ကေလးငယ္ကေပးတဲ့ အသိတရား

အိုမင္းရင့္ေရာ္ေနျပီျဖစ္တဲ႕အဘိုးဟာ သား၊ေခြၽးမနဲ႔ ေလးႏွစ္အရြယ္လူမမယ္ ေျမးကေလးတို႔နဲ႕ အတူေနထိုင္ ပါတယ္။ အဘိုးအိုရဲ႕တုန္ရီေနတဲ႕လက္၊ မၾကည္လင္ေ၀သီမံႈမႊားေနတဲ႕အျမင္၊ မသန္စြမ္းေတာ႔ျပီမို႔ ပံုမွန္မေလွ်ာက္ နိုင္ဘဲ အဘိုးေျခလွမ္းေတြက နံ႔ေႏွးတံု႔ဆိုင္းလို႔ေနပါတယ္။
ထမင္းစားပဲြမွာ မိသားစုအတူတူစားတဲ႕အခါ လက္က လည္း ကတုန္ကရီ၊ မ်က္စိကလည္းမျမင္ စမ္းတ၀ါးမို႕ အဘိုးအတြက္စားရေသာက္ရတာ အလြန္ပဲခဲယဥ္းလြန္း ပါတယ္။ ပဲစိမ္းလံုးေလးေတြ အဘိုးရဲ႕ဇြန္းေပၚကလိမ္႔လိမ္႔ျပီး ၾကမ္းေပၚကိုက်တာလည္း ခဏခဏပါ။

ဖန္ခြက္ကို လွမ္းယူရင္း စားပဲြခင္းလွလွေပၚ ႏို႔ေတြဖိတ္စင္က်လိုက်။
သားနဲ႕ေခြၽးမမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးပဲ စိတ္အေႏွာင္႔အယွက္ ျဖစ္လာပါေတာ႔တယ္။ "အဘိုးအတြက္ တစ္ခုခုေတာ႔စီစဥ္မွျဖစ္လိမ္႔မယ္"သားကေျပာပါတယ္။
"ႏို႔ကလည္းဖိတ္၊ ဇြန္းခရင္းေတြလြတ္က်နဲ႕ အစားစားရင္ဆူညံေနတာပဲ၊ စားစရာေတြဖိတ္က်လိုက်၊ ၾကာလာေတာ႔လည္း မခံနိုင္ ေတာ႕ဘူး။" ဒါေၾကာင္႕ပဲ အဘိုးအတြက္ ထမင္းစားခန္းေထာင္႕မွာစားဖို႔ စားပဲြငယ္ေလးတစ္ခုထားဖို႔ စီစဥ္လိုက္ပါ တယ္။ အဘိုးကို တစ္ကိုယ္တည္းသီးသန္႕စားေစျပီး၊ က်န္မိသားစုကေတာ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးအတူ လက္ဆံုစားလို႔ ေပါ႕။

အဘိုးေၾကာင္႕ ေၾကြပန္းကန္းႏွစ္ခ်ပ္ေလာက္ကဲြထားျပီးျပီမို႕၊ သစ္သားပန္းကန္လံုးနဲ႕သာ အဘိုးကို ထမင္းေကြၽး ပါတယ္။ အဘိုးဆီလွမ္းၾကည္႕လိုက္ရင္၊ အဘိုးရဲ႕မ်က္လံုးအိမ္မွာ မ်က္ရည္စေတြ ရစ္၀ိုင္းေနတာ မၾကာမၾကာ ေတြ႕ရ တတ္ပါတယ္။ အဘိုးဆီကအသံဆိုလို စူးရွက်ယ္ေလာင္တဲ့ ဇြန္းခရင္းက်သံနဲ႕ စားစရာဖိတ္က်သံသာ ပံုမွန္ၾကားရ ပါတယ္။ ေျမးငယ္ေလးကလည္း အဘိုးနဲ႕ အေဖအေမတို႔ကို တစ္ခြန္းမဟဘဲ ၾကည္႕လို႕သာေနပါတယ္။ တစ္ညေနထမင္းမစားခင္မွာ အေဖလုပ္သူက သားငယ္ေလး ၾကမ္းေပၚမွာ သစ္သားအပိုင္းအစကေလးေတြနဲ႕ ကစားေနတာ ေတြ႕လို႕ ခ်ဳိသာၾကင္နာစြာပဲ "ငါ့သားက ဘာလုပ္ေနတာလဲကြ"လို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။
"သားက သစ္သားပန္းကန္လံုး ေလးႏွစ္လံုးလုပ္ေနတာ ေဖေဖရ၊ သားၾကီးလာတဲ႔အခါ ေဖေဖေမေမတို႔ ထမင္းစားဖို႕ေလ"လို႕ ၾကည္ၾကည္ရႊင္ရႊင္ ေျဖ ရင္း၊ သားငယ္ေလးလည္း သူ႕အလုပ္သူ ဆက္လုပ္ ပါေတာ႔တယ္။
သားငယ္ေလးရဲ႕ အေျဖၾကားရင္ပဲ သူ႕ အေဖနဲ႔အေမ မွာ ဘာမွျပန္မေျပာတတ္ေအာင္ပါပဲ။

