္ငံသည္ ဗုဒၶဘာသာႏုိင္ငံျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား၏ ပရိတ္ေရမ်ား ခ်ည္မန္း မ်ားကိုလည္း ယံုၾကည္ၿပီး ေနအိမ္မ်ား အလုပ္တုိက္ခန္းမ်ားတြင္ ထားရွိေလ့ရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အထဲတြင္ေရာက္ေနေသာ ပရေလာကသားမ်ားမွာ အျပင္လည္းထြက္ခြင့္မရဘဲ ပိတ္မိေနတတ္ၾကေလ သည္။ ယခုဇာတ္လမ္းအစကား….

ထုိက္ေအာင္က ဒီအိမ္မွာ သားအႀကီးဆံုး။ ဖခင္မရွိေတာ့သည့္အခ်ိန္မွစ၍ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး အိမ္၏ စီးပြားေရး ကို တပိုင္တႏုိင္ရွာေကၽြးခဲ့ရသည္။ မိခင္ႀကီးကလည္း ညီ၊ ညီမေတြ အတြက္ ေစ်းေတာင္းေခါင္းေပၚ တင္ၿပီး တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္းထြက္ႏွင့္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ အိမ္ရဲ့၀င္ေငြ အတြက္ ရွာေဖြခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ျမင့္မားလာေသာ ကုန္ေစ်းႏႈန္း၊ အငယ္ေတြရဲ့ပညာေရး ႏွင့္ အသက္ႀကီးလာေသာ အေမအိုအတြက္ ထိုက္ေအာင္ တျခားနည္းလမ္းစဥ္းစားရေတာ့သည္။ ေနာက္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းအဆက္ အသြယ္ႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕သုိ႔ တရားမ၀င္လမ္းေၾကာင္းမွ လာခဲ့ရေတာ့သည္။ လာတုန္းကေတာ့ ရွင္ေရႊထီး ေသေျမႀကီး သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိက္ေအာင္ မေသခ်င္ေသး။ မိခင္ႀကီးနွင့္ ညီ၊ ညီမေတြ သံေယာဇဥ္က ရွိေသးသည္။ ဘန္ေကာက္ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း အလုပ္ကလြယ္လြယ္ႏွင့္ ရွာလုိ႔မရ။ ေနထိုင္ခြင့္ ပတ္စပုိ႔စ္ မရွိေသာ ထုိက္ေအာင္တုိ႔လုိ လူမ်ိဳးေတြအတြက္ အေၾကြးမ်ားႏွင့္သာ ခ်ာခ်ာလည္ၿပီး တစ္လခြဲေလာက္ေနမွ ပန္းရံအလုုုပ္ၾကမ္းအလုပ္ကို ရခဲ့ေလသည္။ အလုုပ္လုပ္စတြင္ ဘာသာစကားအခက္အခဲေၾကာင့္ အနည္းငယ္အခက္အခဲေတြ႕ခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ အဆင္ေျပလာခဲ့သည္။ ထိုက္ေအာင္တို႔ အလုုပ္ၾကမ္းသမားဘ၀က ထိုင္းပုလိပ္ေခၚ ထိုင္းရဲမ်ားကိုလည္း ေၾကာက္ရေသးသည္။ ထိုထို္င္းရဲမ်ားက လစာထုုတ္ၿပီးခ်ိန္မ်ားတြင္ လစ္ရင္လစ္သလို ဖမ္းဆီးေခါင္းပံုျဖတ္တတ္ၾကေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဟိုပုန္းဒီပုန္းႏွင့္ က်ီးလန္႔စာစားၿပီး အလုုပ္လုပ္ၾက ရသည္။

ဒီလိုႏွင့္ အသစ္ေဆာက္မည့္ မွ တိုက္သို႔ ထိုက္ေအာင္တို႔ုပန္းရံအဖြဲ႕ ေရာက္လာၾကေလသည္။ တိုက္ပံုုစံက ငါးထပ္ ျဖစ္ၿပီး အခန္းေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ဖြဲ႔စည္းထားသည္။ ၾကည့္ရတာ တိုက္ပိုင္ရွင္က အခန္းငွားစားရန္ ရည္ရြယ္ပံုရသည္။

တုိက္တစ္တုိက္လံုး ေဆးသုတ္ၿပီးအေခ်ာသတ္ၿပီးစီးသြားသည့္ေန႔တြင္ တုိက္ခန္းပုိင္ရွင္ လာေရာက္ စစ္ေဆးၿပီး အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္(၀ဏၰ)မွ ထုိက္ေအာင္ကိုေခၚလုိက္သည္။

“ ထုိက္ေအာင္ေရ… ေလးလႊာက ၀ရံတာမွာ အဂၤေတတစ္ခု အက္ကြဲျပီး နဲနဲကြာထြက္ေနတယ္.. အဲဒါ မနက္ျဖန္ အျပီးသတ္ မင္းလုပ္လုိက္ကြာ… ဒါေလးပဲလုပ္ရမွာ မင္းအတြက္ ေန႔စားခ ေပးပါ့မယ္.. မင္းအကူေခၚအုန္းမလား..”

