တက္စာၾကိဳက္တတ္သူတို႔အတြက္ သဘာ၀ေျဖေဆး

            သဘာ၀ေျဖေဆး ေရွာက္ဘီလူး

 

   ထမင္းဟင္းခ်က္တတ္သူပီပီ ေရာက္ေလရာအရပ္ရွိ အသားငါးေစ်းကုိေတာ့ ကြၽန္မ သြားေလ့သြားထရွိပါတယ္။ မႏွစ္က ငပုေတာၿမဳိ႕နယ္အပုိင္ သင္ကမ္းကုန္းရြာေလးကုိ အလုပ္ တာဝန္နဲ႔ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။              ကြၽန္မထုံးစံအတုိင္း မနက္ေစာေစာထၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လုိက္ပါတယ္။ ရြာဆုိေတာ့လဲ ရြာလမ္း မက်ယ္ႀကီးတစ္ခု ရွိတာေပါ့။ တည္းအိမ္ကေန လမ္းမႀကီးအတုိင္း ကြၽန္မေလွ်ာက္သြား ၾကည့္လုိက္ပါတယ္။

                ပထမေန႔က နံနက္ေစာေစာ ၅နာရီထၿပီး ကြင္းဆင္းသြားရတာေၾကာင့္ ကြၽန္မ ရြာထဲ ေလွ်ာက္မေလ့ လာ ျဖစ္လုိက္ရပါဘူး။ ဒုတိယေန႔မွာေတာ့ ရြာပတ္ဝန္းက်င္တစ္ဝိုက္ေလာက္ပဲ သြားစရာရွိတာေၾကာင့္ ကြၽန္မတုိ႔ အဖြဲ႕က ၇ နာရီ ထုိးေလာက္က်မွ ရြာထဲ ေကာ္ဖီထြက္ေသာက္ၾကပါတယ္။

                     ကြၽန္မက ေနာက္မွလုိက္လာမယ္ေျပာလုိက္ၿပီး ကြၽန္မေလ့လာခ်င္တဲ့ ေစ်းဘက္ကုိ ဦးတည္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း သြားလုိက္ပါတယ္။ ကြၽန္မေလွ်ာက္သြားရင္း လမ္းမတန္းႀကီးရွိ မုန္႔ဆုိင္၊ ကုန္စုံဆုိင္၊ မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္၊ ကြမ္းယာဆုိင္၊ ေဆးဆုိင္ေလးေတြ စဖြင့္ေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

                      အမ်ဳိးသမီး ပ်ဳိပ်ဳိရြယ္ရြယ္ အသက္ႀကီးပါမက်န္ ဦးတည္သြားေနၾကတဲ့ လမ္းၾကားေလးေနာက္ ကုိ ကြၽန္မ လုိက္သြားလုိက္ပါတယ္။ အမ်ဳိးသမီးေတြဆုိေတာ့ ေစ်းကုိပဲ သြားေနတာျဖစ္မွာပါ။

                      ကြၽန္မထင္တာမမွားပါဘူး။ ကြၽန္မ ဆယ္လွမ္းေလာက္သာ ေလွ်ာက္သြားၿပီးတာနဲ႔ ေစ်းဝင္း ထဲ ကုိ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ ဝင္လုိက္တယ္ ဆုိရင္ပဲ အလယ္လူေလွ်ာက္လမ္း တစ္ဘက္တစ္ခ်က္မွာ ခင္းက်င္းေရာင္းခ်ေနတဲ့ ဆုိင္ေတြကုိ ေတြ႕ရေတာ့တာပဲ။

                     ေစ်းသည္ေတြက အုတ္ခုံအျမင့္မွာ ခင္းေရာင္းေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ အေျခာက္အျခမ္း၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ မုန္႔သည္ေတြကုိ ကြၽန္မ ၾကည့္႐ုံသာ ၾကည့္သြားလုိက္ပါတယ္။ ကြၽန္မတကယ္ စိတ္ဝင္စားတာက ဒီလုိေစ်း႐ုံေတြ အျပင္ဘက္ကြက္လပ္မွာ လာၿပီးေရာင္းတတ္ၾကတဲ့ ေတာသည္ေတြကုိပါ။