မ်က္ရည္ေတြသာ အလိုလိုက်လာပါေတာ႕တယ္။ စကားတစ္ခြန္းမွ မဆိုျဖစ္ၾက ေပမယ့္ ဘာကိုလုပ္သင့္သလဲဆိုတာ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕ ရင္ထဲအသည္းထဲမွာ ေကာင္းေကာင္း နားလည္ လိုက္ ပါျပီ။ ညေန ေရာက္ေတာ႕ ဖခင္လုပ္သူက အဘိုးလက္ကိုကိုင္ျပီးေတာ့ ထမင္းစားခန္းက မိသားစုထမင္းစားပြဲဆီကို ညင္ညင္သာသာ တြဲေခၚလာပါတယ္။ ထိုေန႕ကစျပီး မိသားစုထမင္းစားပဲြမွာပဲ အဘိုးေန႕စဥ္ထမင္းစားပါတယ္။ ဇြန္းခရင္းေတြက်၊ ႏုိ႔ေတြဖိတ္၊ စားပြဲခင္းေပက်ံကုန္တဲ႔အတြက္ေၾကာင္႕
သားနဲ႕ေခြၽးမက အရင္ကလို စိတ္မေက် မနပ္ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ကေလးငယ္ေတြဟာ ေလာကကိုရႈျမင္သံုးသပ္အတုယူတဲ့ေနရာမွာ အလြန္ထူးခြၽန္ပါးနပ္ၾက ပါတယ္ ။ မ်က္လံုး ေလး ဖြင္႕ၾကည့္ရႈေလ႕လာေနသလို၊ နားကေလးစြင့္ နာယူမွတ္ သားျပီး ျမင္သမွ်ၾကားသမွ်ကို သူတို႕ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ သိမ္းဆည္းထားမွာပါ။ လူၾကီးမိဘက ေမတၱာတရားေရွ႕ထားတဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္စဖြယ္ မိသားစုရိပ္ျမံဳေလး တည္ေဆာက္ ထားရင္၊ ကေလးငယ္ေတြကလည္း လူၾကီးမိဘတို႕ရဲ႕ စိတ္ေစတနာအက်င့္အၾကံကို စံနမူနာယူလို႕ သူတို႕ဘ၀ တေလွ်ာက္မွာ လိုက္နာက်င့္သံုးၾကမွာပါ။
ထို႕ေၾကာင္႕လည္း အေျမာ္မျမင္ၾကီးတဲ့ မိဘမ်ားက ေနစဥ္႕ေနတိုင္းဟာ သားသမီးရဲ႕ ဘ၀ေရွ႕ေရးေကာင္းမြန္ဖို႔အတြက္ အေရးပါေသာေနရာမွ က်ပ္မတ္တည္ေဆာင္ေပးေနတဲ႕ အုတ္တစ္ခ်ပ္ ဆိုတာ သိၾကပါတယ္။ ပညာရွင္ဗိသုကာမ်ား ျဖစ္လာၾကပါေစ။ ။ ။ ။

(Dr. Neil Chadwick The Grandfatherကို ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။)
ကိုရင္ သာဂိ