“ မလုိေတာ့ပါဘူး ဆရာရယ္.. နဲနဲေလးပဲ..ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းႏုိင္ပါတယ္.. တျခားေရာ ဘာျပင္စရာလုိေသးလဲ..”

“ မရွိေတာ့ပါဘူးကြာ.. အဲဒါေလးပါပဲ.. ဒါေလးၿပီးရင္ ငါ့ရံုးခန္းကိုလာခဲ့..မင္းအတြက္ ေန႔စားခထုတ္ၿပီး မင္းနားရံုပဲ က်န္ေတာ့တယ္..”

“ ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ..မနက္ျဖန္လုပ္လုိက္ပါ့မယ္..”

ေနာက္တစ္ေန႔ ပန္းရံကိရိယာမ်ားကိုယူ၍ ထုိက္ေအာင္တစ္ေယာက္တည္းထြက္ခဲ့သည္။ ဘယ္သူမွမရွိ၍ တိုက္တစ္တုိက္လံုး တိတ္ဆိတ္ေနသည္က ေျခာက္ျခားစရာ။ ထုိက္ေအာင္ကေတာ့ အၿမဲသြား လာေနေသာ ေနရာမို႔ ဘာကိုမွသိပ္မေၾကာက္။ ေလးလႊာမွ အခန္းတစ္ခု၏ ၀ရံတာကိုၾကည့္လုိက္သည္။ ဟုတ္တာပဲ.. ဒီေနရာက အဂၤေတက ေရမ်ားသြားလုိ႔ထင္သည္။ အေၾကာင္းလုိက္ အက္ကြဲကာ တစ္ေနရာက ပဲ့က်ေနသည္။ ပန္းရံလုပ္ရာတြင္ အသံုးျပဳေသာ သန္လ်က္ကိုထုတ္ေဆးျပီး အဂၤေတေဖ်ာ္ ကာ ေလွကားျဖင့္ အသာတက္ျပီး အက္ကြဲေၾကာင္းဖာေနလုိက္သည္။ ထိုအခိုက္ ေခါင္းက မုိက္ကနဲျဖစ္သြားသည္။ မနက္က အဆာေျပစားလာခဲ့ေသာ ဒညင္းသီးႏွင့္ ၾကက္ဟင္းခါးသီးေၾကာ္ တန္ခိုးျပၿပီထင္သည္။ မူးရိပ္မူးရိပ္ႏွင့္ အလုပ္ဆက္အလုပ္ လူကယုိင္ရာတြင္ ေလွခါးပါလဲေတာ့သည္။ အျပင္ဘက္သို႔မေရာက္ေအာင္ သတိထားေနေသာ္လည္း ေလွကားလဲအက်တြင္ ရင္ဘတ္တစ္ေနရာမွ စူးခနဲျဖစ္သြားကာ နာက်င္ေသာေ၀ဒနာႏွင့္ အသိစိတ္တစ္ခုလံုး လြင့္ကနဲျဖစ္သြားသည္။ ထိုက္ေအာင္၏ အသိစိတ္တို႔က အေမ့ဆီသို႔ေျပးသြားသည္။ ထိုက္ေအာင္၏မ်က္စိေရွ႕တြင္ အေမ့အိမ္၏အေပါက္၀ သို႔ေရာက္ရွိေန သည္။ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ အေမမ်က္စိမိွတ္ၿပီး ပုတီးစိတ္ေနသည္။ အိမ္ေပါက္၀မွ အေမ့ကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။

“ အေမ.. “

အေမမ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ၿပီး ညီေလးႏွင့္ ညီမေလးကိုလွမ္းေခၚလုိက္သည္။

“ ဟဲ့ .. ထိုက္ေမာင္ နဲ႔ ႏွင္းျဖဴ လာစမ္း.. နင္တို႔အကုိႀကီးမ်ား လာသလားမသိဘူး.. ငါ့နားထဲမွာ နင့္အကိုႀကီးရဲ့ ေခၚသံလုိလုိ ၾကားလုိက္တယ္..”

ထိုက္ေမာင္တို႔ ေမာင္ႏွမ ေျပးထြက္လာကာ အေပါက္၀သုိ႔ၾကည့္လုိက္ၿပီး

“ အာ..အေမကလည္း အေမ့သားႀကီးကို စိတ္စြဲလုိ႔ျဖစ္မွာပါ.. ဒီမွာ ဘယ္သူမွမရွိပါဘူး..”

“ ဟဲ့ တကယ္လားဟဲ့.. ငါ့နားထဲေသခ်ာၾကားလုိက္တာပါ.. ညကလည္း အိမ္မက္ေတြမေကာင္းဘူး.. သားႀကီးမ်ားတစ္ခုခုျဖစ္ေနလုိ႔လားမသိဘူး…ငါ့စိတ္ေတြေလးေနတယ္..”

“ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ပါဘူး အေမရယ္.. စိတ္စြဲလမ္းလုိ႔မက္တာျဖစ္မွာပါ.. ဟုိေန႔ကေတာင္ အကိုႀကီး ဖုန္းဆက္ေသးတယ္ မဟုတ္လား.. ကဲကဲ.. သားတုိ႔စာက်က္လုိက္အုန္းမယ္ေနာ္.. သိပ္လည္း စိတ္ပူမေန ပါနဲ႔ အေမရယ္.. အကိုႀကီး ဘာမွမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး.. အေမလည္း အခန္းထဲမွာ နားေနလုိက္ေနာ္..”

အေမ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ အခန္းထဲသုိ႔၀င္သြားသည္။ ညီေလးနဲ႔ညီမေလးက ငါ့ကိုေတြ႕တာေတာင္ မေခၚၾကပါလား.. အိမ္ထဲ၀င္မည္အျပဳ တစ္စံုတစ္ရာက တားဆီးထားသလုိခံစားရမိၿပီး အထဲသို႔ ၀င္မရျဖစ္ေနသည္။ ကဲ ဒါဆုိလည္း အိမ္ကိုေနာက္မွ၀င္ေတာ့မယ္.. အသိေတြဆီသြားအုန္းမွ.. ငါ ျပန္ေရာက္တာ ဘယ္သူမွ သိမွာမဟုတ္ဘူး.. အံ့ၾသသြားၾကမွာပဲ..ထုိက္ေအာင္တစ္ေယာက္တည္းေတြး ရင္း အသိမိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြအိမ္သြားၿပီး ႏႈတ္ဆက္ေသာ္လည္း ဘယ္သူမွ မၾကား သလုိ ျမင္ပံုလည္းမရေခ်။ ဒီေကာင္ေတြ ငါ့ကိုမေခၚခ်င္သလုိလုိ ဘာလုိလုိနဲ႔ မၾကားခ်င္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ သြား ၾကပါလား.. ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲ… ထုိက္ေအာင္တစ္ေယာက္ လမ္းေတြေပၚမွာေလွ်ာက္သြားရင္း ေတြးေတာေနခ်ိန္တြင္ လမ္းေပၚမွ အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္က ထုိက္ေအာင္ကိုေသခ်ာၾကည့္၍

“ လူေလး ဒါမင္းေနရာမဟုတ္ေသးဘူး.. မင္းျပန္လုိက္အံုး..”

ထိုက္ေအာင္ ဘာမွေျပာလုိ႔မရေသးခင္ လြင့္ခနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ဘန္ေကာက္မွ အလုပ္သမား တန္းလ်ား ကိုျပန္ ေရာက္သြားသည္။

“ ထိုက္ေအာင္ ညက ျပန္မလာပါလား.. ဒီေကာင္ ဘယ္မွလည္း သြားတတ္တဲ့ေကာင္ မဟုတ္ပါဘူး.. ေဟ့ေကာင္ ညိဳႀကီး .. မေန႔က ထုိက္ေအာင္ျပန္လာတာ မင္းျမင္မိလား..”

“ မေတြ႕မိဘူးကြ.. မေန႔က မနက္ကေတာ့ ေဆာက္ၿပီးတဲ့ တုိက္ ေလးလႊာမွာ အဂၤေတပဲ့ေနလုိ႔တဲ့ ၀ဏၰ ( အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္) ခုိင္းေနသံေတာ့ ငါၾကားမိတယ္.. “

“ ေအး အဲဒါ အခုျပန္မလာလုိ႔ မင္းနဲ႔ငါ အဲဒီတုိက္ကို သြားၾကည့္ရေအာင္.. ဒီေကာင္ ရွိလုိရွိျငားေပါ့..”

“ ေအး သြားေလ.. ငါလုိက္ခဲ့မယ္..”

ေဘးမွာနားေထာင္ေနရင္း ထုိက္ေအာင္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားသည္။ ဒီေကာင္ေတြ ငါျပန္ေရာက္ေနသားနဲ႔ ဘာေၾကာင္ေနတာလဲ.. ဒီေကာင္ေတြ တစ္ေနရာရာ သြားခ်င္လုိ႔ ငါ့ကိုအေၾကာင္းျပတာထင္တယ္..ဟုေတြးရင္း ေနခဲ့လုိက္သည္။ ေလးလႊာမွ အခန္းထဲသုိ႔အေရာက္..

“ ဟာ…ျဖစ္ရေလကြာ..”

ထိုက္ေအာင္ အေလာင္းေတာင့္ေနေခ်ၿပီ။ ေလွကားေပၚမွ လဲအက် ကိုင္ထားေသာသံလ်က္ ရင္ဘတ္ တည့္တည့္ ထုိးမိ၍ ခ်က္ခ်င္းေသဆံုးသြားျခင္းျဖစ္သည္။ အေလာင္းေဘးပတ္လည္တြင္လည္း ေသြးမ်ားက အိုင္ထြန္းေျခာက္ကပ္လ်က္ရွိေနေပၿပီ။

“ ကဲ ဒီအတုိင္းထားလုိ႔ေတာ့မျဖစ္ဘူး.. ၀ဏၰ ကိုအေၾကာင္းၾကားမွ ျဖစ္မယ္.. “

ေျပာေျပာဆုိဆုိ ၀ဏၰဖုန္းကို လွမ္းဆက္အေၾကာင္းၾကားလုိက္ရာ ခဏအၾကာတြင္ ရဲမ်ားႏွင့္တကြ ၀ဏၰလည္းေရာက္လာကာ အေျခအေနေမးျမန္းၿပီး အေလာင္းကိုေဆးရံုသုိ႔ယူသြားေလသည္။ ညိဳႀကီးႏွင့္ ဖိုးေမာင္ တုိ႔လည္းစိတ္မေကာင္းစြာ ျပန္လာခဲ့သည္။

“ ငါေတာ့လံုး၀မေက်နပ္ဘူးကြာ.. လူတစ္ေယာက္လံုးေသဆံုးသြားတာေတာင္ ဒီ (၀ဏၰ) ဆုိတဲ့လူက ဖံုးခ်င္ေသးတယ္..”