                     ကြၽန္မ ေစ်း႐ုံကထြက္လုိက္ေတာ့ အလယ္ကြက္လပ္ထဲမွာ လူေတြက က်ိတ္က်ိတ္တုိးစည္ေန ပါၿပီ။
                     ဟန္က်တာပဲ။
                    ေဝးေဝး မသြားရ ဘဲ ဒီထဲရွိေတာ့ တစ္ပတ္ေတာ့ ပတ္ၾကည့္မယ္ဆုိၿပီး ကြၽန္မ ညာဘက္က စပတ္လုိက္ ပါတယ္။

                 အလယ္ဘက္မွာ ေက်ာခ်င္းကပ္ ေရာင္းေနၾကတာကေတာ့ အသားငါးေတြပါ။ ကြၽန္မဝယ္ေန က် ေစ်းေတြမွာရွိတတ္တဲ့ အသားငါးတန္းလုိ႔ ေခၚရမွာေပါ့။ သူ႔ရဲ႕ေဘးပတ္လည္ တစ္ဘက္တစ္ခ်က္မွာေတာ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ သစ္သီး၊ တုိတုိထြာထြာ အသုံးအေဆာင္ေလးေတြ ခ်ေရာင္းေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

                   သားငါးေရာင္းတယ္ ဆုိရာမွာေတာ့ ငါးနဲ႔ပုစြန္ေတြပါ။ ရန္ကုန္က ေစ်းသည္ေတြလုိမ်ားမ်ားစားစား ပုံေရာင္းၾကတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ ၾကည့္ရတာက ကုိယ္တုိင္ဖမ္းလို႕ ရတာေလးေတြ လာခ်ေရာင္းတာနဲ႔ တူပါတယ္။

                   တခ်ဳိ႕ဆုိရင္ ဗန္းေလးထဲမွာ ငါးခူေလး ငါးေကာင္၊ ငါးရံ႕ၿမီးတုိ တစ္ေကာင္၊ ႏွစ္ေကာင္၊ ပုစြန္ေသးေ သး ေလးတစ္ပုံ၊ ႏွစ္ပုံေလာက္သာ ေတြ႕ရတာပါ။ ကြၽန္မပတ္ၾကည့္ရင္း တစ္ေတာင္ေလာက္ရွိတဲ့ ငါးသေလာက္ေလးေကာင္ ခ်ေရာင္းေနတာေတြ႕ေတာ့ ကြၽန္မေျခေထာက္ အလုိလုိ ရပ္သြားပါေတာ့တယ္။
                ''အေကာင္ေတြက ႀကီးလုိက္တာ''
                ''ရန္ကုန္မွာေတာင္ ဒီအရြယ္ ေတြ႕ရခဲတယ္''
                 ''ဝယ္ၿပီး ထမင္းဆုိင္မွာ ခ်က္ခုိင္းရင္ေကာင္းမလား'' ဆုိၿပီး ကြၽန္မ ေတြးျဖစ္သြားပါတယ္။
                 အနားေရာက္သြားေတာ့မွ ငါးသေလာက္ေတြက ငါးဆားနယ္ေတြမွန္း သိလုိက္ရပါတယ္။

                 ကေလး ေရစပ္စပ္စားခ်င္တာမုိ႔ ေစ်းမေမးဘဲ ဆက္ေလွ်ာက္သြားလုိက္ပါတယ္။
                ''ဆရာမႀကီး၊ ငါးသေလာက္ေတြက ကုိယ္တုိင္လုပ္ထားတာပါ''
                ''စားၾကည့္ပါဦး''
                ''ဒီေရာက္တုန္း စားသြားပါ။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ႔ခ်က္ရင္ ေျပၿပီး မတက္ေတာ့ပါဘူး'' လုိ႔ ေျပာၿပီး ေရာင္းေ နပါေတာ့တယ္။

                 တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မက ငါးသေလာက္စားရင္ တက္တယ္ ေျပာေပမယ့္ စားေနက်ပါ။ ႀကဳိက္လဲႀကဳိက္ ပါတယ္။ တက္စာမုိ႔ ေရွာင္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ငါးဆားနယ္ မစားခ်င္လုိ႔ မဝယ္လုိက္တာပါ။

                 တက္စာလုိ႔ေျပာလုိက္ေတာ့ ကြၽန္မတုိ႔အရြယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေသြးတုိးမွာ၊ တက္မွာ ေၾကာက္ ၾက တာေၾကာင့္ ငါးသေလာက္၊ ငါး ေျပမ၊ အုန္းႏုိ႔၊ မွ်စ္ခ်ဥ္ စသည္တုိ႔ကုိ ေရွာင္ၾကတာ သတိထားမိပါတယ္။ ကြၽန္မတုိ႔ အိမ္သားေတြ အားလုံးက အစားမေရွာင္ၾကပါဘူး။ သတိထား ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီးေတာ့ စားၾကတာပါ။

