ကြၽန္ေတာ့္ယံုၾကည္ခ်က္က တစ္မ်ဳိးပါ။ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကို ဘယ္အလုပ္မ်ဳိးမဆို ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္အလုပ္လိုသေဘာ ထားတတ္ပါတယ္။ ကိုလိုနီလက္ ထက္ကတည္းက သံုးမရလို႔ ေခ်ာင္ထိုးထားခဲ့တဲ့ လူနာခန္းထဲ ကေရေႏြးအုိးႀကီးေတြ၊ ပိုးသန္႔စင္ ကိရိယာေတြ၊ ေရွးေသာ့ခ ေလာက္အေဟာင္းႀကီးေတြ အား
လံုးနီးပါး ျပန္သံုးလို႔ရေအာင္ ျပင္ဆင္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါရဲ႕။ ကိုယ့္စရိတ္နဲ႔ကိုယ္ျပင္ခဲ့ေပးတာပါ။ ေရွးက်တဲ့ေဆး႐ံုခုတင္ေတြ၊ စတိုခန္းထဲကထုတ္ၿပီး ျပင္သံုးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေဆး႐ံုအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕၊ ေဆး႐ံု႐ံုးအဖြဲ႕ကေခၚၿပီး သတိေပးတာ ခံခဲ့ရပါေလေရာ။ ျပင္ဆင္ခြင့္ ေလွ်ာက္ထားျခင္းရွိ၊ မရွိ၊ လွ်ပ္စစ္ ပစၥည္းေတြကိုင္တြယ္ေနတာမို႔လို႔ လွ်ပ္စစ္လုပ္သားသင္တန္းဆင္း လက္မွတ္ရွိ၊ မရွိစသည္ျဖင့္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ႐ံုးတက္ၿပီး ခံဝန္လက္မွတ္ထုိးခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွ ကြၽန္ေတာ္သေဘာ ေပါက္သြားေတာ့တာပါ။ ကြၽန္ ေတာ့္အသက္အႏၲရာယ္ကို စိုးရိမ္ ၾကလို႔ထင္ပါရဲ႕။ သံတုိသံစေတြ၊ ေရွးေဟာင္းခုတင္ေတြ၊ သံဗီ႐ိုေတြ၊ ေရေႏြးဘြိဳင္လာအုိးႀကီးေတြ ပုဇြန္ေတာင္ၾကက္တန္းကို ပို႔လိုက္ၾကပါေလေရာ။ ကြၽန္ေတာ္ကလိၿပီး ျပန္သံုးေနရင္ ဓာတ္လိုက္ေသမွာ စိုးလို႔ပဲထင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ ပါတီေခတ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရးေခတ္ကေန ႏိုင္ငံေတာ္ေအးခ်မ္းသာယာေရးအဖြဲ႕ေတြ ေခတ္ကပါ။ အခု မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ အခုလည္း ေရာင္းစားစရာသစ္တုိသစ္စေလး ေတြေလာက္နဲ႔ လူေတြေလာက္ရွိ ေတာ့တယ္ထင္တာပါပဲ။ အဂၤလိပ္ေခတ္က ဘိုထိုင္၊ ကမုတ္အေဟာင္းႀကီးေတြေတာ့ ေဆး႐ံုတစ္႐ံုရဲ႕စတိုထဲမွာေတြ႕ခဲ့ ပါေသးတယ္။
ဆိုလိုခ်င္တာက လစာနဲ႔ မေလာက္ရင္ မလုပ္တာေကာင္း ပါတယ္။ ေဆး႐ံုကခိုးလို႔၊ ဝွက္လို႔ မရေတာ့ ရသမွ်လစာေလးေတြနဲ႔ ေခြၽတာစားသံုးၾကရတယ္။ ေနစရာေလးေတြ စီစဥ္ေပးထား ေတာ့ အလုပ္မထြက္ႏိုင္ၾကေသး ဘူး။ ႏိုင္ငံ့ဝန္ထမ္းဆိုတဲ့ဂုဏ္ေလး နဲ႔လည္းေနခ်င္ေသးတယ္ဆိုရင္ ေတာ့ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ ကို ေလးစားၾကေစခ်င္တာပါပဲ။ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ အႏွီးႏႊယ္ဆံုး၊ အပတ္သက္ဆံုးလူနာ၊ လူနာ ေစာင့္ေတြကို ကိုယ့္ေက်းဇူးရွင္ ေတြလိုသေဘာထားပါ။ ဆက္ဆံ ၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ခ်င္ပါ တယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ေမလကုန္ခါနီးမွာ ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္းေဆး႐ံုႀကီးကို လူနာသတင္းေမးေရာက္သြားခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒီေဆး႐ံုကိုတက္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ပဲတိုက္တြန္းခဲ့တာပါ။ သန္႔ရွင္းတယ္။ ေဆးဝါးပံ့ပိုးမႈရွိ တယ္။ ေအးခ်မ္းတယ္။ ဆရာဝန္၊ ဆရာမေတြ ေႏြးေထြးမႈရွိတယ္။ ေဆး႐ံုေအာက္ေျခဝန္ထမ္းေတြ ကအစ နားလည္မႈရွိၾကတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ တိုက္တြန္း လို႔ ကြၽန္ေတာ့္တူမေမြးလူနာ အျဖစ္ေရာက္သြားခဲ့တာပါ။ စည္း ကမ္းကိုလိုက္နာတတ္တဲ့ ကြၽန္ ေတာ္ ဧည့္သည္ခ်ိန္မွ အထဲဝင္ ေမးပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ေျမးေတာ္သူေလးက အဆုတ္ေရာင္ ေဝဒနာနဲ႔ပါတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္စိတ္မပူပါဘူး။ အသား လည္းနည္းနည္းဝါလို႔ မီးျပထားရ ပါသတဲ့။ အဲဒါ Photo Therapy လို႔ေခၚပါတယ္။ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္စိတ္မပူပါနဲ႔လို႔ ေျမးေလးရဲ႕အဘုိး၊အဘြား၊ မိခင္၊ ဖခင္ေတြကို ႏွစ္သိမ့္ေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေဆး႐ံုတက္လူနာကို စိတ္ မပူရဘူးလို႔ လြယ္လြယ္မေျပာခ်င္ တဲ့ကြၽန္ေတာ္ တာဝန္က်ဆရာဝန္၊ ဆရာမအခန္းကို (အရိပ္အျခည္ၾကည့္ၿပီး)ကေလးအေျခအေန ေမးဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ကေလး ေမြးၿပီးစတုန္းက လိႈက္လိႈက္လွဲ လွဲပ်ဴပ်ဴငွာငွာရွိရွာလြန္းတဲ့ အ လုပ္သင္ ဆရာဝန္နဲ႔သူနာျပဳ ဆရာမေတြကိုမေတြ႕ေလေတာ့ရွိေနတဲ့ သင္တန္းသူ သူနာျပဳဆရာမေလးကိုေမးဖို႔ႀကိဳးစားရင္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္မိပါတယ္။ သူကျပန္ႏႈတ္မဆက္ပါဘူး။ သူမေဘးနားကတစ္ေယာက္ကလည္း သူနဲ႔မဆိုင္သလိုပါပဲ။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က ကေလးလူနာေလးရဲ႕နာမည္ ထုတ္ေျပာေတာ့သိတယ္ေလ။ အဲဒါဘာျဖစ္လဲဆိုပါလား။ ကြၽန္ေတာ္ဘာဆက္ေမးရမယ္ဆိုတာထက္ သူ႔ေခါင္းေပၚက ဦးေဆာင္း (Cap)ကို ေသခ်ာေအာင္ ထပ္ၾကည့္လိုက္မိပါတယ္။ သင္တန္းသူမွသင္တန္းသူအစစ္ တစ္ေယာက္ပါ။