မေက်မနပ္ျဖင့္ ညိဳႀကီးက ေပါက္ကြဲေတာ့သည္။ အျပန္လမ္းတြင္ (၀ဏၰ)မွ ယခုေသဆံုးသြားေသာ ထိုက္ေအာင္အိမ္သုိ႔ သူနစ္နာေၾကးလႊဲေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ၿပီး ညိဳႀကီးႏွင့္ဖိုးေထာင္ကိုလည္း တာ၀န္သိသျဖင့္ ေနာက္အလုပ္မ်ားတြင္ ဦးစားေပးၿပီး ေခၚယူမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ႏွင့္ ယခုေဆာက္ၿပီး သည့္တုိက္သည္ အခန္းငွားမည့္တုိက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ယခုလူေသဆံုးမႈကို မည္သူ႔ကိုမွမေျပာရန္ ႏႈတ္ ပိတ္ထားလုိက္ၿပီး တကယ္လုိ႔ ေလွ်ာက္ေျပာခဲ့လွ်င္ ဖိုးေထာင္ႏွင့္ ညိဳၾကီးကို ရဲမွမသကၤာမႈျဖင့္ ခဏခဏ ေခၚယူေမးျမန္းလိမ့္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း အသိေပးလုိက္ သျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္ သား ေခါင္း ငံုၿပီး ျပန္ လာရေသာ္လည္း မေက်နပ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အမွန္မွာ တုိက္တစ္လံုးေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေဆာက္လုပ္ၿပီးမွ ထုိက္ေအာင္ေသဆံုးသြားသည့္အတြက္ ထိုက္ေအာင္ကိုအလုပ္မထုတ္ေတာ့ဘဲ အေစာင့္သေဘာမ်ိဳးထားခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို တမင္ဖုံးကြယ္လ်က္ ညိဳႀကီးနွင့္ ဖိုးေထာင္တုိ႔ကို သက္သက္ေျခာက္လန္႔လုိက္ျခင္းသာျဖစ္သည္။

“ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲကြာ.. ငါလည္း ထုိက္ေအာင္အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ သူတို႔တုိင္းျပည္မွာေနေတာ့လည္း သူတုိ႔ဥပေဒအတုိင္းပဲေပါ့ကြာ.. မေက်နပ္ေပမယ့္လည္း ငါတုိ႔ေနာက္မွာ ငါတုိ႔မိသားစုကရွိေသးတယ္ေလ.. ငါတုိ႔ဘာလုပ္ႏုိင္မွာလဲ.. “

အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ထုိက္ေအာင္ကေတာ့မသိ။ အင္း.. ဒီေန႔ ငါအလုပ္လုပ္ရင္း ေနမေကာင္း လုိ႔ ျပန္ သာျပန္လာရတာ အလုပ္ကၿပီးေသးတာမဟုတ္ဘူး..မနက္ျဖန္ ၿပီးေအာင္ ငါသြားလုပ္ရ အုန္းမယ္… ေစာေစာအိပ္မွ.. ေျပာရင္းဆုိရင္း ထိုက္ေအာင္ျခင္ေထာင္ထေထာင္လုိက္သည္။ ထိုအခ်ိန္ ထိုက္ေအာင္ႏွင့္ အခန္းကပ္လ်က္တြင္ ဖုိးေထာင္ႏွင့္ ညိဳၾကီး စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ အရက္ေသာက္ေန ခ်ိန္ျဖစ္သည္။

“ ဟင္.. ဟုိဘက္ခန္းက ျခင္ေထာင္ေထာင္ေနသံပါလား.. ဒါဆုိ .. ဒါဆုိ.. ညိဳၾကီး မင္းၾကားလား..”

“ ေအး ငါလည္းၾကားလို႔ နားစြင့္ေနတာ..ေျခသံေတြလည္းၾကားတယ္.. ဒီအတိုင္းဆုိ ထုိက္ေအာင္ တစ္ေယာက္ သူေသတာမသိေသးဘူးထင္တယ္.. ငါေတာ့ ဒီအခန္းမွာ မေနရဲေတာ့ဘူး.. ဒီညတြင္းခ်င္းပဲ.. ငါအသိတစ္ေယာက္အခန္းကိုသြားအိပ္ေတာ့မယ္.. မင္းလုိက္မလား…”

“ ေအး ငါလည္း လုိက္မယ္.. ငါလည္း မေနရဲဘူးဟ..သူက အစိမ္းေသဆိုေတာ့ ငါလည္းေၾကာက္တယ္..”

