"ကမာၻတြင္ သူခိုးမရွိခဲ့ေသာ ႏို္င္ငံ"

ကမာၻေပၚတြင္ သူခိုးမရွိေသာ ႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ထိုသည္မွာ ၿမန္မာႏိုင္ငံပင္။

ထိုစကားကိုေၿပာခဲ့သူမွာ အိႏၵိယႏိုင္ငံသား ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္ ဘေဆဆ္လာလ္ဂ်ီပင္ ၿဖစ္သည္။ အီဂတ္ပူရီၿပည္နယ္၌ ဗုဒၶ၏၀ိပႆနာတရားေတာ္မ်ားကို ကမာၻသို႔ၿဖန္႔ေ၀လ်က္ရွိေသာ ဂုရုၾကီးဦးဂိုအင္ကာ၏ အဘိုးေတာ္သူပင္ ၿဖစသည္။ အေရာင္းအ၀ယ္ကုန္သည္အလုပ္ၿဖင့္ ကမာၻအႏွ႔ေၿခဆန္႔ခဲ့ဖူးေသာ ဘေဆဆ္လာလ္ဂ်ီသည္ သူ အၿမတ္ႏိုးဆံုးၿဖစ္ေသာ မႏၱေလးရတနာပံု ေနၿပည့္ေတာ္တြင္ အေၿခခ်ေနထိုင္ခဲ့သည္။

ထိုခ်ိန္က အထက္ၿမန္မာၿပည္သည္ ၿမန္မာဘုရင္၏လက္ထဲမွာသာ ရွိေသးေသာေၾကာင့္ သူခိုး လူလိမ္ဆိုသည္မွာ ခ်ိဳႏွင့္လားဟု ေမးရေလာက္ေအာင္ ၿမန္မာတိုင္းစာရိတၱသတၱိ အၿပည့္ရွိေနခ်ိန္ ၿဖစ္ပါ၏။

ထိုသူသည္ ကုန္သည္ၾကီးတစ္ဦးၿဖစ္ရာ အထက္ၿမန္မာၿပည္ရွိ ၿမိဳ႕ၾကီးအသီးသီးသို႔ သြားေရာက္ေရာင္း၀ယ္ရသည္။ ပစၥည္းပစၥယမ်ား သယ္ရန္အတြက္ ၿမင္းငါးေကာင္ႏွင့္အတူ ၿမန္မာၿမင္းစီးသမားငါးေယာက္ကိုလည္း တစ္ခါတည္း အသြားအၿပန္ ငွားလာခဲ့ရသည္။

အေရာင္းအ၀ယ္ ပစၥည္းမ်ားေသာေၾကာင့္ ရက္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ဘေဆဆ္လာလ္ဂ်ီ၏ ပိုက္ဆံထည့္သည့္အိတ္ၾကီးမွာလည္း ေငြဒဂၤါးမ်ားႏွင့္ ၿပည့္ၿပည့္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ထပ္ ၿမိဳ႕သံုးၿမိဳ႔ ငါးရက္ ခရီးႏွင္ၿပီးလွ်င္ သည္တစ္ေခါက္အေရာင္းအ၀ယ္ၿပီးဆံုးၿပီၿဖစ္၍ ဘေဆဆ္လာလ္ဂ်ီသည္ အိမ္ၿပန္ရေတာ့မည္ကိုေတြးၿပီး ၀မ္းေၿမာက္၀မ္းသာ ၿဖစ္ေနေလသည္။
ေန၀င္စၿပဳေနၿပီၿဖစ္သည့္အတြက္ လွမ္းၿမင္ေနရေသာ ဇရပ္တစ္ခုေပၚတြင္ တစ္ညအိပ္ရန္ ၿမင္းသမားမ်ားကို အခ်က္ၿပလိုက္သည္။