အဲဒီေလာက္ လူနာရွင္ကို ေႏြးေထြးပ်ဴငွာစြာ မဆက္ဆံတတ္ပါတဲ့သင္တန္းသူတစ္ေယာက္ တကယ့္လက္ေတြ႕ လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ရင္ လူနာနဲ႔ လူနာရွင္ေတြကို ဘယ္ေလာက္ ေမာက္ေမာက္မာမာ ႏိုင္ပါလိမ့္မလဲဆိုတဲ့ အေတြး ကြၽန္ေတာ္ေတြးျဖစ္သြားခဲ့ပါၿပီ။ မလိမ္မိုးမလိမၼာေလးေပပဲေလ။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပင္သြားပါလိမ့္မယ္ဆိုတာသိပ္ကို ေနာက္က်သြားတတ္ပါတယ္။ လူနာေတြနဲ႔ ဆက္ဆံအလုပ္လုပ္ရတာ စာရြက္စာတမ္းေတြနဲ႔ လုပ္ရတာထက္ တာဝန္ႀကီးပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္က ညေနပိုင္းပါ။ အလုပ္ ႐ႈပ္တတ္ပါတယ္။ သင္တန္းသူ ေလးကိုင္တြယ္ေနတဲ့ စာရြက္စာ တမ္းေတြက လူနာ့မွတ္တမ္းေတြ ကို မွတ္စရာ၊ ေရးစရာေတြ ေရး မွတ္ၿပီးလို႔ ျပန္စုစည္းၿပီးသိမ္းေန တဲ့အခ်ိန္ပါ။ အဲဒါေတြ ကြၽန္ေတာ္ ဝန္ထမ္းဘဝကလုပ္ခဲ့တာေတြပါ။ ေနာက္ၿပီး သင္တန္းသူေလးရဲ႕ အေဖအရြယ္ ကြၽန္ေတာ့္ကို အဲဒီ ေလာက္မ်က္ႏွာထိ မ်က္ႏွာထား နဲ႔ မဆက္ဆံသင့္ဘူးလို႔ထင္ပါ တယ္။ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့သူနာျပဳ အလုပ္က လူေတြကိုကူညီေနရ မွာ။ တကယ္ဆုိ ဘာသိခ်င္တာ ပါလဲ။ ကြၽန္မဘာကူညီေပးရပါ မလဲဆိုတဲ့စကားထြက္လာရမွာ။ ေျပာသင့္တာပါ။ ဒါမွမဟုတ္ လည္း သူတို႔ထက္အတန္းႀကီးၿပီး လုပ္သက္ရင့္တဲ့ ဆရာမတစ္ ေယာက္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕ေပးဖုိ႔ စီစဥ္ေပးသင့္တာ။ ခဏေလးေစာင့္ပါ။ သိခ်င္တာေျဖေပးႏိုင္မယ့္အစ္မကိုေခၚေပးပါ့မယ္ဆိုတဲ့ ေျဖရွင္းနည္းကိုသံုးသင့္တာပါ။
ေနာက္ေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီေဆး႐ံုထပ္ေရာက္ခဲ့ပါေသး တယ္။ ျပည္သူအမ်ားႏႈတ္က်ဳိးေန ၾကၿပီျဖစ္တဲ့ နာ့စ္မအစိမ္းေရာင္ ႀကီး (တကယ္ေတာ့စစၥတာလို႔ေခၚ ပါတယ္။ နာ့စ္မလို႔လည္းမေခၚ သင့္ပါဘူး။ သူနာျပဳ (ဒါမွမဟုတ္) နပ္စ္လို႔သာေခၚထိုက္ပါတယ္) ေတြနဲ႔ေတြ႕ရ႐ံုမက တာဝန္ခံ ဆရာဝန္ေတြနဲ႔ပါ ဆံုခဲ့တာပါ။ လိႈက္လွဲလိုက္ၾကတာ၊ ပ်ဴငွာလိုက္ၾကတာ။ အေသးစိတ္ကို ရွင္းျပေနၾကေတာ့တာ။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ သူတို႔အလုပ္ပ်က္မွာစိုးလို႔ ျမန္ျမန္ႏႈတ္ဆက္ၿပီးျပန္ခဲ့ရပါေကာလား။
အဲဒီ သူနာျပဳသင္တန္းသူ ေလးတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ စိတ္ ကြက္သလားေမးရင္ ရွင္းျပရပါ လိမ့္မယ္။ ထပ္လည္းေမးလိုက္ ခ်င္ပါေသးတယ္။ အဲဒီအျပဳအမူ ပိုင္ရွင္ သူနာျပဳဆရာမတစ္ေယာက္ လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ရင္ ျပည္သူ႔ဘ႑ာစားရင္ အဲဒီလိုပဲေမာက္မာေနဦးမွာပါပဲလား။ အႀကံေပးလိုက္ခ်င္တာကေတာ့ သင္တန္းဆက္မတက္တာ ေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ အက်င့္ဆိုတာ ျပင္ရခက္သကိုး။ ႏိုင္ငံေတာ္လည္းနာပါတယ္။ တိုးတက္မႈကို လိုလားရင္ ေအာက္ေျခကစျပဳျပင္ရပါလိမ့္မယ္။