ေျပာေျပာဆုိဆို ညိဳၾကီးႏွင့္ဖိုးေထာင္ အရက္ေတာင္ဆက္မေသာက္ေတာ့ဘဲ အ၀တ္တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခုႏွင့္ အခန္းထဲမွ ထြက္ေျပးေတာ့သည္။

ေနာက္ေန႔ အိပ္ယာႏိုးသည္ႏွင့္ အလုပ္လုပ္ရမည့္တုိက္သို႔ ထိုက္ေအာင္ ထြက္ခဲ့ သည္။ ေလးလႊာေရာက္သည္ႏွင့္ အလုပ္စလုပ္ေတာ့သည္။ သီခ်င္းတေအးေအးႏွင့္ အလုပ္လုပ္ေနခိုက္ သူေဌးႏွင့္ ၀ဏၰေရာက္လာသည္ကို တုိက္ေပၚမွ လွမ္းျမင္လုိက္ေလသည္။

“ ဟာ သူေဌးေတာင္လာၿပီ.. ငါလည္း ၿပီးေတာ့မွာဆိုေတာ့ ကြက္တိပဲ.. ၀ဏၰ ဆီတကူးတက သြားစရာ မလုိေတာ့ဘူး.. ပိုက္ဆံတစ္ခါတည္း တန္းထုတ္လုိက္ရံုပဲ.. အင္း .. ပိုက္ဆံထုတ္ၿပီးရင္ေတာ့ အေမတုိ႔ဆီ ပို႔ေပးရမယ္..”

ထိုက္ေအာင္တစ္ေယာက္တည္းေျပာရင္း သူေဌးအလာကိုေစာင့္ေနလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူေဌးႏွင့္ ၀ဏၰ စကားေျပာအၿပီး ႀကိဳးေခြ ျဖဴျဖဴတစ္ခုထုတ္ကာ တိုက္ကိုလုိက္ပတ္ေနသည္ကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။ ဒီသူေဌး ဘာေတြလုပ္ေနပါလိမ့္.. တစ္ေယာက္တည္းေတြးရင္း ေအာက္ဆင္းလာလုိက္သည္။ ထုိက္ေအာင္ ေအာက္ေရာက္သည္ႏွင့္ သူေဌးကားေမာင္းထြက္သြားေတာ့မည္ကိုေတြ႕သျဖင့္ တံခါး၀သို႔ အေျပးေလးလာခဲ့သည္။

“ သူေဌး .. သူေဌး.. “

တံခါးေသာ့ခတ္သြားေခ်ၿပီ။ တံခါးကိုဆြဲဖြင့္ေသာ္လည္း ဘယ္လုိမွမပြင့္ေတာ့။ ဟာ .. ငါေတာ့ ဒုကၡပဲ.. ငါရွိမွန္းမသိၾကဘူးထင္တယ္… တျခား ျပတင္းေပါက္ေတြလည္း ဆြဲဖြင့္မရ.. ဒုတိယထပ္ ၀ရံတာမွ ခုန္ဆင္းရန္ ၾကံရြယ္လုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အခန္းတံခါးမ်ားလည္း ဖြင့္မရေတာ့။ ဟင္ ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ.. ဒီတံခါးေတြက မေန႔တေန႔ကမွတပ္တာပါ… အထဲက ေလာ့ခ်မထားဘဲ ဖြင့္လုိ႔လည္းမရပါလား… ငါေတာ့ ဒီမွာပဲအိပ္ရေတာ့မယ္ထင္တယ္...သူမ်ားတုိက္ျဖစ္ေနသျဖင့္ ေသာ့ဖ်က္ရင္လည္း မေကာင္း.. စိတ္ပ်က္ ပ်က္ႏွင့္ ေလးလႊာမွအခန္းသို႔ျပန္တက္လာခဲ့ေလသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ၀ရံတာမွျမင္ ရင္ေတာ့ လွမ္းအကူအညီေတာင္းလုိ႔ရႏိုင္ေကာင္းပါရဲ့ ဟုေတြးၿပီး ၀ရံတာမွာသာ ရပ္ေနေလ သည္။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာမ်ားေတြ႔၍ အကူအညီေတာင္းေသာ္လည္း မည္သူမွသူ႔ကို ေမာ့ေတာင္ မၾကည့္ ၾက။ အခ်ိန္ေတြမ်ားစြာကုန္သြားသည့္တုိင္ ေရဆာျခင္းမရွိသလုိ ထမင္းစားခ်င္စိတ္ လည္းမရွိသျဖင့္ သူ႔ကိုယ္သူအံ့ၾသေနေလသည္။ ဒီလုိနဲ႔ ေန႔ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ကုန္လြန္လာသည့္တိုင္ေအာင္ ထိုတုိက္သို႔မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွေရာက္မလာၾကေတာ့ေခ်။ ရာသီေတြကူးေျပာင္းၿပီး ထုိတုိက္ မွာလည္း ေဆးေတြ ပ်က္ ေရညိွေတြတက္ႏွင့္ သခၤါရသေဘာကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ဘဲ တုိက္အိုႀကီး ဘ၀သို႔ေရာက္ရွိသြားေလသည္။ အျဖစ္မွန္ကား တိုက္ပုိင္ရွင္သူေဌးသည္ လူေသဖူးေသာတုိက္တြင္ စီးပြားေရးမလုပ္ခ်င္သျဖင့္ တျခားလူတစ္ေယာက္သို႔ေရာင္းခ်သြားကာ ဒီတုိက္ကို ေနာက္၀ယ္ေသာ သူေဌးကလည္း အလုပ္မ်ားေနသျဖင့္ တုိက္ကို၀ယ္ၿပီး ဒီအတိုင္းပစ္ထားေလသည္။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ မ်ားက တစ္ခါတစ္ရံအေပၚဘက္ေမာ့ၾကည့္ခ်ိန္မ်ားတြင္ ေလးလႊာ အခန္းတစ္ခန္းမွ လူတစ္ေယာက္ လက္ျပေနသည္ကိုေတြ႔ရၿပီး တိုက္ေအာက္ဘက္ေရာက္ေသာအခါ ထိုသူအားလံုး၀ မေတြ႔ရေတာ့ျခင္း၊ တစ္ခါတစ္ရံ တံခါး၀နားတြင္ ရိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုေၾကြးေနသံမ်ား၊ ေဒါသ တႀကီး ေတာက္ေခါက္သံ မ်ားကိုလည္း ၾကားရျခင္း၊ တစ္ခါတစ္ရံ တုိက္ေအာက္သို႔ျဖတ္သြားမိခ်ိန္မ်ားတြင္ ဘယ္သူ႔မွမရွိပါဘဲ တိုက္ေပၚမွ အဂၤေတအစုိမ်ားျဖင့္ ပစ္ေပါက္ျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ သို႔ေလာ သို႔ေလာအေတြးမ်ားျဖင့္သာ ထိုတုိက္အား ေ၀းေ၀းမွ ေရွာင္သြားၾကေလေတာ့သည္။