ေရွးေခတ္က ဇရပ္ဆိုသည္မွာ ညအိပ္ညေနခရီးသည္မ်ားအတြက္ လမ္းဆံုးလမ္းခြတြင္ ေဆာက္ထားေသာ ဇရပ္မ်ိဳးသာၿဖစ္သည္။ အမိုးႏွင့္အခင္းကို အေကာင္းဆံုးလုပ္ထားေသာလည္း အကာမရွိေသာေၾကာင့္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ ခရီးသြားမ်ား တံခါးမရွိ။ ဓားမရွိ လြတ္လပ္ခ်မ္းသာစြာ တည္းခိုႏိုင္သည္ ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ကိုေဆာင္သည္ဟု ယူဆရသည္။
တတ္ႏိုင္ေသာ ဇရပ္အလွဴရွင္အခ်ိဳ႕သည္ ခရီးသြားမ်ားအတြက္ ဆန္ ဆီ စေသာ စားေသာက္ဖြယ္ရမ်ားကိုပင္ ထားေပးေၾကာင္းသိရသည္။

ခ်က္ၿပဳတ္စားေသာက္ၿပီး ေနလည္းမရွိေတာ့ၿပီၿဖစ္၍ ဘေဆဆ္လာလ္ဂ်ီတို႔ ထိုဇရပ္မွာပင္ ညအိပ္လိုက္ၾကသည္။ ေနာင္တစ္ေန႔ မိုးမလင္မီ မနက္ေစာေစာခရီးဆက္ၾကရန္ ၿမင္းသမားတို႔ကို ေဆာ္ၾသထားလိုက္သည္။ အေရးအၾကီးဆံုးၿဖစ္သည့္ ေငြဒဂၤါးအိတ္ၾကီးကို ေမ့က်န္ေနခဲ့မွာစိုးေသာေၾကာင့္ ေခါင္းအံုးအိပ္လိုက္သည္။

မနက္ေလးနာရီေလာက္ထၿပီး ၿမန္ၿမန္ထက္ထက္ၿပင္ဆင္ကာ ေရွ႕ခရီးကို ဆက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေၿခာက္နာရီခန္႔ခရီးေပါက္ၿပီးေသာအခါမွ ေခါင္းအံုးအိပ္ခဲ့သည့္ ေငြအိတ္ၾကီး ပါမလာမွန္း ဘေဆဆ္လာလ္ဂ်ီ သိသြားသည္။

ၿပင္းထန္ေသာ စိုးရိမ္ေသာကစိတ္ေၾကာင့္ ႏွလံုးသားမွာ တဒိန္းဒိန္းခုန္လာၿပီး အေမာဆို႔သလိုပင္ၿဖစ္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ -

“ေဟ့ . . အားလံုးရပ္လိုက္ၾကဦး။”

“ကၽြန္ေတာ့ေငြဒဂၤါးအိတ္ၾကီး ညအိပ္ခဲ့တဲ့ဇရပ္ေပၚမွာ က်န္ေနခဲ့တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေနာက္လွည့္ၿပန္ၾကရမယ္” ဟုေၿပာလိုက္ေသာ္လည္း ၿမန္မာလူမ်ိဳး ၿမင္းသမားငါးေယာက္လံုး တစ္ေယာက္မွ တအံ့တၾသ တထိတ္တလန္႔ ၿဖစ္မသြားၾက။ သြားယူေပးမည့္ အမူအရာလည္း မၿပၾကသၿဖင့္ ဘေဆဆ္လာလ္ဂ်ီ မေနႏိုင္ေတာ့ -

“ကဲ. . . ၿမန္ၿမန္သြားယူဘို႔ၿပင္ၾကေလ။ ဘာလို႔ေအးတိေအးစက္ၿဖစ္ေနၾကတာတုန္း” ဟုေၿပာလိုက္ေသာအခါတြင္မွ