သူနာျပဳမီးအိမ္ရွင္ႀကီးကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ ဖေလာရင့္စ္ႏိုက္တင္ ေဂးလ္ဆုရတဲ့ အမ်ဳိးသားသူနာျပဳ ဆရာအတြက္ ဂုဏ္ယူလြန္းလို႔ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေရးလိုက္ရ တဲ့ အင္တာဗ်ဴး၊ ေရးလိုက္ရတဲ့ ေဆာင္းပါး၊ ၁၉၆၃ ကတည္းက အခု ၂၀၁၅ အထိ ျမန္မာျပည္မွာ ဖေလာရင့္စ္ႏိုက္တင္ေဂးလ္ဆု ေလးဆုတည္းရေသးလို႔ အားမလို အားမရျဖစ္လိုက္ရတဲ့ကြၽန္ေတာ္ ၂၀၁၅ ေမလ ၁၉ ရက္ စံေတာ္ခ်ိန္ေန႔စဥ္သတင္းစာမွာ ဖတ္လိုက္ရပါၿပီ။ ဆရာဝန္မရွိတဲ့ၿမိဳ႕၌ ေခြးကိုက္ခံရျခင္းတဲ့။ တကယ္က ဆရာဝန္ရွိတယ္ဗ်။ ခြဲစိတ္ခန္းဝင္ေနလို႔။ နယ္ေဆး႐ံုဆိုေတာ့လည္း က်န္းမာေရးဝန္ထမ္းအင္အားနည္းပါလိမ့္မယ္။ ဒါ ေပမဲ့ ရွိတဲ့ဝန္ထမ္းအင္အားနဲ႔ လည္ပတ္လို႔ ရေအာင္ႀကိဳးစားေလ။ မဟုတ္ရင္ အလုပ္ကထြက္လိုက္ပါ။ အလုပ္ကိုႏိုင္တဲ့ဝန္ထမ္း ေတြဝင္လာပါလိမ့္မယ္။ အခုေတာ့ဗ်ာ စိတ္ပူလို႔လာျပတဲ့လူနာကိုေရာ လူနာရွင္ကိုပါ မထီမဲ့ျမင္ျပဳလႊတ္လိုက္ပါသတဲ့။ အို . . . အေမႏိုက္တင္ေဂးလ္ရဲ႕ ထၾကည့္ပါဦးလို႔ေတာင္ တိုင္တည္ရေတာ့မလိုပါပဲလား။
ေနာက္ဆက္တြဲၾကားလိုက္ ရတာေတြကိုေတာ့ အက်ယ္ တဝင့္ေဖာ္ျပ မေနခ်င္ေတာ့ပါ ဘူး။ လူႀကီးမင္းမ်ားကလည္း အဲဒီစာေရးဆရာကို ေရႊစိတ္ေတာ္ ၿငိဳပါသတဲ့။ စာေရးဆရာမိသားစုခမ်ာ က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ေနၾကရတယ္၊ ဆိုလား။ တကယ္ စိတ္ေတာ္ၿငိဳရမွာ အဲဒီေဆး႐ံုက သူနာျပဳဆရာမကိုပါ။ ဌာနဆိုင္ ရာစည္းမ်ဥ္း၊ စည္းကမ္းေတြနဲ႔ အညီ စစ္ေဆး အေရးယူရမွာပါ။ ေဆး႐ံုလာတဲ့လူနာကို ျပင္ပလူနာစာအုပ္လုပ္မေပးဘူး။ အနာကို သန္႔စင္ေဆးေၾကာအားေပး စကားမေျပာခဲ့တဲ့အျပင္ ၾကည့္ေတာင္ မၾကည့္ခဲ့ပါဘူး။
အဆင္ျမႇင့္တင္ပါမယ္ဆိုတဲ့ က်န္းမာေရးေလာကႀကီးမွာ မူဝါဒခ်မွတ္ျခင္းနဲ႔ လက္ေတြ႕အေကာင္ အထည္ေဖာ္ေဆာင္ရြက္ျခင္းဆို တာေတြပါပါတယ္။ ဘာကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကမွာလဲ ခင္ဗ်ာ။ မ်ားစြာေသာအေကာင္ အထည္ေဖာ္ေဆာင္ရြက္ၾကတဲ့ ေနရာမွာ ျမင္းခြာက သံမိႈေလး တစ္ခ်က္ခ်င္းကိုလည္း ဂ႐ုစိုက္ ၾကေစခ်င္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ တာဝန္ ရွိလူႀကီးမင္းမ်ား ေဆး႐ံုႀကီးေတြ၊ လူနာေဆာင္ေတြ၊ သင္တန္း ေက်ာင္းေတြကို လွည့္လည္စစ္ ေဆးၾကတဲ့အခါ ႀကိဳတင္ အ ေၾကာင္းမၾကားထားၾကပါနဲ႔လား ခင္ဗ်ာ။ အမွတ္မထင္ ေရွာင္တခင္ (Surprise check) ဝင္ စစ္ေဆးၾကပါလားခင္ဗ်ာ။ လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္ၾကမယ့္ မူဝါဒေတြကို ထိပါးေႏွာက္ယွက္သူ မည္သည့္ ဝန္ထမ္းကိုမဆို စကၠန္႔၊ မိနစ္၊ နာရီမျခားေစပါပဲ အလုပ္ကထုတ္ပစ္ျခင္းျဖင့္ ေနာင္ၾကဥ္ၾကေစပါလား ခင္ဗ်ား။ စင္ကာပူလို တုိးတက္ေအာင္လုပ္မယ္ဆိုရင္ စင္ကာပူက လီကြမ္ယုတို႔၊ ဂုိေခ်ာက္ေတာင္တို႔လုိ ျပတ္သားမွခင္ဗ်။
သြန္းခ
No comments:
Post a Comment