ေနာက္ သံုးေလးႏွစ္ၾကာေသာအခါ ေျပာင္းလဲျခင္းမ်ားရဲ့သဘာ၀ ထိုတုိက္ႏွင့္မလွမ္းမကမ္းတြင္ စက္ရံုႀကီးငယ္မ်ားအလ်ိဳအလ်ိဳေပၚလာေသာအခါ စီးပြားေရးကို အကြက္ျမင္ေသာ တုိက္ပုိင္ရွင္သူေဌးသည္ တိုက္ကုိေဆးျပန္သုတ္ၿပီး အခန္းငွားစားရန္ စီစဥ္ေလေတာ့သည္။ ထုိသုိ႔ျပဳလုပ္သည္ႏွင့္ တုိက္တြင္ ပိတ္မိေနေသာ မိမိကိုယ္တုိင္ေသလုိ႔ေသမွန္းမသိေလေသာ ထိုက္ေအာင္၏ဇာတ္လမ္းက ျပန္လည္ အသက္၀င္လာေတာ့သည္။

တုိက္ေဆးသုတ္ေသာ အလုပ္သမားမ်ားအဖြဲ႔တြင္ ေမာင္ေမာင္၊ ေအာင္ႀကီးႏွင့္ မိုးေက်ာ္တုိ႔ သံုးေယာက္မွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ၾကၿပီး က်န္လူမ်ားမွာ ထုိင္းလူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ဒီလုိႏွင့္ တုိက္စတင္ေဆးသုတ္ ေသာေန႔သို႔ေရာက္လာသည္။

မနက္ေစာေစာ ေဆးပံုးမ်ားႏွင့္ ေဆးသုတ္မည့္အလုပ္သမားမ်ားကို တုိက္ေရွ႕သုိ႔ ကားျဖင့္လာေရာက္ ပို႔ေဆာင္သြားသည္ကို အေ၀းမွလွမ္းၾကည့္ရင္း ထုိက္ေအာင္ေပ်ာ္ေနသည္။ သူလည္းဒီတုိက္တြင္ ပိတ္မိေနသည္မွာ ၾကာၿပီ မဟုတ္ပါလား.. ဒီတုိက္ကလြတ္ခ်င္သည္.. အေမတုိ႔ဆီလည္း ပိုက္ဆံမပို႔ရတာ ၾကာၿပီ.. အေမတို႔ဘယ္လုိလုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနလဲလုိ႔ ထုိက္ေအာင္ အၿမဲစိတ္ပူေနသည္။ သူကိုယ္တုိင္လည္း ဗုိက္ဆာလာလွ်င္ စားစရာမရွိ၍ ဒီတုိက္တြင္ လာေရာက္အသိုက္ဖြဲ႔ေနေသာ ၾကြက္မ်ားကို စားေသာက္ေနရသည္။ ခ်က္စရာ ဘာမွမရွိသျဖင့္ အရမ္းဆာေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္ ထိုၾကြက္ႀကီးမ်ားကို အရိုးပါမခ်န္အစိမ္းစားေသာက္ေနရသျဖင့္ သူ႔ကိုယ္ခႏၶာမွာလည္း အေမႊးအမွ်င္မ်ား ရွည္လ်ားကာ စိတ္ၾကမ္းကိုယ္ၾကမ္းျဖစ္ေနေလသည္။ တုိက္ေရွ႕ကားရပ္သည္ႏွင့္ တုိက္ေအာက္ တံခါး၀သုိ ႔ထုိက္ေအာင္ ေရာက္ေနေပၿပီ။