အသက္ခပ္ၾကီးၾကီး ၿမင္းသမားတစ္ဦးက -

“မိတ္ေဆြၾကီး ဘာမွစိတ္မပူပါနဲ႔။ ကိုယ့္ခရီးကိုသာ ၿပီးဆံုးေအာင္ဆက္သြားပါ။ အၿပန္က်မွ ေငြအိတ္ကို၀င္ယူပါ။ မိတ္ေဆြၾကီးေငြအိတ္ ဘယ္မွ ထြက္မေၿပးပါဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း မယူပါဘူး။” ဟု ေၿပာလိုက္သၿဖင့္ ဘေဆဆ္လာလ္ဂ်ီတစ္ေယာက္ ေဒါသထြက္သြားသည္။ “လြယ္ရင္ သူၾကြယ္ေတာင္မေနဘူး” ဟူေသာ စကားရွိေနရာ အဆင္သင့္ေတြ႔ရေသာ ေငြဒဂၤါးအိတ္ၾကီးကို ဘယ္လိုလူသည္ မယူဘဲ ေနႏိုင္ပါအံ့နည္း။ ဘယ္သူမွ မယူဘူး ဟု တာ၀န္ခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သူတို႔ၿမန္မာလူမ်ိဳးေတြက ဘယ္ေလာက္မ်ား စာရိတၱေကာင္းေနၾကလို႔နည္းဟု ေတြးေနမိသည္။

ထိုအေတြးႏွင့္အတူ -

“ေအးေလ . .. ငါတို႔ ထြက္လာၾကတာလဲ ေၿခာက္နာရီေက်ာ္သြားၿပီးဆိုေတာ့ ဒီေငြအိတ္ၾကီးကို ခရီးသြားတစ္ေယာက္ေယာက္ကရၿပီး ယူသြားေရာေပါ့။ ငါသြားေနလည္း ပင္ပန္းတာအဖတ္တင္မွာပ”ဲ ဟု စိတ္ပ်က္စြာႏွင့္ ဆက္ကာေတြးၿပီး ေရွ႕မွာရွိသည့္ ၿမိဳ႕ေစ်းမ်ားသို႔သာ ဆက္သြားလုိက္ၾကသည္။

ငါးရက္ခန္႔ရွိမွ ၿပန္လာၾကေသာအခါ ဘေဆဆ္လာလ္ဂ်ီ ထားခဲ့ေသာ ေငြဒဂၤါးၾကီမွာ ေခါင္းအံုးၿပီးအိပ္ခဲ့စဥ္ကအတုိင္းပင္ လက္ရာမပ်က္ ၿပန္ေတြ႔ရသည္။ ေရေတြက္ၾကည့္ေသာအခါတြင္လည္း တစ္ၿပားတစ္ခ်ပ္မွ်မေလ်ာ့။

♠ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဘေဆဆ္လာလ္ဂ်ီက "ကမာၻ႕၀ိပႆနာတရားၿပဆရာၾကီး ၿဖစ္လာမည့္ ဦးဂိုအင္ကာအေလာင္းအလ်ာ သူ႔ေၿမးေလး"ကို -ငါ့ေၿမးေရ၊ အဘိုးတို႔ ဒီၿမန္မာၿပည္မွာ ေနခြင့္ရတာ သိပ္ကံေကာင္းတယ္။ ဘာၿဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ တစ္ကမာၻလံုးမွာ သူခိုးမရွိတဲ့ႏိုင္ငံဆိုလို႔ ၿမန္မာႏိုင္ငံတစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ♠

ေနာက္တစ္ခုက မႏၱေလး ရတနာပံု ေစ်းခိ်ဳေတာ္ၾကီးလမ္းအလယ္မွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ အဖိုးတန္စိန္နားကပ္တစ္ဖက္ ၿပဳတ္က် က်န္ေနခဲ့တယ္။ ေစ်းလယ္ဆိုေတာ့ ေစ်းေရာင္းသည္၊ ေစ်း၀ယ္သည္ တစ္ေယာက္မွ တစ္ေယာက္ေတာ့ ေတြ႔မွာပဲ။ သို႔ေသာ္ တစ္ေယာက္မွ ေကာက္မယူၾကဘူး။ အလြယ္တကူေတြ႔ရတဲ့ အဖိုးတန္ပစၥည္းကိုေတာင္ ေကာက္မယူတဲ့ၿမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ သူတစ္ပါးအိမ္က ပစၥည္းမသိေအာင္ယူဖို႔ ဆိုတာကေတာ့ ပိုၿပီးေ၀းေသတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ေစ်းခ်ိဳသာ ပိတ္သြားတယ္ စိန္နားကပ္ၾကီးကေတာ့ လမ္းေပၚမွာ ဒီအတုိင္းပါပဲ။