                 အစားအေသာက္ မေရွာင္တဲ့သူေပမယ့္ ကြၽန္မ ဘန္ေကာက္ေရာက္စက အခက္ႀကဳံခဲ့ရတာပါ။ သူတုိ႔ ဟင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အုန္းႏုိ႔ ထည့္ခ်က္ၾကပါတယ္။ ဟင္းအရည္ေသာက္ေတာင္မွ အုန္းႏုိ႔ထည့္ခ်က္တာကုိး။

                  ဆုိင္ေတြမွာ ကြၽန္မအေတြ႕မ်ားတာက ငါးေျပမ၊ မယ္ဇလီ၊ ဝက္သားနဲ႔ မွ်စ္ခ်ဥ္တုိ႔ကုိ အုန္းႏုိ႔နဲ႔ ခ်က္ၾက တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာဆုိရင္ ငါးေျပမဆီျပန္ဟင္း ႐ုိး႐ုိးေတာင္ တစ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္ထက္ ပိုၿပီး မစားလုိၾကဘူး။ အုန္းႏုိ႔ထည့္ခ်က္လိုက္ရင္ေတာ့ လံုးဝ စားဝံ့ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

                   ဝက္သားနဲ႔ မွ်စ္ခ်ဥ္ဆုိလဲ သိပ္မစားရဲလွဘူး။ အုန္းႏုိ႔ပ်စ္ပ်စ္ေရာ ခ်က္ထားေတာ့ ပြဲကသိမ္းသြား တာေပါ့။ တက္ၿပီးရင္း တက္သြားမယ့္ဟင္း ျဖစ္ေနတာကုိး။

                   ေနာက္အေနၾကာေတာ့ ထုိင္းသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ထမင္းသြားစားၾကတဲ့အခါမွာ မေရွာင္သာေတာ့ ကြၽန္မ အုန္းႏုိ႔ပါတဲ့ ဟင္းေတြကုိ ျမည္းစမ္းတဲ့သေဘာနဲ႔ စစားျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔က အမဲသား၊ ၾကက္သား၊ ဝက္သား၊ ငါးတုိ႔ကုိ အမ်ားဆုံးခ်က္ၾကတာပါ။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြေတာ့ တခ်ဳိ႕ဟင္းမွာ ေရာခ်က္ေလ့ ရွိပါတယ္။ 
 

 

                  ကြၽန္မ ဟင္းခပ္တဲ့အခါ အနည္းအက်ဥ္းသာခပ္ၿပီး တျခားအုန္းႏုိ႔ မပါတာေတြစားတာကုိ သတိထားမိတဲ့ ထုိင္းသူငယ္ခ်င္းက ''ခင္ အုန္းႏုိ႔ေၾကာက္လုိ႔လား။ ဆီးခ်ဳိ၊ ေသြးတုိးမရွိရင္ ရဲရဲသာ စားလုိ႔ရတယ္။ တုိ႔ေတြရဲ႕ တုိင္းရင္းေဆးမွာသုံးတဲ့ Ma krut အသီးနဲ႔ အရြက္(ေရွာက္ဘီလူး)ကို ထည့္ခ်က္ထားတာ။ ရဲရဲသာစားပါ'' လုိ႔ တုိက္တြန္းေနပါေတာ့တယ္။

                    သူက တုိင္းရင္းေဆးလုိ႔ ေျပာလုိက္ေတာ့ ကြၽန္မသိခ်င္တာေလးေတြ ဆက္ေမးမိသြားတာေပါ့။ သူ႔ အေျပာအရ Ma krut ေခၚတဲ့ Kaffir Lime အသီးရဲ႕ အခြံနဲ႔ အရြက္မွာပါတဲ့အဆီက ေဆးဖက္ဝင္တာ တဲ့။ သူ႔ဓာတ္ကအစာကို ေက်ေစၿပီး ေသြးက်ေဆးေတြမွာ ထည့္သုံးရတယ္လုိ႔ ေျပာျပပါတယ္။