ဒီေန႔တုိက္ကိုစတင္ေဆးသုတ္ရမည္ျဖစ္သျဖင့္ ေမာင္ေမာင္၊ ေအာင္ႀကီးနွင့္ မိုးေက်ာ္တုိ႔မွာ အားလံုးထက္ေစာစီးစြာ အလုပ္သို႔ေရာက္ၿပီး ပထမဦးဆံုးအလုပ္သမားမ်ားပို႔ေသာကားတြင္ ပါလာၾက သည္။

“ ကဲ ..မိုးေက်ာ္ေရ.. မင္းတံခါးအရင္ဖြင့္ႏွင့္.. ငါတုိ႔ေဆးပံုးေတြခ်ၿပီး အထဲထည့္ထားမယ္.. ၿပီးမွ တျခားလူေတြမလာခင္ တုိက္ကိုလုိက္ၾကည့္ၾကတာေပါ့.. ေရာ့ တံခါးေသာ့.. “

တံခါးေသာ့ကိုပစ္ေပးလုိက္ရင္း ေမာင္ေမာင္ႏွင့္ ေအာင္ႀကီးမွာ ေဆးပုံုးေတြခ်ေနေလသည္။ မိုးေက်ာ္မွ..

“ ေဟ့ေကာင္ေတြ.. မင္းတုိ႔ေတာ့ ဘယ္လုိျဖစ္မယ္မသိဘူး.. ငါေတာ့ ဒီတုိက္ကိုစေတြ႔ကတည္းက စိတ္ထဲမွာ လန္႔ေနသလိုပဲ..ေနာက္ၿပီး ဒီတံခါးကိုလည္း မဖြင့္ခ်င္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္..”

“ မင္းရဲ့ ပထမဆံုးအလုပ္ျဖစ္ေနလုိ႔ စိတ္ထဲမွာ လန္႔ေနတာျဖစ္မွာပါကြာ.. ဘာမွစိတ္ထဲထည့္ထားမေနနဲ႔.. တံခါးကိုသာ ျမန္ျမန္ဖြင့္ေပေတာ့..”

မွန္ေပသည္။ မိုးေက်ာ္က ျမန္မာျပည္မွတက္လာသည္မွာ မၾကာေသး.. ဒီအလုပ္က ဘန္ေကာက္ေရာက္ျပီး သူ႔ရဲ့ပထမဆံုးအလုပ္ပင္ျဖစ္ေလသည္။ ထုိအခိုက္ တံခါးကုိ တ၀ုန္း၀ုန္းထုသံႀကီး ၾကားလုိက္ရေလသည္။

၀ုန္း.. ၀ုန္း.. ၀ုန္း

“ဟာ…ဘာ..ဘာသံလဲ မသိဘူး..”

“ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးကြာ… လူေတြမေနတာၾကာလုိ႔ ၾကြက္ေတြတုိးတာျဖစ္မွာပါ.. မေၾကာက္ပါနဲ႔..”

မိုးေက်ာ္ကို ေျပာေသာေျပာေနရသည္။ သူတုိ႔ကိုယ္တုိင္လည္း စိတ္ထဲတြင္ တုန္လႈတ္ေျခာက္ျခားေနေပၿပီ။ တံခါး၀နားတြင္ လူသံမ်ားၾကားရၿပီး မဖြင့္ေသးသျဖင့္ ထိုက္ေအာင္ ေဒါသထြက္ထြက္ႏွင့္ တံခါးကိုထုေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ အားတင္းလုိက္ရင္း တုန္ရင္ေနေသာလက္မ်ားျဖင့္ တံခါးေသာ့ကို အသာေလး မုိးေက်ာ္ဖြင့္လိုက္သည္။ အတြင္းမွေလမ်ား ၀ူးခနဲ ထြက္လာၿပီး ေအာက္ သုိးသိုးပုတ္အဲ့အဲ့အနံ႔တစ္ခုပါ ႏွာေခါင္းထဲသို႔ တန္း၀င္လာသည္။

“ ေဟ့ေကာင္ေတြ.. ဘာအနံ႔ႀကီးလဲမသိဘူး.. အပုတ္နံ႔လုိလုိရတယ္.. ငါေတာင္ၾကက္သီးျဖန္းကနဲထသြား တယ္..အထဲကေန ငါတုိ႔ကိုတစ္ေယာက္ေယာက္က စုိက္ၾကည့္ေနသလုိပဲ..”

မိုးေက်ာ္တင္မဟုတ္.. ေအာင္ႀကီးေရာ ေမာင္ေမာင္ပါ ၾကက္သီးမ်ားထၿပီး ေခါင္းေတြႀကီးကုန္သည္။ ဘာစကားမွမဆိုျဖစ္ၾကေတာ့သလုိ ေဆးပုံုးမ်ားကိုလည္း အထဲထည့္ရန္ မည္သူမွမေျပာၾကေတာ့ဘဲ သံုးေယာက္သား တံခါးဖြင့္ၿပီးအျပင္ဘက္မွာတင္ တံခါးေပါက္ကို မၾကည့္ရဲေတာ့ဘဲ ေဆးပုံုးမ်ားျဖင့္ တျခားအလုပ္သမားမ်ားအလာကို ထုိင္ေစာင့္ေနၾကေတာ့သည္။ တံခါးစဖြင့္သည္ဆိုသည္ႏွင့္ အေပါက္၀သို႔ ထုိက္ေအာင္ေျပးလာၿပီး အျပင္ထြက္လုိက္သည္။ သို႔ေသာ္ တံခါး၀မွာပင္ မျမင္ရေသာ မွန္တစ္ခ်ပ္ ရွိေနသည့္အလား အျပင္ကိုျမင္ေနပါလ်က္ ထြက္မရျဖစ္ေနသည္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳး စားၿပီး ေျပး ထြက္ေသာလည္း မရသည့္အတြက္ ထုိက္ေအာင္ေဒါသထြက္လာသည္။