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ေစ်းခ်ိဳဖြင့္ခါနီးမွာ အလုပ္သမေလးတစ္ေယာက္ စိန္နားကပ္ၾကီးကို ေတြ႔သြားတယ္။ “ဥစၥာဆင္းရဲေသာ္လည္း စာရိတၱ မဆင္းရဲသူတဲ့သူေတြကို ၿမင္ဖူးခ်င္ရင္” ၿမန္မာၿပည္ကိုလာခဲ့ပါလို႔ ေၿပာရေတာ့မွာပဲ။ အလုပ္သမေလးဟာ စိိန္နားကပ္ကို ေကာက္ယူလိုက္တယ္။ ယူဖို႔မဟုတ္ဘူး။ စိန္နားကပ္ေအာက္က ဖုန္ေတြ အမိွဳက္သရိုက္ေတြလွဲပစ္ဖို႔အတြက္ပါ။ လွဲက်င္းၿပီးတဲ့အခါ ေတြ႔တဲ့ေနရာမွာပဲ အတိအက် ၿပန္ထားလုိက္တယ္။ ပိုင္ရွင္က သူက်ေပ်ာက္တဲ့ေနရာ ၿပန္လာရွာရင္ ၿမန္ၿမန္ေတြ႔ပါေစဆိုတဲ့ ေစတနာေပါ့။

ေနာက္ဆံုးေစ်းရံုးတာ၀န္ခံ ကိုယ္တုိင္ၿမိဳ႕ထဲ “ေမာင္းထု ပိုင္ရွင္ရွာၿပီးေပးလိုက္ရတယ္” ဟု ေၿပာခဲ့ဘူးသည္။

ကဲ စဥ္းစားၾကည့္ၾကေပေတာ့။ အရင္တုန္းက ၿမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ ယခုၿမန္မာႏိုင္ငံ ဘယ္ေလာက္ကြာၿခားသြားၿပီလဲ။

♠ ဒါကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္မပ်က္ၾကပါနဲ႔။ “ပ်က္အစဥ္ ၿပင္ခဏ” ဆိုသလို မိမိကုိယ္ကိုသာ ငါးပါးသီလ လံုၿခံဳေအာင္ (စာရိတၱပိုင္းသာ) တာ၀န္ယူပါက ၿမန္မာႏိုင္ငံမွမဟုတ္ တစ္ကမာၻလံုး ဘယ္ေလာက္ၿငိမး္ခ်မ္းမလဲ။ ♠

(ေမတၱာရွင္(ေရႊျပည္သာ)ဆရာေတာ္)

[အညႊန္း – ေမတၱာရွင္(ေရႊျပည္သာ)ဆရာေတာ္
သီလအစြမ္းအ့ံမခန္းစာအုပ္၊ ၿမန္မာတို႔၏အသက္။]

----------------------*----------------------
- သဗၺဒါနံ ဓမၼဒါနံ ဇိနာတိ -
"Donated By Honey Lay"
_/|\_ ခပ္သိမ္းေသာ ရဟန္း၊ ရွင္၊ လူ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာ၊
သတၱဝါ အားလံုး ေဘးရန္ ေၾကာင့္ၾက ဆင္းရဲကင္း၍
ကိုယ္, စိတ္ႏွစ္ျဖာက်န္းမာ, ခ်မ္းသာၾကပါေစ ။
လူအခ်င္းခ်င္း လွည့္ပတ္ျခင္း၊ ကင္းရွင္းၾကပါေစ၊… _/|\_
ဦးနရပတိ Facebook မွ ကူယူေဖၚျပသည္။