                      ဒါေၾကာင့္ အုန္းနုိ႔ပါတဲ့ ဟင္းေတြမွာ Ma Krut အသီးအလုံးလုိက္ အရြက္ကုိ ပါးပါးလွီးၿပီး ထည့္ခ်က္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကဆုိရင္ အခြံနဲ႔အရြက္ကို ၾကမ္းၾကမ္းဖဲ့ၿပီး ခ်က္တာလဲ ရွိဆုိပဲ။ တခ်ဳိ႕ဆုိ အရြက္လုိက္ ထည့္လုိက္တာေတြ႕ရေသးတယ္။

                 ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ Ma Krut  ရဲ႕ အသီးအရြက္တစ္ခုခု ပါတာေၾကာင့္ သူတုိ႔က အေျဖရွိေတာ့လဲ အုန္းႏုိ႔ဟင္းေတြကုိ အားရပါးရ စားရဲၾကတာလုိ႔ ကြၽန္မထင္မိပါတယ္။

                သူငယ္ခ်င္း ေျပာျပၿပီးမွ ကြၽန္မ သူတုိ႔ရဲ႕အုန္းႏုိ႔ထည့္ခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းေတြကုိ ေလ့လာၾကည့္မိသြားပါတယ္။ သူတုိ႔က ဟင္းထဲမွာ တကယ့္ကုိ Ma Krut သီးကုိ အလုံးလုိက္ေတြ ထည့္ခ်က္တာေတြ႕ရတယ္။ ဟင္းခပ္တဲ့အခါ ပါမလာေတာ့ ကြၽန္မ နဂုိက မသိခဲ့ဖူးေပါ့။

                  Ma Krut အရြက္ကုိေတာ့ အရြက္လုိက္ ထည့္ထည့္၊ ဖဲ့ၿပီးထည့္ထည့္၊ ပါးပါးေလးလွီးထည့္ထည့္ ဟင္းထဲမွာေတြ႕ေနရေတာ့ အရြက္သာ သုံးၾကတယ္လုိ႔ ပထမက ကြၽန္မ ထင္မိခဲ့တာပါ။

                  ကြၽန္မတုိ႔ ျမန္မာဟင္းေတြကုိ ႏုိင္ငံျခားသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက Very Oily- ဆီသိပ္မ်ားတယ္ဆုိၿပီး လက္တြန္႔ၾကပါတယ္။ ျမန္မာဟင္း၊ ထမင္းစားခ်င္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရန္ကုန္လာတဲ့အခါ ဆီျပန္ခ်က္ၿပီး ပန္းကန္ထဲခပ္တဲ့အခါ အႏွစ္နဲ႔ အသားပဲ ထည့္ေပးရပါတယ္။

                ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြအဖြဲ႕ပဲ ထုိင္းမွာ ထမင္းအတူသြားစားၾကေတာ့ အုန္းႏုိ႔ဟင္းေတြကို ၿမိန္ေရရွက္ေရ စားေနတာေတြ႕လုိ႔ အံ့ၾသေနမိတာ ခုမွ သူတုိ႔က ေရွာက္ဘီလူး ထည့္ခ်က္ထားမွန္းသိၿပီး ဒီေရွာက္ဘီလူးအာနိသင္ကုိ သိထားတာေၾကာင့္ကုိး။

              အရင္အေျဖမသိခင္ကေတာ့ အိမ္မွာ အေမနဲ႔ အေဒၚကုိ ဒီဟင္းေတြအေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ဟင္းခ်က္ဝါသနာပါတဲ့ ေမေမက ''သမီးတုိ႔ ဟင္းေတြကလဲ ေၾကာက္စရာ၊ လန္႔စရာပါလား။ စားလုိက္တာနဲ႔ ဗုိက္ထဲလဲေရာက္ ေသြးနားထင္က ေပါက္ထြက္ၿပီး ကိစၥေခ်ာမယ့္ပုံပဲ'' တဲ့ေလ။

                  ဟင္းခ်က္ေကာင္းတဲ့ အေဒၚကေတာ့ ''ဒီဟင္းေတြမွာ ေျဖေဆး တစ္ခုခုေတာ့ သုံးထားပါလိမ့္မယ္'' လုိ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ဖူးပါတယ္။

                 အေျဖမသိခင္ကေတာ့ ပေဟဠိေပါ့ေလ။ အခုေတာ့ အေျဖသိေတာ့လဲ ရွင္းသြားပါၿပီ။

ေစ်းကြက္ဂ်ာနယ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။