“ ေတာက္… “

“ ဟာ.. အထဲက ေတာက္ေခါက္သံၾကားလုိက္တယ္.. မင္းတုိ႔ေရာ ၾကားလိုက္လား.. ေနာက္ၿပီး မဲမဲအရိပ္တစ္ခုကိုပါ ငါေတြ႕လုိက္တယ္..ငါေတာ့ ဒီတုိက္မွာ မလုပ္ရဲေတာ့ဘူး.. တျခားအလုပ္မွာပဲ လုပ္ေတာ့မယ္.. ဒီတိုက္ကိုၾကည့္ရင္း ငါေတာ္ေတာ္လန္႔လာတယ္..”

မိုးေက်ာ္ေျပာသည္ႏွင့္ ေအာင္ႀကီးႏွင့္ ေမာင္ေမာင္မွာတုိင္ပင္ထားသည့္အလား ေခါင္းညိတ္ရင္း

“ ငါတုိ႔လည္း မင္းေၾကာက္မွာစုိးလုိ႔မေျပာဘဲေနမလို႔ပဲ.. ငါတုိ႔ကိုယ္တုိင္လည္း ဒီတုိက္ကိုၾကည့္ရင္း စိတ္ကေတာ္ေတာ္မသန္႔ဘူးျဖစ္လာတယ္.. သရဲေတြဘာေတြရွိမယ့္ပံုပဲ.. ကဲပါ.. သူေဌးလာတာနဲ႔ ငါတုိ႔မလုပ္ေတာ့ဘူး ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာၾကတာေပါ့.. ခုေတာ့ေဆးပံုးေတြေစာင့္ရင္း ဒီတိုင္းထိုင္ေစာင့္ ေနရံုပဲ ရွိေတာ့တာေပါ့..”

ဟု ေမာင္ေမာင္ကေျပာလုိက္ေလသည္။

တိုက္ထဲမွာေတာ့ ထုိက္ေအာင္တစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ေဒါသထြက္ေနသည္။ တံခါးျမင္ရပါလ်က္ အျပင္ကိုျမင္ေနရပါလ်က္ ထြက္မရျဖစ္ေနေသာ မိမိအျဖစ္ကို အံ့ၾသေဒါသထြက္၍မဆံုးျဖစ္ေနေလသည္။ သူ ဒီေလာက္အခက္အခဲျဖစ္ေနပါလ်က္ ျမန္မာလူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း မကူညီဘဲထိုင္ေနၾကေသာ အျပင္က သံုးေယာက္ကုိလည္း ေဒါသထြက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္အၾကံရသည္ႏွင့္ သူေနထုိင္ေသာ ေလးလႊာမွ အခန္းကိုေျပးလာျပီး နယ္ထားေသာ မဆလာ(အဂၤေတအစုိ) တစ္စကို ေကာက္ကုိင္ လုိက္ကာ ထိုသံုးေယာက္ေရွ႕သို႔ ၀ရံတာမွ ပစ္ခ်လုိက္သည္။

ဘုတ္…

“ ဟာ.. ဘယ္ေကာင္ လက္သရမ္းတာလဲမသိဘူး.. ဟင္.. ေဟ့.. ေဟ့ေကာင္ေတြ.. ဟို.. ဟိုမွာ… ၾကည့္ လုိက္စမ္း…”

“ ဟာ..”

သံုးေယာက္သား ၿပိဳင္တူထရပ္ၿပီး လမ္းထိပ္သို႔တခ်ိဳးတည္းေျပးေတာ့သည္။ ေဆးပံုးေတြကိုလည္း သတိမရေတာ့.. သူတုိ႔ျမင္လုိက္ရသည္က ေလးထပ္ေျမာက္ ၀ရံတာတစ္ခုတြင္ မ်က္လံုး မီး၀င္း၀င္း ေတာက္ေအာင္ၾကည့္ေနေသာ အေမႊးအမွ်င္မ်ားျဖင့္ မဲမဲသ႑ာန္တစ္ခုကို ျမင္လုိက္ ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ဆက္ရန္….

အခ်ိန္ေပး၊ အေညာင္းခံ စာရိုက္ေပးပါေသာ ဤဇာတ္ေၾကာင္းေရးသားသူ ကိုမင္းမႏုိင္ အား

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆိုေသာ စကားထက္ ပိုမိုနက္ရွိဳင္း ေလးနက္ေသာ ေက်းဇူးတင္ၿခင္းမ်ားစြာၿဖင့္

ပန္းရံမလုပ္လိုသူ
(အက္ဒမင္-ရြာေတာ္ရွင္)

သရဲအေၾကာင္းေျပာၾကမယ္ (ေပတေလာကကိုစိတ္ဝင္စားသူမ်ား)