လြန္ခဲ့ေသာ ၁၉၈၇ ခုနွစ္ မွာ ေဘဖန္လီ ဆိုတဲ့ ဆိုက္ကား သမား တစ္ေယာက္ ရိွပါတယ္။ အဲဒီ ခုနွစ္မွာ သူ၏ အသက္က ၇၄ နွစ္ ျဖစ္ပါ တယ္။ သူဟာ အသက္ၾကီး ေသာေၾကာင့္ အလုပ္ မလုပ္ေတာ့ ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ လိုက္တယ္။ တစ္ေန႔မွာ သူဟာ လယ္ကြင္းျပင္ ထဲမွာ အလုပ္လုပ္ ေနေသာ ေက်ာင္းေန အရြယ္ ကေလးေတြ ကို ျမင္ေတြ႕ ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႕စိတ္ ထဲမွာ အလြန္ပဲ စိတ္ မေကာင္းျဖစ္ သြားပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထိုကေလးေတြ ကို ေက်ာင္းထား ေပးဖို႔ သူ စိတ္ကူး လိုက္တယ္။
ထို႕ေၾကာင့္ ေဘဖန္လီ ဟာ သူ၏ ဆိုက္ကား နင္းတဲ့ အလုပ္ ကို ျပန္လုပ္ ပါေတာ့တယ္။ အိမ္လခ ေပးရမွာ စိုးေသာ ေၾကာင့္ သူဟာ ဘူတာရံု မွာ ေနပါတယ္။ အဝတ္အစား ဆိုလွ်င္ လည္း ဝယ္ျပီး မဝတ္ပါဘူး။ လမ္းေဘးမွာ သူမ်ား ေတြ ပစ္ထားေသာ အဝတ္အစား ေတြ ကိုပဲ ဝတ္ ပါတယ္။ အစား အေသာက္ ဆိုလွ်င္ လည္း ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ တည့္တည့္ စားျပီး ပိုက္ဆံ ကို စုေဆာင္း ခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၂၀၀၁ ခုနွစ္ အေရာက္ မွာ သူ၏ အသက္ ဟာ ၉၀ ရိွပါျပီ။ တရုတ္ နိုင္ငံမွ တန္ဂ်င္ ရိုဟ ဆိုတဲ့ အလယ္တန္း ေက်ာင္းကို သြားခဲ့ ပါတယ္။ ထို႔ေနာက္ သူဟာ အခုလို ေျပာပါတယ္။ " ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္ မလုပ္နိုင္ ေတာ့ ပါဘူး၊ ဒီ ပိုက္ဆံ ဟာ ကြ်န္ေတာ္ ၏ ေနာက္ဆံုး ေထာက္ပံ့ ေငြပါ။ " ထို အခ်ိန္မွာ အဲဒီ ေက်ာင္းမွ ဆရာမနွင့္ ေက်ာင္းသား ေတြ ဟာ မ်က္ရည္ ေတြ ၾကခဲ့ ၾကပါတယ္။ေဘလီဖန္ ဟာ ၃၅၀၀၀၀ ယြမ္ ကို ဆင္းရဲေသာ ေက်ာင္းသား မ်ား အတြက္ လွဴဒါန္း လိုက္ ပါတယ္။ ၎ဟာ ၂၀၀၅ ခုနွစ္မွာ လူ႕ေလာကၾကီး ကို ေက်ာခိုင္း ထြက္ခြာ သြားခဲ့ပါတယ္။
အခ်ဳပ္အား ျဖင့္ ဆိုရလွ်င္ ေလလီဖန္ ဟာ အလြန္ ဆင္းရဲေသာ လူ႕ အသိုင္း အဝိုင္း မွာ ေပါင္ဖြား ၾကီးျပင္း လာခဲ့ တယ္။ သူဟာ ဆိုက္ကား နင္းတဲ့ အလုပ္ ကို လုပ္ကိုင္ ခဲ့တယ္။ သူဟာ ပညာ မတတ္ပါဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း ပဲ သူဟာ ေက်ာင္းသား ၃၀၀ ကို ပညာတတ္ ေအာင္ သင္ၾကား ေပးနိုင္ ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဘလီဖန္ ဟာ ဂုဏ္ယူ ေလးစား ထိုက္တဲ့ လူ တစ္ေယာက္ ဆိုလည္း မမွားပါဘူး။ ေလာက မွာ ျဖစ္ခ်င္ တဲ့ စိတ္၊ လုပ္ခ်င္ တဲ့ စိတ္ တစ္ခု တည္းသာ ရိွပါေစ အရာ အားလံုး၊ အခက္ အခဲ အားလံုး ကို ေက်ာ္လႊား နိုင္မွာ အလြဲ ဧကန္ပါ။
တန္ဖိုး ရိွတဲ့ လူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တယ္ ဆိုလွ်င္ မိမိ တစ္ေယာက္ တည္း ေအာင္ျမင္ ေနရံု ျဖင့္ မလံုေလာက္ ပါဘူး။ မိမိ ပတ္ဝန္းက်င္ မိမိ အသိုင္း ကိုပါ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲ ေပးနိုင္ရ လိမ့္မယ္။
ေက်ာ္လင္းနိုင္
ရိုးရာေလး
No comments:
Post a Comment